Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 31 de marzo de 2012

DOMINGO DE RAMOS - Perspectiva orixinal

Vídeo de "Quiero ver" facendo unha suxestiva aplicación do evanxeo da bendición dos ramos.
Hoxe, 31 de marzo, dedico a frase final deste video ao meu amigo e mestre Andrés Torres Queiruga. Na súa persoa e no seu labor tamén se cumpren as promesas do reinado de Deus que se anuncian nesta breve película: os que dan a man, os que dan vida, os que a antregan.... Os que procuran a verdade, os que a serven aos seus semellantes.... Benditos os que veñen no nome do Señor...

Final da Novena Sinfonía de L.V. Beethoven (AGV)

Creo que compensa escoitar e ver esta excepcional verisón do final da 9ª Sinfonía. Para reconciliarse coa humanidade, con membros capaces de crear esta beleza, de interpretala e de crear o silencio necesario para escoitala e emocionarse con ela. Para reconciliarse tamén con Europa, berce e alma nutricia desta creación musical , que tanto nos está facendo sufrir a todos os europeos, especialmente os mediterráneos: unha parte deste movemento da Novena -o requintado Himno da Alegría- é o himno de Europa.
Un agradecemento tamén a este entusiasmo asiático que recrea para nós unha interpretación excepcional por moitos conceptos, entre os que non falta a espectacularidade. Vinte minutos, case, para encher o corazón de esperanza.

jueves, 29 de marzo de 2012

http://youtu.be/eppF4vcjb5E
VIVA LA PEPI. H2O!
Apuntamentos
Vivimos tempos tan libertarios que ata a primavera nos sorprendeu na mañanciña do 20, mentres o Levante se deitaba ou espertaba baixo un manto de neve. Isto pasa porque o Sol e a Terra non secundan nin apoian o calendario. Son ganas de opoñerse a todo. Unha especie de folga á xaponesa; os signos dos tempos.

O vídeo da catedral de Santiago é espectacular, marabilloso. O da procesión das chirimías ten un defeutiño, o título quedaría mellor: Ceremonia del echahumero. Je, je. Ou hechaumero?
Non sei se o noso ex profe de Moral sufriu coa condena de Hering, pero parece que os cóengos teñen capacidade de adaptación ao status xerárquico.
A caza de bruxas segue: Xosé María Tamayo. Di san Pablo (Corintios) que convén que haxa herexías. Outra teoloxía é posible? Outra teoloxía é necesaria e urxente? Parece que outros están na antesala da nova Inquisición. Tamén neva nas cátedras de teoloxía.

Viva la Pepi!
É o nome dunha chirigota exitosa do derradeiro Carnaval de Cádiz, con integrantes disfrazados de deslinguadas limpadoras de oratorio. Porque a Constitución de 1812 redactouse no oratorio de san Filipe Neri. Nós fixemos calos nos xeonllos durante tres anos de Filosofía no oratorio homónimo de San Martiño Pinario.
Na praciña anexa ao oratorio de Cádiz está o café San Filipe, que serve ensaladilla de las Cortes.
Grazas a esta Constitución, o ensino público converteuse nunha obriga do Estado, naceu a liberdade de expresión e imprenta, fomos considerados cidadáns e aboliuse a tortura.
Acabou co Estado absoluto e limitou o poder do Rei, entre outros logros.  
A pesar do artigo 12, a pesar do inicio similar ao da misa e de que se redactou baixo a mirada da Inmaculada de Murillo, que preside o oratorio, a Constitución durou só dous anos, por ser obra de ilustrados, librepensadores e liberais. Segundo Arturo Pérez-Reverte*, “as Cortes de Cádiz foron un fito fundamental, pero tamén unha grande ocasión perdida. Os liberais constitucionalistas non souberon ser realistas e aterse ao posible. Facía falta un traballo de educación que non houbo tempo de facer. O país estaba en mans duns curas fanáticos, dun rei tramposo e dunha aristocraccia reaccionaria, e iso non se podía cambiar cun papel. A Constituación de 1812 foi unha aventura fallida, pero tamén o xermolo da España que viría despois. O inimigo non eran os franceses, o inimigo estaba dentro”.
Tamén sorprende o cambio semántico experimentado pola palabra libreral. Algúns aprovéitanse de todo, ata dos conceptos: os liberais foron desafiuzados e tiveron que mercar outro apartamento ideolóxico para poder sobrevivir.

