Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

lunes, 29 de abril de 2013


EN DEFENSA DE STOP DESAHUCIOS

Suelo leer con interés a Javier Marías -como lo hice en otro tiempo a su padre  .Suelo también estar de acuerdo con él ;pero no con ocasión de su último artículo en la revista semanal de El País .Y voy a recordar el término que no le gusta :escrachear ( yo lo encuentro hasta onomatopéyico) .Estoy de acuerdo en que este tipo de acciones tiene sus riesgos (también los tiene una operación de colon y ,sin embargo, la hacemos) pero no puedo aceptar que compare a “Stop desahucios”  con los que increpan a un pederasta o vituperan a los famosos a las puertas de los juzgados .Sí ,puede haber en estos últimos mucho de cobardía ,de delación y de conducta intimidante .Pero cuando con toda la paciencia del mundo se tocaron todas las teclas del piano ,se dirigieron escritos a todas las instancias ,se buscó el respaldo masivo de los conciudadanos y –tras una sentencia condenatoria de un tribunal europeo-se sigue mareando la perdiz para favorecer a aquellos que-habiendo provocado la crisis-persisten ,no obstante ,en aprovecharse de ella ,¿le parece excesivo a nuestro insigne escritor que los que se han quedado en la calle con más deuda que tenían ,griten su furia ante el domicilio de quienes han de poner las condiciones legales para que se les haga justicia? .¿Es que olvidó ya que les ha zaherido reiteradamente él por su incompetencia ,su corrupción y su autocratismo? .El sometimiento a la ley y el respeto a las personas ¿ha de llevarse al extremo de la resignación ante lo “inevitable”? .Pongámonos al límite :¿condena el sr Marías todas las revoluciones que en el mundo han sido? .¿No? .Pues eso sí que tiene efectos colaterales más gravosos .
Saludos :Andrés L. Amboage

Ya hacía tiempo que no percibía la ironía de Eduardo .Eso de descalabrase va también con la edad...

sábado, 20 de abril de 2013

COMENTARIOS MACDDÓNICOS

Naqueles tempos,nos que escribiamos mais nesta nube, deixou o compañeiro Eduardo unha macedonia de froitas parecida a esta última para que se comentase. Desta vez deixounos un decálogo de temas que teñen candente actualidade. De cada un poderíase escribir unha tese. Como non estamos no eido académico deixarei uns comentarios, a modo de pinceladas,sobre cadanseu.

1- Testamento do Cardeal Martini: Foi unha mente lúcida que debeu sufrir moito polo rumbo que lle marcaron a barca de Pedro. A impotencia que se sente cando se navega atravesado ao vento,polo medo a ir a pique, ten que ser inmensa. A sensación de predicar no deserto tamén ten que ser amarga. Nesta entrevista vense as preguntas e interrogantes que son elocuentes por si mesmas. Podedes velas aqui:

¡Viva el Cardenal Martini! Texto auténtico de su ´Testamento espiritual

  ¿Que pasará?¿Terán resposta?¿Sabeo alguén?O tempo o dirá.


2- Prohibición do libro de Pagola. Algo que non ten xeito nin ... Todo un sen sentido. Nestes tempos poñerlle portas ao campo val para pouco. Eu lino por curiosidade. Pódese baixar da rede. O Vaticano di varios anos despois que non contén herexías pero aínda así lle poñen pegas.

3- Vatileaks. E un pozo sen fondo a información que xera en internet esa palabra. Quen logre poñer orde pasará a historia como un xenio. Pobres ratos. Con tanto gato solto,¿quen se atreve a poñerlle o axóuxere ao gato?.Polo menos que dea tempo a escapar. Cando detivo a policía italiana ao anterior director do IOR doulle unha gran alegría saber que eran policías italianos.. Temía o peor.Que viñeran a por el para desaparecelo. Xa anteriormente depositara nunha notaría un escrito para no caso de que desaparecese o dese a coñecer publicamente.

4- Aparición de dialectos. Ademais dos nomeados con moita gracia por Eduardo, ao estilo do intermedio da sexta, o mais grave é a perversión intencionada da linguaxe. Esa forma de contar terxiversando todo. Nunca a figura literaria do eufemismo tivo, fora da narrativa, na linguaxe informativa, tanta utilización en cantidade e calidade. Unha das mais recentes é a da ministra de emprego chamándolle a emigración dos mozos mobilidade exterior.(Isto é en fatimés ¿non?)

