VENTUROSO E ATINADO 2014

Xa anda petando na porta o ano que ven. Despidámonos deste desexando que o malo que tivo para tanta xente non volva. E igual que para o Nadal botei man de Rosa Montero, desexando maldicións para uns e bendicións para os que as merecen,tamén agora vou botar man dela para que cada un ao seu modo saibamos,no ano que entra, gozar daquelas cousas deste vida que mais felices nos poidan facer. Como ela dio moi ben,fago miñas as súas palabras,eu non ía ser capaz de casalas como ela,e coa súa presunta autorización déixoas aquí tal cal as publica no día de hoxe un periódico de tirada nacional:

Actitud

Rosa Montero 31 DIC 2013

“”Ya sabemos que estas celebraciones de fin de año son una pura convención, pero, ¿no es magnífico que un viejo ritual nos ayude a parar por un instante la velocidad aturdidora del tiempo y a reflexionar siquiera un poco sobre nuestro pasado y nuestro porvenir? O sea, a replantearnos la existencia.

Yo, que ya he vivido lo bastante como para aprender que la felicidad es la ausencia de dolor, me deseo y os deseo eso: un futuro sin demasiados mordiscos. Pero en realidad somos capaces de hacer más, mucho más. Porque no podemos controlar lo que nos sucede, pero sí la manera en que respondemos a lo que nos sucede. Hay que vivir con panache (literalmente, penacho, pluma), como Cyrano de Bergerac, cuyas últimas palabras antes de morir son, precisamente, “mon panache”, un término que representa la virtud de la bravura modesta, de la vitalidad y el sentido del humor ante la adversidad. Tengo un amigo que suele decir, citando a Viktor Frank: “Lo único que no te pueden quitar es la actitud”. Nadie te puede quitar la belleza de los árboles desnudos que se estiran por las mañanas rechinantes de escarcha; la emoción y el orgullo de saber que, si te sucede algo a media noche, siempre habrá un amigo o una amiga dispuesto a ayudar; los momentos de risa y bienestar con la gente que quieres, esas carcajadas tontas y niñas que te dejan sin fuerza en los costados; la pasión de leer, de aprender, de escuchar música, de ver un cuadro hermoso, una película, de pasear por una ciudad, una playa, un monte. La gloriosa sensualidad del cuerpo, de sentirte lo suficientemente sano, de oler y acariciar a un hijo pequeño o a un animal querido, de oler y disfrutar el cuerpo de tu amante. Me deseo y os deseo todo esto en 2014. Mucho panache, mucha actitud y serenidad para saber gozar de la indudable belleza de la vida.””

Pois o dito por Rosa Montero e para o ano que ven xa seguiremos comunicando. Venturoso ano para todos 2014.Saúdos como sempre.Rafael

ADDENDA

Antes de deitarme entérome do que esccibiu no seu Blog o insigne muxián Celso Alcaina e despois de poñelo en facebook considero que merece deixalo aquí.Este home é un superman tanto polo que sabe como polo que conta.Un insigne fillo da Costa da Morte.Non é nin foi nunca un desertor do arado nin do remo como burlescamente nos picaba D.Antonio Villasante co seu estillo que imitaba a D. Francisco Go´mez de Quevedo y Villegas.Lin con gusto o que escribiu e paréceme xusto que os demais tamén o poidades facer.Todo o demais "ut supra" no post anterior.Podedes lelo aquí:

Noche Mala en Muxía - Periodista Digital

NOSA SEÑORA DA BARCA

Nestes dias que anda na boca de todo o mundo o santuario da Virxe da Barca,polo desgraciado accidente que provocou o incendio,é de xustiza, para nós que celebramos durante dous anos alí a convivencia deste colectivo, facer un comentario breve para que quede constancia. Penso que o mellor modo de facelo é reproducir o artigo que publica no día de hoxe a Voz de Galicia do que foi o mellor guía que tivemos na xuntanza do ano santo de 2010.O Doutor Antón Castro que sabe do que fala indica os criterios que se debían seguir para a reconstrución segundo a literatura científica de como se fan esas cousas coa perspectiva que na Historia da arte se fixeron sempre. E un artigo moi valioso e ao final fai ,asistíndolle toda a razón, unha crítica aos que toman as decisións na institución eclesiástica levados polo seu conservadorismo. Para que non vos molestedes facendo clik e ademais porque a veces desaparece a páxina na que están aloxados copio aquí coa presumible autorización do autor. Como todos os que escriben o meirande interese e que o que un pensa se transmita ao número mais grande de xente que o lea. Di así:

El futuro del santuario de Muxía

Antón Castro La Voz de Galicia

29 de diciembre de 2013

""Llega el tiempo de las soluciones y creo que, en este aspecto, es necesario acudir a las referencias de las obras bien restauradas que han sufrido semejantes percances. Respecto a la estructura arquitectónica, las soluciones debieran obedecer solo al sentido común y a las buenas prácticas: es pura restauración de lo preexistente. Nada difícil. El problema surge cuando afrontamos la desaparición del retablo mayor de Miguel de Romay, un barroco tardío de 1719, que era una auténtica joya, a la que, el que esto suscribe, dedicó parte de una tesis, presentada en la Universidade de Santiago, hace treinta y cinco años. El retablo de Romay se había hecho ad hoc para aquella cabecera que acababan de financiar los condes de Maceda, enterrados ambos en la capilla mayor del santuario. Y ese retablo maravilloso por la ejecución y por el preciosismo barroco, con un esplendoroso apostolado, había tenido en cuenta el privilegio de la gran hornacina central, presidida por la imagen gótica de la Virgen de la Barca. A ella le he dedicado varios estudios, desde 1979, con la inestimable ayuda de mi recordado profesor Serafín Moralejo. La habíamos datado entre 1340-1350, después de un profundo análisis, y siempre consideramos que la figurita de castaño, de tan solo 48 centímetros, obedecía a un modelo gótico de iconografía francesa, modelo que llegaría a Galicia a través del comercio de alabastros, cuya particularidad era que portaba al Niño en el brazo derecho de su Madre. Así pues, la Virgen de la Barca, salvada de este incendio por el buen celo o el sexto sentido del cura párroco, que la guardaba en otro lugar, debe seguir siendo la referencia identitaria del nuevo retablo mayor tanto como el programa iconográfico del encargo que se conserva en el Libro de Fábrica que cubre 1717 y que un servidor ha podido transcribir y aún conserva en su archivo particular. Pero también debería tener en cuenta lo que significa el santuario, su ubicación atlántica en la Costa da Morte y el sentimiento de final de la ruta jacobea.

¿Qué tipo de retablo? ¿Quién lo podría hacer? Pido a la Iglesia (mi temor procede de su conservadurismo y dogmatismo estético, carente de buenos expertos) que sea flexible con un posible consenso de expertos bien formados y con experiencia, tanto como pido a los del pueblo que confíen en ellos. Hay dos referencias que he vivido de cerca y que incrementaron el valor patrimonial de las iglesias o catedrales, al actuar en ellas un artista contemporáneo de reconocido prestigio internacional. Y, además, es un valor añadido en el efecto multiplicativo del bien cultural en la economía ¿Por qué un artista contemporáneo? Porque contribuye con su diálogo con la tradición a responder a la continuidad histórica y artística de lo que es el arte clásico. Sucede con la catedral gótica de Mallorca, donde ha intervenido el artista Miquel Barceló, cuyo mural cerámico se inmiscuye en la identidad mediterránea de aquel bien. La catedral ha multiplicado el número de visitantes: ya no solo visitan la iglesia gótica, sino también la gran obra de Barceló. Y sucede con una obra con la que el que suscribe se ha implicado, puesto que ha defendido y firmado, desde la dirección del Instituto de Patrimonio, en el 2009, la puesta en marcha del gran vitral que el pintor Sean Scully ha llevado a cabo en la catedral gótica de Gerona con motivos abstractos. «La vidriera perpetúa el espíritu del templo porque transmite armonía con los colores de la catedral», decía entonces el obispo. Hoy ya no solo se visita la catedral, sino igualmente la gigantesca vidriera de Scully. Dos ejemplos, a modo de precedentes históricos prestigiosos en catedrales mucho más antiguas que el santuario de A Barca, son las actuaciones de Matisse en la capilla de Nuestra Señora del Rosario de Vence o la de Chagall en el ábside de la catedral gótica de Reims. El peregrinaje ya no es solo para visitar las iglesias, sino para ver las maravillosas obras de Matisse y de Chagall. Esos referentes son esenciales para pensar que en el santuario de A Barca podría actuar un grandísimo artista contemporáneo con experiencias semejantes, de reconocido prestigio mundial, y pienso en casos como el de Robert Morris, Anselm Kiefer, Mimmo Paladino, Jaume Plensa? entre otros. Añadirían un plus como en los citados modelos, algo que habría que completar con el Museo de Naufragios, al lado del santuario, cuya edificación no se ha podido inaugurar, porque, como siempre, la Iglesia incumple su palabra. En el futuro, el santuario de A Barca debería estar regido por una fundación con amplia participación laica, cuyo patronato tendría que ser presidido por el alcalde del pueblo. ¿Para qué? Para que las decenas de miles de euros que genera el santuario se destinen, al menos en un 50 %, al mantenimiento del mismo. No sé si un potente rayo sería capaz de abrasar el cuerpo del delito, si ese dinero se hubiese invertido en renovadas instalaciones. Hasta ahora la Iglesia siempre ha preferido que su dinero negro de los cepillos y dádivas, el único que no paga impuestos en España, pudiese ir a manos de un electricista de Cacheiras, antes que a mantener el patrimonio religioso. Para ello encuentran dinero en los Presupuestos Generales del Estado, es decir, en los contribuyentes.

