Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 29 de febrero de 2012

DE NORTE A SUR


Del atlántico al mediterráneo. Bien venido compañero Doval a este espacio de comunicación. Como deciamos en aquellas viejas cartas que nos escribíamos durante los veranos,que inimaginables eran estes nuevas formas de información, “quiera Dios que al recibo de estas letras te encuentres bien de salud”. Las agresiones a la madre naturaleza,como la llamaban las primitivas culturas, puede ser la causa de estos desarreglos climáticos que tanto nos complican la vida.

Los comentarios que haces sobre el Juez Garzón, ya das por supuesto quer no los comparto, los he escuchado muchas veces. Hay funcionarios de la administración de justicia. me refiero a tus colegas de aquí que opinan parecido. Los hai magistrados,secretarios,fiscales,abogados y procuradores que tienen una especie de animadversión a Garzón.Yo les escucho y aquellos que veo que están menos fanatizados,lo que les lleva ya a no oirte,les pregunto: ¿Crees que aun admitiéndote todo eso, sabiendo lo que todos conocemos de las interioridades domésticas de la administración de justicia que es un prevaricador?.¿Dímelo en conciencia?Pocos he encontrado que me dijesen que si.
Reconozco que tengo verdadera admiración por el. Para mi,con todos sus defectos que los tiene, es el verdadero prototipo de juez. Ese mal que se le achaca a la administración de justicia por estar vinculados a asociaciones progresistas o conservadoras no se puede predicar de él. No está en ninguna. Pienso que esa independencia es lo que verdaderamente molesta. Persiguió, como juez y con la ley en la mano, a todo tipo de delincuencia:al narcotráfico,al terrorismo,la corrupción política y económica vinculado a cualquiera de los dos grandes partidos que gobernaron. Cuando era el tiempo de perseguir el gal, los fondos reservados y la corrupción en el PSOE lo ensalzaron y ponían como extraordinario y ejemplar los actuales dirigentes del PP. Cuando investiga lo que afecta al partido conservador son estos los que lo vilipendian con campañas en prensa y radio que como “o noso orballo”ha ido calando lentamente.
Leí la sentencia varias veces. Reconozco que es un canto al sacrosanto derecho de defensa y que como abogado debiera de alegrame pero también sigo pensando que eso lo podría defender nuestro Tribunal Supremo sin por eso condenarlo por prevaricador. Es el mayor delito que se le puede imputar a un juez y bien fimo tienen hilado en otras sentencias que hoy se pueden consultar en cualquier base de datos sobre los poquísimos casos que hay de prevaricación judicial.
Lo que más sorprende todavía es que no acuse el Ministerio Fiscal,no? Puedes ver el escrito del Ministerio Fiscal en esa página:

Posiblemente me equivoque,como casi siempre, pero pienso que si vivimos algunos años, posiblemente veamos el caso Garzón como sucedió en Francia,a finales del XIX con el caso Dreyfus. Pese a la tradiccional lentitud de la justicia el capitán Dreyfus ,condenado injustamente,se le revisó la sentencia y recuperó sus honores. Había sido víctima de la presión ideolóxica ambiental de una parte de Francia en su contra por sus antecedentes semitas.
 
Garzón es y ha sido un gran Juez .Lo saben en todo el mundo. Hay mas de 500.000 entradas en Google.Hay una página de apoyo a Garzón a través de la que,entre otros sitios, me informo:
 Pero también leo,alguna vez lo que opinan en El mundo,La razón, y ABC que ahora,sin comprarlos podemos leer aquí:


No sigo compañero Doval porque posiblemente ni yo te voy a convencer ni tu vas a variar mi admiración de muchos años por el Juez Garzón. Para Galicia además supuso su actuación judicial un antes y un después en la lucha de las madres contra la droga que desgració a muchas familias. Hace poco escribí lo siguiente en La Voz de Galicia:
"GRACIAS A GARZON
Os galegos e galegas,sobre todo as nais da loita contra a droga como se coñecían na ría da Arousa,debemos de lle estar moi agradecidos ao xuíz Garzón. Operación nécora. Vai xa para 22 anos. Mais de 300 policías coordinados por Garzón e dous fiscais da audiencia nacional deteñen pola madrugada a case 60 narcotraficantes de cocaína e haxix. Tardou anos a xustiza en condenalos e non a todos. Pero iniciouse un camiño para perseguilos. Sábeno ben os profesores con destino nos pobos da Ría da Arousa que constataban como os alumnos de maiores todos querían ser contrabandistas. O tren de vida ostentosa dos traficantes estaba a vista de todo o mundo.
O pazo Baión hoxe é o símbolo da loita das nais contra a droga. Hotel de luxo e boa bodega de albariño adica parte dos beneficios a reinserción de drogodependentes. Din que é de ben nacidos ser agradecidos. O xuíz Garzón que tan mal o está pasando nestes días e nos que virán ben o merece aínda que soamente fora por isto."


Respecto al halago que me haces como abogado lo agradezco como afectuoso pero no soy mas que un borrico como todos.Digo siempre que soy abogado de cuatro “P”: de pobres,putas,parientes y parroquianos.¡Que te voy a contar, que tu no sepas, despues de tantos años en contacto con las tripas de la justicia en vivo¡.Que recuperes la salud, el ánimo y a pensar en la jubilación para vivir más libre de ataduras y brindándonos mas ocasiones de leer tus comentarios. Escribes muy bien,como corresponde a un ex alumno del Seminario Menor de la Asunción de Belvís.

