Sego a falar só. Non sei que pasará cando empece a contestarme eu mesmo...
O NOSO AFOGADO.
Eu prefería durmir coa contra da fiestra aberta pa enfrontarme mellor aos espectros que axexaban na escuridad. Imaxinarios demos de catro rabos con cornos de lume que prendían nos meus soños.
Ó eucalipto centenario de dona Felisa, acaneaba incesante fronte á miña habitación, e a figura luctuosa e señorial da muller, asomaba entre os ramallos da súa horta, mentres as gotas de auga petaban torrenciais nos cristais, e o vento de poñente espallaba, desfigurando, en medio das relampadas e dos tronos, uns rostros burlescos que a miña mente infantil estaba á agrandar.
Non era doado conciliar o soño nun neno de curta idade, despois de ter vivido aqueles episodios tráxicos do Mina Soriego nos baixos da Barca, nin despois de ter escoitado os contos da Santa Compaña, e de aparecidos nas palilladas da Señora Isolina. Todos eles asomaban como un retrato borroso á luz dun candil, que abraiaban os meus inquietantes sonos, solapados a carón da miña almofada de la.
Erguinme cedo e xa ó vento tiña amainado, e, as clareeiras, asomaban a intervalos curtos, entre cirros galopantes enchidos de auga do Atlántico, ameazando mais chuvieiras e mais treboadas.
Almorcei unha boa cunca de leite con sopas de boroa, e, nun instante, estaba xa na sancristía, onde agardaba o Señor Mariano que estaba á desengurrar a casulla e a capa gregoriana pa misa das nove.
Don Ramón baixaba pensativo polo carreiro da reitoral, coa vista apegada ó chan, co seu bonete e o seu misal, vestido co negro rigoroso da curta sotana desgastada, que, descaradamente, deixaba ver uns zapatóns de coiro barruntados de lama.
Con catro beatas e pouco mais, asistimos a diaria misa en latín, inintelixible e pausada, no medio dun fumear de velas, e dun silencio acolledor, interrompido unicamente polo tintinar de prata da miña campanilla, que axitaba fortemente no momento de alzar.
Apaguei as luces e as velas, e o cura e mailo sacristán, abandonaron a iglesia onde, unicamente, quedaban a señora Carmucha e dona Sofía, latricando, cos seus dixomedíxomes, entre dentes, e, os santos, que, como sempre, seguían mirándose os uns para os outros, cada quen coa súa mirada de circunstancias.
O meu rumbo lixeiro, foi cara á rampla d´Ajiar. Mais, cando ía atallando polas leiras do millo escanado do Areal, vexo a unha morea de nenos, homes e mulleres que estaban a correr alporizados de cara á veiramar. Sen dubidalo, ala fun eu, por ver o que estaba á acontecer.
A escena que puiden observar deixoume aterecido e sen alento: esvaecementos, bágoas e rostros desencaixados, que estaban á requirir, angustiosos, a presencia de don Tomás, amoreados ó redor dun rostro inerte pousado enriba do plan dunha jamela.
Inútil era a medicina, e inútiles os remedios e os esforzos que, o sabio doutor, podía aplicar nun caso así. Como inútiles eran os rezos das súas fillas, implorando ao ceo un milagre de resurrección.
A súa alma gozaba xa da gloria reservada para os nosos ilustres mariñeiros que deixaran as súas vidas na procura do pan para os seus fillos, ala, moi preto das súas casas.
A Costa da Morte, tiña gañado unha batalla mais, na “honra” do seu merecido nome aterrador.
Era un dos nosos intrépidos percebeiros que descansaba para sempre na paz de Deus.
Antonio Puertas
No hay comentarios:
Publicar un comentario