Antón Castro es Exdirector de Patrimonio""

 

Pois mais nada. Que lles fagan caso aos entendidos e aproveiten a oportunidade que brinda este lutuoso incidente artístico. Boas noites a todos e se antes non escribimos mais nada que saiades e mais entredes, da mellor maneira posible, no vindeiro ano que xa o temos petando na porta. Saúdos a todos sen esquecerme de ninguén.Rafel

COS MELLORES DESEXOS

Non se me ocorre mellor modo de felicitar estas festas que facendo meu o que escribe hoxe Rosa Montero. O que di fágoo meu ao 100 X 100. O texto é o seguinte:

“”Esta noche es Nochebuena. No quiero amargarles el villancico, pero no consigo olvidarme de las muchas familias que hay en España sin trabajo y sin ningún ingreso. Yo tengo mucho trato con algunas de esas familias. Llevo un año en Teaming.net, una plataforma solidaria. Con Teaming cualquiera puede abrir un grupo de ayuda para una causa o bien entrar en alguno de los 2.000 grupos existentes. Al apuntarte, das un euro al mes a esa causa. El pago es segurísimo y el euro llega íntegro y sin comisiones. Es una idea formidable, una solidaridad horizontal y nada paternalista.

Yo soy mánager de 10 grupos de Teaming y colaboro en otros 23. Mis grupos son familias en situación extrema. Llevamos un año juntos y les conozco bien. Hace una semana, la madre de una de estas familias, una mujer de 27 años con tres hijos de 10, nueve y tres, me mandó esta carta espeluznante: “Otra vez estoy fatal hoy ni leche estiro todo lo que me da el dinero del grupo de treamin pero es imposible llegar no tengo comida ni un baso d leche para darle a E. que esta malita con bronquitis y es mas ni le puedo comprar la medicacion el ventolin y el antibiotico mas lo d la fiebre. Esto es desesperante y solo hago llorar d ver la situacion d no poder atender a mi hija ni con un baso d leche hoy. Estoy fatal. No se que hacer”. Colgué la carta en su grupo y entre todos mandamos algo de dinero: un parche. Creo firmemente en el compromiso de la sociedad civil (apúntense a Teaming, por favor). Pero también creo que este país es una vergüenza. Que es indecente dar millonadas a los bancos y abandonar a 600.000 familias al hambre y al horror. Y esos miserables del PP ni siquiera han sido capaces de prohibir los cortes de luz y de calefacción en el crudo invierno. Aquí va mi maldición: que les pase a ellos. Para los demás, felices fiestas.””

 

Que teñades unhas boas festas do Nadal. Antes de rematar este ano escribirei algo a propósito dos moitos temas que toca Eduardo con ese estilo característico seu. Leo e releo o que el escribe sempre porque é como aquel texto que tiñamos da Historia da Lingua e que o finado de D. Alejandro nos obrigaba a aprendelo de memoria porque,segundo el,non sobraba nin faltaba nin unha letra nin un punto. Bo Nadal para todos. Rafael

 

FELICES FELICIDADES

“Non te deixes vencer por nada estraño ao teu espírito; pensa, no medio dos accidentes da vida, que tés dentro de ti unha forza nai, algo forte e indestrutible coma un eixe diamantino, arredor do que xiran os feitos mezquinos do diario vivir, … e sexan os sucesos prósperos ou adversos…, mantente forte e erguido, para que se poida dicir sempre de ti que es un home”.

Texto escrito hai 115 anos; parece unha felicitación de Nadal, incluso, un programa de vida, un proxecto vital sugestivo para o ano que comeza.

Estamos do novo no ciclo da felicidade obrigatoria, dos perfumes e colonias, das xoias, das bebidas espiritosas, do marisco aviar porque está polas nubes, dos agasallos, das comidas familiares…Por que nos imos resistir a corrente tan benéfica e consumista?

Non importa que teñamos que tragar cada mañá sapos sen mastigar, como:

• A sentenza do Prestige, que falla o xuíz Xaime Urrutia, da sala II, coñecida entre os cantantes matutinos como Gabinete Caligari. “A culpa foi do Cha Cha Cha”. Os responsables de xestionar o accidente estaban cazando osos en Romanía e perdices en Toledo. Quen pagará os danos causados? Ninguén, é dicir, ti e mais eu. Os mariñeiros foron felices sacando chapapote a mancheas; os voluntarios, encantados. E nós sentímonos ditosos pagando con recortes.
• Préstamo de 37.000 millóns de euros para rescatar a banca, que devolvería con xuros. Agora quedan condoados. Quen pagará? … Ti e mais eu, felices por axudar aos pobres.
• Rescate de Novagalicia Banco con 9.000 millóns de euros dos contribuintes. Venda a un banco privado venezolano por 1.003 millóns. Acordo firmado baixo a influenza relaxante dos paxariños de Chaves e Maduro. O Presidente, que apostaba por capital galego, encantado. Se gastas nove millóns en obras e vendes a casa por un millón, pensas que é un mal negocio porque non entendes de economía. O negocio foi redondo. Para quen?
• Aprobación da LOMCE, ou lei Whert, camiño whertixinoso e milagreiro para acadar a excelencia académica suprimindo 20.000 profesores e recortando orzamentos.
• Tramitación da lei de seguridade, con recorte de liberdades, que tamén son caras, e garante o negocio privado.
• Precociñado da reforma laboral en contra dos de sempre, e 2,5 millóns de euros para publicitala.
• Manipulación por parte de grandes bancos para alterar o euribor. Pagarán a multa?
• Agresións a paraxes naturais protexidos, con incendios forestais en decembro.
• Aumento do déficit público nos últimos dous anos.
• Trama Gürtel con raíces chupadoras no subsolo das Autonomías máis populares.
• Portas xiratorias entre a Administración pública e o negocio privado.
• Privatización, externalización, de educación, sanidade, seguridade… Cando remate o proceso, os políticos de rango só se ocuparán de ir en coche oficial á perrucaría e a xogar ao pádel.
• Manipulación semántica con crecemento negativo e paro que desacelera na súa caída. Ven ser como explicar a gravidade dicindo que as mazás saíron disparadas da cabeza de Newton para pendurarse na maceira. O paro e a economía son os pratos estrela dun menú de deseño, estilo Top Chef, onde un ovo duro é un encapsulado sólido de proxecto futurible de pito; as patacas fritidas son petiscos ruxidores de solanácea en quente de oliva, aromatizados con fume de carozo, ingrediente básico na cociña gobernativa.

Parece que os gobernantes “saben máis de menos, ata que o saben todo de nada”.

Este tempo entrañable e numerosos predicadores convídannos a ser felices:

• Vai resucitar o mar Morto con augas do mar Vermello.
• Morreu N. Mandela, pero segue vivo. A súa mensaxe frutificou no corazón de moitos negros e brancos.
• Xa non teremos República Independente de Eurovegas.
• Non importa que “levemos dous anos duros de cjns.”, en expresion de Ton Toro , nin que sexamos 118.000 habitantes menos en España, nin que os galegos emigrantes superen aos inmigrantes que chegan, nin que suba a factura eléctrica despois da suba de setembro, cando “quedaba definitivamente saneado o sector eléctrico”, nin que entre con premeditación, nocturnidade e sen alevosía na sede do partido gobernante a elite policial. No 2014 florecerá a primavera, cantará o cuco, volverán as escuras anduriñas do teu balcón as ilusións a colgar, e os brotes verdes vestirán de esperanza a nosa vida diaria.

Un forense consolaba a familia da vítima dicíndolle que debía ser feliz e optimista porque, de tres disparos recibidos, só un fora mortal.

Vivamos como felices, aínda que “a aliaxe do terrible e do estúpido estea xerando a banalidade do mal”.

Goethe advertiu: “Resignarse é suicidarse”. Tamén se recomenda non sobrepasar o clímax, porque de felicidade tamén se morre; administrar con xeito o optimismo.

Anxo Ganivet, autor da primeira cita, suicidouse aos 32 anos, ante o desastre político español de 1898.

Vítor Hugo: “A Providencia deu a cada un o seu xoguete, a boneca ás crianzas, as crianzas á muller, a muller ao home, o home ao diaño”.

O diaño para quen, xogando a providentes? Podería ser para os gobernantes que potencian a riqueza que empobrece. Para o coro dirixido por outro anxo feminino e non caído (Ánxela) e os corautas europeos que tanto desafinan.

Felices movementos xiratorios diarios arredor do teu eixe diamantino no 2014!

Eduardo.

INFORMACION

Queridos amigos:Pídenme que colgue no Blog o escrito que, na sección de opinión ,publica hoxe a Voz de Galicia. Pois dito e feito. Como hoxe existe o corta e pega pouco traballo dá. E o seguinte:

“CRITARQUÍA

Denomínase dese modo,vivir nunha critarquía, cando son os xuíces os que gobernan ese país. Despois do que leva acontecido nestes últimos tempos, en que a súa intervención,está tan xeneralizada, en asuntos de corrupción que afectan a case todas as institucións públicas e privadas parece que camiñamos cara a esa forma de gobernarnos. Os propios xuíces están, polo que transcende,interesados en que se erradique a corrupción. Na xuntanza de Xuíces Decanos de España celebrada o dezaseis deste mes pídenlle a Parlamento e Goberno unha serie de medidas inmediatas:Impedir a suspensión das penas e mais do indulto nos casos de corrupción. A creación inmediata dun corpo nacional de peritos contables,expertos economistas e auditores ao servizo dos xulgados a semellanza dos médicos forenses,para que non sexan designados polos directores da Axencia Tributaria ou cargos públicos de designación política. Que os xuíces que se adican a asuntos de gran relevancia lles nomeen substitutos para que poidan instruílos e xukgalos canto antes. Piden tamén que protexan as forzas policiais aos que tramiten causas relacionadas coa corrupción empresarial e política que son as mais e seguen medrando. Deberían concederlle o que piden con urxencia.A función dos xuíces e xulgar e mais executar o xulgado. A dos políticos e facer as leis e mais cumprilas e facer que se cumpran. De todos modos non é previsible que nos gobernen os xuíces xa que soamente o fixeron no antigo Israel e mais hoxe en día no chamado Estado fallido de Somalia.”