Xa,hai case trinta anos,cando Armando de Miguel era alguén, como di Castelao de Vicente Risco no Sempre en Galiza,escribiu o libro “La perversión del lenguaje”non creo que pensase que aquel fenómeno ía acadar as cotas de manipulación descarada que ten hoxe.

5- Imposición do axioma “coa que está caendo”.E certo que o pesimismo que transmiten esas frases é tremendo. Ademais é paralizante. Supoño que os vellos que temos mais tempo para ler,ver o castravexo,e andar de parladoiro cos veciños contribuímos a ese clima xeneralizado. Pero tamén é certo que o que está caendo e tanto como a auga neste inverno pasado.

6- Varias sentenzas xudiciais. Teñen nome feminino. Todos lle facemos as beiras ou a corte cando favorecen os nosos intereses. Cando non é así apélanse. E cando son firmes hai que pedir a execución e caben incidentes de execución que a veces superan en folios ao preito principal. Ademais o tempo para iso non conta. Mira o decreto do galego no ensino o que tardou no Tribunal Superior de Xustiza de Galicia que está aquí na Coruña. Agora no Supremo pode tardar tranquilamente uns dez anos. O da Gurtel morreremos sen ver a Sentencia, amigo Eduardo, aínda que vivamos longos anos como che desexo a ti e a todos.

7- Dimisión e recambio na presidencia da Real Academia Galega. Aí hai mar de fondo. Ferrín é unha personalidade e foi pena que se fose. Esta crise parece que é total e non deixa títere con cabeza. Magoa. O programa é idéntico o dos dous candidatos. O peor son as feridas que deixan sempre estas batallas. O afogamento económico e unha concausa tamén da situación.

8 - Celebración sonora do L aniversario do Vaticano II. Pouco hai que celebrar.

9 - Renuncia do Papa. Cónclave e Papa Francisco. O da renuncia habería que saber cal foi a causa. Que tivese cansado tanto o corpo como a ánima,como dixo,sorprendeu a todos. A frase que escandalizou a moitos:las aguas bajaban agitadas, Dios parecía dormido”. Ten moitas interpretacións. Cando había desgracias e morría unha mai deixando criaturas pequenas meu pai tamén dicía se Deus estaría durmindo para permitir aquelo.
Eu afeito a escoitar que Deus escribía dereito con liñas torcidas e que os designios son inescrutables parecíame un pecado grande pero se o dixo o Papa vai a misa e de pecado nin escándalo nada.

O conclave foi noticia. O espectáculo visual é grande e da moi ben en pantalla. Non tardou moito a fumata branca indubidadamente.

O novo Papa hai que recoñecer que xerou moita simpatía en moita xente. De momento case todos, ou todos, falan moi ben del. Non hai mais que ver como o tratan nos medios. Incluso os mais reaccionarios de momento non queren dar a nota por medo a perder o paraugas que tiveron nos anteriores. Fai ben non ir para os palacios papais. O breve Juan Pablo I o día que mostrou ao secretario de estado os cambios que ía facer na curia,eran os papeis que tiña entre as mans e non a meditación de cristo por Tomás de Kempis,como dixeron nun principio,ao día seguinte a apareceu morto como consecuencia de un vasodilatador que lle administraron da farmacia do vaticano a el que era hipotenso. Morreu placidamente sen loitar coa morte. Cos papeis da reforma da curia entre as mans.
Este Papa con cara de boa persoa e valente polos xestos que leva feito de lavarlle os pes a dúas mulleres presas,unha musulmán, teríalle que devolver e retornar a honra aos xa mortos como a Bernhard Hering, autor da Lei de Cristo,libro de texto polo que aprendemos Moral Católica, e vivos: Marciano Vidal ,Gustavo Gutierrez, José María Castillo,Juan Masia e tantos x tantos que son todos eles “Vir bonus”e mais abrir unha investigación sobre a morte de Juan Pablo I. Se non o fai nun tempo prudencial dun ano ou dous a decepción será aínda mais grande. Parécemo a min pero doutores ten a Igrexa.

A propósito Juan Masía estivo en Vigo hai uns días nunha conferencia e o Bispo de Vigo perdeu unha boa ocasión de estar calado. Sacou unha nota fundado nunha información dun periódico. O catecismo que recomenda debe lelo el solo.

