Popurrí ou ola poderida 1 (R.G.R.)

O relatorio de hoxe, por chamalo dalgún modo,versará, como a meirande parte das veces,sobre un conxunto de subconxuntos sen vencello nin relación algunha entre eles. Ou sexa: será unha miscelánea como sempre pero nomeada doutro xeito.

Debo de aclarar que o DRAE ( Dicionario da Real Academia Española) di que a orixe desta palabra, popurrí ,ven do francés “pot pourrí” que,hai xa séculos tomou do español “olla podrida. ”Perdeu o “e”por economía. Na orixe era poderida. Propia de poderosos. Din que Calderón de la Barca (S.XVI) a describía como a princesa dos cocidos. Pola variedade de viandas e carnes nobres que a compuñan. Para nós sería un cocido de día de festa. Non podía faltar a carne de vaca e a galiña,ademais da de porco de distintos lugares do mesmo. Emprégase esta verba, en xeral, seguindo o dicionario,”para describir cualquier mezcla confusa de cosas diversas y en música para cantar diversas canciones continuas sin que desentonen”.

Como nos ensinou D. Manuel Calvo Tojo, nas clases de elocuencia,a introdución ou exordio ten que ser sempre breve. Por tanto xa está ben. Pasemos a mestura confusa de cousas diversas:

1ª.- Transformacións sociais: Mañá, 22 de Xuño, fará trinta anos que o Congreso dos Deputados aprobou a Lei do Divorcio. Dereito establecido en España na República e que Franco aboliu xa no 1938.Dende esa mais de 1.200.000 matrimonios disolvéronse. Desde o 2009 as unións civís superan ás canónicas. De cada cinco casamentos un é con conxugue estranxeiro. O control social está en decadencia. Cada un vive como quere .Desde o 2004 cada ano hai menos vodas. Os homes casan por primeira vez,de media, aos 33 anos. As mulleres aos 30,08.Van en aumento os matrimonios de convivencia, soamente de fin de semana e vacacións, pola incorporación masiva da muller ao traballo e a mobilidade laboral. Cada ano casan 3.000 con conxugue do mesmo sexo. As parellas de feito seguen gañando terreo. Destas hai menos estatísticas. No 2001 eran o 9%.Hoxe son o 19,3.No 1980 o 4,4% dos meniños/as nacían fora do matrimonio. Hoxe un de cada tres (o 34% dos nacidos en 2009 son de mai non casada segundo o INE (Instituto Nacional de Estatística) Hai 558.000 fogares monoparentais medrando aceleradamente. No 2002 eran 303.200.

Chamáronme a atención eses datos e aí quedan. Nada teñen que ver coa socioloxía de hai 30 ou 40 anos. Nos tempos que nos tocou vivir déronse unhas transformacións sociais superiores ás que se daban antes en cincocentos anos,en toda unha era. Afortunados nós para velos e observalos. Neste caso a conclusión patea (patet) pero non se sabe moi ben se é para ben ou para mal. O que non se pode é vogar aproado ao vento. Naufraxio seguro.

2ª.- O Domingo aparecía na prensa unha reportaxe sobre Frei José Rodríguez Carballo,o que mais manda nos farrucos. A fotografía é das que fai Xurxo Lobato na sección “Galegos na escaleira”,nas páxinas do Pais edición galega. Conta que no 63 incorporouse ao convento de San Antoniño de Herbón (Se vas ó convento de Herbón mira pró lado dereito verás o San Benitiño botando auga polo peito) no mes de Setembro,supoño que como nós con 11 ou 12 anos ao lombo ou algúns menos xa que poñían menos reparos por ter menos candidatos dos que había para curas seculares. Tiñan fama de vivir mellor e nas familias era mais honroso ca ser fraile. Ingresaban a tempo para vendimar aquel vasiño de viño que lles daban á comida os Domingos. A finais da década dos 60 no teologado de San Francisco xa eran tan poucos que viñan as clases con nós en San Martiño. Paréceme que non pasaban de dez. A entrevista que lle fai un compañeiro é tamén representatiba das mutacións sociais. Podedes llela aí:

Carballo, en El Pais: de Herbón a Roma

3ª.- O sábado pasado inaugurouse un monumento de homenaxe ás personas asesinadas polo franquismo nas fosas de Aranga.O partido popular de Aranga,co seu alcalde ao frente, envorcouse no recoñecemento das vítimas.Tamén algo se está movendo nesta formación política que pese a que sexan versos soltos,un grao non fai graneiro, é de agradecer que teña persoas valientes dentro. No monumento que se lles fixo na Coruña o PP non apareceu.Podedes vela aqui:

http://www.memoriadacoruna.com/

4º.- O premio nobel de medicina Richard J.Roberts denuncia nunha entrevista que lle fan que non están interesadas en curar as enfer midades senón en facelas crónicas

"Es una grave acusación.
Pues es habitual que las farmacéuticas estén interesadas en líneas de investigación no para curar sino sólo para cronificar dolencias con medicamentos cronificadores mucho más rentables que los que curan del todo y de una vez para siempre. Y no tiene más que seguir el análisis financiero de la industria farmacológica y comprobará lo que digo.
Hay dividendos que matan.
Por eso le decía que la salud no puede ser un mercado más ni puede entenderse tan sólo como un medio para ganar dinero. Y por eso creo que el modelo europeo mixto de capital público y privado es menos fácil que propicie ese tipo de abusos.”
Ven a conta polo da bacteria “E Cooli” que aparece como resistente a maioría dos antibióticos. A causa débese a que deixou de investigarse novos antibióticos por causas económicas de escasa rendibilidade e hai doenzas,como a tuberculose,que segue matando pola resistencia aos antibióticos que hai no mercado. Podédela seguir lendo aqui:
 RICHARD J. ROBERTS, químico y premio Nobel de Medicina: “E

5ª. Loita contra o narcotráfico. Mañá iníciase a primeira sesión,en Pontecvedra, na sede da Diputación Provincial por necesidad de espacio, o xuízo contra a maior rede de blanqueo de capitales provenientes do narcotráfico desarticuladas en Galicia.A operación coñecida polo norme de CORMORAN.Están acusadas mais dunta trintena de persoas.O principal inculpado é o veciño de santa Uxía de Riveira José Antonio Pouso Rivas,co alcume de Pelopincho que non estará no banquiño,tanto el como o seu avogado pontevedrés Manuel Franco Arjibay. Impuxéronlle unha das fianzas mais altas que se acordan en Galicia,2.000.000 E que depositou en metálico ao mesmo tempo que se fuga. Parece que ao Brasil que non ten convenio de extradición. O valor do incautado polo Xulgado de Caldas de Reis en casas,fincas,embarcacións e diñeiro supera o valor de 12.000.000 E que acabará entregado polo Estado as organizacións que axudan á curación dos drogadictos .A ver que penas lles impoñen. Canto mal levan feito na comarca do Barbanza a xente do contrabando de tabaco,ben visto e con envexa pola maioría de xante mentres se pensaba que andaban no tabaco e que logo acabaron todos no tráfico das drogas que era mais rendible. Hoxe a xuventude,moita dela é consciente dos estragos das drogas.

6ª.-Movemento 15 M. O compañeiro Herminio Cambeiro mandoume un video de como ven en Francia este feito desconcertante que está sendo exportado ao resto mundo e xa veremos o que da de si. Eu penso que moito. Leva mais dun mes acaparando grandes espacios en todos os medios. Podedes velo aquí: 7ª.- Hai unha entrevista magnífica do teólogo da Xoan XXIII Juan José Tamayo que invita á esperanza. Di que debaixo do xeo no que converteu a Xerarquía a Igrexa postconciliar hai un océano de auga limpa. Podedes tamén lela aquí: 

http://youtu.be/f8-ub-04QeQ

Pois para mostra xa chegan esas sete cousas que non son moitas nin poucas.Como traducía o noso compañeiro Pepe Barcia: "Sacramenta sunt sete; nec pauca nec pauciora" Os sacramentos son sete nen poucos nin moi poucos. D.Manuel Silva correxía.Os sacramentos son sete nen mais nen menos.

Como conclusión, para rematar, acudo a benevolencia do posible lector manifestándolle, se chegou ao final e seguiu as instruccións, cliqueando nas chamadas para saber mais, que a única intención do redactor non é outra mais ca de distraer a atención do corpo e do espírito en saudable solaz tamén para ámbolos dous. Un saúdo para todos e feliz verán que comeza hoxe para os de este hemisferio. Rafael

MIS POESIAS- A LA MUERTE DE MI MADRE

CON ESTA SALVE

Con esta salve te cantan mis rezos

ahogados en los mares de mis lágrimas.

