Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 29 de septiembre de 2010

AGASALLO DO DICASTERIO DO AUDIOVISUAL


O noso compañeiro Enrique que tan ben leva o departamento de imaxe desde que se fixo cargo del, xunto con Barral que se encargaba anteriormente, agora o dirixen en comandita, facilitoume unha foto dos asistentes a convivencia deste ano para a incorporar a este caixón de información colectiva no que, igual que nos bolsos das mulleres, se poden encontrar as cousas mais insospeitadas como as lilainas ou miudezas en que nos entretivemos Puertas mais eu. 



Aí estamos un pouco mais maduros e moitos con ganas de troular como se demostrou na sesión dos chupitos ao remate do xantar mariñeiro.

Hai que subliñar o mérito que ten Doval Pose que se desprazou adrede desde Málaga para asistir a xuntanza deste ano. Demóstrase que os amoriños primeiros son moio malos de olvidar e que a terra canto mais lonxe mais morriña e saudade provoca.

Pois aí queda o retrato para a posteridade. Que dentro dun ano poidamos retratarnos diante das escaleiras da Igrexa do Mosteiro de Armenteira que non desmerecerán nada, como fondo,do retablo do santuario da Barca de Miguel de Romay o mesmo que executou o de San Martiño Pinario diante o que temos pasado tantos fríos dominicais acudindo a Misa filósofos e teólogos todos xuntos.Un saúdo para todos.Rafael







martes, 28 de septiembre de 2010

ENCERELLATA

SI FACTA NON EST CONSTATATA,
ARGUMENTA EST TRAPALLATA.

domingo, 26 de septiembre de 2010

CONTRA FACTA NON VALENT ARGUMENTA


Está ben que o sañudo,fero e fanático camariñán que destaca pola ruindade de impedir que arrolara a barca presente os razoamentos e argumentos de pouca monta , na súa defensa, ante as instancias que considere conveniente. Vivimos nun estado de dereito e a carta magna impide que xamais se poida producir indefensión.

Este denunciante que non está motivado polo ánimo de ser un soprón nin un delator senón un cidadán que quere cumprir co deber que nos impuña a primeira constitución, proclamada nas Cortes de Cádiz,(Celébrase o 2º centenario este ano) de ser xusto e benéfico e impedir o anormal funcionamento de calquera institución civil ou relixiosa como é a pedra de avalar da Virxe da Barca.

O pillabán e pícaro que o impediu, por moi nobres e leais que sexan os motivos heroicos que o animan a actuar dese modo, non debe quedar impune polo dano causado ás emocións e sentimentos dos romeiros,coma nós, que acoden a barca coa ilusión de avalar a pedra. En realidade foi un atentado contra etnografía espiritual que aniñaba nos nosos antepasados uns milenios antes da era cristián conforme explicou o Doutor Castro.

O implicado e presunto imputado debería escoller a vía pola que quere levar o procedemento para esclarecer este asunto e debía buscar consello para ver como podería saír mais beneficiado. Vai empeorar e desmellorar a súa situación levando como fiscal a José Mª Tacón que en filosofía fixo prácticas nas escolas sofistas. Era un experto en argumentos demagóxicos. Dominaba as regras dos siloxismos de modo maxistral introducindo premisas particulares facéndoas pasar por universais. Chegaba a conclusións aberrantes que admitía o seu contrincante sen decatarse do embuste e da trampa. A dialéctica de Tacón nos anos mozos enleaba ao mais pintado urbanita que tiñan fama de ser mais listos ca os do campo ou do mar.

Se escolles a xurisdición militar implicando a Ramón Senín tampouco ías saír mellor parado. Ademais como serviu na arma de artillería ía mandarche os tiros por elevación e tampouco terías moita salvación.

O mellor é que te acollas a xurisdición eclesiástica para que che bote unha man Ríal a quen como ti visitan as musas e por enchufe e cuña delas se quede todo nunha leve penitencia. Tamén Vilariño que che ten moito aprecio podía formar parte do Tribunal e sempre sairías mellor parado que con Tacón de fiscal.

Amigo Puertas deséxoche sorte para saír do encerellamento no que ti soíño te metiches. Como, mentres non teñamos outra xunta xeral da quinta, non se tomara ningunha medida sancionadora contra ti, tes aínda tempo de escoller o procedemento e o peor que che podería pasar e andar na boca do mundo como o moinante e pillabán que puxo un pouco de humor que tanta falla nos fai como terapia de moitos dos nosos males. Un saúdo para todos. Como xa rematou a oitava da festa de convivencia deste ano na próxima colaboración ,a esta canle comunicativa, xa diremos algo mais en serio.Rafael


viernes, 24 de septiembre de 2010

ENCERELLADO ( encererar, encerellar, encerelleime...)