Escribino porque comenteino cun compañeiro o Venres do raro que era que non aparecera na prensa escrita e nos medios audiovisuais,os chamados mass – media,ninguha noticia,ou polo menos eu noa a coñecia,sobre a xuntanza de xuíces decanos de toda España celebrada o dia dezaseis e seguintes en Sevilla.A Xuntanza parece que foi adicada fundamantalmente a corrupción.Non obstante na rede aparecera con moita relevancia polo que lle pedían ao Goberno sobre un dos problemas mais graves que ten este país e de dificil solución como é a corrupción e a mangantería.

Hoxe,para o que queira saber mais adícalle o Pais,na edición impresa unn informe do que alí aconteceu.:

Los jueces, desbordados por la corrupción, exigen medidas de refuerzo

Pois nada mañán prepararei algo para desexarvos felices festas.Rafael

¡¡¡ BO NADAL !!!

Pa tódolos que lean, escriban ou pasen de nos.

Antonio Puertas

A CUENTO DE LA  ACTUALIDAD

“España contra Cataluña”, no augura un simposio neutral-como requeriría la pretensión académica de los que van a reunirse. Pero en lugar de insultar o denigrar el hecho (y las personas) ¿por qué no hacen otro posterior aquellos que “tienen la verdad” para que los mismos que debatieron en  “línea coincidente” lo hagan luego en ambiente plural y con la puerta abierta-si lo desean-con quienes dicen tener mejores argumentos?. Tal vez puedan demostrarles estos que “los agravios” de épocas pasadas los sufrieron otras Comunidades en mayor grado; en contextos no democráticos y cuando el mundo giraba sucesivamente en sentidos diferentes.

Si Cataluña-por su cercanía a Europa, por su mayor desarrollo industrial, la superior complejidad de sus estructuras económicas y sociales-tiene inquietudes, necesidades o disfunciones que dentro del marco legal español actual le hacen sentirse mal  ¿por qué no se escucha su queja en lugar de atribuirle, por principio, la voluntad egoísta del que quiere sacar ventaja? Tal vez se llegue a la conclusión que el gobierno central tiene demasiado poder (o que está condicionado por intereses de partido) y que las Comunidades Autónomas poseen insuficiente influencia en aquello que va a afectarles. Que o bien el Congreso o el Senado (si ha de persistir) deban concebirse de otra manera para que den “más cancha” a esas voces periféricas, para que sus legítimos intereses se tengan más en cuenta; se fiscalicen mutuamente unas a otras, haya más coordinación y aporten mutuamente experiencias enriquecedoras para todos. El Congreso (y el Senado, pero en este caso muy reducidos) no deberían ser meras cámaras legislativas sino también orientadoras del Ejecutivo y laboratorio de ideas en comandita (o altavoz suyo, al menos), para un mejor legislar. Tal vez se llegue a la conclusión que hay que reformar a fondo el reglamento de las Cámaras; o la ley electoral, para que “un ser humano, un voto” tenga mejor traducción; y que-para contabilizar estos dentro del parlamento-se tenga en cuenta también el PIB correspondiente para que el carácter determinante que la economía tiene pueda verse reflejado allí donde se va a legislar para condicionar su desarrollo. Dar más protagonismo a quienes más “tiran” de la economía no es concederles privilegios sino  promover y estimular la competitividad del conjunto-si se hace desde el diálogo y la concertación. Para evitar las tensiones regionales o partidarias, la figura que vengo proponiendo del TRIBUNO DEL PUEBLO (la del DEFENSOR está demasiado devaluada y empequeñecida)-cuña entre el poder interesado de los partidos y garante de la neutralidad de los jueces y funcionarios-se pondría por encima de las partes y poderes en favor del interés general.

 La solución está en el cambio de estructuras (las que resulten mejores para bien de la Justicia), no en los apasionamientos ni en los desmadres vociferantes.

Los pueblos necesitamos un poder que evite la manipulación de los caciques y aquel, unas estructuras que lo ilustren, lo controlen y neutralicen-para que no se desmande o desbarre en la desorientación.

Este é o poema que presentei en Lugo no programa da Radio Galega, Pensando en ti, de Marcial Mouzo.

XUNTANZA EN LUGO

Hoxe, a festa toca en Lugo,
e, maña, sabe Deus onde;
así, vou leva-lo xugo
por onde lle corresponde.

Vai axeitado ca cidade
por Paulo Fábio fundada,
cun chisquiño de saudade
da mámoa celta alí afincada.

Érguese nun cotarelo,
tan puro coma o armiño,
e guarecido cun velo
das brétemas no corpiño.

Expido vai polo mundo
presumindo de muralla,
por ser patrimonio oriúndo
da terra meiga que á entalla.

Romana, en deuses, figura,
que bañan seus pes no Miño,
aquelados na procura
do ouro polo seu camiño.

Lucus Augustus e lanzas,
termas, denarios e bravos,
castros, honor e matanzas,
dereitos, milicia… escravos.

 Foron os tempos mudando,
e, aí, temos a San Froilán,
nas casetas festexando
cas campás e o seu troularán.

Deus Pai, con Cristo, inflama
a fe na Forma sagrada,
que santa María proclama
na catedral, venerada.

Nas entrañas da Cidade,
colleita da súa leira,
produtos de calidade,
castañas e polbo á feira.

E, na Exágono hoxe canta
Lys Pardo, con nome de flor,
que, a “anduriña“ en voo adianta,
cos seus bicos pa un pai cantor.

E, pola veiga das leiras,
hei marcar aquela estrela,
que alustrará coas vieiras
a senda de Compostela.

Seguindo o Miño, hei volver
a Lugo dende Fisterra,
coa saudade dun querer
que eu gardei pola súa terra.

Antonio Puertas

TI PODES MOVER O MUNDO

A parte da campaña anual que Mans Unidas organiza todos os anos o segundo domingo de febreiro, este ano creou unha acción global nova de sensibilización solidaria para o desenvolvemento dos pobos do Sur.

24 horas que moven o mundo

Máis de 24 actividades diferentes en 24 cidades españolas, actividades con proxección internacional, pretenden a implicación e a responsabilidade individual no cambio social e solidario, necesario para lograr a xustiza, a paz e o desenvolvemento.

24 HORAS... engloban numerosas actividades, para todos os públicos e distribuídas en catro modalidades xerais: Redes. Coñecemento. Arte. Solidariedade. Exemplos: contacontos, conferencias, debates, exposicións, mesas redondas, concertos, concursos…

As 24 HORAS... realízanse co apoio de 70 delegacións de MM UU distribuídas por toda España. Algunhas das actividades non terán delimitación xeográfica por seren a través de Internet, modalidade Redes.

Os eventos principais estanse a desenvolver en cidades como Albacete, Almería, As Palmas, Barcelona, Castelló, Ceuta, Cidade Real, Granada, Guadix, Huesca, León, Logroño, Madrid, Málaga, Mallorca, Ourense, Pontevedra, Salamanca, Santiago de Compostela e Sevilla.

Inicio da acción

A campaña comezou o 21 de novembro coa actividade Acende a chama.

MM UU está presente entre os pobres de 56 países de África, América Latina e Asia con 550 proxectos de cooperación e durante as 24 horas do 21 de novembro unha cadea de luz percorreu as franxas horarias, de Leste a Oeste, e creou un ronsel de luz que lembrase simbolicamente a necesidade de traballar unidos polo desenvolvemento integral das persoas, especialmente das máis necesitadas.

www.manosunidas.org

Pontevedra

En Pontevedra, o slogan Ti podes mover o mundo concrétase en tres actividades:

1. Acende a chama, un acto simbólico de acender unha vela para alumar un mundo máis xusto, equitativo e solidario.

2. Mozambique no obxectivo, unha exposición itinerante de fotografías sobre os proxectos que MM UU está materializando en Mozambique. Percorrerá distintas parroquias e centros escolares de Pontevedra e comarca. A participación dos visitantes concrétase coa actividade escrita Expresa a túa solidariedade.
3. Concerto solidario: será o 13 de decembro no Teatro Principal, coa participación desinteresada de tres corais polifónicas: Bella Helenes, O Chopo e Sobradelo.

Resignarse é entrar no reino dos zombis, no limbo dos mortos-viventes.

Saúdos.

Eduardo.

XÉNERO EPISTOLAR 2

Queridos amigos: Queira...(et reliqua) conforme ao indicado mos manuais do xénero epistolar e os correspondentes formularios,Estamos xa encarando a parte final deste mes ditoso que comezou con santos e rematará con San Andrés. Este ano pasounos como aos partidos políticos que a sociedade móstralles desafección porque son coiros vellos nos que o viño novo non quere gardarse neles. A participación neste encerado dixital foi minguando e na contabilidade que amosa no lateral este ano,de non dármonos presa,rematará sen acadar no seu primeiro lustro o cento de anuncios.