* El asedio. Arturo Pérez-Reverte. Punto de lectura.

Día mundial da auga
A rebufo da primavera, o 22 celebrouse o Día mundial da auga. Neste ano a xornada relacionou a auga coa seguridade alimentaria. Sabemos dos estragos causados en África pola sequía e o mal uso dos recursos. Á crise alimentaria nos países do corno de África súmase agora a alarma no Sahel (Mauritania, Senegal, Malí, Níxer…), orixinada por políticas locais erróneas e leis de mercado inxustas.
No 2025 1.800  persoas vivirán en rexións con escaseza absoluta de auga; dous terzos da poboación mundial vivirá baixo condicións de carencia. Para moitos estudosos, a auga será a causa dos conflitos do futuro, como agora é o petróleo.
A xestión da auga é fundamental para a estabilidade da produción mundial de alimentos. Algunhas ONGs, entre elas Mans Unidas, apoian proxectos ambientalmente sostibles que garantan o subministro de auga a comunidades que teñen a agricultura como único medio de subsistencia.
O mundo rico tamén empeza a sentir certa escaseza de auga, pero non resiste a comparación cos países africanos, que non pensan en campos de golf, nin en piscinas unifamiliares, nin en aquaparks.
A auga ten moito que ver co cambio climático. A ecoloxía non é unha preocupación de románticos soñadores. É unha urxencia, por iso alguén se acordou de reclamarnos atención e reflexión: Apaga a luz. Acende o Planeta!

Invitación
Vivamos con optimismo cósmico esta primavera na que todo crece: as flores, a prima de risco, as herbas, o número de parados, os arbustos, os recortes, as árbores, as hipotecas impagadas, os días, as dores de cabeza, a intensidade da luz, o déficit estatal, as horas solares, a revolución laboral, a revenda de aspirinas, o crecemento negativo e a venda de velas para acender a san Pancracio.
Saúdos.
Eduardo.

UNHA OPINIÓN AUTORIZADA E QUE COMPARTO ENTEIRAMENTE (AGV)


A VUELTAS CON LA REFORMA LABORAL
Antonio Algora, Obispo de Ciudad Real
“Con vosotros”, Semanario diocesano  de Ciudad Real, de 18/03/2012)

No me toca a mí juzgar de la conveniencia o no, en el aspecto técnico y jurídico, de una Ley en un momento determinado en el que la sociedad entera está amenazada por una crisis global sin precedentes en la historia humana. Los ciudadanos de la calle no tenemos elementos de juicio suficientes para dar una opinión técnica en temas cada vez más complejos. En estos momentos, nos hemos de fiar de las instituciones que deben entender de problemas de tan gran magnitud. Por esto, les debemos exigir a dichas instancias políticas, sindicales, empresariales, financieras y a los distintos colectivos de expertos que actúen con responsabilidad y, si siempre tenemos todos la obligación de construir el bien común, anteponiéndolo a intereses particulares,ahora más que nunca corresponde mayor obligación al que más puede.
Dicho esto, de lo que sí estamos en condiciones de juzgar es de la bondad o maldad de una Ley que rebaja claramente los derechos de los trabajadores respecto a situaciones anteriores, y lo peor es que llevamos muchos años ya de nuestra democracia donde siempre los perdedores en el concierto social, repito, siempre, son los mismos y siempre los más débiles.

martes, 27 de marzo de 2012


MUGARDOS

Casiñas de Mugardos mariñeiras, 
que, polas sombras, ides de cara ó mar
pa danzar coas augas churrusqueiras,
e, ós rebolos, andades a pescar
ás luces que escachan coas mareiras,
 e acariñan ás traiñeiras do lugar
… e, os cores, que parvean polas beiras, 
recuando no peirao ó te riscar. 

 E reverberan as augas no verán
acendendo as noites claras polo mar,
mentres tocan as campás de San Xulián,
e, a brincos, repenican co seu balar.
 Mozos e mociñas que veñen e van
polas  rúas, coas cousas do ligar
…e, o polbo, e o viño nas mesas caen
polas tascas, dianteiros ao xantar.