Vou cambiar para a nosa lingua. Sei que Doval tamén me seguiría en galego pero leva moitos anos fora e as linguas son para comunicarse e non para poñer barreiras innecesarias. A min foron ademais andaluces de varios seminarios de Andalucía, no verán do 68 nunha xuntanza, nunha residencia de estudantes en Segovia, acórdaste Chucho?,os que puxeron en valor o reservado do noso carácter galego (cuando hablais teneis algo importante para decir y no como nosotros que somos lenguas de trapo) e mais a envexa que nos tiñan por ter un idioma tan bonito no que Rosalía de Castro escribira uns versos tan lindos.
Saúdos para todos e tamén especialmente para Andrés Amboage que se volve a deixar ver por estes lares. Rafael

lunes, 27 de febrero de 2012




                    ¿LUTO POLA XUSTIZA?                    

Vuelvo a saludaros desde esta Málaga un tanto extraña porque el invierno que estamos disfrutando no es muy normal por estas latitudes, con un frio parecido al que pasábamos los jueves por la tarde (creo que eran los jueves) en las duchas de Belvis. Esto hizo que desde primeros de diciembre esté liado con la garganta, pecho, tos etc sin que haya podido hasta el momento superarlo del todo. En fin, que va uno viejo…
Pero el hecho de no entrar en el blog escribiendo no significa que no dedicara el tiempo necesario a darle un repaso a los comentarios, principalmente de Rafael y las poesías de Puertas, incluyendo la invitación que Rafael me hizo hace un par de meses, incitándome a salir al ruedo. Si no lo hice entonces fue, sencillamente, porque perdi las contraseñas de acceso al blog, que ahora recupero gracias a mi primo Enrique Vazquez Posse.
Y como lo prometido es deuda y hay que alimentar un poco el debate, sin perjuicio, como decimos en el mundo judicial, de entrar en los próximos días o semanas en las cuestiones teológicas que comenté con Rafael en nuestra convivencia de Septiembre pasado, hoy quiero centrarme en el comentario sobre el juez Garzón que colgó hace unos días Rafael.
¡Hombre, Rafael! O luto pola xustiza por la condena a Garzón me parece un pelin exagerado. Efectivamente, como tu sabes mejor que yo, la Justicia en este país lleva mucho tiempo de luto, o, mejor, hace mucho tiempo que deberíamos llevar luto por ella, exactamente, desde que los políticos de turno metieron la mano en ella y que juez que quiere progresar en su carrera tiene ineludiblemente que hacerse simpatizante activo de una de las dos grandes formaciones políticas.
Pero, a lo que voy. Tu, como abogado que eres y  gran intelectual, no te veo escribiendo lo que mantienes en tu comentario, porque, independientemente de la mayor o menor simpatía que puedas sentir por Garzón y los meritos que le puedan adornar,  no puedes caer en la trampa en la que caen una gran cantidad de medios de comunicación a uno y otro lado del espectro político, pero principalmente, a uno.
Vamos a ver: a Garzón no se le juzga y condena  por el caso Gurtel, como tu muy bien sabes. Garzón cometió, según la sentencia, un delito al establecer una serie de escuchas totalmente fuera de la ley, de abogados con clientes preparando su  defensa. Esa estrategia la puso en marcha en el caso Gurtel pero ¿era la primera vez que lo hacia?, porque, a lo mejor, en otras ocasiones también lo hizo y nadie se enteró.
Como tu muy bien sabes, esas cosas podían suceder y sucedieron en el anterior régimen y desde el advenimiento de la democracia, todas las fuerzas políticas, principalmente las de izquierda y colectivos alrededor de la justicia lucharon por la defensa del derecho del detenido. O ¿es que para descubrir la trama Gurtel vale todo, hasta llegar a comportamientos del antiguo régimen, y si fuese otro caso distinto u otro juez distinto,  los mismos medios que hoy ponen el grito en el cielo, lo harian para crucificar al juez que se atreviese a hacer eso?
Pienso que esa sentencia es un gran triunfo de la justicia, de la democracia y de todos los abogados de España, ya que creo que a ninguno le sentaría bien ver la estrategia con su defendido en el sumario y que el juez y la policía supieran antes de la declaración lo que vas a hacer y decir, independientemente de la violación de derecho que eso supone.
Y además, otra cosa que no entiendo en un juez de la talla de Garzón es que, precisamente, con esas escuchas estaba jugando con fuego si realmente lo que le interesaba era cazar a la trama Gurtel porque tenia que pensar que esas escuchas o parte de ellas podrían ser declaradas ilegales y, por tanto, estaba ayudando a la defensa y a la absolución de todos los imputados. Y eso no es la primera vez que le ocurre, ya que recuerdo que lo que llamaban en los ambientes judiciales garzonadas, supusieron la absolución de varios de sus imputados.
En fin, querido Rafael, esta es mi opinion y te puedo decir que en los ambientes judiciales, magistrados simpatizantes de Garzón se llevan las manos a la cabeza y no comprenden por que hace todo eso. Y, encima, lo de los dineros de Estados Unidos, solicitados al “querido Emilio” y otros imputados o testigos en su Juzgado…
Hasta aquí lo que escribi dos o tres días después de leer el comentario de Rafael. Despues volvió la garganta a hacer de las suyas y estuve unos días en el dique seco. Al final, según mi otorrinolaringólogo, todo se debe a la alergia… ¿a que o a quien? me pregunto. En fin….
Acabo de ver lo ultimo publicado y el reportaje del cocido en El Burgo… Que envidia no poder ser el numero 21 a la mesa, pero claro, Málaga no esta al lado, aunque me encantaría que lo estuviese. Pero queda la esperanza de septiembre.
Acabo de leer lo ultimo de Rafael, de Eduardo, en fin temas para debate. Os adelanto que a todo ello le haría algunas enmiendas parciales, pero a lo mejor en otro momento, si procede. Es que todo se ve distinto desde fuera… y yo quiero hablar gallego porque me gusta y porque lo siento y no me gustan las normativas. Un abrazo para todos
Miguel A. Doval Posse