De todos modos con persoas de constancia probada como son os que mais interveñen,destacando ao compañeiro Puertas e a Eduardo,aínda lle quedara vida para tempo. Os que teñades interese en seguir a Puertas metédevos en Facebook que alí é moi activo. Entrar nas redes sociais é certo que un exponse a que o que escribe llo poida ler calquera pero o certo é que vivimos nunha sociedade onde a nosa intimidade a pode asaltar tamén calquera. Os teléfonos smartphone que temos moitos que operan vía satélite gardan as nosas conversacións multibillonarias durante anos e calquera,mediante autorización xudicial pode obtelas. Co grao de corrupción que hai na sociedade o que se consegue con autorización xudicial tamén se pode conseguir sen ela sempre que se alumee ou unte ben como se di no mundo da delincuencia de garabata.Para mostra o caso Edward Snowden.

Desta vez deixarei un programa político que se pode ler de riba para baixo e tamén ao revés. Chegoume nun correo dun tamén residente moitos anos en San Martiño. Di así:

PROGRAMA POLITICO:

-En nuestro partido político cumplimso lo que prometemos

-Solo los imbéciles pueden creer que no lucharemos contra la corrupción

-Porque si hay algo seguro para nosotros es que

-la honestidad y la transparencia son fundamentales

-para alcanzar nuestros ideales

-demostraremos que es una gran estupidez creer que

-las mafias seguiran formando parte del gobierno

-como en otros tiempos

-Aseguramos sin resquicio de duda que

-la justicia social será el fin primordial de nuestro mandato

-Pese a eso todavía hay gente estúpida que piensa que

-se puede seguir gobernando con las artimañas de la vieja política

-Cuando asumamos el poder haremos lo imposible para que

-se acaben las situaciones privilegiadas y el tráfico de influencias

-No permitiremos de ningún modo que

-nuestros niños tengan una formación insuficiente

-Cumpliremos nuestros propósitos aunque

-los recursos económicos se hayan agotado.

-Ejerceremos el poder hasta que

-comprendan desde ahora que

-somos la nueva política.

Para rematar deixar unha pax. que visito con frecuencia e que ten un artigo moi elocuente para entender o mundo no que nos tocou vivir onde mandan os financeiros e os demais teñen que tocar a música que eles mandan. O das portas xiratorias é o que mais desilusión crea para pensar nun modelo de sociedade distinto. E esta:

ATTAC España | Justicia económica global

Pois por hoxe mais nada. Despídese de vós este que o é: Rafael

Xuntanza coa RG, onte:
CARBALLIÑO

Cos amigos do Arenteiro,
refulxindo en nova alianza,
co marco do seu abeiro
e o lustre do rio luceiro,
en Carballiño hai xuntanza.

O xantar está servido:
troitas con sona e lembranza;
tenreira asada e cocido;
polbo a feira, ben servido,
e camariñán de crianza.

Cafés, copas e aguardentes,
doce envolvido na cana,
co pracer dos nosos dentes,
enzoufando bocas abrentes,
i o  plácet que en fame afana.

Con Paulino no tratado,
as campas de san Cibrao,
polo salón tan doado,
cos detalles do falado,
fan voar aquel sarao.

Na mesa da presidencia
o Alcalde do Carballiño,
i amigos, de procedencia
varia, coa túa presencia,
Pensando en ti, queridiño.

A grandes da historia implíca
tal cal, Victor Lago Román,
ou Aurelio, ca política,
ou Freixedo, ca botica
do mais ala por talismán.

Bartolomeu de la Peña,
o bispo de Calatrava,
que, misa cantada, empeña,
ó remate, pa quen veña
a escoitar súa palabra.

Cos irmáns Arias Teijeiro
oficiando na asemblea,
i Carballeda, o guerreiro,
loado en botafumeiro,
da filipina odisea.

I González Días, o ilustre,
con Rodríguez, nos cinemas;
desta terra son o lustre,
i nos mundos balaústre,
das pantallas cos seus temas.


Graciñas, grazas, graciñas
ao grande  da xuntanza,
que é Marcial, de Camariñas,
i ás xentes destas terriñas
que esquecera na lembranza.


Antonio Puertas



¿ QUE ESTAS A MIRAR… ?

- ¿ Que estas a mirar, o ? …¿ Teño monicreques na cara, ou é que estas a verme fuciño de gato ?
¡ Desvergoñado ! ¡ Lacazán ! ¿ Pensas que esquecín aquela trincada que me deches o ano da fame ?
- Con esas andamos, ¡ e ! ¿ E ti pensas que eu non lembro quen fora o que prendera lume na palleira do amo ?  No no esquecín, paisano. Pola túa culpa, morreron dous cadelos palleiráns, pura sangre, fillos do grifón de Baldomero. Por moitas refregas que fagas entre as pernas da señora Basilisa, ti non enganas a ninguén; e menos a min… ¡ Falso ! …¡ Que es un falso ! Tan só estás neste mundo pa que vire coas túas comenencias.

- Arreda de min eses ollos de meigo lambecricas, que cheiras a can mollado. Non desexo aproveitarme de quen está  na cadea… que, ¡ por algo será !

Non consinto eses insultos, nin esas parvadas, por que vas levalas de novo… e, ¡ moi duro !

-  Atrévete, se podes ¡ pelexo ! Non tes rabos, nin arranque en frío d´abondo pa rompe-la cadea, i enfrontarte a min. Antes, xa terías tragado o carro e mailo arado polo medio do teu rego inxurioso.

Dese xeito, dia si e outro tamén, case que eternamente, caían as maldicións de cans e de gatos polo medio dunha quecida palleira,  ata quedar rendidos nun supor reparador, sen que ningún dos dous inimigos irreconciliables, deixaran de mallarse acotío. Marcaban as distancias con mexadas cada vez máis cheirentas, na procura de sinalar os lindeiros nos marcos dos seus niños.
Miradas seme pechadas, choscaban ollos axeitados, segundo as ideas políticas de cada quen.

Un día, co canto do galo, mentres a aurora estaba a tirar polo sol, a aldea estricábase mais guapa que nunca. As brétemas orballadas, empapaban o ceo cunha licencia clara de elixir de cortello, repintando tufos de cores polos miolos enfrontados daqueles peludos veciños. As casas do rueiro, abrían as fiestras espertando dun subversivo sono, que estaba a reparar maldades; invitando a tódolos veciños, a experimentar unhas novas formas milagreiras, que mudarían unha camisa nova dos seus procederes, pa lograr así entre todos, unha vida sen rancores, nin liortas inútiles.


-Mira - dille o can ao seu veciño de palloco- pa que vexas que non son rancoroso, vouche amosar un trato: de agora en adiante, ti, vas esquecer tódolos insultos e tódalas maldicións proferidas pola miña soberana persoa sobre ti; i, eu, dende xamais, volverei a mallarte, nin abrirei a boca nin pa dicir amen, nin moito menos pa maldicirche, nin pa trincarche. En adiante,  mexarei no teu cornecho do meu palleiro, dun xeito limpo e decoroso.
E, pa que non haxa dúbidas da miña boa fe, imos ir a cova de Perico- ese, que entende tanto de artes i de leis, i salta por todas elas- pa que compoña unha obriga entre nos.  De tal xeito que, se eu racho o trato, ti has ter durante nove meses, media ducia de sardiñas frescas do xeito. E, si es ti quen non cumpre, dásme, durante un novenario, un osiño de tenreira galega da crianza do Belesar.
Pa que vexas que maquinei todo sen maldade, se é que Perico, o raposo, fai trampa, nin ti nin eu imos estar, en adiante, comprometidos en nada do asinado no Trato.
As nosas vellas liortas,  non teñen nin xeito nin razón de ser entre veciños civilizados, coma son eu. Xa que estou condenado de por vida a entenderme contigo, a lo menos, que sexa en paz ca Santa Compaña..… ¿ Que che parece, cholito ?
-Moi ben pensado; trato feito.
…Arrexuntados neste solemne auto, pola banda de Laíño: Fulaniño de Tal e Tal,  mais coñecido no lugar, co alcume do Estricado… E, pola banda de Lestrobe, Tal para Cal, o Aniñado; acordan: isto, e mailo outro, e o demais ala…
I, en proba de consentimento mutuo, imposto por que si, firma e racha O Punteiro da Carracha;… e, segue asinando, o Rateiro que os Espanta -…Dado onde ten que darse, a tanto polo tanto do tamborileiro, coa presencia do comediante, o Raposeiro.

Todo parecía amarrado coas mil caravillas; e, así foi, durante moitos anos. Ata que, un dia, asomou o fuciño a sogra de Perico, máis coñecida no Penedo, coma a Vella do Trisillo. Alcume que herdou de nai, polos tres apéndices cos que a natureza á tiña dotada: vista aguda con pantalla de plasma; fuciño de radar, con incrustacións de antena parabólica; i, rabo de timón, pa arribar sen atrancos, directa po burato da Area da Vila, cando fora preciso.

…I así, de favorecida, a Vella do Trisillo, refregándolle o fociño do gato, foille  con este chisme:

- Sabes o que fixo o teu veciño, compañeiro de catre ?
- Pois, non.
Resulta que, esta pasada noite, el e mailo meu neto ( que- entre nos quede- é un trapallas ) acordaron facelas paces. E, o galopín do meu parente, díxolle que ía agasallalo cunha lebre por día, durante o novenario de San Antón, se deixaba de perseguilo en tempos de caza:
- Ti ouveas polo medio da Toxeira Seca, mentres, eu, lisco pola Xesteira Nova…

 Este meu neto, é un zarapalleiro, ó acepta-lo trato… ¡ Mira que querer enganar ao seu amo !
¡ Como !…¡ Que ese fillo sen pai, dixo iso !

-Como cho conto. ¡ Que non saia mais da cova, sen que me leven, se minto !