Mugardos, esclarecida neniña,
 veño a ti cos recordos do teu lugar,
por ver se atopo aquela rapaciña,
que, ó meu sentido, fixera tolear.
Tiña unha mirada churrusqueiriña,
que á acendía pola ría pa eu cruzar.
  Pode que hoxe sexa unha carabeliña,
ou á danza dun soño na beira do mar.

Antonio Puertas.

Esta poesía, vai por Rafael, que sempre me ten presente nos seus comentarios.




lunes, 26 de marzo de 2012


MANSAMENTE

Me acerco a ti, y me aparto,
cuando mansamente vienes hacia mi;
huyo y no te comparto
alejándome de ti;
de nuevo, abres tu espacio para mi.

Me invitas a seguir;
 insistes, aduciéndome con guiños…
Me descalzo y quiero ir,
subyugado en cariños…
y rompemos olas como dos niños.

Es muy tarde para huir,
atrapado en arena, agua y cielo,
guiando el juego a seguir,
extiendo sobre el suelo
un sueño que oculto en antaño velo.

Una playa apartada
en la inmensidad de los cielos y el mar,
  en raya limitada,
el encanto del lugar…
y oculto en arena el sueño a recordar.

Me lanzo decidido,
y, noto la mano helada de la muerte,
que me ciñe aterido,
y, me aleja, envolviéndome a mi suerte…
perdido me hallé al verte.

Siento abrir tus entrañas,
y en el espejo del agua una nota:
 un niño con sus cañas,
un aro, una bici rota…
- a pié de hórreo- escrita en Carnota.

Antonio Puertas. 


jueves, 22 de marzo de 2012


HE VISTO BRILLAR LA LUZ

He visto brillar la luz
que en el cielo se ocultaba.
He visto brillar la luz
y desenvainé mi espada,

Viendo cómo me cegaba,
pensé en una fuerza extraña,
que quería deslumbrarme
con mil jinetes al alba.

He visto brillar la luz
que cegaba mi mañana,
al adentrarse en mi alcoba 
con su figura encantada,

He visto brillar la luz
al asomar su mirada;
me deslumbró la belleza
de tu silueta sagrada.

Antonio Puertas. 
( Son cosas de la loca primavera )

miércoles, 21 de marzo de 2012

Hoy comenzó la primavera, y la poesía es la flor de los poetas que renace en nuestras almas.



POESÍA

No quieras mi niña hacerme sufrir.
En papel mis versos mueren por ti,
y es tu alma quien me inspira a seguir
con nuevos poemas naciendo en mí.

Eres la esencia que tiene el vivir.
Por tus venas fluye, armonioso,
ese río que me incita a escribir
y a beber agua en caudal sabroso.

Eres la flor que sana mi herida;
sabia mimosa de Mayo y Abril
…aire y vida que guía a mi vida,
tú eres poesía de mi alma pueril.

Antonio Puertas. 

martes, 20 de marzo de 2012

PAGA A PENA VELOS


Eses dous videos ben merecen,polo menos para min,adicarlle os dez minutiños mais ou menos que leva miralos.A Catedral na que temos pasado ao longo de mais dunha década algúns centos de horas, ou se cadra algún milleiro, aparece espectacular con eses ángulos de visión en todas as dimensións que sorprenden pola súa beleza. París din que ben vale unha misa e Santiago non se lle queda atrás. Debe ser que agora de vellos temos mais paciencia para a observación e gozamos mais de todas as artes.



O do botafumeiro coa procesión das chirimías e mais dos fagots tamén vos producirá algunha sensación especial. Bótase de menos aquela escola dos tempos do tío de Eduardo Seco o señor Pérez Rajoan que xunto coas voces dos tiples de Belvis era todo un espectáculo musical. Por aí veredes caras coñecidas dos nosos tempos. O mestre de cerimonias xa non é o tío dos Sanleses, D.Juan Bretal que nos tiña un cariño especial aos que eramos da comarca do Barbanza. Agora é D. Juan Filgueira que puxera de texto de Moral a Lei de Cristo do perseguido despois Bernard Hering. Ao mellor tamén sufriría algo coa inxusticia que cometeron con el.

Pois nada se vos gustaron poñede un comentario se queredes . Eu non son o voso mestre. Agora de xubilado xa non son mestre de ninguén. So de min mesmo. Se deixamos de estar aprendendo malo. Pois mais nada. Un saúdo dixital.Rafael

lunes, 19 de marzo de 2012

Case, a pique de rematar o día, ( pouco parei na casa hoxe ) quero desexar a tódolos JOSÉS, PEPES, PEPIÑOS, JOSEFAS, PEPITAS... QUE TEÑAN UN BO DIA E QUE SEXAN FELICES.