RECURSO DE ALZADA ao vento- ( axeitado aos que teñen alas)
( É copia fidedigna da presentada, en día en forma, ante a Autoridad incompetente)
Refª: “Convivensia “ muxiana de corvos e corviños -

A SU SEÑORIA, avoa da miña tia:

Vistos os arjumentos de risa presentados na miña contra pola parte demandante do Comité de Sabios Incompetentes, cuia figura mais representativa é o Señor Tacón, representado este, polo Letrado Rafael Quieto Parado, mais conosido por alias o chafulleiro; actuando de Fiscal do caso o Señor Senín, militar da Santísima Inquisisión na reserva pasiva ( en paradero desconosido), teño a ben, erjer e desbaratar, punto por punto, os arjumentos da parte litijante, por consideralos liantes e chafulleiros

__________ENCERELLADA_______
Punto de cruz primeiro: A pedra sije no seu sitio, e, non avalou nin avalará, ata que Camariñas queira…
Punto sejido sejundo: A miña jamela non presisa de GPS, porque pode ir e foi ,dende Camariñas a Muxía, co motor apajado e sin artiluxios do demo, corvo maior… ( prueba sejunda desmontada).
Puntos suspensivos terseiros: Os pelouros de Muxia, conosoos cos ollos pechados; levan anos axordando e embalando a xente e ao peixe do meu povo con tanto ruído barato.
Puntada sen ajulla cuarta: O Dr. Castro, muxián e corviño, non pode persoarse no caso, por ser parte influínte nas desisións do tribunal de menores, e, máxime, engadindo probas falseadas como a do Titanic, que ninguén, de momento, consejiu rescatar do fondo do mar , a mais de 20.000 lejuas de fondo do Cabo Vilán, esas famosas mantelerías que dixo el ser de Muxia.
Punto quinto levanta: Ao rematar a misa, non puden ajuantar mais chafulladas, e, sen saín con paso lixeiro ( como dí o susodicho picapleitos)fon a cantar a salve mariñeira en solitario, e non a rianxeira, como dí. A ver si con eso, a nósa Vixiña do Carme, intercedía onde podía, e perdoaba ao terseiro ladrón de obras de arte.
Punto pendente sexto: Os intentos fallidos dos “técnicos” como Manuel López, pombiña de Carnota, de Juan Caamaño, temporeiro de Vimianso, Agustín Dios, sen canonisar en Camariñas, ou do CORVO RESPONSABLE O SR. MARTIN, pa avalar a ditosa pedra, son a ollos de carneiro dejollado, totalmente loxicos, pois non teñen peso dabondo pa faser bailar a quen non quere nin deixan.
Punto de remate septimo: Como non son calquer cousa en Camariñas, solisito a Su Chulería, no nome do meu povo, deixe as cousas como están, xa que sinon, nunca xamais, aquel pelouro avalará, e, os camariñans, novamente cantaremos…veño de cajar na pedra, de cajar na pedra veño…
 
_______ CONSIDERANDUM ____________
_______ REMATANDO A REDE_________
…peixe que entre non sae…..
…nin o corvo pia si non asubía…
…nin o peixe pica si ninguén o come…
…nin a ovella bala si está sen fala…
Dado, onde ten que darse, a tantos do tanto, de ano tenteiro.
Antonio Puertas