domingo, 26 de febrero de 2012

Utilidad

Saludos .Veo que seguís haciendo francachelas y que "la línea" no es un temor que os agobie .Mejor ,para angustias ya llegan las de los jóvenes .Lo que siento es que este año tampoco podré estar en la única comida en la que tengo siempre esperanza : en la de septiembre .Mi mujer tiene vacaciones en ese mes pero el chico pequeño iniciará la universidad (si demuestra que lo merece) para esas fechas y ,en consecuencia ,no creo que estemos ahí más de los diez primeros días .
Tengo que agradecer a los que de importáis páginas web -en especial a Rafael (tanto por la frecuencia con que lo hace aquí y en Facebook ,como por el interés que suelen tener)-porque ,a veces ,abren puertas desconocidas .Hoy quiero hacerlo yo con una de utilidad para la vida diaria .Podéis soscribiros a distintos boletines :salud ,gastronomía,tecnologías...Se trata de EROSKI CONSUMER .
Andrés L. Amboage

viernes, 24 de febrero de 2012

FELIZ ANIVERSARIO

Flocos
A visión das fotos da reportaxe do cocido engordáronme 175 g; o colesterol LDL non se alterou, supoño que por seren viandas de porco de dieta mediterránea, aquela que infestaba o Levante de chourizos ibéricos.

A condena de Garzón hai tempo que se vía vir. Cando se organiza ben unha cacería, é raro non cobrar ningunha peza. Que lle entregaran a documentación da expulsión da carreira judicial o 23 F ten o seu aquel. Será un aviso para o outro xuízo pendente por investigar os crimes do franquismo?
Camps saíu non culpable “por non haber probas suficientes”. Os señores do torito e seguidores falan agora da imparcialidade da Xustiza.
Mentres,  Camps  acadou o título de doutor na universidade por el creada, coa tese dirixida polo  presidente do Consello Xurídico Consultivo, Vicente Garrido, que chamou delincuente a Garzón para responder aos abucheos dos manifestantes ao seu querido doutorando. Oín e lin que a tese contén faltas de ortografía, quizais de hortografía.

Feliz aniversario
Aproveitando que hoxe, 24 de febreiro, se celebra o 175 aniversario do nacemento de Rosalía, filla do cura Xosé Martínez Vioque e de Tereixa de Castro, recollo un tema que hai tempo tocara Rafael.

Toponimia
Paseando un día de outono pola Coruña, cheguei a unha praza dedicada a escritores galegos. Levantei a vista e lin:


Plaza / Praza
     del / do
    Humor


Pensei que a rotulación obedecía ao humor da praza, pero estaba errado. Seguín paseando e lendo: Calle / Rúa Veramar,  Estrada, Olmos, Riego de Agua…
Avenida / Avenida  Arteijo, Finisterre…
Encántame ese respecto ao castelán falante que poida non entender: praza, rúa, avenida ou do. Pero isto só pasa nun país acomplexado que non se quere a si mesmo.
En vilas de Málaga sucede algo parecido co inglés:
                                                          

Street / Calle
Square / Plaza


Outros exemplos
En Menorca, algúns horarios de misas teñen un asterisco para indicar que tal celebración é en castelán.
Aquí sucedía algo parecido para indicar que tal misa era en galego; agora os asteriscos escasean nas igrexas que visito.
Todo o material de propaganda de Mans Unides estaba impreso en catalán: carteis, trípticos, sobres…   



Xuízo
Hai tempo que un coruñés foi xulgado por arrincar as plantas do L de La Coruña dos xardíns de Méndez Núñez.
O ex alcalde e ex embaixador do Vaticano empeñouse en seguir usando o L en documentación oficial, a pesar de que sentenzas declararan topónimo oficial: A Coruña.
Pasan os anos, pero non o aire infectado: Carlos Callón está sentado no banquiño dos acusados por criticar estas palabras do magistrado Antonio Fraga, que dixo:
No tengo ningún rubor para usar la ilegalidad del topónimo La Coruña”.
O mesmo xuíz xustificou La Coruña nun documento oficial por mor dun erro ortográfcio, ou hortográfico tamén? Aquí pódese aplicar: “O descoñecemento da lei non exime do seu cumplimento; o coñecemento, si”.
Cun xuíz volvemos topar. Callón, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística, espera unha sentenza dura, que está disposto a acatar: que o desterren de La Coruña e o confinen para sempre en A Coruña.

Casualidades
O presidente do Goberno contou hai pouco que preparara as oposicións en Sangenjo e que visitara ao finado en Villagarcía de Arosa, cargando a legalidade vixente desde os tempos de don Manuel. É ignorancia?
Isto pasa 100 anos despois de que:
-          Curros fora condenado e indultado por escribir Aires da miña terra.
-          Celso Emilio nacera para escribir: “Eu fáloa porque si”.
-          Álvaro Cunqueiro, para pedir mil primaveras máis para Galicia.
Pero desandamos o calendario e camiñamos cara ao inverno. Mesmo din que unha alteración da corrente mariña do Golfo está arrefriando de máis a fachada occidental de Europa.
Podemos, pois, coller unha gripe, como a de Andrés, ou hibernar ata que volvan quentar os raios da primavera. Nesta opción  teremos tempo de ler as receitas que atopei no fondo dun caixón:

Recitas contra a diglosite e a castrapite agudas*

  1. Non sintas vergoña de falar en galego ante ninguén, pois é unha lingua tan moderna, práctica e culta coma outra calquera.
  2. Fala en galego sempre con todas as persoas que o entendan, aínda que che respondan en castelán. En Galicia o galego entendeo case todo o mundo.
  3. Fala sen avergoñarte dos posibles erros. Verás que sabes moito máis galego do que pensabas.
  4. Se che resulta difícil falalo coas persoas coas que sempre falaches en castelán, empeza a falalo con outras persoas para despois facelo con elas.
  5. Fala cos nenos e nenas en galego, pois son capaces de entender varias linguas sen problema ningún.
  6. Non te burles das persoas que empezan a falar en galego. Anímaas a seguir facéndoo.
  7. Respecta a lingua dos demais, pero esixe que respecten a túa.
  8. Respecta as diferenzas da fala de cada lugar. Da fala, a escrita está normativizada.
  9. Le libros en galego. A prensa en galego case non existe.
  10. Escribe en galego, aínda que teñas faltas.
  11. O galego forma parte de ti desde o teu nacemento. É moi difícil desprenderse del. Aínda que fales en castelán, todos se decatarán de que ti es de Galicia. Isto é un orgullo.
  12. Non perdas o tempo discutindo coas persoas que non queren recoñecer que o galego é a lingua propia dos galegos e galegas. Fálalles do tempo, pero… en galego!

Para completar, achego estes libros complementarios:
- En castellano no hay  problema. Carlos Callón. Xerais (Crónica). 2010. Escrito en galego, a pesar do título provocativo.
- Falar galego: “no veo por que”. Aproximación cualitativa á situación sociolingüística de Galicia. Ana Iglesias Álvarez. Xerias (Universitaria). 2003.

*Os consellos danse coa mesma facilidade coa que se poden mandar á papeleira. Estás autoizado.


Profunda metanoia coresmal e ata outra.
Eduardo.

Ando a rillar nas unllas... Pero sálvame a Coresma(Andres GV)

Estiven lendo e repasando a crónica e galería fotográfica do xantar do entroido e pouco faltou para morder un dedo despois de  que xa  tiña acabada a unlla. Que envexa!
O peor de todo, como xa me ten pasado en ocasións anteriores, cando me desprazo a Madrid, como neste caso, e regreso no tren, ao día seguinte teño un resfriado ou unha gripe que me deixan mallado. ASí que a envexa, por riba, ten connotacións lamentables Se non fose a Madrid, tería compartido o xantar e mais o encontro. E xa que fun, ademais de preso, apaleado.
En fin, que dá xenio vervos, tan mozotes e sans.
Como chega a coresma, terei que revisar estas emocións reviradas e transformalas en decisións de participación e encontro. Será indispensable.
Engádovos unha presentación orixinal do tema evanxélico do Domingo 1º da Coresma, na versión de Marcos. Leva de fondo un tema musical que ao final vai sendo traducuido e que nos reclama a levantar o ánimo e camiñar con dignidade.

miércoles, 22 de febrero de 2012

CONTINUACION REPORTAXE. (R.G.R.)


Como o noso compañeiro Enrique me seguiu mandando mais fotos, a través do correo electrónico,vou deixalas aquí para admiración do colectivo. Pois aí quedan:
 
A foto de Agustín, na que saíu moi favorecido,é de xustiza publicala por ser un dos maiores animadores destas xuntanzas.
 
Quero compartir un traballo que lin ultimamente e que axuda a comprender con visión de aguia e non de ra o que nos está a pasar neste cambio de era que como todos pasa por dores de parto antes de alumear uns novos tempos que conformarán a era das redes sociais ou como lle queiran chamar.

De recortes, ajustes y derechos: La ciudadanía despojada. | ATTA

  Por último aclarar que o enxoval necesario para ingresar no Seminario está sacado do Regulamento de Alumnos do Seminario de Santiago do ano 1951 que rexía non nosos tempos de Seminario. Irei poñendo algunhas curiosidades desta peza de museo que garda o compañeiro e amigo Felpete e que ma deixou en contrato de comodato coa obriga de coidarlla e devolverlla e sen nada a cambio.
Para rematar hoxe transcribo o articulo 150 “ad peden literae”

En conformidad con la Legislación eclesiástica,serán eliminados del Seminario:
a) los díscolos.
b).los incorregibles.
c)los sediciosos.
d)los que por sus costumbres y por su índole no parezcan idoneos para el estado eclesiástico.
e)los que aprovechen tan poco en los estudios que no den esperanzas de llegar a adquirir la ciencia suficiente.
f) inmediatamente los que hayan delinquido contra la fe o las buenas costumbres.

Se alguén quere facer algún comentario,tendo en conta aquel adaxio.”Distingue témpora e concordabis iura”,pode facelo. Hai materia. Pois nada mais. Que vos vaia ben.Rafael

 

sábado, 18 de febrero de 2012

Reportaxe gráfica (R.G.R.)



Meus ben queridos amigos .Onte, conforme so previsto,realizamos a xuntanza de inverno. Foi moi concorrida. Agustín Dios Vigo,entrañable compañeiro,sen el estas xuntanzas non existirían xa que é o animador nato que se molesta en chamar e convencer,as veces que faga falta a todos os da lista, non quedou de todo contento. A última hora fallaron algúns que estaba previsto que viñesen. Uns por causas abondo xustificadas como os cregos que non poden deixar os defuntos sen enterrar,ou por razóns de saúde, pero outros estivo insistindo ata pouco antes da comida pero infrutuosamente.

Asistimos dúas decenas xustas. Vinte nin mais nin menos. Demos conta,con satisfacción ao parecer,dun cocido propio da época. O mais importante foi o encontro,a conversación, o interese mutuo duns por outros e a alegría de encontrarnos xuntos mais de medio século despois de ternos coñecido por primeira vez.