Antonio Puertas

Feliz día, Pais e Pepes (Andres GV)

Déuseme por mirar os "Pepes" da nosa listaxe da Quinta do 57 e foron aparecendo: Barcia Lorenzo, Barral Martínez, Bello Arjomil, Bermúdez Outes, Castro Izaga, Cuenda Sánchez, Fandiño Veiga, López Gómez, Pereira Castiñeira, Sánchez Otero (¡Luis), Sanlés Martínez, Suárez Cotelo, Suárez Tato, Tacón Míguez, Valiño Ramos e Vázquez Cabarcos. A todos, que o santo carpinteiro, tan discreto el, e tan familiar, vos garde no agarimo da familia, favoreza o traballo dos fillos e netos e siga sendo modelo de persoa xusta, capaz de integrar o proxecto de Deus dentro das propias expectativas e proxectos. Tamén sei dalgunha Josefina, esposa e nai, que leva a festa de San Xosé á casa de membros da Quinta. Tres Josefinas, se non levo mal a conta,  foron a Roma no 2007, con motivo do cincuentenario do ingreso en Belvís. Na relación anterior van todos os Pepes, salvo os falecidos, pero habería que engadirlles todos os Pais, que iso de ser pai tamén é unha categoría humana senlleira e unha vocación de tarefas entrañables, con fondas e decisivas experiencias de alegría exultante, unhas, e de dor insoportable, outras. Seica "os fillos doen", supoño que tamén alegran, e moito de todo iso nos poderían contar membros da Quinta do 57 que cargades con ese nobre título de "pai".  Que a todos nos garde e acompañe o santo Xosé.

sábado, 17 de marzo de 2012

GANDUXOS II



Imos ganduxar un pouco para non perder o costume. Mudaremos a agulla e o fío por palabras e letras. Argallarei ,(significa facer pouco ou nada e mal) algo sobre o próximo 19 de Marzo día de San Xosé,en que hai douscentos anos que se promulgou a primeira Constitución que tivo o Reino de España. O pensamento de Montesquieu que xa morrera había mais de cincuenta anos (separación dos tres poderes) e as ideas forza da Revolución Francesa de 1789: (Linerté. igualité e fraternité) por fin plasmáronse,con atraso como sempre, nunha carta magna, lei suprema que ordenase a vida social, xurídica e política.
As circunstancias sociais, co exercito francés de paso para Portugal que logo decide quedarse, e a necesidade da colaboración do clero para botar aos gabachos que nos invadiron poñendo a fronte de España a José Bonaparte o irmán de Napoleón .Parece ser que este interese por expulsar aos franceses é o que permite que se aprobe,con certo consenso entre conservadores e liberais,a primeira Constitución.
Sobresaen como curiosidades ademais do famoso artigo seis que di: “El amor de la Patria es una de las principales obligaciones de todos los españoles y, asimismo, el ser justos y benéficos.”que comece con estas palabras: “En el nombre de Dios Todopoderoso, Padre, Hijo y Espíritu Santo, autor y supremo legislador de la sociedad.”.Npn podería ser doutro modo xa que tamén no Art. 12.” La religión de la Nación española es y será perpetuamente la católica, apostólica, romana, única verdadera. La Nación la protege por leyes sabias y justas y prohibe el ejercicio de cualquiera otra. “
Pois pese a eses detalles que poucas veces os resaltan a vida que tivo Pepa foi efémera. Combatida rapidamente como obra dos ilustrados,librepensadores e liberais polos conservadores do antigo réxime durou escasamente dous anos. Durante o século XIX hai unha vida social e política onde as loitas entre liberais e conservadores son continuas. Ademais pasaban das palabras aos feitos e a convivencia era pouco ou nada pacífica. Hoxe pola contra seque habendo conservadores e liberais, cunha dialéctica acentuada entre dereita-esquerda,pero a convivencia non se ve alterada. Os enfrontamentos son mais ácidos nos medios de comunicación ca no seo das familias,das empresas ou das comunidades veciñais. Ese respecto ao que pensa diferente e o dereito a que ninguén sexa perseguido polas súas ideas é un dos bens mais prezados que temos. A paz social da que gozamos vale o que non hai, Parécemo a min.
Como anécdotas ou curiosidades desa época convén notar que o berro de “Viva la pepa” para celebrar o nacemento da Constitución,como tivo unha vixencia tan curta ata que regresou Fernando VII o desexado quen a aboliu de inmediato, despois da súa desaparición converteuse nun insulto dos conservadores aos liberais .Para desprezalos empezaron a chamarlles uns “vivalapepa”. Como sempre os defensores da Inquisición que se aboliu nas Cortes de Cádiz, mediante a PEPA por maioría absoluta, non podían tolerar que a soberanía residise no pobo e nos seus representantes por elección democrática.
Loxicamente restaurada a monarquía tamén se restaurou a Inquisición que desapareceu no 1834 durante o reinado de Isabel II.A historia do s. XIX,posiblemente toda, é moi bonito coñecela. Un dos especialistas,hai moitos,é o amigo Xosé Ramón Barreiro Fernández que ten un formidable libro:El campesinado gallego en el siglo XIX. Economía y sociedad (Editado pola Universidade de Santiago.1980)
Outra curiosidade desa época e que tamén nese ano de 2012 foi o primeiro sorteo da Lotería Nacional. Había que xuntar cartos para pagar aos deputados que viñan de ultramar. Eran tempos en que Cuba e Filipinas e case toda América do Sur eran españolas pese a que os movementos independentistas estaban xa empezando a cocer na ola.
Desa época é tamén o nome da tortilla francesa. Coa invasión do exercito de Napoleón non se podían cultivar as patacas e a tortilla facíase so con ovos .De aí o nome de tortilla española para a que tiña patacas ovos e cebola e francesa a que so tiña ovo e así continúa sendo hoxe en día.
Pois nada mais .Como di Fernando Ledo está a rematar o día e haberá que ir a durmir. Fernando un saúdo e mais darche o título do libro escribido por Garzón: UN MUUNDO SIN MIEDO. Esta editado polo Circulo de lectores a edición que teño eu e non sei se estará nalgunha outra editorial. En calquera librería che informan. Para todos boa primavera ,que choiva e cada un que pida a gracia que desexe acadar. Rafael