- Me cago nas galiñas do teu galiñeiro. Ese cabrón, vai saber quen é o fillo da Potranca.
Señor Florencio, chame de seguido a ese Notario cabrón, o Carracha Vella, pa que vaia arranxando os ovos, e o pernil, que asinamos no Trato.
Nin este can, nin este gato, pasamos por iso…¡ Faltaría mais !
 ¡ Xa estaba a darmo a alma, de que este escribán, fillo de puta, nola ía xogar !
Menos mal que deixamos todo este asunto amarrado e ben ben amarrado… ¡ que si non… !
…E, escoite ben: tráiame, de inmediato, unha ducia de osos de tenreira galega nova da granxa de Belesar ( pa ir facendo boca ); e catro ducias de ovos marelos… e, que non estean chocos. ¿ Vale ? E, pa o meu veciño, pai das miñas carrachas, unha lata de sardiñas medio podres ¿ Entendido ?

- Con tódolos meus respectos, penso que aquí hai un mal entendido. Eu cargo, sempre, coas culpas de todo con razón ou sen ela, malia que, desta vez, o verdadeiro responsable deste asunto, é o teu compañeiro de palloco; quen, pa que non decataras nada, foille con contos á Vella do Trisillo, refregándolle o lombo entre as pernas, tramando todo, a vez que arrapañaba coas sardiñas da artesa.
Non te fíes, que ese que tes ao teu lado, ten unas moi afiadas, e ollos pezoñentos de víbora endemoñada. El, foi quen rachou o Trato con traizón, inventando o conto do raposo contigo.

Con todo aquel barullo,  o astro rei, que estivera a pique de ver plasmado aquel acordo na repunta da Amizade, de súpeto, agochou a crista pola carballeira de Lucas, avergoñado, por ter dado, durante tantos anos, a súa caloriña a uns mal criados.

Hai quen di, que, esas chuviñadas da nosa terra, son as bágoas do sol, que está a laiar por unha xustiza entre cans e gatos, e non foi quen de lograr un amaño entre veciños de palleiro.

Antonio Puertas

PRODUCIÓN MASIVA

“O esquecemento é unha estratexia do vivir,

se ben algúns, por se acaso,

aínda mantemos o dedo no gatillo da memoria”.

Juan Marsé. Un día volveré.

Rafael tocou un tema vello neste blog, cando era foro de ideas: “Merecen ser honradas todas as vítimas, sobre todo as esquecidas”. Nun partido que remate 522 a 0 quizais o árbitro non sexa imparcial. Que selectiva e parcial é a memoria!

Padecemos tal aplatanamento moral, tal estrabismo ético, que podemos asistir a diálogos tan surrealistas, como este:

- Ola, Manolo! Vaia tempo, eh!

- Boh, non falemos de política!

Este hermetismo pode obedecer a que ”nunca se gaña un voto deixando en evidencia ao elector”, ou ás consecuencias da indixestión de bananas.

Decepción? Frustración? calamos para seguir votando aos de sempre, aos nosos; aínda que pola espionaxe masiva dun país dos nosos, xa non sabemos se somos dos nosos: estado de dubitación masiva e metódica.

Podemos estar tranquilos porque o espía (EE UU)” dará as explicacións necesarias”. Tampouco hai que escandalizarse porque todo mundo espía a todo o mundo e millóns de persoas entregamos felices parte da nosa intimidade entrando en Facebook, Twitter, WhatsApp… Máis menos, somos chismosos cofundadores da CIVA (Centro de Investigación da Vida Allea).

Menos as armas de destrución masiva de Iraq, inexistentes, a economía capitalista-consumista produce en cantidades industriais: fraude masivo (m.), mentiras m., pobreza m., desahucios m., manifestacións m., medias tintas m. sobre corrupción, empeoramento m. dos salarios e das condicións laborais, destrución m. de probas xudiciais, ocultamento m. da verdade (Angrois), produción m. de asesores políticos, perda m. de industrias, perda m. da memoria nos xulgados, produción m. de inmigrantes afogados (Lampedusa e Malta), ganancias m. de bancos, riqueza m. de 30 familias españolas. O minguado número 30 é unha excepción que confirma a regra da produción masiva.

Eis a sociedade que creamos: unha suciedade de m.

Cerimonia de beatificación masiva

Neste contexto tan produtivo, non podía faltar a beatificación masiva. No século XX producimos maletas e beatos. No século XXI florece a industria futboleira, con exportación tamén masiva.

Circulan ideas/feitos coma estes:

• Media España resístese a xulgar o franquismo.
• España nunca xulgou a ninguén por crimes perpetrados neste tempo.
• A ONU recomenda ao Goberno español desenterrar e identificar os “paseados”. Tamén recomenda suspender a Lei de Amnistía.
• A Lei de Memoria Histórica tentou facilitar algo de xustiza aos vencidos.
• Na práctica, a Lei de M. H. quedou anulada por falta de orzamento.
• A xerarquía eclesiástica colaborou oportunamente para contrarrestar a lei, beatificando a 522 persoas, todas do bando rebelde, golpista.
• A xerarquía católica apoiou o nazismo en Alemaña, o fascismo en Italia e a guerra civil e o franquismo en España. Os sublevados gañaron grazas ao apoio dos alemáns e dos italianos. O franquismo mantívose durante décadas grazas ao decidido apoio da xerarquía católica española, que apoia á dereita sen Deus, normalmente poderosa, para conseguir status favorable. Así foi antes e agora.

Hai que seguir repetindo tics históricos por santa tradición?

A memoria é fráxil, por se vivimos nun intervalo de desmemoria:

• Felicitación-bendición de Pío XII ao Xeneralísimo tras a vitoria.
• Contestación de Franco ao “paternal telegrama” por “vitoria... en heroica Cruzada...”.
• Saúdo fascista das xerarquías eclesiásticas. Franco baixo palio.
• Apertura do Arquivo Gomá, que emite fachos de luz sinistra:

1. Santiago, 18-VII-1936. Muñiz de Pablos pregunta en carta ao cardeal Gomá: ”Non haberá algún Estado que se decida a someternos a tutela?”.
2. Gomá traballou para que o Vaticano recoñecese o réxime de Franco. Tamén redactou unha carta colectiva (1937), que posicionou a curia española a favor do golpe.
3. Carta de Gomá ao cardeal Pacelli, elixido Papa en marzo de 1936: ...”Con todo é digno de notarse o feito de que a maior parte destes chamados comunistas reciben os Santos Sacramentos antes de seren pasados polas armas”.

Todos podemos cometer erros, erros históricos. Tamén podemos pedir perdón en diferido e colectivamente.

Cerimonia de xustiza

Da calor do Vaticano ao frío de Aranda.

Os ósos de 129 fusilados pasaron ao cemiterio de Aranda del Duero, tras 77 anos tirados en fosas comúns. Só 12 puideron ser identificados. Non hai cartos. Tiñan entre 16 e 70 anos.

Quedan restos dunhas 113.000 persoas ciscadas no subsolo español, convertido en cemiterio civil improvisado.

Bibliografía

Para transitar por esta paisaxe e escoitar a banda sonora da época, dúas novelas:

La larga marcha. Rafael Chirbes. Anagrama.

Ubicación xeográfica e temporal: a posguerra española e a resistencia antifranquista dos anos sesenta. Dúas xeraciónsdesfilan ante un espello encaixando un puzle de historias entrecruzadas, vividas en distintas zonas, tamén en Galicia. Son historias que se liberan do esquecemento e vólvense carne, de novela. Crítica moi favorable.

O exiliado e a primavera. Manuel Veiga. Xerais.

Un galeguista exiliado en México retorna a Monforte, tras 40 anos de ausencia, para asistir ao enterro da nai. Nos tres meses que lle dura o permiso de estancia, Alexandre atopa unha sociedade desmemoriada que nin sequera ten conciencia de vivir na ditadura. Premio Xerais de novela. 2004.

Saúdos cordiais,

no San Martiño:

Magostos ancestrais,

trompos ao camiño.

Deixa a auga

e bebe o viño.

Eduardo.

Aportacón a Radio Galega, Programa Pensando en ti, de Marcial Mouzo, Xoves 7, ás 3,ooh.
NAUFRAXIO DO MINA SORIEGO.

    
Aquela noite non presaxiaba nada bo.

Pola tardiña, as suradas, estaban a golpear xa con forza a nosa costa e, as gaivotas, planeaban baixas, sen, case, poder sortear os atrancos das nosas cabezas, caendo estrepitosamente sobre as pedras do Cansorro, abatidas facilmente polos nosos tira croios.

Os golpes de mar, víanse vir rompendo, dende antes das Quebrantes de Fora, semellando aludes de neve en tromba; e, a espuma desprendida por aquelas montañas d´auga, sobrevoaban atoladas as ruínas do Castelo, sementando de copos brancos a herba tombada dos prados de Leis e a desembocadura do Río Grande da Ponte.

Pola ria, bulebules d´auga verde escura, a modo de pallas xigantes, estaban a ser absorbidas pa, de seguido, volver a incorporarse naquel tren galopante de nuboeiros enchidos d´electricidade.

A xente do pobo, recolleuse cedo agochando baixo as sabas, e, escoitando, colloada, aqueles tronos vidos do máis ala, que facían bailar as camas coma barcos sen temón, zarandeados pola furia dos elementos.

O Villano, intrépido adiantado nos peores momentos daquel combate celeste, non paraba de emitir sinais d´aviso, previndo a posibles embarcacións do perigo que tiñan diante de si. Non en vano, era a COSTA DA MORTE aquel lugar infernal en momentos como aquel.

Trala tempestade, achégase a quietude, e, pouco a pouco, as xentes do pobo, íanse erguendo amodo, coma querendo non ver nin oír ó que puidera haber acontecido aquela noite. O mar, maxestoso, seguía amoreando deica a terra montañas d´auga, sen saber a ciencia certa onde, ao final, íase gardar tanta abundancia daquel vaidoso liquido.