Con esta salve regando van mis versos

a la flor que brota de las simas de mi alma.

Olas blancas son la ofrenda de mis besos,

espuma de amor que se expande por los cielos,

incansables viajeras a través de los misterios

de una mar eterna que encierra sus silencios.

Perlas del abismo son las cuentas de mis rezos

que desgrano para ti, reina mía de mis deseos.

Corona de mil colores, rosario de mis versos,

que has de lucir por las noches de los tiempos.

Acurrucado, madre, bajo el trono del alto cielo

te colmo, lloroso, con ramilletes de mis besos;

Aromas de incienso que tupirán tu eterno templo

guardando para siempre las fragancias de tu reino.

Con esta salve, soñar quiero sobre las olas

y escuchar la voz que me llevan tus recuerdos.

Palidezca el nácar y calle el eco de las caracolas

cuando se desmelenen los mares en blancas colas.

　

Antonio Puertas

　

　

　

　

　



　

Bueno, pasados estos últimos días, y, un poco más sereno, quiero DAROS LAS GRACIAS A CUANTOS, de un modo u otro, me disteis ánimos en estos momentos tan difíciles...RAFAEL, ANDRÉS, FERNANDO LEDO...y, FELICIDADES A ANTONIO CACELA, Y SANCHES OTERO.
Un abrazo para todos.
Antonio Puertas

APUNTE BREVE

     Non podo, nin debo, deixar pasar o dia de hoxe sen felicitar aos Antonios que habelos hainos tamén: Cancela,Sánchez Otero e Puertas que pese a que este ano non debe o home estar para moitas celebracións pola morte da súa mai,que Deus a teña na Gloria, o certo é que os santos pódense honrar de moitas maneiras como sostiña algún dos profesores,como D. Alejandro,que ensinaba que os santos a mellor maneira de honralos era traballando. Por tanto o día de San Alejandro daba a clase enteira e poñía ceros como calquera outro día.

    Por hoxe nada mais. A Puertas en especial as mais sentidas condolencias .Saúdos para todos e deica a próxima,Rafael

DOMINGO 12 DE XUÑO

Acabo de enterarme por este medio da triste nova que nos comunica Puertas Lema. A perda dunha nai deixa un vacío tal na vida que únicamente os que temos pasado por tal experiencia sabemos ben o que iso supón. Por esta razón apresúrome a testemuñar a miña solidaridade co compañeiro e, por suposto, recollo o encargo de ter presente á finada na miña oración. Neste trance é cando mellor valoramos a grandeza e o afortunados que somos por compartir a FE NA RESURRECCION. Non perdemos a nosa nai pois solo nos separamos dela temporalmente. Compañeiro mándoche unha forte aperta.
  Aproveito a entrada para agradecer a Rafael e Andrés o térense acordado de min o día 30 de maio. E todo un detalle pois recoñezo que entro poucas veces no bloq e cando nos comunicamos pouco é fácil esquencerse algo das persoas. A verdade é que, a pesares de darlles vacacións ós do coro, non noto que me sobre máis tempo que antes. Por outra banda para mín é unha sorte ter o tempo ocupado pois, como dicían os clásicos, a ociosidade é a causa de tódolos males.  Nembargantes intentarei participar algo máis niste "estormento de comunicación". Por hoxe máis nada pois xa pasa das doce da noite. Saúdos a todos e a todas (como adoita dicirse hoxendía). Fernando Ledo.

Hola amigos, tan só entro un instante pa comunicar que hoxe, día 11, finou a miña nai MARIA LEMA MOUZO (q.e.p.d ), mañá será o seu enterro en Camariñas, ás 20,30 h.
Tan só vos pido,en especial aos compañeiros curas, e, por amor cristián, unha oración polo seu eterno descanso.
Alá está xa no ceo, despois de recibir os santos sacramentos.
Unha aparte para todos e grazas, porque sei que así o ides facer.
Antonio Puertas

MISCELANEA X (R.G.R.)