viernes, 9 de marzo de 2012


Tengo una casa con tres alturas: sótano, planta primera y ático.
En la parte alta, hay tres literas: en la primera, guardo mis principios, mamados en mi cuna y afianzados en Belvis.
En la segunda litera, están mis sentimientos.
Y, en la última, mis acciones.

Luego, en el primer piso, tengo a mi cuerpo mortal, formado de barro de la más baja calidad.
Por este cuerpo descienden unos escalones que me llevan al sótano de mi morada, en la que guardo, como un paciente con el mal de Diógenes, los trastos viejos que fui acumulando a lo largo de mi vida.

Toda mi existencia, ha sido una lucha de titanes: las partes nobles de mi casa, con su alto y espacioso mirador, querían tapar a las más ruines, apestadas de inmundicias.
Unas empinadas escaleras, me hicieron rodar infinidad de veces, hasta morder el polvo de mi sótano.
A la vez  que rodaba por aquel precipicio interior, cargado de miserias, subía por ellas, como queriendo volver por la Cuesta de las Trompas, con mi pesada maleta, en busca de la cima de Belvís,… lugar donde guardé la cuna que me levó hasta allí.

Un cariñoso saludo para todos, compañeros de viaje.

Antonio Puertas

"OUTRA" LECTURA DO EVANXEO DO III DOMINGO DA CORESMA (Andres GV)

Un agasalliño para a sensibilidade (AGV)

jueves, 8 de marzo de 2012


PARAFRASEANDOME YO…

Vamos a quitarnos el sombrero ante la pluma periodística de Manuel Vicent, que, como nadie, supo redactar la turbulenta transición a la democracia; pocos como él, lo supieron hacer mejor.
Manuel Vicent, comenzó su etapa de periodista en Diario Madrid y en El País.