As primeiras carreiras da fatal presaxiada noticia, foi transmitida polas mulleres de porta en porta, anunciando con bágoas que, o MINA SORIEGO, tiña encallado nos baixos da Barca.

Os mortos, sen coñecer nin o número, nin a procedencia, dábanse xa por certos .

O pobo enteiro, acelerou a marcha cara a Virxe do Monte, apetuñándose na cima da ermida pa rezar, e, de paso, poder mirar pa un esqueleto de madeira que, de cando en vez, asomaba a súa mirada moribunda, coma querendo tomar alento entre golpe e golpe de mar.

Durante os dias seguintes, ían aparecendo, espallados, aqueles desgraciados homes, quen, o mar, seu compañeiro, tíñaos vilmente traizoado.

No camposanto, a miña mente de rapaz gravou pa sempre a escena dunha autopsia, que repite nas noites de treboada: e, alí, estou a ver a aquel infeliz, descortizado pola furia do mar e os coitelos dos homes, estudosos das “ causas” da súa morte. O seu nome e a súa orixe, aínda podería repetilo aquí e agora, do mesmo xeito que podo recitar o Nosopai, aprendido dende rapaz.

Inda hoxe, cando entro no camposanto de Camariñas, a miña vista vai na procura daquel lugar exacto onde fora soterrado aquel afogado. Dende entón, estou a ver aquela escena, cada vez que entro no recinto carniceiro a carón mesmo da porta d´entrada da morada eterna. Ao dia d´hoxe, xa derruído, a Deus grazas.

Esta fora unha das anécdotas que, noutro relato anterior, quixen pasar por alto, por ser impropias de ser “vividas ” por un inocente sacristán con poucos anos de vida.
¡ Descansen en Paz, tódolos afogados !
Antonio Puertas



    












                                   

Este conto case que foi verdade.

A MILAGRE DA XESTEIRA.


Nos tempos da miña infancia, era moi dificultoso atopar a alguén que non levara unha estampiña da Virxe de Fátima no peto.

Uns poucos afortunados, tiñan unha moi laborada e convincente, que recen chegara ao mercado: mirábala con atención durante un tempo; logo, espetába-los ollos no ceo, e, alí estaba a nosa Señora, implorando penitencia polos homes pecadentos, que eramos todos. O fin do mundo facundo, atopábase, xa, na revolta da primeira esquina, por culpa das nosas infamias.

Os contos de aparecidos; os visionarios da Santa Compaña; e as particións das ánimas nos camposantos, facían repenicar as almofadas das palilleiras ao compás dos dentes, imitando castañolas zarapalladas polo medo.

Os rapaceiros, nas noites d´inverno, ao remate dos rezos do Santo Rosario, agochabámonos entre as leiras de millo, acendendo candeas no intre das falcatrúas que roubabamos nas leiras de Buría; e, as beatas, alixeiraban o paso ao cruzar por diante do camposanto, aínda sabedoras de que eran nenos os que por alí estaban coas súas trasnadas.

O conto, non era pa tomalo á chacota. Tratábase de algo moi serio e definitivo. O presente, estaba a xogar, nin mais nin menos que coa gloria ou co inferno, palpados e avistados, xa, fronte a nos.

Todo, malia que algúns ousados, atrevéranse a partir unha caixa de figos dentro dos muros do campo santo…- “ un pa ti, e outro pa min…un pa ti, e outro, pa min…” Deus e mailo demo, facendo as partillas coas ánimas dos defuntos.

Así, nese ambiente de cagarrela colectiva, desenrolábase unha boa parte da época pasada do noso amado pobo.

Certo día, estabamos a xogar pola horta de Pardiñas catro compañeiros de infancia: Alexandriño,Toño Ballester, Paco de Roque e mais eu, cando, unha das tías de Toño, dinos:
-  Ide a Xesteira e traede unha carreta de pinas, e un pouco de picaña pa prende-lo lume.

 Sen máis, ala fomos, enredando polo camiño, como rapaces que eramos.

Cumprimos o desexo de Elena i, un de nos, a pique de remata-la encomenda, estivo a ver a un ser estrafalario pousado na cima dun piñeiro.
Vestía un longo saio color castaño, rocambolesco e estraño, amarrado cun cinto o arredor da talle. Algo lonxe pa que puideramos distinguir ben aquel fenómeno, que, algún de nos, identificou de contado, e dixo:
- ¡  É, san Francisco …!
¡ Hai, miña nai queridiña ! …Nunca tal cousa oíran as nosas orellas… ¡ Que maneira de correr… !. A carreta saltou polos aires e, os nosos propios pés, estaban a darnos patadas no cu, coma, hoxe en dia, faría Messi co Deportivo. Os pinchacarneiros e as reviravoltas que estabamos a dar, imitaban aos bringuelos de Brañas Verdes, á escape das perdices.

- ¡  Non pode ser ! …¡ Non pode ser…!

Dicía a xente maior… E, comezaron a facernos enquisas sobre ó tema.

- Imos ver, rapaces : ¿ estaba amarrado ao piñeiro, ou flotaba envolvido no medio dunha nube ?
O fenómeno que vimos, andaba como voando polo medio da bruma da mañanciña, sen que puidéramos precisar ben outros detalles. O que si puidemos ver claramente, era como estaba, teimosamente, a dar bandazos coas mans, coma querendo chamar por nos.

-  Pode que estivera dándovos a bendisión ( murmurou, dubitativo, un vello )

- ¿ Levaba aljún rosario, ou aljún libriño, ou aljún neno abrazado no colo,… ou, sinxelamente, estaba a pelo na cima da pola ? 

- Tampouco puidemos precisar iso, por que o piñeiro era moi frondoso, i, no medio da espesura, aquelas mans parecían voar con tanto bulebule.

- ¿ Estades sejuros de que non estaba a repartir aljunha bendisión… ?

Dende logo, co hisopo no no vimos. O único que si escoitamos, foi aljún chaschás entre as polas; mais, o silencio da maña, axiña estaba a engulir aquel chasca chasca.

-  Todo este asunto, non está nada claro ( comentou un da comitiva)… e, proseguiu:
todo isto, é algo moi serio e transcendente; temos que comprobar “ in situ “  o que está a pasar na Xesteira. Se é cousa de Deus, aljunha sinal deixará. E, se é cousa do demo, haberá que chamar ao señor cura, pa que leve o caldeiro d´auja bendisida… por se acaso,..( ? )

Ala fomos, pois, os videntes, acompañados por un considerable séquito, todos eles con moito miolo, pa poder comprobar aquel insólito feito no mesmo lugar das aparicións… Calzas ben atadas e babuchas lixeiras, pa poder saír a escape, se as cousas estaban a complicarse mais da conta. 

Ó chegar ao balado que arreda a estrada do faro coa Xesteira, aló vemos, ( creo lembrar ) ao Barbíñas, vestido coma un san Francisco de Asís, amarrado cun cinto na cima dun piñeiro… e, xa levaba enchidos mais de dúas ducias de sacos...

- Todo aclarado. Cada un, pa súa casa… que hai moitas cousas que facer .

 Malia todo, aínda hoxe, despois de tantos anos, algunha que outra dúbida segue en pé.

E que, a verdade de canto acontecera aquel dia, non pode quedar sen unha resposta clara e convincente. Non é de recibo que, aquela tropa, despachara a todos nos cun: “ rompan filas “ mandándonos, sen mais, pas nosas casas.
As autoridades, teñen a obriga de esclarecer todo canto acontecera aquel día, pa que, a MILAGRE DA XESTEIRA non quede, por moito tempo máis, sen esclarecer como é debido.
Antonio Puertas


XÉNERO EPISTOLAR 1

Queridos amigos: queira Deus que cando leades a presente vos encontredes ben de saúde quedando a miña polo momento ben. A presente é extensible a todos os que vivides nas terras de abaixo, no Sur e mais aqueles que o fan extra muros de Galiza.

Deste vez comentarei as novas que andan por aquí na boca do mundo. Na nosa infancia aos fillos de solteira,a lo menos no cabo da Cruz,chamábanos fillos do mundo. Referenciarei algunhas cousas que escribiron xente moi coñecida para os que fomos alumnos en Sanmartiño Pinario. Un artigo moi comentado polos veciños que mercan ou len “La opinión”.Un periódico que lle fixo a oposición ao ex embaixador D. Paco Vázquez e que o Presidente do Super Depor,antes,lle recomendaba a todos os socios pola antipatía patente que sempre houbo entre Santi Rei,dono absoluto e soberano da Voz de Galicia -ten os 99 con algo % do grupo Voz- e o Deportivo que soamente permite que un redactor e un fotografo cubran,no estadio,os partidos do Deportivo. Trátase de algo que escribiu hai uns días Carlos Vázquez González:

COMO PUÑOS: Andrés Cepadas.

Dos verdades complementarias, querida Laila, nos han golpeado esta semana. De una parte, Emilio Botín ha informado en Nueva York que España vive "un momento fantástico" porque nos está llegando "dinero de todas partes". ¡Si lo sabrá él! Y "hay verdad en ello", pues sabido es que las grandes fortunas de nuestro país se han enriquecido mucho más este año y, entre la mitad de 2012 y el primer semestre de 2013, el número de millonarios españoles se ha incrementado en 47.000 (un 13 % más). Ahora tenemos 402.000 millonarios en el país. Por otro lado, estudios y datos coinciden en que se está incrementando rápida y muy notablemente la pobreza en España. Y también "hay verdad en ello", primero, porque cualquiera puede verlo todos los días en su familia, su barrio, su entorno de trabajo o de desempleo o su círculo de amistades y relaciones y, segundo, porque esos datos, oficiales y oficiosos, coinciden en decirnos que ahora tenemos 12 millones de personas que viven bajo el umbral de la pobreza (6.278 euros) y de estos, más de 3 millones están en la pobreza extrema, es decir, han de sobrevivir con 307 euros al mes. A estos habría que sumarles todos aquellos que viven acojonados porque tienen el umbral de la pobreza a la vista y que seguramente serán el grueso de la clase media que queda.