miércoles, 22 de septiembre de 2010

XA VEREMOS

ENCERELLADA
Sabíao eu que estábase a preparar unha encerellada. Dende o primeiro momento, fun consciente de que esta xornada de “convivencia” en Muxia, non se elixira ó azar, nin fora programada de antemá por uns poucos inocentes corviños. A manada enteira, convocada con noitebra e aleivosía na terra dos corvos, metidos de cheo no medio dos seus niños, plajados de peteiros agasallantes, e, baixo unha aparencia idílica de espumosas augas de mar carneiril, non traería nada bo. E non me faltaba razón: non so pretendían acurralarme no seu feudo pa que renunciara, con pluma de corvo, ós dereitos do meu pobo, a ser merecente da honra consagrada durante séculos, como Capital Mundial do Encaixe de Bolillos, sin on que, para elo, recorreron a probas tan rocambolescas de que, si o Titanic ( que en paz estee) era portador dos tesouros elaborados polas mans das súas mulleres, engadindo, por mais “ INRI” a marca muxiana no momento do afundimento…ja…ja…JA…
Non me amedrentan, nin os xuízos sumarísimos de Tacón, inda que nomee fiscal do caso, o mesmísimo Senín,( militar inquisidor onde os haxa), nin, moito menos, os preitos voandeiros, amañados de antemá, polos corvos confabuladores.
A razón está onde ten que estar. E, nin a nosa ría chámase de Muxía e Camariñas ( como tamén pretenden), nin os encaixes son da terra do Corpiño ( Corpiño, véxase no dicionario da Ignorancia Penouquiña ) , que o define como: un conxunto de pelouros amoreados, que agardan o definitivo amaño da pedra que baila- …cando Camariñas queira).
Non preciso, pois, devanarme moito os meus miolos, pa botar por terra firme, os famentos argumentos acusatorios das partes litigantes.
Por todo, me reservo, de momento, o meu dereito a non tomar en consideración tamañas ameazas que non me farán levantar o fuciño pa balar e perder bocado.
Antonio Puertas
 
 

 

CASO RESOLTO




Antes de que remate o verán, farao entre hoxe e mañá, intentarei amarrar uns cabos que aínda teño soltos para resolver un caso, “cuasi criminal”,e “sui xéneris” que andei indagando nestes días.

Antecedentes de feito que se consideran probados e acreditados:

1º.-A Pedra da Barca o día da convivencia NON AVALOU

 
2º.- Antonio Puertas, principal sospeitoso,o Sábado día 18 de Setembro ás 10 da mañá estaba na Coruña. Desprazouse ,a marxe dos seus compañeiros, no turismo particular a Camariñas por terra e desde alí por mar na súa “jamela”,a motor e con GPS, ata o peirao de Muxía.
3º.-Na viaxe en barco que realizamos todos comentou ,gabándose ante os seus compañeiros, que as pedras dos arredores do santuario as coñecía como a palma da man.
4ª.-Cando o profesor Castro,doutor en Hª da Arte, nos ilustrou de modo académico e sobranceiro sobre as orixes de Muxía e do seu santuario mariano aludindo a que pagaban as rendas, con encaixes, á nobreza, feito que estaba documentado xa na alta idade media, Antonio Puertas disentiu de forma alporizada, negando a validez e autenticidade documental citada. Segundo el os encaixes son orixinarios de Camariñas é o que o negue e pola xenreira que teñen os muxiáns aos camariñáns.
5º.- Ao rematar a Misa e durante o canto da Salve saíu sixilosamente dirixíndose con andares lixeiros e rápidos cara á pedra de avalar.
6º.- Despois de varios intentos, realizados de forma organizada, baixo a dirección de expertos que noutras infindas ocasións lograran avalala como Manuel López. de Carnota, Juan Caamaño destinado temporalmente en Vimianzo,Agustín Dios destinado tamén na zona ,o propio profesor, o meu homónimo Martín coa asesoría doutros moi versados ,entendidos e opinadores e non foi humanamente posible movela lousa.



7º.- Antonio Puertas non é un calquera en Camariñas. Conforme as miñas investigacións coñécese por Beldoña. Ten fans da súa obra poética por todo o término municipal. Calquera xerarquía relacionado co Concello ou co Pósito de pescadores lle colle o teléfono sen audiencia previa. Foi nomeado gentleman de Camariñas ao que vai unido o dereito a que o chamen Sir...et reliqua...



ITER CRÍMINIS: o autor deste óbice necesitaba gañar tempo e vir por Camariñas, desde a Coruña, para desde a súa jamela, por mar, facerse co pandullo que agochan mediante unha boia ou bourel, nos arredores marítimos do santuario, para poder calza,r a modo de cuña ,a pedra de avalar. Impedindo deste modo que o poida facer como agardabamos todos.

Non consta que tivese colaboradores necesarios, cómplices ou encubridores que o auxiliaren nestes mesteres.

O móbil do crime hai que buscalo no mal que se levan e na envexa,cobiza e xenreira que se profesan mutuamente muxiáns e camariñás sen que, de momento e que se coñeza historicamente, o sangue teña chegado ao río.

POLA BOCA MORRE O PEIXE

A proba do nove, ven a confirmar esta sucinta investigación ,vese corroborada pola propia confesión do imputado. É a proba reina que ,hoxe non, pero noutros tempos intentaban arrancar por todos os medios aos presuntos delincuentes. O mesmo reo recoñece no último verso da súa bonita poesía:... 
... e volverá a avalar
cando Camariñas queira.