El primero, en sus comienzos, allá por el año 1939, era claramente de derechas ( no podía ser de otro modo ) sin embargo, a partir del año 1966, y, a raíz de los cambios en la plantilla de su dirección, el rotativo, fue introduciendo paulatinamente veladas críticas, más o menos directas, en contra del régimen de aquella época, al igual que lo hicieron Nuevo Diario y a El Alcazar…- la nueva prensa- como así se les llamó. Sobresalían por tibias e incipientes críticas en contra de la dictadura franquista.
Finalmente, en el año 1971, cierra, por orden gubernamental, con la excusa de  “ supuestas irregularidades en su financiación “

A partir de entonces, el magnífico escritor y periodista Don Manuel Vicent, al igual que otros muchos de reconocido prestigio, “ fichan “ por  El País… medio de comunicación que se convierte en el año 2010, en el de mayor difusión ( exceptuando los deportivos ) con una tirada de 473.000 ejemplares; pasó, pues, a ser el rotativo número uno de España.
Pero, ¿ de quién es El País ?… ¿ Quién lo financia y quién lo controla ?…el Grupo Prisa, es su mayor accionista. El que pone la “ gallina “ ( como decía hoy, en La Voz, uno de los acusados en un caso de “ candente “ actualidad )…
Don Manuel Vicent, ha trabajado en Diario Madrid, cuando ya se tambaleaba un régimen y se auguraban cambios de tendencia hacia una democracia. Luego, como periodista en el diario El País, de clara ideología complaciente con el gobierno anterior.

Todo esto viene a cuento de que, si yo leo un libro de la historia reciente, escrito por un reconocido escritor de talla universal, como puede ser el caso que nos ocupa,  he de tratar de entresacar de sus letras, sus ideales políticos y sociales, y tener en cuenta a quien pueda tener por delante y por atrás suya, para mejor sacar una conclusión de su obra.

Los mismos argumentos usados por unos, pueden valer para los otros, si se utilizan “ influenciados “ por sus ideales, que  han de pesan a la hora de su redacción. El mismo hecho, mejor o peor expresado, no te quita ni te da razón.

A mi modo, podía yo, con mi pobre forma de escribir, dar mis razones, y contraponer las mías a las de los otros afamados escritores, infinitamente mejores que yo.
Así es la democracia: un abanico de ideas que se balancea hacia un lado o hacia el otro, con mayor o menor vehemencia, dependiendo del momento y de quien lo mueva.

Un saludo a la derecha y otro a la izquierda… de mi ordenador.

Antonio Puertas




Parafraseando a Campoamor

Curioso aparello
Curioseando polo Rastro de Madrid, vin un estraño aparello de medición, que marcaba distintas magnitudes segundo o puxeses a babor ou a estribor. No sobaco dereito marcaba baixo cero; no esquerdo, sobre cero.
Merqueino a prezo razoable e no manual de uso comprendín a súa utilidade. O folleto de instrucións achegaba tamén unha explicación técnico-sociolóxica de Manuel Vicent, que ofrezo en versión libre.

Netos, pais, avós
  • Os netos non chegan aos trinta anos, naceron cando Franco xa morrera. Para uns era o nome dun fantasma pronunciado con rancor envasado na sobremesa familiar. Para outros, un pequeño grande home, un Caudillo; cabréanse moito cando oen falar de Paca la Culona. Para todos eles, un par de liñas no maual de Historia.
    Son os netos do desastre da guerra civil. Nos primeiros anos da Transición xogaban aínda con bonecas e balóns.
    Despois empezaron a oír que o tránsito da ditadura á democracia fora unha obra mestra, un milagre que admiraban e tentaban copiar noutras latitudes.
    Algúns mestres, ousados, explicaban nas aulas que a tan cacareada Transición fora un pacto modélico, si señor, pero entre dous medos. E o que se fai con medo deixa moitas fallas que poden aflorar en determinadas coxunturas xeolóxico-políticas.
  • Os pais, se eran de esquerdas, calaban; se eran de dereitas celebrábano como unha conquista propia.
    Morto don Paco, a dereita cría que os comunistas tiñan minada a rede de sumidoiros da sociedade. A esquerda temía que os militares repetisen un golpe de Estado.
    Producíase un tenso equilibrio entre dúas forzas opostas, cada unha coas feridas do pasado aínda abertas. Neutralizábanse mutuamente os dous bandos cun desexo compartido: todo, menos volver a matar.
    A esquerda, sumida no complexo de Estocolmo, cedeu máis. Os foxos e barrancos estaban repletos de ósos que loitaran no bando republicano.
    Os fillos dos perdedores non se atreveron na posguerra a rachar o silencio ao que foran obrigados. Pero conquistaron dereitos e amnistías, escanos parlamentarios e mesmo o poder Executivo. Hai que deixalo correr, pensaban.
  • Os avós superviventes non podían falar: estaban amordazados por un medo paralizante, parente do terror vivido.
  • Os netos, que non coñeceron a ditadura, medraron; e os da esquerda non se senten obrigados no subconsciente a agradecer nada. Queren que os seus antepasados, enterrados en barrancos e foxos, sexan exhumados para que non vaguen como unha negra sombra sobre a memoria colectiva.
    Non se trata de política, senón de moral: están representando o mito e a atraxedia de Antígona.