Dos verdades que, te decía, son complementarias porque completan la realidad y se necesitan la una a la otra para que esa realidad exista. Es decir, que vivimos en un sistema en el que, para que existan pocos ricos y algunos muy ricos, se necesita que haya muchos pobres y muchos muy pobres. Y aquí está la palabreja: el sistema. El sistema económico y político. Lo ve muy nítido el Sr. Botín cuando aclara que, el que se haya producido este "cambio fantástico" en España, en "buena parte se debe a la labor del actual Gobierno". Buena parte, es decir, la parte política, porque de la económica, ya se encargan él y los de su club. Y también hay verdad en esto, porque sabido es que en el sistema que nos rige hay una ley suprema, eterna e inalterable que es la del mercado, a la cual ha de subordinarse toda política, incluido el ejercicio de la democracia, que ha de consistir en el desarrollo legislativo de aquella ley suprema: todo para el mercado, nada contra el mercado, que ha de ser libre aunque sea salvaje.
Hay, querida, otra labor que el mercado encomienda a la política y es la contención de los pobres que pudieran rebelarse y son muchos más. Para ello está, primero, la ideología y la propaganda que, esencialmente, consiste en confundir mercado y democracia y en sacralizar el sistema. Por eso, cuando protestas, no niegan tu hambre, te descalifican y condenan como antisistema, lo que hacen equivaler a antidemócrata para enviarte definitivamente al infierno. Y, segundo, si esto no fuese suficiente, que de momento está siéndolo en buena medida, quedaría la coerción y la represión a base de código penal y tente tieso, de lo que se encargan expertos como Gallardón.
Siendo las cosas así, querida amiga, a la gran mayoría de los ciudadanos no les queda otra que ser antisistema por mucha coerción que haya, en la inteligencia de que tal cosa nada tiene que ver con ser antidemócrata. Todo lo contrario, ser antisistema consiste en empeñarse en rescatar a la política y, por tanto a la democracia, de las garras de los mercados, para que estos se subordinen a la voluntad y los intereses reales de las mayorías. Ser antisistema, hoy en día, es la forma más consecuente de ser demócrata y la mejor estrategia, real y efectiva, de lucha contra la pobreza, más allá de la caridad y de la beneficencia, por mucho que éstas resulten ahora necesarias y, en muchos casos concretos, sean perentorias.
Verdades como puños, querida.
Un beso.

Andrés

Outra referencia é a noticia que me dou unha alegría inmensa por decidir a Audiencia nacional que se anulase a expulsión dun fiscal integro que expulsaran,cousa rara,da carreira fiscal. Xa fixera referencia noutra entrada para que se seguise a traxectoria deste home. Podedes ler a información neste sitio:

Anulan o cesamento do fiscal que se enfrontou á ... - La Voz de Galicia

Por último se alguén quere asistir a unha conferencia dun gran funcionario da Axencia Tributaria que fala claro e sen pelos na lingua que se arme de paciencia,faga unha cafeteira de café se os médicos non llo quitaron aínda e non perderá dúas horas senón que as gañara. Permitiralle cando se fale de que non hai cartos saber por onde andan. Podedes velo aquí:

FRAUDE FISCAL (CONGRESO TODOS SUMAMOS) - YouTube

Tamén é interesante coñecer o que escribiu a neta da viúva de D.Isaac Díaz Pardo. Foi alumna no Instituto que me dou traballo 22 anos,O Elviña, e contaba isto sobre a súa aboa:

Obituario de Mimina (3/11/2013

“”Carme Arias de Castro Montero, Mimina, naceu o 15 de abril de 1921 na Coruña e finou o 1 de novembro de 2013 no Castro. É a terceira de catro irmás. A súa infancia transcurriu entre a Praza de María Pita e o Castro de Samoedo, onde pasaba os veráns no pazo de seu pai, don Alicio, un home profundamente conservador e católico que era moi amigo de Germán Díaz Baliño (violinista) que non tardou en decatarse do talento que tiña Mimina para a pintura. Grazas a el, a nena comeza as súas clases de debuxo e acuarela con Dolores Díaz Baliño (unha importante pintora do momento, irmá de Camilo Díaz Baliño). Xorde entón unha estreita relación de amizade entre a profesora e a alumna que levará a Mimina a tomar contacto coas novas xeracións da pintura galega e co sobriño de Dolores Díaz Baliño: Isaac Díaz Pardo, co que Mimina compartiría a súa vida despois da Guerra Civil.

Será nesta época, a cabalo entre A Coruña e Madrid cando comezará a súa relación con Isaac que, no 1944, trasládase dende Barcelona a Madrid, para instalarse como pintor da alta burguesía

Rematada a guerra, Mimina traballa como Axudante Práctico de clases de debuxo que Dolores Díaz Baliño impartía no instituto Eusebio da Guarda. Foi o director do centro o que aconsellou ás dúas pintoras que cursaran a carreira de Belas Artes para poder optar a unha praza de profesora. Así é como Mimina aproba o exame de ingreso e comeza a carreira. Será nesta época, a cabalo entre A Coruña e Madrid (onde ten que acodir a examinarse periódicamente) cando comezará a súa relación con Isaac que, no 1944, trasládase dende Barcelona (onde era profesor na Escola de Belas Artes de San Jordi) a Madrid, para instalarse como pintor da alta burguesía.

A familia de Mimina desaproba a súa relación co pintor (comunista, republicano e galeguista) polo que o pai non lle permite continuar realizando as viaxes a Madrid para rematar a carreira de Belas Artes

A familia de Mimina desaproba a súa relación co pintor (comunista, republicano e galeguista) polo que o pai non lle permite continuar realizando as viaxes a Madrid para rematar a carreira de Belas Artes. No ano 1945 decide casar para poder vivir co seu compañeiro en Madrid. Por esta época, o seu home ten moito traballo ao recibir numerosos encargos, sobre todo de retratos e, ademais, teñen tres fillos en pouco máis de tres anos, polo que Mimina non só abandona a súa carreira de Belas Artes, senón a súa carreira como pintora. En palabras dela: “Esquecime de min”.
A partir de 1949 a vida de Mimina inicia un camiño que será o mesmo ata o día de hoxe: traballar con Isaac Díaz Pardo e apoialo incondicionalmente para levar a cabo os seus proxectos, sobre todo de carácter industrial, que axiña se poñen en marcha co regreso do matrimonio ao Castro de Samoedo e a conseguinte inauguración da fábrica de cerámica.

O labor realizado por Mimina para levantar a Fábrica de Cerámica do Castro é esencial: da súa famila eran os terreos cedidos para a construción da mesma; dela son os primeiros deseños das porcelanas

O labor realizado por Mimina para levantar a Fábrica de Cerámica do Castro é esencial: da súa famila eran os terreos cedidos para a construción da mesma; dela son os primeiros deseños das porcelanas; e foi ela quen montou o taller de decoración: distintivo básico da casa.
No 1958 foi a Arxentina para colaborar noutro proxecto: a Fábrica de Cerámica de Magdalena. Tamén, nesta ocasión, encargouse de montar o taller de decoración. Pero foi máis aló ao atender, xunto co seu home, aos visitantes que por alí pasaban, a maior parte xente do exilio, e conectar cos intelectuais instalados en Bos Aires. Unhas amizades que se estreitarían anos máis tarde, na derradeira década do franquismo, e que servirían para tender pontes entre os intelectuais exiliados e os que quedaran na Galiza. Nesta época, entabla unha relación de amizade fraternal con Maruxa Seoane, muller de Luís Seoane.
A partir de 1968 o proxecto da Fábrica de Cerámica de Sargadelos comeza a tomar forma ata converterse nunha realidade en 1970. Nesta ocasión, unha Mimina curtida en decoración industrial da un paso máis e monta o taller de xoiería, reto que comparte coa súa nora María Ripoll. Foron moitos anos nesta tarefa: investigando e aprendendo novos usos de carácter ornamental, empregando deseños cultos e comprometidos para amosar e reivindicar a historia de Galiza.

Isaac Díaz Pardo comentaba orgulloso: “Mimina é fidelidade e lealtade ata o final”. A un home? A un proxecto vital? A ámbalas dúas cousas, quizais…

Aos 89 anos colaborou na recollida de toda a documentación que estaba arquivada no Instituto Galego da Información dirixido por Díaz Pardo ata xaneiro de 2010.
Isaac Díaz Pardo comentaba orgulloso: “Mimina é fidelidade e lealtade ata o final”. A un home? A un proxecto vital? A ámbalas dúas cousas, quizais… “Eu a todos os sitios fun e viñen con Isaac, sempre””
E tamén postos a mandar deberes,deformación profesional,darvos unha dirección para comprobar como desde os castravexos,como lles chamaba o finado de Moncho Valcarcel,nos desinforman para que andemos de burricáns pola vida:

O Blog de Felipe : Eu non manipulo, e ti?

E agora ,si que é a última, se queredes facer un master especializado na escola sofista non deixedes de documentarvos neste enciclopedia onde aparecen en coiros os que se dignan mandarnos.