10 -Torrente Ballester ou calquera da sa talla podería escribir as novelas, calquera novela que sempre a realidade superaría a ficción,con mais suspense e misterio que concibir se pode. Argumento moi socorrido nos nosos anos de formación en San Martiño Pinario tanto en Filosofía como en Teoloxía. Villasante chamáballe o ungüento amarelo. A propósito o noso compañeiro de Seminario, non de curso, Carlos Vázquez escribiu hai un ano no seu artigo da contraportada da Opinión dos Sábados,un artigo titulado así. Se o queredes ler:

El ungüento amarillo - La Opinión A Coruña


(Se pinchades na parte dereita da pax. onde aparece unha lupa e poñedes /cartas a laila/ podedes ler todos as artigos que escribe cada Sábado e que eu leo sempre con sumo gusto.

Pois xa cumprín probando a macedonia de Eduardo. Serviume de guión para estas puntadas mal ganduxadas. Saúdos para todos. Cos mellores desexos. Rafael

domingo, 14 de abril de 2013

Se vives grazas a Rafael, a Miguel, a Andrés e a min, pola miña parte sintome moi feliz de poder ser o teu salvador, Eduardo.
E, pa que a nosa vida sega  alentando neste bloc, aí vai un pouquiño do meu alento:


LA MÁQUINA INFERNAL

Esta tarde, sentí la imperiosa necesidad de marchar hacia el lugar del… ¡ Que más Da !
Me acompañaron dos inseparables compañeras; una, bastante  insensata ,y, la otra algo más cuerda, si tenemos en cuenta las circunstancias de cada una de ellas, dentro de mi más rabiosa actualidad.

- Un poco lejos ¿ no crees ?  Decía la segunda. Mejor que te lleven, y no que vayas sin saber si llegarás.
- No hagas caso y vete ya. Decía aquella, la que sólo sabía volar; eso sí, incluso, hasta el mismísimo más allá.
No sé, no sé… estoy echo un lío.
-Pero, vamos a ver: ¿ no llevas dentro de ti a Roberto Alcázar y al Guerrero del Antifaz ? Ellos, jamás dieron marcha atrás. ¡ Vamos ya !… sin pensarlo más.

Y allá me fui, dale que te pego, con mis dos bastones por compañeros desleales, hasta vislumbrar el lugar de las chilindradas que quería comprar.

-Y ahora qué ¿ Cómo vas a cruzar ? Me decía, la que era de más fiar.

Una Gran Muralla no me dejaba cruzar. Guerreros de aquí para allá con sus dardos de fuego y sus catanas de metal.

Si cruzo, pensé, igual caigo bajo un dardo envenenado, como ciervo que pace sin pensar más que en la yerba de su lugar. Entonces, si soy abatido, vendrá un pajarillo venezolano y danzará en torno a mi insensata hada madrina que me hizo caminar, sin más.

Y, si sigo, ¿ hasta dónde tendré que andar …? Ahí sigue y sigue la gran muralla de una cuestión a adivinar.
Entonces, me dijeron mis fieles guerreros:
- ¡ Adelante y en zig zag ! Sortea el peligro, porque la frontera del más allá, tan sólo la verás cuando llegues a traspasar la Gran Muralla de tu eternidad. Jamás retrocedas. Tus pasos anclados en el pasado, fielmente, te llevarán hasta que no puedas más.

…Y, yendo y viniendo,… y, silbando, sus flechas, me disparaban, sin el menor atisbo de piedad. Me tenían acorralado. ..mas, me paraba, observaba,  y volvía a andar, entre una gran  maraña de modernidad.

No nacieron los quijotes para los molinos de tal necesidad.
Preciso caminar por la libertad del aquí para allá, sin fronteras, sin dueños y con las dos compañeras, que van con mis guerreros que nunca me olvidarán.

Ya me lo decía mi médica:
-debes de moverte más…
Pero, doctora, si ya camino, …y, mucho más, también yo, con la máquina infernal.

Antonio Puertas


lunes, 8 de abril de 2013



















































































DICIAMOS ONTE...