Daqueles ventos de “modélica” Transición, estas tempestades.
Nome do aparello: baltasarímetro para os amigos, garzonómetro para os outros. O nome importa pouco, é máis aclaratorio o sobaco de aloxamento. Os resultados da medición poden sorpender.

Chupando guión
As dúas sentenzas absolutorias sobre Garzón indignan a uns e satsisfacen a outros. O desenlace tampouco sorprende. A muller do César debe ser honrada e parecelo. A dama Xustiza pode ser cruel, pero non debe parecelo; non debe deixar pistas de ensañamento asestando 27 coiteladas a un defunto e, de paso, parece xenerosa. A pesar da absolución, a dureza dos fundamentos da sentenza son un serio aviso para eses netos que seguen xogando, pero agora cun xogo perigoso: o teatro grego.
Isto parecía orixinal, pero xa o ten dito Campoamor: Nada é verdade nin mentira, todo depende do lado desde onde se mira. Relativismo salvaxe?
Acabo de ler El tiempo entre costuras, de María Dueñas, que nos acerca á letra pequena da historia, na preguera, na guerra e na posguerra, desde o norte de África e desde Madrid, e vista con gafas femininas. Planeta. 2009. Pero xa andaba pola trixésimoquinta impresión o ano pasado.

Desde Dublín, nas vésperas de san Patricio,un saúdo para Doval, Andreses e Antonio.Tamén para eses xubilosos herculinos que celebran efemérides tras unha birra; especialmente para Rafa, cronista oficial.
Eduardo.

martes, 6 de marzo de 2012


Pasado o dia de San Rosendo,e vendo como vexo, que os larpeiros seguen de festa, eu vou a xantar o meu carneiro. 
Bo proveito.

MUXÍA DE NOITE, MUXÍA DE DIA


Sempre que saio a faenar, 
alí te encontro subida,
 deitada ao carón do  mar,
 tomando ó sol boca arriba.

O teu corpiño de muller,
 que o anxo do ceo acariña,
e ao neno que está a nacer,
novo corvo que en ti aniña.

Cando paso por teus mares,
saúdo sempre cortesmente,
e, unha voz cos teus falares,
 me responde xentilmente:  

¡ Boa mareira, mariñeiro !
… se precisas tripulación,
aquí tes un cociñeiro,
de moi pouca retribución…

…Moitas grazas, amiguiño,
que eu xantarei con carneiro,
que mo amañou con cariño
a muller deste larpeiro.

…Sendo como ti dis, así,
máis nada hai que engadir,
que, o prato que temos aquí,
son corviños que hai pa fritir.

Antonio Puertas







sábado, 3 de marzo de 2012

FESTIVIDADE DE SAN ROSENDO



Onte,dia 1 de Marzo,xuntámonos como facemos case sempre os Martes e Xoves ao medio día e sorprendeunos Agustín inquirindo cal festividade correspondía. Dixo que sempre lembraba a data por ser o día en que se puxera a primeira pedra de Belvís. Ese día era festa rachada. San Rosendo abade a bispo dende os 18 anos din os biógrafos. Non se haberá que fiar moito porque as vidas dos santos de antes están moi fabuladas e as dos santos modernos tampouco teñen moito rigor. Os haxiógrafos pasaban a censura para que fosen edificantes os seus escritos.Eran outros truculentos tempos.

Ese día comíase cun vasiño de viño. Había longos recreos. Partidos de futbool e mais un tempo de estudo inferior ao de outros festivos. Se facías algunha parvada derivada de beber o viño dos que non o querían os superiores eran moi benévolos ese día e non te castigaban. Tanto a comida como a cea daban:”Benedicamus Dómino”.
 