Queridos amigos:A semana vai rematando e un día por outro teño a colaboración semanal á que me obriguei no plan de vida que,aínda de vez en cando, me impoño sen realizar. Cando é así o mellor é poñerse man a obra canto antes. E no que neste momento estou metido. Vou facer,como case sempre, un revolto de varias ideas sen moita orde. Como cando circunstancialmente nos encontramos e falamos de todo e de nada ao mesmo tempo.

O primeiro e darlle os parabéns ao noso segrel Puertas que compón eses versos con tanto encanto e primor que soamente a unha mente na que aniñan as musas se lle pode ocorrer. Parabéns por ese segundo descendente que tanto lles vai alegrar a vida a pais e avós. Os meus sobriños xa son pais todos e dá gusto ir a unha casa onde hai pícaros ou meniños como lles chaman no Cabo da Cruz,

O segundo é felicitar tamén a Andrés polo artigo de González Faus que comparte o seu contido. Ten moito mérito este xesuíta. Magoa que non o tiveran feito bispo. Polo menos habería unha zoca desaparellada como Pedro Casaldáliga que exercería a función de profeta. Mentres os ventos romanos non sopren en dirección contraria temos que facer como os mariñeiros. Paciencia e a barallar como din cando hai mal tempo e non se pode saír ao mar.

O terceiro e facer un pequeno comentario sobre o Movemento 15.M. Algunha xente xa o presenta como algo que xa tivo o seu momento de gloria e agora acabará en nada. Eu penso que como responde a unha realidade terá bos momentos e malos pero que seguira vivo. Ademais como animación e música de fondo hai unha moi boa teoría con sólidos argumentos e fundamentos tanto de” iure” como de “facto”.Aí tanto directa como indirectamente,nesta primeira fase a título individual, hai moita xente dos que hai anos veñen traballando no chamado altermundismo. O seu lema é que outro mundo é posible. Xente que estivo nos foros sociais mundiais desde hai unha década. Para saber mais: Fórum Social Mundial, Carta de Principios del Foro Social Mundial Foro Social Mundial - Wikipedia, la enciclopedia libre.

Na Voz de Galicia había dous bos representantes deste altermundismo: Ramón Chao,pai de Manu Chao e Ignacio Ramonet. Desde hai uns anos prescindiron dos seus artigos e Galicia perdeu os relatos de dúas boas plumas.

Hai un video que refire cal é o programa de fondo dos indignados ou da Spanishrevolution que se chama e que xira en torno a estas ideas centrais:Democracia participativa, reforma da lei electoral, separación real de poderes,absoluta transparencia política e fiscal e férrea lexislación e control sobre bancos e corporacións financeiras. Podédelo ver aí:

Vimeo
http://vimeo.com/24622780

A parte mais difícil é a que terá que vir agora: COMPROMETEOS. E a mais difícil pero hai un grupo moi consistente e trabado que lle dará contido a capacidade transformadora da realidade social. Eu estou moi contento de vivir estas novas circunstancias a través das TIC que son unha ferramenta impensable noutras épocas recentes aínda.

A boa teoría que sempre é necesaria para as transformacións sociais anda por,entre outras, por esta páxina:

ATTAC España | Justicia Económica Global

Nada mais. O luns farei por estar,salvo forza maior,na presentación do libro de Queiruga que nos anunciou Vilariño.Se algúns vos animades alí, no centro Fonseca, nos veremos. Cos mellores desexos para todos. Rafael

AS MIÑAS POESÍAS

Amo a Beldoña á forza, Andrés, so pena de chegar a Coruña, os fins de semana, co coche baleiro. E amo a Beldoña, porque ese foi a penitencia que me impuxo a miña dona cando casei.

Agora que son, dende antonte, avó, por partida dobre, teño a obriga de compoñer a escape, un poema que, tamén, como penitencia, me impuxeron os meus fillos…¡ Que martirio, Señor !…

Agardo espiar as miñas culpas, o vindeiro 11 de xuño, na cárcere de San Martiño. Aí, nos veremos cos demais pecadentos compañeiros.

XOEL

Nada tiñas no teu mundo

e decidiches viaxar,

sen maletas, espidiño,

tan só ti, sen ninguén mais…

Viaxeiro que comeza a andar

sen saber de onde ven e a onde vai;

chegaches a un mundo estraño

que non soubemos arranxar.

Unha nova vida entre nos,

que habémosche de explicar

ó rumbo que terá teu destino

que na vida haberás de tomar.