O asunto eu penso que queda visto para sentencia.Como a xustiza vai moi lenta poderémolo xulgar mediante o procedemento do xurado popular en calesqueira das próximas convivencias dentro dun tempo prudencial de 3 a 5 anos.De todos modos necesitarase unha maioría cualificada de dous terzos dos asistentes para poder mandalo a outro cárcere que non sexa o de papel.Comcedeselle ao inculpado un prazo de sete dias naturais para que poida alegar no seu favor todo o que, en dereito ou sen el, lle conveña.De non facelo terase por autor convicto e confeso.O que cala outorga. Un saúdo para todos compañeiros presentes ou ausentes na festa do sábado pasado.Dado nas derradeiras horas do verán deste ano santo de 2010 á veira do camiño inglés que pasa por diante da casa en que vivo.Rafael

lunes, 20 de septiembre de 2010

AS MIÑAS POESÍAS

FESTA MUXIANA
Pasei polo medio da ría
Abordo dunha jamela,
Entre manadas de corvos
Daquela vila mariñeira.
A Barca estaba repleta
De negras sombras festexeiras,
Corviños que viñan de lonxe
E outros que eran da terra.
Un voceiro muxián,
De peteiro fino e moita leria,
Pretendeu devorar ao carneiro
Que navejara sen vela.
Entre chafalladas e trapalladas,
No medio de tantos pillos,
Fíxolle ver ás bancadas
Ser da terra dos bolillos.
Ata aquí podía chejar
A paciencia dun carneiro,
Que maldicindo fixo calar
A pedra que calou primeiro.
…Abalar si que avala,
Sen timón e tamén sen vela,
E… volverá a abalar,
Cando Camariñas queira.
 
 Antonio Puertas

XORNADA DE CONVIVENCIA: MUXIA, 18 DE SETEMBRO DE 2010 (Andres GV)

"Inolvidable" é a cualificación tópica deste tipo de encontros e convivencias. O que pasa é que ese é o adxectivo apropiado. Podemos completar con animada, fraterna, amigable, festiva, exitosa, magnífica.... Tamén podemos engadir amena e divertida, con saudosa e nostálxica. De todo iso tivo o noso encontro anual en Muxía. Na imaxe vemos os participantes do mesmo acudindo ao santuario da Barca, xa no medio día, para escoitar as doctas explicacións do profesor Antón Castro, muxián el mesmo, e de seguido celebrar a Eucaristía, momento sempre especial no que é inevitable lembrar os compañeiros ausentes, especialmente os enfermos, e tamén os falecidos. O lento camiñar sobre os penedos da Barca débese á canseira contraída no considerable esforzo de querer que "a pedra de abalar" fixese honor so seu nome, pero non houbo maneira.
Antonio Puertas Lema, medio muxián e medio camariñán ("Mee" e "Cuá" ao mesmo tempo, alcumes que debe explicar el), como persoa experta e entendida nas tradicións locais, dilles aos compañeiros que "abalar, o que é abalar, a pedra abala, pero ten días en que non, e ese día, o 19, era un día de non". Por certo, Puertas foi e veu a Muxía na súa "jamela", como el di e escribe, desde Camariñas.
Juan Caamaño Calvo, pola súa parte, segue no intento de abalala, pouco convencido da confusa explicación de Puertas.