Pois nós onte tamén o celebramos. E para darvos envexa da san aí vai a proba documental gráfica para animar a que nos lle teñades medo á xubilación. O tempo libre é o ben mas prezado do que polo menos o primeiro ano sorpréndeste moito Sería unha pedantería (como diría Tacón) mostrar esa foto se non tivese algo de noticia. Esa característica dálla o ser o cincuentenario da última vez que os presentes e moito mais o celebramos xuntos en Belvís. Ano de 1962..Adeus. Rafael

jueves, 1 de marzo de 2012

www.youtube.com/watch?v=hjnyY-e-zCE



Predeterminado Garzón será demandado por malversación... ahora en Ecuador

Madrid.- Los problemas se multiplican para Baltasar Garzón. Después de ser inhabilitado para ejercer como juez por el Tribunal Supremo, el ex magistrado deberá enfrentarse a la demanda que la Federación de Abogados de Ecuador interpondrá contra él por ser presunto “cómplice de malversación de fondos estatales”.
La asociación denunciará al ex magistrado por haber realizados supuestos trabajos de asesoramiento al presidente Correa

El portavoz de la Federación, Pedro Javier Granja, precisó que la demanda contra Garzón se debe a que el ex juez recibiría 50.000 euros por asesorar al presidente de Ecuador, Fernando Correa, a pesar de que nunca realizó tales labores. En declaraciones a la prensa ecuatoriana, Granja aseguró que “desde que se le nombró como asesor para llevar adelante la reforma judicial (en octubre de 2011) el magistrado sólo estuvo tres veces en el Ecuador” “Y dos de esas veces en fin de semana”, aclaró
Además del presunto delito de malversación, la Federación acusa a Garzón de haber prestado su fama a una reforma electoral, que, entre otras cosas, limita las labores de los periodistas en las elecciones presidenciales, busca restringir la libertad de prensa y controlar la designación de los funcionarios de mayor jerarquía en el Poder Judicial.
La Federación de Abogados de Ecuador sostiene que Garzón sería el “valedor pasivo de una reforma que hubiera sido rechazada en España”. Hace una semana, la misma entidad declaró al ex magistrado ‘persona non grata’ y anunció que en su próxima visita a Ecuador, habrá manifestaciones en su contra y los abogados se declararán en huelga durante el tiempo que dure dicha visita.
Correa, señaló Granja, contrató también a un “asesor subrogante” para sustituir a Garzón. De acuerdo con Granja, “se trata de un delito, pues se les paga a dos personas para que cumplan la misma función y el pago se hace con el dinero de los contribuyentes”.
A Garzón también se le puede abrir un nuevo frente en Colombia. El procurador general del país latinoamericano, Alejandro Ordóñez, asegura que es inconveniente que, habiendo sido inhabilitado por el Supremo, el ex magistrado ejerza como asesor de la Organización de Estados Americanos en el proceso en el que se encuentra inmerso para conseguir la desmovilización de los grupos paramilitares de ese país. En declaraciones a Radio Caracol, Ordóñez aseguro: “Garzón es un delincuente, prevaricador, que ha victimizado a ciudadanos españoles derechos fundamentales como el derecho a la intimidad”.
__________________
Quién esté libre de culpa que lance la primera piedra. 
elroña esta en línea ahora  

Terciando e mollándome (AGV)

Comparto, case sen matizacións, o contido deste artigo publicado hoxe en El país, asinado por un colega de Rafael e que introduce tamén a cuestión da ideoloxía ou da parcialidade política na actuación do Colexio de Avogados de Madrid no proceso de Garzón.

http://elpais.com/elpais/2012/02/13/opinion/1329159365_117918.html

O máis triste e significativo para min en todo este asunto é que o funcionamento da xustiza en España se aplica, se avalía, se discute e se louva, con interferencia explícita do credo político dos que interveñen nel,. fiscais, xuíces, avogados, medios de comunicación: desde as imputacións, ata os procedementos, ata o reparto dos casos entre os xuíces, ata as filtracións de sumarios secretos e ata as sentencias.  Os prácemes duns e os lamentos doutros expresan moi ben que a xustiza vale se me dá a razón. E nin sequera me paro a pensar se a terei (a razón)... A fotografía, collida tamén da edición dixital de El País, recolle un momento da homenxae que lle fixo hoxe mesmo (1 de marzo) o parlamento arxentino.