Non han faltar os biquiños,

que chos han dar os teus pais,

nin che ha faltar o abriguiño

que ó has atopar no fogar.

Ven tranquilo, Xoeliño,

que nada che ha de faltar,

inda que estes espidiño,

o noso agarimo hache abrigar.

Antonio Puertas

　

Ocasión para encontrarnos: presentación dun libro de Torres Queiruga.

 O día de Santo Antonio, padrón eximio do noso querido e tamén eximio poeta Puertas Lema, eu non estarei na súa amada Beldoña honrando a tan franciscano e popular santiño, senón no acto que se anuncia na imaxe que acompaña este breve texto.
[Por certo, e poño isto entre corchetes para indicar que volo digo en voz baixiña: Quen de vós sabía que Puertas lle era infiel a Camariñas con dona Beldoña?]
O libro que se presenta será a base tamén do curso que impartirá no mes de xullo o propio Andrés TQ   na aula da Universidade Ménendez Pelayo, en concreto na Casa da Cultura e Arquivo do Reino de Galicia (no xardin de San Carlos).

Felicitacion e aportación (Andres GV)

A felicitación, xa cunha semana de retraso, aos Fernandos, dos que me lembrei e a quen lembrei non no blog senón en recinto máis discreto e sosegado.
A aportación a este noso taboleiro dun artigo de González Faus, teólogo valenciano, referente aos Indignados do 15M e que, modestamente, subscribo integramente.
Isto é o que di José Ignacio González Faus:

Democracia real, todavía no

José Ignacio González Faus 20.05.11

Bravo muchachos. Ya me sorprendía que no acabarais saltando un día. Pero todo tiene sus ritmos, y la indignación social también. No comparto eso de democracia real “ya”, porque tardará bastante. Pero agradezco vuestra proclama de que nuestra democracia es profundamente irreal, casi sólo virtual. Quienes os critican desde sus butacas dicen que “no proponéis soluciones”, sin darse cuenta de que estáis haciendo un diagnóstico muy exacto. Y que, como pasó con el sida o con el cáncer, sólo cuando se tiene el diagnóstico podemos comenzar a buscar el remedio o la vacuna.

Habéis comprendido en vuestras carnes que este capitalismo global es incompatible con la democracia y que, de seguir por él, nos encaminamos no sólo a crisis sucesivas, a niveles masivos de paro y a generaciones perdidas como la vuestra, sino a una forma de fascismo permisivo. Nuestra democracia es irreal porque no puede haber auténtica democracia política sin democracia económica y, en el campo económico, vivimos bajo la dictadura de “los mercados”.

Soy de los que creen que mejorarán algo las cosas cuando gobierne el PP: pero no porque tenga un mejor programa económico (demasiado tiempo llevamos viendo que no tiene ninguno), sino porque entonces los poderes económicos aflojarán, los grifos financieros abrirán un poco la mano del crédito, y aceptarán correr algún riesgo a cambio de asegurar un gobierno perpetuo de la derecha. Luego, tras los primeros éxitos aparentes en las cifras de paro y de crecimiento, ya se encargarán de imponer sucesivos pasos hacia el desmonte del estado del bienestar: privatizaciones de la salud y demás bocados apetitosos. Y entonces será la hora del palo.

Supongo que conocéis un escrito ejemplar de Julio Anguita renunciando a su pensión como ex-diputado porque “con la pensión como maestro ya se puede vivir suficientemente”. Carta que, a su tiempo, compararon algunos con los emolumentos que Aznar o Felipe González añaden a sus “modestas” pensiones de ex-presidentes. Y que a otros les mereció el comentario de que Anguita será un buen hombre “pero desfasado”. Sin percibir que diciendo eso echaban piedras a su propio tejado: porque reconocían que la honradez es algo desfasado en un sistema como el nuestro.

Como lo muestra la presencia de corruptos en todas las listas y que los partidos no reaccionen eliminándolos sino pretendiendo que los otros tienen más. Como lo demuestra la obscena negativa a reformar una ley electoral que les asegura la poltrona por muy enemigos que parezcan entre sí. Como lo demuestra también el bueno de E. Abidal que, tras una experiencia en que vio la muerte de cerca, comprende que en la vida hay cosas más humanas y más importantes que el dinero y vende sus coches para dar limosnas a enfermos y hospitales; pero no se da cuenta de que de este modo no hace más que agravar la crisis porque si todos hacen lo mismo, baja la venta de coches y nuestra economía no remonta. Que nuestro sistema sólo puede funcionar malgastando; y sólo sabe producir mucho a base de repartir muy poco.