O día 19 vaise fixar na memoria dos participantes na convivencia anual coma o día da Barca. Un día axeitado para embarcar, como así fixemos, grazas as xestión de Rafael Martín, que exerceu de anfitrión, e a exquisita dispoñibilidade da familia Castro, que nos ofreceu un dos seus barcos -como xa fixera na ocasión anterior (¿1999?) . Neste blog, na entrada anterior a esta Rafael Garcia Ramos inseriu a entrevista que lle fixeron a Martín en La Voz, edición de Carballo.. Na imaxe vemos a Gómez Verdía no momento de "embarcar" e diante del xa o fixeron Bermúdez Outes, Fernández Barros, Dans Couto, Tacón Míguez e Quei(po) Bu(rón). Escribo así os apelidos deste para que vos decatedes de que Satur(nino) Quei(po) é o que se ve a medias. O "embarcar" tivo o seu aquel e máis dun pensouno moito antes de facelo, non por medo ao mar, non porque soprase o vento, non por medo a marearse, senón porque o acceso obrigounos a un despregue físico que fixeron renxer algúns ósos do corpo. Esta que vemos foi a entrada fácil. A menos fácil consistiu en pasar dun barco ao outro. Preguntádelle a Alfonso Outes Ruso...
O paseo en barco polas augas da ría permitiunos comprender experimentalmente o que significa a expresión "Vento do nordés, forza 4" e, situados diante do faro e do santuario, lanzar ao mar un ramo de flores, rezar xuntos polos mariñeiros e compañeiros falecidos e cantar, con certas dificultades de notas agudas e de nitidez de texto, a sempre emotiva Salve mariñeira. A familia propietaria do barco tivo o significativo detalle de instalar para esa travesía a imaxe de pedra da Virxe da Barca que se bendicira no encontro anterior en Muxía  (¿1999?) e que eles gardan devotamente na casa.
Xa no restaurante, os manxares mariños (longueiróns ou navallas, ameixas e lubina ou robaliza á brasa), ben regados, como se di, con viños apropiados, animaron a conversa e, xa na sobremesa, disfrutamos un prometedor adianto do DVD preparado por  Vázquez Pose e o seu colaborador Alberto, no que se recolle a memoria gráfica da convivencia do 2009 na Guarda.
Non faltaron os cantos nin os contos. Acordamos en principio que a  xuntanza do 2011 teña como lugares de referenza o mosteiro de Armenteira para a parte cultural e relixiosa, antes do xantar, e un restaurante de Deiro, no mesmo Salnés, pero concello de Vilanova, para a parte gastronómica e recreativa .
E así, ata o ano próximo, compañeiros e amigos, se Deus quer ou, por seguir sendo amigo do latín, Deo volente". (AGV)





viernes, 17 de septiembre de 2010

Ecos de sociedade (Rafael)

Quedei con Agustín Dios para tomar unha auga ,a medía mañá,e comentoume que na Voz,edición de Carballo de onte, saíra a noticia da nosa convivencia. Por se alguén entra neste cuarto escuro aí queda para constancia dos cronistas na véspera do reencontro anual. Unha aperta para todos.


a pé de rúa «Cada día que pasa vasche facendo maior e valoras moito máis todo»

rafael martín gómez




Organizador dun encontro de ex seminaristas en Muxía
Autor:
K. L.
Localidade:
carballo/a voz.
Data de publicación:
16/9/2010

Este sábado volveranse a reunir decenas de ex seminaristas da promoción que se configurou en Santiago no ano 1957. Nesta ocasión será Muxía o escenario no que se desenvolva o acto, e Rafael Martín Gómez (1946), natural da localidade, o seu principal organizador.
-¿Por que Muxía?
-Este ano resérvome o dereito a facelo na miña terra. Con motivo do ano santo, decidimos volver reunirnos en Muxía, cada cal reserva un ano para o seu lugar de orixe. Se Dios quere, no 2021 volveremos repetir.
-¿Que actividades realzarán?
-Embarcaremos no barco da familia Castro de Muxía. Antón Castro é un catedrático, moi amigo meu que permitiu que repitamos a saída por mar ata a Punta dá Barca, como xa fixeramos hai seis anos. Abordo irá unha imaxe da Virxe dá Barca que nos acompañará ata o santuario por mar, onde realizaremos unha ofrenda floral por todos os que xa non están. Posteriormente iremos por terra ata o santuario para celebrar unha misa oficiada por varios dos nosos sacerdotes. Despois iremos comer un peixe ao Tira dá Barca.
-Será un día para recordar moitas anécdotas.
-Levamos preto de 40 anos reuníndonos para recordar aqueles tempos, anécdotas e canalladas. Cada día que pasa vasche facendo maior e valoras moito máis todo. Por desgraza, falta moita xente daquel ano pero isto fai que nos sintamos vivos.

XA OS GALOS CANTAN EN MUXIA...

CACARACÁ
Canta a galiña para ó xantar:
Galiña poñedora
Señora do curral.
Ovos de dúas xemas,
Peteiro de petar.
Crista abarquiñada,
Roxa chafalleira,
Cachola baleirada,
Repenique de peteira.
 