Despois de ver as fotos de Sobrado e do Burgo, comprendín o conto de Dieste: O neno suicida. “Canto mellor é vir de vello para mozo que de mozo para vello”.
O que empezou por accidente doméstico, que aproveitei para quedar coxo e manco por un tempo, por se había recortes en caídas, resultou ser un longo embarazo que alumeou acontecementos destacables, que tampouco animaron este blog, vivo grazas a Rafael, Antonio, Andrés e Miguel.
Subliñaría estes feitos:
  1. Crítico testamento espiritual de Carlo María Martini, que non quixo publicar mentres vivise.
  2. Prohibición de: Jesús. Una aproximación histórica. A Inquisición do Vaticano declarou que o libro non contén herexías. Pero a CEE non quere autorizar a reedición. Era clandestino desde 2009. Supoño que volverá ás librarías e que Pagola rematará os “cinco anos de calvario”. Xosé Antonio foi discípulo de Martini e non porque tomase licor aperitivo.
  3. Escándalo do Vatileaks. Os papas empezan o mandato no balcón do Vaticano, diante dunha multitude, pero gardan celosamente segredos e misterios, non precisamente teolóxicos, nos sumidoiros do minúsculo Estado.
  4. Aparición de dialectos, tecnicamente idiolectos, como o guindés, o montorano, o soraiés, o matés e o milagreiro de Fátima. Hai outros, aínda non descifrados, como o marianés e cuspedaliano. Pertencen todos á familia lingüística chiripitifláutica. Wert para crer.
  5. Imposición do axioma “coa que está caendo”, que se repite coa naturalidade con que chove, neva ou entra a primavera, iniciada este ano o 20 por recortes no inverno. Repetindo esta frase, e outras similares, como algo fatalista, inevitable, estamos validando estratexias de gobernantes destrutores, que se apoderaron da democracia, das institucións e da felicidade do pobo. Aproveitando a lexislación inxusta, tamén queren saír impunes.
    Pero en economía non todo cae; hai exemplos de emprendedores creativos que se superan con pequenas empresas familiares, como o bar Cenas Suculentas, de Madrid.
  6. Varias sentenzas xudiciais que condenan, total ou parcialmente, decretos do Goberno central ou de autonomías: decreto de plurilingüísmo en Galicia, subvención a colexios segregacionistas, recortes sanitarios. Pero “se están buscando fórmulas para evitar el cumplimiento de las sentencias”.
  7. Dimisión e recambio na presidencia da Real Academia Galega. Sorpendente, pero non tanto, polo malestar que se percibía.
  8. Celebración sonora do L aniversario do Vaticano II, cando Bieito XVI o estivo freando e ata seique escribiu un libro nesa liña. Que tipo de Igrexa se quere potenciar co Ano da Fe?
  9. Renuncia do Papa. Cónclave e Papa Francisco.
    Un novo Papa, con outro a poucos quilómetros sen perigo de cisma, merece algunha atención. Está dando boas sensacións, transmitindo enerxías positivas. Doutrinalmente parece que non se vai afastar dos seus predecesores. Non pode saír un papa reformista dun cónclave de conservadores, nomeados por Xoán Paulo II e Bieito XVI.
    Pero un papa que conta chistes, que tivo noiva, que viaxou en metro sendo cardeal, que escoitaba tangos, que vivía so e pobremente nun apartamento pequeno, que renuncia aos zapatos cerimoniais, ás cruces de ouro... sorprende moito vendo tanto purpurado principesco medieval. Que sorprenda xa me parece grave. Renunciar a certos boatos e usos vaticanos é positivo e necesario.
    No cónclave,nós librámonos de Schola; Bergoglio, dos corvos do Vaticano. Pero os forofos do San Lorenzo celebraron ter un Papa Corvo. Cousas da vida.
    Este Papa inaugura moitas portas: primeiro Francisco, latinoamericano, xesuíta, case primeiro castelán-falante, primeiro papa que non pode berrar a todo pulmón cando queira poñer orde no Estado e no rabaño.
    Sendo arxentino, ex veciño de Diestéfano e compatriota de Messi, sempre poderá marcar algun gol imposible coa selección albiamarela cando o partido se poña difícil.
    Ademais, é psicólogo, como bo arxentino, e poderá curarnos ou convencernos no diván. Reto non doado porque hoxe o Paraíso de sempre compite cos 52 paraísos fiscais.
    Desexamos que o Papa Paco non sexa un Papa Poco, dicía unha fervorosa arxentina.
    Como se chama? Pensamos que sería Francisco I, pero non por agora. Só nun futuro pode ser I. Chamémoslle, pois, Francisco de Momento.
    Confío en que, pensando nas virxes de Luján e de Guadalupe, non declare Ano Mariano na Igrexa universal. En España perdería devotos, quizais.
  10. Torrente Ballester escribiu Crónica do rei pasmado. Publicarase en breve Crónica do PP ou do Presidente Plasmado. Libro colectivo dos múltiples Sufridores Escrachados polo plasma omnipotente e omnilacerante. Estamos instalados no abuso de autoridade.
    Corto porque teño que facer unha simulación de embarque en iate para aboar alí unha indemnización en diferido.
    Saúdos.
    Eduardo.