Por eso vosotros habéis dicho muy bien que no sois anti-sistema sino alter-sistema. Mucho más cuando hemos visto cómo, pasado el primer terror que despertó la crisis, no se ha cumplido absolutamente nada de aquello de “refundar el capitalismo” que prometieron cuando les embargaba el pánico: ni supresión de paraísos fiscales, ni tasa Tobin… “¡Es que son cosas muy difíciles!”. Como si no fuera más difícil aún combatir al Sida cuando estalló y ni sabíamos lo que era. Pero claro: el sida podría afectarles también a ellos. Ahí tenéis al señor DSK y al FMI que levantan un escándalo por una (supuesta o real) violación de una camarera, cuando llevan años violando poblaciones enteras de países pobres sin escándalo de nadie.

Tengo suficientes años como para que estas palabras cobren cierto carácter de testamento. Permitidme pues sugerir algunos horizontes para vuestro trabajo futuro. En primer lugar, no aceptéis la palabra de nadie que no haya visto y palpado la crisis de cerca: que no conozca esos rostros tristes de niños hambrientos, ni la desesperación de las madres cuando oyen llorar de hambre al niño; que no haya visto la mirada baja del señor en paro crónico que no se atreve ni a levantar la vista porque se culpabiliza él de lo que pasa a su familia; a nadie que no haya puesto los pies con cierta asiduidad en lugares como la Mina de Barcelona, la Cañada real de Madrid y otros semejantes.

En segundo lugar dos consejos del Nuevo Testamento (al que no creo que conozcáis mucho, pero eso ahora importa menos): “La raíz de todos los males es la pasión por el dinero” (1 Tim 6,10): sabia constatación hecha hace veinte siglos y mucho más valiosa en la actual estructura económica. A esa observación añadía san Pablo que debéis “trabajar vuestra liberación con temor y temblor”: porque vais a tener no sólo muchos enemigos sino inevitables problemas o divisiones entre vosotros, y las típicas tentaciones de incoherencia propias de nuestra pasta humana. Pero sabéis ya que la única posible solución de nuestro mundo es lo que el mártir Ignacio Ellacuría llamaba “una civilización de la sobriedad compartida”. Porque por el camino que vamos se incuba un doble terrorismo (político y ecológico) que un día acabará con nosotros.

Gracias, ánimo y mucha paciencia.

José Ignacio González Faus

AS MIÑAS POESÍAS

Pois eu tamén, por se me esquezo, FWELICIDADES aos FERNADOs - LEDO E GARCÍA FERRO -...¡ Que días aqueles ! ¡ Que pasadas lle dabamos aos de 5º A !...
E, felicidades tamén, a Rafael, polos seus artigos chéos de sabiduría e ben escribir. E, os demais, sabios compañeiros, que os hai, chamarlles pregueseiros e lacazáns...
Aí vai, pa que se amolen:

BELDOÑA

Aldeíña de prados e de leiras,

altiva meiguiña de tan lonxe mirar;

de campiñas ateigadas de cerdeiras…

xeitosas meniñas de atraente achegar.

Acorada de fragrantes abeneiros,

á vella, mais guapa, Ponte medieval,

entre canos agurgullantes milagreiros,

que bican, dende o chan, ó Souto do Val.

O Mero, coas regueiras cantareiras,

moendo as coplas que o rio escoitou,

calado agarda muiñadas argalleiras

polos recunchos que o río escarochou.

Hospedeiro, seu patrucio Antonciño,

que, ó pasar, amañou o seu xantar,

i, enxaugou seus pes polo Curriño,

nas poceiras que anegan ese lugar.

Repolos, nabizas, patacas e galiñas,

arados, caínzos, pereiras e palleiros;

figueiras, fabas, nogueiras e mociñas,

corredoiras e valos, carballos e piñeiros.

Alí descansa, glorioso, o seu santo milagreiro,

contemplando á fermosura, no farturento xantar;

i. en xuño, agrilloado polos rezos, racha, festeiro,

o seu cestiño, das que inda non se lograron casar.

Antonio Puertas