QUIQUIRIQUÍ…
Artesa repleta temos aquí:
Tortilla de Betanzos,
Verzas do lugar,
Millo da colleita,
Trigo do trillar.
Cazola de estofados,
Festas e festeiros,
Novas pataquiñas,
Asados e larpeiros…
…Pandeiretas e pandeiros,
Fartura e bo xantar,
Monllos capoeiros
E pitos á estrear.
Antonio Puertas

jueves, 16 de septiembre de 2010

OS MEUS CONTOS

Como temos xa chamando por nós a Pedra d´Abalar,e esto vaise animando coas entradas maxistrais de SECO E DE RAFAEL, quero faceros partícipes desta revelación, que tantos seculos permanecío oculta e que hoxe sae definitivamente da luz dun candil...
Esta historia os la voy a relatar en castellano dado que, por su singularidad, traspasa nuestras fronteras , y , a pesar de no ser mía ,sino de mi amigo Paco, ante la aparición de nuevas pruebas que corroboran su teoría, abusando de su amistad, me atrevo a contárosla.
“Á FURNA DÓS SAPOS"
A mediados del siglo XV, malvivía un joven personaje en un lugar paradisíaco a orillas del Río Grande del Puente. Cuentan que era hijo de un casado y de una hermosa soltera con quien mantuvo en secreto una idílica aventura, fruto de la cual, nació un guapo e inteligente niño.
En aquéllos tiempos, la infidelidad se pagaba muy cara, de ahí que, al haberse descubierto sus amoríos, el pueblo en masa, dio una "corrida" a aquellos desdichados, que se habían atrevido a quebrantar las normas más elementales de la fe y de las buenas costumbres tan enraizadas en aquellas gentes.
Así pues, obligados por las patéticas circunstancias , abandonaron con "pies en polvorosa" su pueblo y su familia, vagando, sin rumbo, por caminos polvorientos y montes agrestes durante un largo período de tiempo. El hambre, la miseria y la soledad, pronto hicieron mella en aquellos infelices, no quedándoles más remedio que abandonar a su suerte a aquella criatura fruto de su amor ilícito ,mientras ellos, sin rumbo, continuaron su angustioso deambular que acabó con la muerte de la joven camariñana, arropada, eso sí, por los mimos y atenciones que siempre le dispensó su incondicional y fiel amante.
El hombre que, contaba con una fuerza física extraordinaria, continuó sin rumbo por la vida, hasta que arribó perdido y hambriento en Santa COLUMBA de Carnota… “Columba”-véase que ,como probaré más adelante, su significado, nada tiene que ver con cándida paloma… ) El cura del pueblo, apiadándose de aquella piltrafa humana, le procuró trabajo en la construcción de un hórreo que, por aquél entonces, mantenía atareada a toda la población, a cambio, eso sí, de un plato diario de caldo limpio…”limpio del todo”.
Pero, ¿qué pasó con aquél niño abandonado ?. La necesidad, hizo que aquel chaval desarrollara una inteligencia fuera de lo común, y, a pesar de su corta edad, creció rápido en fortaleza, habilidad y sabiduría.
Reparó una vieja "jamela" abandonada y la utilizó a diario para mariscar. Ideó un ingenioso sistema con una bola de trapo, bien tupida, que, amarrada a un cordel, lanzaba de un certero puntapié y arrastraba, de este modo, la embarcación hacia sí. El pirata Drake que, con sus fechorías acosaba nuestra ría , se hizo con la idea ,la llevó a Inglaterra y ,de ahí, nació el fútbol actual…(aprovechados que los hay ). Una y mil veces repetía la operación: desamarraba, saltaba, amarraba, volvía a saltar…” tiraba a gol”…adquiriendo tal destreza que los sapos del lugar envidiaban su agilidad.
Cierto día de temporal, rompieron las amarras y su lancha se destrozó contra las rocas volviendo, nuevamente, las calamidades a cebarse con aquél desventurado.
Llegó a sus oídos que un noble del lugar iba a emprender un viaje para entrevistarse en Medina del Campo con la Reina Isabel l de Castilla( por razones de títulos nobiliarios y derechos de pernada que ahora no vienen a cuento), y se ofreció como mancebo para acompañar a su amo, quien, no dudó ni un solo instante en contratarlo, conocedor de la sabiduría y habilidades del muchacho.
Durante el trayecto COLUMBO, no dejaba de soñar observando el firmamento y viendo cómo el sol a diario, trazaba siempre la misma ruta ,mientras su carroza se desplazaba en dirección opuesta, y pensó: ”si tivera cartos, mandaría construir un jrán barco e sejiría á diresión dó sol. Inda que el é máis lixeiriño que eu, mais pronto ou mais tarde, chejarén ó mesmo punto de partida. Aproveitarén, pois, os tesouros que á raia do mar ajocha no mais aló. Isto do NON Plus Ultra, éche un conto chino.”
Y, aprovechando su ocasión, habló con la reina y le dice:“Mire señora Isabel, eu podo brincar coma un sapo e ninguén me jode nésto .Podo navejar sen parar mais aló dos baixos do Corno. As “ borraxeiras que entran polo Caltillo, insináronme á faselo...Déme un barco e uns jalopíns e meteréi ó sol baixo ds seus pés...(pa quentalos). Conoso a un carpintero de Sereixo que fai majas remendando jamelas…”
Doña Isabel, al escuchar aquellas apasionadas palabras, sin saber bien lo que le estaba proponiendo, decidió vender sus joyas y no sólo le otorgó un barco, sino tres. (Uno de ellos La Pinta, efectivamente, por recomendación, lo construyó el carpintero de Cereixo )
Lo demás ya todos lo sabéis: EL DESCUBRIMIENTO DE UN NUEVO MUNDO.
Los puntos clave que corroboran y amplían la teoría cierta de mi amigo PACO y demuestran que Colón no fue genovés, sino natural y vecino de CAMARIÑAS (aunque eso sí, hijo putativo) son éstos:
Punto primero: Heredó el mote de aquél picapedrero de Carnota "COLUMBO", que por este apodo era conocido en el lugar.
Segundo: el famoso HUEVO, no era tal huevo, sino que, en realidad, era la PELOTA DE TRAPO , que dio origen a aquellos saltitos que lo iniciaron en el “gran salto” allende los mares-.
Tercero: a Colón, le dedicaron nuestros paisanos una plaza que todavía hoy lleva su nombre. Para colocar la placa, cuenta la tradición da Tantola, asistieron cuatro viejos marineros(:-.:-.._.de noite coa luz da lúa..-:-._.-.-_.-) del pueblo y su Alcaide, junto con un cabo verde chusquero.
Y Cuarto, el más importante y DEFINITIVO: SU ACENTO GALLEGO y melodioso de CAMARIÑAS. Esto último no dejaba lugar para la duda y es “la prueba del algodón “ em-papado de mexo de can “
La desidia de las gentes, las guerras y la avaricia de los nuevos colonos ,hicieron que quedara en el olvido, HASTA HOY, esta gran verdad. Sólo es achacable, tamaño oscurantismo, al egoísmo indecente de unos pocos que ocultaron durante siglos el verdadero e indiscutible origen de COLON , tal vez, debido a la vergüenza que conllevaba el origen humilde y “putero” de nuestro paisano.
¡¡¡ GLORIA, HONOR Y SUERTE POR SIEMPRE “… para… A FURNA DOS SAPOS…que, Colón,” xa á ten.!!!”
Antonio Puertas