Pasemos a reportaxe:

Os primeiros en chegar.
Non precisan presentación. Todos cun pouco menos de pelo e mais branco pero con moitas ganas de vivir e dar guerra da boa. Ao fondo vese o esqueleto da antiga Fábrica Cros,edificio modernista que alguén lles chamou as catedrais do traballo. Forma parte xunto coa de Pontevedra,moi parecida,do patrimonio industrial galego que se intenta recuperar e aproveitar para outros usos. Os que teñades interese en coñecer o seu futuro podedes ver ese video no que se recrea o que acabará sendo cando sea porque agora os cartos de Europa para estras cousas van vir moito a menos:


 O Grupo foi medrando e xa as portas da casa onde xantariamos. Ao fondo a Igrexa do Burgo que no século XII era unha gran Igrexa como correspondía ao Burgo onde vivían os burgueses.


 Seguen algunhas das fotos que me mandou como sempre o compañeiro, mestre en tratamento da imaxe e do son, Vázquez Pose, que ten ben acreditado co agasallo que nos fai todos os anos na convivencia do verán. 

 
Non pode faltar a do autor destas fermosas fotos que quedan para a memoria colectiva.O amigo Enrique:
 E tamén merece ocupar un lugar preferente o comapñeiro Felpete que me trasladou,en préstamo, unha valiosa documentación que irei descambeando pouco a pouco neste blog para fortalecer a memoria e evitar o odioso Alzaimer que tantos estragos fai,en xente moitas veces mais nova ca nós.



A que non non so des capaces de precisar o enxoval que tivemos que levar necesariamente para ingresar no Seminario.(Non seguir lendo.Facer memoria e logo contar os esquecementos que tivéchedes)





1 Sotana, 1 traxe.2 pares de zapatos.3 mudas completas de roupa interior.6 panos da man. 2 pares de sabas.2 pares de fundas.3 cobertores.1 colcha.1 colchón.2 almofadas.1 alfombra pequena.4 toallas.3 panos de mesa (servilletas).1crucifixo de colgar.1espello.un cepillo da roupa.1 cepillo de calzado con caixas de crema. 1 cepillo de cabeza con peite.1 cepillo de dentes con vasiño e pasta.Pastillas de xabrón.Unhas tesoiras. 2 bolsas para a roupa.1 baul ou maleta para a roupa.Ademais a esclavina,faxín e bonete que xunto coa sotana constituen o uniforme dos seminaristas.
Continuará...Pois deica a próxima.Os mellores deexos para todos.Rafael

Nota brava:  Clikar nas fotos para velas en mellor tamaño.Ut supra.

lunes, 13 de febrero de 2012


¿ QUE ESTAS A MIRAR… ?


¿ Que estar a mirar, oh ? …¿ Teño monos na cara, ou é que me estas a ver  fuciño de gato ?
- ¡ Desvergoñado ! ¡ Lacazán ! ¿ Pensas que me esquecín d´aquela trincada que me deches no ano da fame ? 
 ¡ Con esas andamos… ! ¿ E ti pensas que eu non recordo quen acendeu o lume na palleira na do amo ? ¿ No no esquecín, que, pola túa culpa, morreron dúas cadeliñas palleiráns pura sangre, fillas do grifón de Baldomero ? Por moitas refregas que lle fagas ás pernas da señora Basilisa, ti non me enganas: ¡ falso ! …¡ que es un falso ! Ti, só estás ás comenencias.
- Arreda de min a túa mirada revirada de meigo lambecricas, que non me quero aproveitar de quen está  na cadea, que¡ por algo será ?
Ti a min non me insultes, que chas volvo a dar.
- Atrévete, se podes !
Así, d´esta maneira, un día si e outro tamén, case, por sempre eternamente, ata quedar rendidos polas maldicións, nun supor reparador, sen que ningún dous dous inimigos irreconciliables, deixaran de mallarse mutuamente, gardando o límite das distancias dos niños, ó pe do palleiro, sen deixar de revirar o ollo dereito, ou o esquerdo, dependendo das ideas políticas de cada quen.


Certo día, no canto do galo, a aldea estricábase mais guapa que outras veces, e o fume do orballo, erguase cara o ceo, rico en cheirento elixir de cortello, repintando nubes de mil cores; e, as casas do rueiro, abrían fiestras nun subversivo sono reparador de cans e gatos,  imitando formas novas e milagreiras, naquela estraña noite dun dia calquera.


Mira- di o can- pa que vexas que non son rancoroso, vouche amosar un trato: ti, de agora en adiante, vas esquecer tódolos insultos e maldicións cara á miña soberana persoa, i eu, pola miña parte, dende xamais volverei a mallar no teu lombo, nin abrila boca maldicíndoche dende o noso palleiro. E, pa que non haxa dúbidas, imos ir á carón de Perico, sabedor de artes e leis ( o que as sabe e as salta todas) pa que nos compoña unha obriga entre nos. Se eu son o que racha o trato, ti has ter, durante nove meses, tódalas mañás ó abrilo día, media ducia de sardiñas frescas do xeito, e, si es ti quen non cumpre, dásme durante un novenario, un osiño de tenreira galega, da crianza do Belesar. E, pa que vexas que as pensei todas sen maldade, se Perico, o raposo, nos engana, nin ti nin eu estaremos comprometidos a nada; a parte de toda a nosa liorta, que ven de vello,  non ten sentido ni xeito… ¿ Que che parece ( cholito ) ? 
-Moi ben; trato feito.
…Arrexuntados neste solemne auto, por unha banda: Fulaniño de Tal- O Estirado-, i, pola outra -o Aniñado-: Tal para Cal, acordan: isto e mailo outro,… i ,en proba de consentimento imposto, pola banda de Laíño, firma e racha O Punteiro da Carracha, i, pola banda de Montrove, Quen por Ratos non se Move.-…Dado onde ten que darse, a tantos do tanto, do tinteiro, coa presencia do Preguiceiro.