Los Genoveses

Que teñades unha boa noite e mandade noticias tamén do que se fala polo mundo adiante,dentro e fora de Galiza .Despídese vós este que o é: Rafael

Poema que presentei o pasado xoves na Radio Galega, Programa Pensando en ti, de Marcial Mouzo

AÍNDA VEXO

Aínda vexo por non ver
do meu pobo os seus encantos,
cas lembranzas daquel querer
 buligando polo meu ser,
 e alporizando os meus prantos.

Aínda vexo as túas hortas
polo Muíño do Vento,
entre corredoiras tortas,
cas paredes sen as portas
polas que entro sen alento.

Aínda vexo palillar
no sollado de Isolina,
 enfiando o pano á rematar;
 e, no pote, bolos do lar,
e cuncas pola Cantina.

Aínda vexo a bisbarra
ateigada de piñeiros;
e a Arximiro na gabarra,
ca súa moura zamarra,
escallando a rapaceiros.

Aínda vexo unha fogueira
pola outra banda da ría,
e ao Nacho nesa xeira,
escorando na traiñeira,
 por Merexo cando ardía.

Aínda vexo enfornadas,
cas fábricas á fumear,
e as tripadas entubadas,
 escorrendo mesturadas
en Cerdeiras i en Aguiar.

E vexo ó pombal de meu pai
enriba do galiñeiro;
e a botica da miña nai;
e os zapatóns que pa min fai
Modesto do zapateiro.

…Lebres no monte da Vela,
e a Tubío con Luceiro
polos carreiros da Arnela,
ou polas leiras de Insuela
cun fungueiro candeeiro.

E sinto toca-lo corno
dende a Praza ata Merexo,
e o resón do seu retorno
nos agros do noso entorno,
por onde guicha o conexo.

E vexo ao carniceiro,
fachendoso no cabalo,
con bestas de bo vaqueiro,
cruzando polo meu rueiro
e apeándose nun valo.

Con María da Zapateira,
vexo a orquestra Trobadores,
i á bailar unha muñeira,
no seu piso de madeira,
a moitos bos bailadores.

E vexo a Fonte Barreira,
 minguando no río do Prado,
ca Linda nosa leiteira
camiñando pola beira
co cántaro cobizado.

E o estrume nas bandas perde
a Mariano da Cabreira,
cun carro de toxo verde
que, polos fungueiros, ergue,
pola Grixa e a Lontreira

E vexo as ascuas po incensario
que tiña encargado o cura,
dende o agro ao campanario,
a toxeira no igrexario
era a de mais perdura.

E os Campaña e mailos Nito
tensando a corda, cun pano
de medianeiro interdito,
por ver quen leva o cabrito
polo Carme d´aquel ano.

Vexo as tropas de Finito
cun lanzamento moi lampo,
e as espadas do Morito,
ca estratexia do gambito,
remontando polo Campo.

E, a beira do bar Miramar,
a buxainas e mais aros
 i os ecos de: -Por ti ó Pasar-
cas nenas no rio á lavar
nas cantareiras, lembrarvos.



Vexo, aínda, Camariñas,
nas lustres do noso faro,
a unhas aboiadas barquiñas,
son miúdas gameliñas
refulxindo en luz de amparo.

E vexo a Costa da Morte
 co Bufardo e cas Quebrantas,
e, o Farelo, de consorte,
sangrando en ventos do norte
por esta terriña santa.

Vexo as brancas caramiñas
na Pedrosa e mais no Trece,
e o nome de Camariñas,
co berce nas areíñas
nas campas onde florece.


E vexo o faro Villano
abrindo paso cos fachos
de luces que espalla, oufano,
o rei do mar soberano,
dende a cima dos penachos.

Lonxe da miña casiña,
que tanto está a laiar por min,
os acougos da terriña
 ían coa miña morriña
dende aquel día en que eu nacín.


Antonio Puertas

MARCA ESPAÑA

Analizando

Esta análise complementa a síntese anterior.

Algún político iluminado soñou con Carlomagno nunha noite de bandullo cargado. Soñou tamén coa Marca Hispánica, pola que Carlomagno incorporaba Cataluña ( parte de Aragón) ao seu Imperio. Espertou o protagonista pensando que fora unha revelación divina, ao xeito dos soños de Samuel e de Xosé. Ducha fría, optimismo eurfórico e carreira para propoñer no Consello de Ministros a Marca España, como afirmación patria con toque de modernidadde neoliberal, como esencia dos valores (in)mutables. Aplausos, parabéns, campaña publicitaria agresiva e venda de fume patriótico coa Marca España, BIC, ben de interese comercial.

Abreviarei o invento coa sigla ME, sen ecos de rabaño lanar.

• A ME foi unha xenialidade publicitaria de marketing economicista, para conquistar mercados, que son o último e definitivo dogma.
• A ME foi unha ocorrencia, sendo benignos.
• A ME foi unha rebaixa das esencias: “Unha. Grande. Libre” á categoría dunha multinacional.

O certo é que a ME está desprestixiada dentro e fóra do país.

- Os cataláns buscan a liberdade da capra hispánica, outra marca independente.

- A ME é unha chapuza, paradigma do xenio español, exemplificado na hemeroteca:

1. Goteiras simbólicas no Congreso, con borrado previo no teito das pegadas do 23 F, menos ofensivas estas para a dignidade do Estado.
2. Corrupción. Corrupción. Corrupción. Patriotismo de partido.
3. Mentiras continuadas. Contradicións permanentes. Cinismo.
4. Incumprimento de programa electoral, sabendo que era de imposible cumprimento. Aeroporto peonil.
5. Financiamento ilegal de partido(s). Sobres misteriosos, ausencia de testemuñas.
6. Posible fraude electoral.
7. Institucións do Estado altamente politizadas que defenden intereses de individuos, de grupos ou de clases. TC, TS, CXPX, Tribunal de Contas que informa con cinco anos de retraso, tempo de prescripción de presuntas irregularidaddes
8. Sentenzas xudiciais anuladas en tribunais da Unión Europea.
9. Bebés secuestrados e vendidos. Xudicatura de brazos cruzados.
10. Dopaxe: Operación Porto, Marta Domínguez, senadora popular.
11. Medalla de ouro nos Xogos paralímpicos de Baloncesto con 10 xogadores sen discapacidade.
12. Diñeiro roubado por ladróns ilustres intocables (non a banda de Eliot Ness). Diñeiro non devolto. Algún xuíz en apuros por ousar empapelar algún peixe gordo.
13. Xustiza arxentina denunciando o que aquí está no fondo do caixón.
14. Depósito submarino de gas, Castor, con terremotos “de baixa intensidade”.
15. Desprestixio da Monarquía.
16. Desemprego, emigración. Fuga de cerebros. Investigacón segada. Desahucios.
17. Tres millóns de persoas en pobreza severa.
18. España ocupa o lugar 188 en índice de crecemento.
19. Crecemento en España de multimillonarios (13%), pese á recesión.
20. Fraude fiscal a grande escala. Paraísos fiscais.
21. Banca e inmobiliarias colaborando no aquelarre da desmoralización colectiva.
22. Premio do Ministerio de Medio Ambiente a un chiringuito de formigón, construído sen licenza sobre a area de Matalascañas, cerca de Doñana; despois da denuncia do Seprona e da imputación do dono.
23. “Os salarios non baixan, moderan o seu crecemento”. Palabra de ministro.
24. “O meridiano de Greenwich pasa por Canarias e por alí seguirá pasando sempre”. Palabra de ministro.
25. “Cando se fala de Fukushima, moitos fano con temor, pero é un temor infundado”. Palabras de Presidente ditas ao tempo que había fuga de augas radiactivas, amais doutros escapes posteriores con feridos.
26. Fiasco de Madrid 2020. Inglés a parte, contradicións en castelán: “A derrota supón unha vitoria”, presidente do COI español. “Un proxecto podémolo perder, pero nunca nos poderán derrotar”. “Non volveremos presentarnos porque xa lle sacamos todo o beneficio posible ao proxecto olímpico”, palabras de alcaldesa e de Botella.
27. A ME é unha wertgoña imposta con gallardonía e sufrida con devoción/ resignación mariana.

Nestes feitos/afimacións quizais haxa algunha clave da derrota vitoriosa, o mellor que nos podía pasar, aínda que baixe o PIP, produto interior propagandístico.

28. Galicia, entre as rexións europeas que destrúen máis emprego. Un de cada catro galegos están bordeando a pobreza.
29. Deputados galegos que tributan pola metade do que perciben. Resistencia da maioría actual para cambiar a inxustiza.
30. Debate de Autonomía cunha Galicia descrita por Alberlewis Carrol no País das Marabillas. “Mentres hai Comunidades que van cara a austeridade, Galicia xa volve”.

Pode parecer hipérbole, pero non o é. O pesimismo non cadra coa nosa identidade secreta: os galegos aparentamos tristura, depresión, para que ningún desalmado nos roube a felicidade.

Estamos no país do real marabilloso, como se definiu a literatura de Cunqueiro.

Non é marabillosamente real a situación que vivimos? Un momento espléndido con diñeiro a esgalla, como dixo don Emilio, con apelido apropiadísimo. Grazas, Botín, por aclararnos o sentido último desta recesión.

A hemeroteca golpea de novo e sacaría cores nos rostros, se non fosen de cemento.

Quen se fía desta marca? Quen aposta por unha marca tan desprestixiada?

Nós, os votantes, non estamos libres de responsabilidade: a maior corrupción, máis maiorías absolutas e maiorías máis absolutas.

Outro mundo non só é posible; é necesario. Este non está á altura que nos corresponde na escala zoolóxica.

N.B. A entrada de Rafael sobre a cerimonia de beatificación masiva merece comentario noutra ocasión.

Cordiais saúdos.

Eduardo.