miércoles, 15 de septiembre de 2010

ANACOS DE BOLA QUENTE

Para romper o silencio, ou mutismo que denuncia Eduardo, que soamente ten verdadeiro sentido, musicalmente, cando forma parte da combinación dos sons co tempo, vou botar a lingua a pacer dunha forma non metódica que para iso estamos en tempo estival hoxe por hoxe.
1º.- A miña,coido que de nós todos,congratulación (verba do agrado dos que defenden a política lingüística dos dous terzos) e parabéns a Andrés Viilariño ,polo premio Príncipe de Asturias da concordia,que acabo de escoitar pola radio que lle acaban de conceder a “Manos Unidas”,da que é asesor relixioso, ou Consiliario na Coruña, Andrés, por levar 50 anos loitando contra a pobreza e a prol da educación.
2º.-Tamén felicitacións a Puertas por ter sempre papel e pluma á man para, ben un conto ou unha poesía, compoñernos algo para deleite dos que o queiran ler. A súa pluma nunca se esgalla, as musas non o abandonan e xunto con Seco é un dos grandes trobadores e segrel desta quinta. Que longos anos de vida os agarden¡

3º.-Este encerado dixital,no que xa as teas de araña empezan a aparecerlle polos currunchos,
que como unha criatura coidamos intensivamente algúns, no primeiro ano de vida, o que lle está a suceder e o mesmo que lles pasa a centos de blogs que nacen con moita furia e rematan esquecidos no “desván de los Monjes” co paso do tempo. Algo parecido as parellas de mozos que cada vez,algunhas, duran menos e acaban dicindo que foi moi bonito mentres exiatiu.

4º.-Espero que o próximo sábado non atopemos este novo sinal de tráfico cando cheguemos a Muxía. 