viernes, 5 de abril de 2013


PUNTUALIZANDO
Sr Presidente :Usted sabe que sus diputados no están siendo escracheados por haber sido elegidos por la mayoría ;lo son por estar haciendo lo contrario de lo que prometieron y porque –aún mediando una sentencia y una legislación europea que les obliga a corregir una norma abusiva de la que se deben sacar consecuencias de efectos retroactivos-ustedes persisten en dar la vuelta a aquélla para que las cosas queden como están ( o buscan retocarla levemente para no irritar demasiado a “la plebe”) .
El problema no es que ustedes sean del PP (puesto que muchos de los que les persiguen en la calle les prestaron su voto) ,el problema es :que porque fueron elegidos ,se creen con derecho a patente de corso para hacer lo que les salga de las albondiguillas .Y es que por encima del voto y de la autoridad que les confiere éste ,se encuentra el bien común y la libertad de expresión .
¿No estamos en unas circunstancias excepcionales que nada tienen que ver con aquellas otras en las que muchos adquirieron determinados compromisos?  .¿No son responsables también quienes ,pertrechados por una legislación injusta -y siendo actores indispensables para llegar a esta situación -no obstante ,se les ha seguido privilegiando? .
¿Por qué los Urdangarín ,los Bárcenas o los facilitadores de los ERE en Andalucía actuaron con conciencia de impunidad? :por creer que ,en su ámbito de poder ,nadie se iba a inmiscuir .¿Por qué un juez-que albergaba pocas dudas  de que la ley hipotecaria contenía elementos contrarios a derecho –se vio obligado a coger la carretera de circunvalación para llegar a su objetivo? . Y ¿por qué otro espera al final del recorrido para imputar a un miembro de la familia real cuando ya lo estaban algunos con menor responsabilidad? .No creo que se deba a la libertad que ,teóricamente ,tienen para ejercer la jurisdicción .Quizá tenga que ver con lo que ciertas voces expresan : “Hay que actuar con prudencia para no poner en peligro las instituciones” .¿Viven tán ajenos a la realidad que no comprenden que lo que ,de verdad ,las amenaza es la impunidad y la desigualdad ante la ley? .
.Sólo en este contexto se explican :el nepotismo generalizado ,la corrupción galopante ,la opacidad ,la elaboración de leyes ad hoc ,el toreo de las normas con triquiñuelas legales ;que se vea como natural llegar a la política “para forrarse” ,el cinismo con que niegan la evidencia o la convicción de que cualquier abuso de poder (por parte de cualesquiera de ellos) sólo tendrá consecuencias si se enfrentan entre sí .
Y para terminar : a la ,hoy por hoy ,santa Ada Colau ,por favor ,¡no la toquen! ,no sea que den lugar a la sustitución del buen juicio y el sentido común por el principio :”frente a la opresión ,rebelión” .
Si los ciudadanos no salen a la calle ustedes seguirán actuando de forma caciquil .Por eso ,a la violencia de quien se siente legitimado para hacer y deshacer con independencia del bien común ,tiene que oponerse otra que –sin llegar a la agresión física -les haga conscientes de que los derechos humanos son una línea roja que no pueden rebasar .

  No había leído las últimas aportaciones cuando escribía este artículo pero ,de paso ,algo le vengo a replicar a Doval con él .No obstante ,pongo a madurar alguna reflexión que me inspira .Sonreí con los chiste que reproduce Rafael ,y pienso hacer la visita virtual que nos propone por las catedrales .También oiré a Galeano .Seguiré con atención las informaciones que deis sobre el nuevo Papa .Con Antonio Puertas la inspiración tiene un contrato vinculante ,por lo que veo .Saludos :Andrés L. Amboage

lunes, 1 de abril de 2013


¿ MURIO REALMENTE JESUS EN LA CRUZ… ?