Todo parecía amarrado a “ las mil caravillas” e así foi durante moitísimos anos, ata que, asomou o fuciño a  sogra de Perico, coñecida como a Vella do Visillo, alcume que lle ven de nai, pola vista e maila orella desenrolada na cova que cavaran en tempos ancestrais no valo do Regueiro da Vila; sona ben gañada  pola latriquete coas da súa clase.
…Sabes o que che fixo o teu veciño, compañeiro de catre ?
- Non.
Pois, que esta pasada noite, el e mailo meu neto ( que- entre nos quede- é un trapallas ) acordaron facela paz,, e, o galopín do meu parente, díxolle que ía agasallalo cunha lebre cada día, durante o novenario de San Antón, se deixaba de perseguilo en tempos da caza. Que ouveara polo medio da toxeira, mentres el, estaba a lispar pola Xesteira arriba. Este meu neto, é un trapalleiro; ¡ mira que querer enganar ao seu amo !
¿ Como ?…que ese fillo de la g. p. dixo iso ?.-
 Como cho conto.
- Me cago nas galiñas do noso galiñeiro. Ese cabrón vaise de que é fillo Da Potranca, e vai saber quen é O Estricado… ¡ Señor Florencio, chame de seguido ó cabrón da Carracha Vella !… que vaia arranxando os ovos e o oso do pernil do noso  trato. Nin gatos nin cans, pasamos por iso. ¡ Xa mo daba a alma, que este cabrón, no la ía xogar! ¡ Menos mal que deixamos todo isto ben escribido, e ben atado, que si non !… 
…Escoite vostede, inmediatamente, traiame unha ducia de osos do Belesar, pa ir facendo boca, e pa o meu compadre, catro ducias de ovos marelos,… e que non estean chocos. ¿ Entendido ?
Con todos os meus respectos,  penso que aquí hai un mal entendido. Eu cargo coas culpas de todos, non obstante, o verdadeiro responsable de todo, é o teu compañeiro de palloco, que, pa que non te decataras do que esta a pasar, foi con contos á Vella do Visillo, resfregándolle o lombo polas pernas, e, o mesmo tempo, arrapañándolle algunha que outra sardiña da artesa.  
Non te fíes, porque ten as unas moi afiadas, e uns ollos de víbora pezoñenta,


E, o astro rei, que estivera na repunta do alto da Amizade, de súpeto, agochou a crista na carballeira. Hai quen di, que, as chuviñadas, son as bágoas do sol, que laian pola xustiza do can e mailo gato da palleira.




Antonio Puertas

sábado, 11 de febrero de 2012

LUTO POLA XUSTIZA


Estes días últimos pasados son días lúgubres e de pena. O xuíz Garzón condenado. A gran noticia do Xoves que apareceu na prensa de todo o mundo. Ao poñer en Google Baltasar Garzón aparecen mais de medio millón de entradas. Xa está todo dito e escribido.
Cando se estuda dereito penal, nas leccións de investigación criminal,partíase daquel principio de tempos inmemoriais que recollía o dereito romano que se enunciaba “Cui prodest ?”ou “Cui bono '” que quere dicir a quen aproveita e a quen beneficia. Para dar co autor dun acto criminal e co culpable partíase da lista de sospeitosos beneficiados. En base a ese criterio iniciábase a investigación.
Esta sentencia a quen aproveita?. Aqui está:

  Para min o malo e o que di Manolo Rivas. Aqueles xuíces,fiscais,avogados e policías que investiguen o delito organizado e a corrupción económica pensarán moito se valerá a pena. Mellor o escribe Manolo Rivas que é un mago da pluma:
 
Hoxe pola tarde xuntámonos unhas cincocentas persoas ante o palacio de Xustiza para por de manifesto a nosa solidariedade con D. Baltasar,Estudou no Seminario de Jaen sete anos.Tamén para mostra e a repulsa e indignación pola condena. No ánimo de moitos estaba algo parecido ao que se informa aquí:
Pois noutra orde de cousas teño que manifestarlle a Fernando Ledo que me gustou o que escribiu. E unha análise da realidade que resume ben o que acontece aquí,en Europa e no mundo. A decadencia amósase por todas partes e pasa como nos tempos de Abrahan en que non aparecían nin cincuenta,nin corenta,...nin dez homes xustos que evitasen a destrución de Sodoma. Hoxe aparenta que tamén ese suposto se da na realidade. Non se salva a monarquía,non se salvan os banqueiros,os políticos e incluso a Igrexa na ponte de mando:
 
Ao ler esta recente información acordeime de D.Antonio .R.Villasante que nos dicía como os ordinarios se podían desfacer dun crego incómodo: “Promovesatur ut removeatur”. Ascendelo a coengo, se era párroco,para que non molestase na parroquia. Pois así pasou coa eminencia que lle encargaron varrer a corrupción do Vaticano e sendo incómodo mandárono de nuncio a Estados Unidos. Tamén é interesante a información de Eduardo sobre o programa de” manos unidas” ao que está moi vinculado Vilariño e penso que tamén Senín en Pontevedra. Estas institucións de solidariedade son as que fan este mundo algo humano e compasivo e deberan merecer o apoio de toda persoa de bos vontade.

  Para que non vexamos todo tan de cor negra o cantautor Lois Pastor fai un rap ou hip hop que para os que xa peiteamos canas rima cousas que nos son e foron moi familiares. A min fíxome pasar un bo momento:


E por último os que non confirmastes ao coordinador Agustín Dios Vigo ou a un servidor a vosa asistencia a comida de inverno, o póximo 17 do mes que andamos ,facédeo antes do Mércores que é o día límite para avisar no Mesón que nios servirá o xantar.

viernes, 10 de febrero de 2012

É A SAÚDE UN DEREITO PARA TODOS?

   O próximo 12 de febreiro Mans Unidas celebra a xornada nacional, este ano baixo o lema:
A saúde, dereito de todos. Actúa!
Dentro de tres anos (2015) remata o prazo para cumprir os Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio (ODM), obxectivos que non se van acadar ao 100%, , nin ao 50%, nin ao 25%, pero iso non é escusa para desistir.
No ano 2000 celebrouse o Cume do Milenio baixo o paraugas da ONU e 191 países subscribiron os ODM, para reducir a pobreza e parte das lacras asociadas  ao subdesenvolvemento.
A campaña deste ano (a LIII) céntrase no obxectivo seis:
Combater o VIH/sida, o paludismo (malaria) e outras enfermidades.
Ademais das doenzas mencionadas hai outras das que os países ricos non nos acordamos. Nin Gobernos nin industrias se ocupan delas. Combatelas e curar a quen as padece non adoita ser rendible económicamente. O éxito é incerto porque depende de factores relacionados coa desnutrición , a miseria, o amoreamento de persoas e a insalubridade.
O 97% das mortes por enfermidades infecciosas danse nos países en desenvolvemento. Pese a elo, a investigación farmacolóxica céntrase , sobre todo, nos problemas dos países desenvolvidos. O dereito á saúde está condicionado, como tantos outros, pola desigualdade económica.
O dereito á saúde non é cuestión exclusivamente médica, abarca todo o que deteriora, ameaza ou mellora a calidade de vida das persaos, é decir, condicións saudables, alimentos e auga necesarios, sistema sanitario básico, acceso ás vacinas…
Mans Unidas. Campaña contra a fame loita polos dereitos dos máis pobres a vivir con dignidade e a realizarse como persoas.
Coa colaboración xenerosa dos españois, e a través dunha extensa rede de misioneiros, MM UU financia proxectos de promoción agrícola, educativa, sanitaria de promoción social e de promoción da muller en máis de 59 países de África, Asia e América Latina.
Os beneficiarios dos recursos conseguidos son nenos e anciáns, mozos e adultos, familias e organizacións da socciedade civil.
Ao pensar nesta xente, a crise que tanto nos ocupa adquire outra dimensión. Estes dous mundos, o Primeiro e o Terceiro, non son dúas realidades afastadas e alleas.
Os países preferentes para Mans Unidas no 2012 son:
-          Zimbabwe (antiga Rodesia). País que foi próspero e entrou en pobreza extrema.
-          Guatemala. Para reducir a pobreza e a violencia.
-          Madhya Pradesh (India). Promoción da muller e da comunidade.

Os obxectivos do Desenvolvemento do Milenio, para conseguir ata o 2015, son:
1.      Erradicar a pobreza extrema e a fame.
2.      Conseguir a Educación Pimaria Universal.
3.      Promover a Igualdade entre os Xéneros e a Autonomía na Muller.
4.      Reducir a Mortalidade Infantil.
5.      Mellorar a Saúde Materna.
6.      Combater o VIH/sida, o paludismo (malaria) e outras enfermidades.
7.      Garantir o Sostemento do Ambiente.
8.      Fomentar a Asociación Mundial para o Desenvolvemento.
Para non desanimarse, é mellor mirar para o que queda feito que para o que falta. 
 Saúdos.
Eduardo

ATIZANDO FUEGO ( San Valentín )

Atizando estaba el fuego
en mi cocina caliente,
cuando, de su boca hiriente,
se asomó la de dondiego
invitando a este ciego,
a saldar, por pendenciero,
el ardor de mi puchero.
Mi honor cayó con talegos,
tributo de los arrieros
que apagan fuegos en cuero.

Quietas quedaron las aguas,
heladas en su reguero,
y, con el tizón de arriero,
se encaró a San Valentín
por quedarse sin el tilín  
del bullicio de la pota,
que la tomó a chirigota
sin reparar en dondiego,
- culpa de quedarse ciego -
y frito con su marmota.

Antonio Puertas

martes, 7 de febrero de 2012


¡ DISPARA YA, VILLANO !

Paso los días sin ti,
y aún te recuerdo.
Coge tu arco y dispara
tus dardos, ¡ villano !
…que has matado mi amor
con tu sonrisa y sarcasmo.
Eres cómplice de Cupido,
con tu dardo envenenado
…¡ dispara ya tu maldito cacharro !
que me tienes muerto de amor
y me has cargado el año.

Antonio Puertas. 

viernes, 3 de febrero de 2012

XUNTANZA DE INVERNO ( R.G.R. )

Hai xa algúns anos que os membros desta irmandade, radicados na urbe da Coruña e arredores, celebramos unha xuntanza ,con comida incluída, nos días anteriores ao entroido co único ánimo de,como sempre,encontrarnos,saudarnos e pasar unhas horas xuntos en amor e compañía. Algún ano,sobre todo estes últimos, sempre viña alguén doutra parroquia que o sabía a título particular e, por suposto, era ben recibido. Por iso este ano pareceunos ben abrila a todo o mundo que queira vir para que ninguén se sinta excluído.

    Coa suficiente previsión, para que o que queira poida facer un oco na axenda, esta comida de inverno será na adega “A CEPA” sobre as dúas e media da tarde do día 17,Venres anterior á coresma, do mes que andamos. Queda este mesón mesmo en fronte da Igrexa do Burgo,románica do século XII,arrodeada para a ocasión cun xardín de queirugas,tanto o templo como a adega. Está para os que viñesen de fora no lugar do Burgo, municipio de Culleredo,a entrada da Coruña.  De vir pola autopista AP 9 hai que saír  polo Burgo e na primeira rotonda xirar á esquerda e seguir recto uns cen metros para aparcar, unha vez pasada a ponte, á man dereita, nun gran aparcadoiro. Logo de aparcar seguindo dereito sen meterse á dereita, a 50 metros, xa vos atopades coa igrexa e á altura da mesma ao outro lado da carreteira xa vedes o sitio no que xantaremos:”Adega a Cepa”.Parece un pouco complicado pero é moi doado dar co sitio. Desde  a 1 da tarde xa estaremos polo paseo do Burgo algúns compañeiros para recibir aos que vaiades chegando.
   