Ayer, en un amplio artículo firmado por Francisco López-Seivane, publicado por el diario El Mundo, unos historiadores ingleses, ponían en entredicho la muerte real de Jesús en la Cruz. Su argumento era que “ tal vez “ no hubiera muerto realmente y que bien podría haberse producido una reanimación posterior del crucificado.

En principio, me dejó perplejo y confuso la noticia. Siendo así, dejaba sin argumentos los principales dogmas de nuestra religión  “ …Si Cristo no ha resucitado, vana es nuestra fe “; decía San Pablo noventa años después de la crucifixión.

Pero, vayamos a los hechos mediante los cuales unos “ estudiosos “ ingleses, fundamentan la duda  a una muerte real con resurrección, o, por el contrario, una reanimación  posterior.

“ Según la Gallus ( dice el articulista ), sólo en los Estados Unidos hay más de ocho millones de personas “ resucitadas “ tras haber sido declaradas oficialmente muertas …Las indagaciones de Lloyd Davies, publicadas en el Journal of de Royal de Londres, arrancan con la condena a muerte del Nazareno por parte del Sanedrín, …” la muerte de Jesús fue muy simple ( dice ): tras una noche agitada en el huerto de Getsemanít, fue arrestado, maltratado y acusado ante un tribunal hostil con cargos mal definidos contra la ley mosaica …El tribunal lo condena a morir en la cruz antes del anochecer del viernes… Pilato, al comprender que lo habían acusado por envidia, se lo envió a Herodes, y de nuevo ante Pilato, …el populacho pidió su muerte en la cruz.
Flagelado con saña despiadada, pudo producir en el reo laceraciones comparables a quemaduras de tercer o cuarto grado …La soldadesca, posteriormente, se burló con Él… Se sabe que fue golpeado en la cabeza con un cetro …Parece que hubo más que insultos, humillaciones, empujones y excesos verbales …”
“ …Tras el castigo, el condenado transportó la cruz con un peso de 18 quilos hasta el Gólgota, a unos 500 metros extramuros de la ciudad. Demasiado débil estaba el reo y necesitó ayuda…”
Los autores del estudio, reconocen el extraordinario debilitamiento y el temprano colapso en la cruz.
…“ Aunque Orígenes ( Siglo ll-lll ), estaba convencido de que este acontecimiento se había producido tras la muerte de Jesús, no dejó de señalar, significativamente, que los cadáveres no sangran. No existe ningún relato del descenso de la cruz, pero presumiblemente se produjo unas dos horas después de haber exhalado aquel último grito. Es decir, tras ocho horas de crucifixión “
Sostiene el estudio, que Jesús perdió el conocimiento debido a la disminución del riego sanguíneo en el cerebro. Su aspecto ceniciento y su inmovilidad, les hizo creer que estaba muerto… Forzosamente  el oxigeno que llegaba a su cerebro era mínimo , aunque sin tener que llegar a ser crítico “…
…” Al ser bajado de la cruz, y, en posición horizontal, se restableció la circulación y, de nuevo, accedió la sangre a su cerebro.
También estiman los autores del estudio, que el enfriamiento producido por el eclipse de sol, podría haber ayudado a mantener la presión sanguínea… y que era muy probable que en vez de llevarlo inmediatamente al sepulcro, como tenían previsto sus seguidores para evitar la prohibición de hacerlo en Sabath,,  Jesús fuera trasladado a algún lugar seguro y atendido por manos amigas…”

Concluyen los doctores Lloyd Davies que la aparente muerte de Jesús, tal vez, fue debida a un colapso respiratorio; y que su “ rápido “ descenso de la cruz había contribuido a su reanimación.
Una tesis coincidente con la del anestesista británico Primrose, y que en lo básico, aporta similares argumentos.

La fe y la ciencia no pueden estar reñidas, máxime tratándose de un tema tan crucial como lo es éste para los que somos creyentes.
Por ello, y dejando patente mi ignorancia, me voy a centrar en esas escrituras auténticas reconocidas por todos los estudiosos del tema que, a día de hoy, se conservan y que ellos ( supongo que a mala fe ) obviaron. Para ello, voy a recurrir aquellas fuentes escritas anteriores al nacimiento de Jesús: EL ANTIGUO TESTAMENTO; para, luego, sacar mis propias conclusiones.