    Os que queirades vir,estades todos convidados,polo prezo módico de 25 E,mais ou menos daremos conta dun cocido,coa súa sopa para facer boca e logo con todos os ingredientes que non deben faltar nun cocido galego,regado cun mencía da Ribeira Sacra, e por riba  unhas sobremesas de orellas e filloas, cos seus cafés, será un xantar completo. Se alguén estivese a dieta podería pedir outras viandas acordes sen problema.

    Debemos saber como data tope o 14,Martes anterior,quen pensa asistir. Para iso,llo comunicades a Agustín Dios Vigo a un servidor por teléfono ou se vos parece mellor neste blog,ao final, nese recadro branco para comentarios poñedes que pensades acudir identificándovos para que non vos contemos dúas veces.

    Pois aí queda  esta invitación para constancia de todos. Este fin de semana ando un pouco apurado con outras encomendas pero á semana seguinte, despois de pasar este frío siberiano que tanto medo no corpo nos meteu os mais vellos, porei algo para ir facendo esta memoria colectiva. Así que deica a próxima. Un afectuoso saúdo para todos ,sen esquecer a ninguén,dos que hai mais de cincuenta anos,medio século, que nos coñecemos. Rafael

N.B.
    Van unhas imaxes das queiroas ou queirugas, e media ducia de nomes mais que teñen nos distintos lugares de Galicia, esta nobre planta e que agora empézase a repoñer nas urbes como adobío e ornamento nos xardíns e veredes que bonita é nos arredores da  belida e fermosa Igrexa románica de Santiago do Burgo o día que veñades ao xantar.
                                               Beleza ao natural digna de admi¡ración ou non?

UNHA SOCIEDADE DECADENTE?

¿Vivimos nunha sociedade moralmente decadente?. Confeso que eu empezo a ter esa sensación cada vez que vexo ou escoito os noticiarios. No medio do panorama desolador causado pola crise económica, unha persoa normal e corrente intenta levantar os ollos cara a aqueles que, polo seu cargo ou posición social, estarían teóricamente capacitados e obligados a transmitir esperanza da cara a un futuro millor. Pero agora mesmo, este cidadán "de a pé", non atopa ningunha institución, líder ou alto cargo que lle poida infundir confianza ou esperanza; máis ben todo o contrario.
A nivel mundial, as ilusións e esperanza provocadas pola chegada de Obama quedaron totalmente frustradas pola realidade dun presidente coma os outros do montón; do prometido nin a metade e por enriba están a piques de comezar, contra Irán, unha nova guerra que agravará a situación económica mundial hasta o extremo. A nivel europeo, unha pavorosa falta de líderes con suficiente lucidez de ideas e autoridade para consensuar entre os países membros un plan de loita contra a crise; pola contra, todos calados á espera do que impoña a señora Merkel. ¿A isto chámanlle democracia?.
A nivel nacional, prácticamente estamos nas mans do "partido único" a todos os niveis institucionais. O que eles digan, ou lles manden desde fora, será o que se fará sen apenas discusión. Polo de pronto tardaron escasos días en facer cos impostos o contrario do prometido e non queda ahí a cousa.
Se miramos á institución da xustiza, o panorama resulta triste e bochornoso por moitas cousas. O caso Garzón produce desolación e vergoña. O caso Camps, indignación porque me parece unha clara mostra do pouco impacto que producen, nunha importante parte da cidadanía, os casos de corrupción e os procederes sen escrúpulos na función pública. Debería abondar co que puidemos escoitar das conversas teléfónicas para que unha persoa con un mínimo de decencia, asumise tódalas consecuencias, independentemente de cal fora a sentencia do tribunal. Logo miramos á Casa Real e ¿De qué nos podemos asombrar?.
Na Comunidade Andaluza, algúns membros invirten fondos públicos en droga e francachelas en vésperas de eleccións. No mundo da banca, despois do retiro multimillonario dos que afundiron as Caixas galegas, ven de retirarse tamén o segundo de abordo do Santander con unha morea indecente de millóns.
Todo isto, e outras moitas, debería ser suficiente para provocar un estoupido social; pero moito me temo que a perda de valores e de sentido da xustiza é tan grande que xa todo vale.
Tampoco se salva a istitución eclesiástica; recentemente destapouse unha fraude millonaria no Estado Vaticano en evasión de impostos. Pero, de cando en vez, sae á palestra algún mitrado para tronar sobre o que menos preocupa nestes intres ao cidadán anguriado e confundido.
Para rematar, creo que o caso do capitán do Costa Concordia é todo un símbolo do que acontece na nosa sociedade actual: Mentras o barco navega temerariamente, él estaba no seu camarote cunha bailarina, supoño que para amosarlle o "caderno de bitácora". E cando se produce a catástrofe faltoulle tempo para fuxir do seu posto e poñerse a salvo. Teño a sensación de que as nosas sociedades mundiais navegan por mares procelosos capitaneadas por outros Francesco Schettino. Creo que foi Cicerón o que clamaba no senado "Ubinam gentium sumus, quam rempublicam habemus".
    Cecais a miña reflexión peca de pesimista. Gustaríame que alguén propoña eiquí outra visión máis alentadora. Saúdiña. Fernando.

Evanxeo do Domingo V do Tempo Ordinario (B). Marcos 1, 29-39 (Andres GV