GÉNESIS: Libro sagrado que significa origen, nacimiento, creación ) con varios capítulos, escritos entre los años 960 y 500 antes de Cristo. ¿ Qué dice del Mesías, entre otras muchas cosas ?
…En un principio era el Verbo ( la Palabra )  y la Palabra era Dios… y que el Verbo se hizo hombre y habitó entre nosotros  ( punto primero )
PROFETAS

ISAÍAS ( Siglo VIII antes de Cristo )
…Y la Palabra se hizo carne y habita y habita entre nosotros.
Quer nacería de una virgen y su nombre será Enmanuel ( Dios con Nosotros )
… Se llamaría Hijo de Dios y Él mismo llamaría padre al mismo Dios.
… Sería hombre como nosotros , en tiempo y lugar, del linaje de Abraham, Tribu de Judá y de la Casa de David.
… Viviría en Galilea, haciendo el bien, acompañando sus palabras con  numerosos milagros.
Que su vida pública empezaría a los 30 años. También profetizó el milagro de los panes y los peces )
Que hablaría al pueblo con parábolas, como el del buen pastor y sería predicador de los pobres,
 cargando con los pecados de los hombres…y sería tratado como un malhechor …el Cordero de Dios.
…Su Padre lo abandonaría en la crus (  “ Padre, por qué me has abandonado “ )
Que expulsaría a los mercaderes que hacían sus negocios en templo ( “ el celo por la casa de mi Padre me devora …”)
…Sería enterrado por un hombre rico (  Nicodemus )
Que Jerusalén sería destruida (y así ocurrió 66 años después de Cristo )
Y que resucitaría al tercer día. Y ascendería a los cielos.

PROFETA NIQUEAS ( Siglo Vlll, antes de Cristo )

Que nacería en Belén de Judá.
…Sería azotado, maltratado y burlado por los soldados.
… Anunció su entrada triunfal en Jerusalén a lomos de un pollino.
…Que, por 30 monedas de plata lo traicionaría un amigo ( Judas Iscariote )
Que todos sus seguidores lo abandonarían, dispersándose como ovejas sin pastor.
Y que moriría en la cruz perforado de pies y manos, y que una lanza atravesaría su costado.

AMOS:-
Profetizó que la tierra se oscurecería durante su ejecución.

NIQUEAS: ( Siglo Vlll antes de Cristo )
Que nacería en Belén de Judá.

OSEAS
Profetizó su huída a Egipto y su regreso posterior ( como así ocurrió una vez muerto Herodes )

NUMEROS ( Libro sagrado anterior a Cristo )
…Una estrella anunciaría su nacimiento.

JEREMÍAS
…También predijo la estrella de Belén, así como la masacre de Herodes ( santos inocentes )

EZEQUIEL
…Que sería reconocido, incluso por sus propios enemigos como Rey de los judíos, desde su nacimiento hasta su muerte ( INRI-Jesús Nazareno Rey de los judíos-  Pilato ¿ acaso eres tú rey de los Judíos ?

LEVÍTICO: ( Libro sagrado, también del Antiguo Testamento )
Que iba a morir a las afueras de Jerusalén, ( el Gólgota está a unos 500 metros extra muros )

SALMOS ( otro, anterior a Jesús
 )
Al tercer día resucitaría de entre los muertos y ascendería a los cielos.
…Y así, muchas otras profecías escritas y documentadas varios siglos antes del nacimiento en Belén.
Entonces, esos “ eruditos “, estudiosos ingleses de la vida y muerte de Jesús, ¿ por qué no hacen mención a estos documentos tan esclarecedores ? Tan sólo mencionan lo que les interesa para poner en entredicho su muerte y resurrección.
A mi y a muchos creyentes, no nos las dan con queso.
Todo esto, sin mencionar para nada a los evangelistas contemporáneos de Cristo que pudieran, según ellos, alterar los hechos a su conveniencia.
 La coherencia de las Sagradas Escrituras, no puede ser ni será nunca falsificada. Ahí están para quienes las quieran ver y oír.
Muchos de los escritos ( sobre todo el Antiguo Testamento ) nos parecen cuentos de niños, pero hay que situarse en aquellos tiempos, cuando, a base de metáforas o de historias, algunas irreales, querías transmitir una idea central y más profunda para que todos la pudiesen entender.

Antonio Puertas