Está tomado dun blog:“Seminarista en Lugo desde 1966”.Teñen algo parecido a nós para comunicarse por estes medios modernos. Copio aquí para suscitarvos a curiosidade de o visitardes unha descrición da vida dos seminarios nesa época que, ano arriba, ano abaixo,era moi similar: Xornal de Galicia: na edición de papel do domingo, 18,07/2010 suplemento Contexto, páxinas 5 a 7, recóllense estes fragmentos:
O fútbol era unha das escasas distraccións dos seminaristas. Así o asegura Anxo Guerra, quen xestiona o blog Seminarista en Lugo desde 1966. “A vida no internado era dura o que forxaba moitas amizades e tamén ás veces algúns sufrían as continuas burlas dos compañeiros en casos que hoxe serían considerados como acoso. Mais eran outros tempos., declara.
A pesar de toda a escuridade que envolve os seminarios, os que pasaron por eles sempre se buscan. “Case todas as xeracións de seminaristas de Lugo celebran anualmente unha comida onde lembran as anécdotas dos tempos pasados. Para moitos foi un trauma a vida de interno e non queren aínda saber nada daquel sitio onde case todo estaba prohibido, mesmo ler o Marca. Aínda que o fútbol era a válvula de escape. Xogando e como afeccionados aos grandes equipos españois”, recorda.
5º.- Espero que non tomen a mal que lles fusilase ese comentario. Xa vedes que “mutatis mutandis” neses anos Lugo e Santiago eran almas xemelgas. Ese blog encontreino de causalidade buscando información da novela de Alfonso Eiré “Amigos Sempre” que aproveitei para ler no hospital xunto coa de Alberto Canal: “Conexión Tubinga”da que xa nos ten feito unha pequena recensión Eduardo. Vale a pena lelas. Recrean moi ben unha a vida en Belvís e a de Tubinga os anos de teoloxía.

6º.- Falando de Eduardo é unha pena que non nos poida acompañar nese día de convivencia que sempre reservamos nas axendas con bastante éxito polo de agora. E unha constante verse unha vez ao ano. Fano os de case todas as promocións e de todas as congregacións e colexios de relixiosos/as. Está ben. N iso debemos ser conservadores.

7º.- Número bíblico. Con el remato. O título acordoume aquela restra de piropos que os de Sabucedo, famosos pola súa rapa das bestas, terra de Sanmartín Obelleiro lle adicaban ás mozas:Fartura do meu fogar, flor de toxo, anaco de bola quente. Supoño que Tacón será capaz de recitar a lista de memoria. Un saúdo para os dous e a ver se nos vemos en Muxía pasado mañá. Adeus a todos.Rafael


CANTA O GALO!

Unha indirecta
   Silencio! Escoitade o silencio de salón abandonado e frío. "Eu oio o silencio", escribiu Luís Pimentel. O silencio tamén forma parte da linguaxe. E abofé que este baleiro do noso lar é moi elocuente. Ao mellor dominounos no verán o proverbio chino "Non rompas o silencio se non é para melloralo". Os silencios dunha obra musical poden ser sublimes; só temos que evitar que se apoderen de toda a partitura e a traguen. Estivemos interpretando a Sinfonía Estival nº 2?
   Non serei eu quen defenda que "escribir é un avance contra a estupidez", pois tamén podemos escibir estupideces e sabido é que en pluma parada non entran borranchóns.
   Cóntase que unha vez lle dixeron a un político coruñés da ditadura:
- "A besta que todos levamos dentro, vostede lévaa fóra".
- "Xa estamos con indirectas", contestou o político pasmón.
   Esta entrada non é ningunha indirecta  nin un exercicio crítico. É só un pé de comentario para subliñar unha realidade. Non esquezo as voces de Antonio, dos Andreses, de Luís e de Rafael. Pero estamos no País dos Caladiños. E claro, así é difícil manter o lume aceso. É un aturuxo festeiro neste clímax de setembro para espertar da sesta. Que vai empezar o curso escolar con novo programa: "Ti vas á escola y haces lo que te dea la gana, lo que te pete, hijiño". É o Programa do Desandar Lingüístico.

Romaxe de Crentes Galegos
   O 12 celebrouse en Monterroso a Romaxe de Crentes Galegos:
Pai noso que estás no ceo,
desde a terra de Galicia
chamamos pola irmandade,
berramos pola xustiza.
      Non me sorprende a polémica que xera nin a oposición mediática (dixital) a quen pretende achegar a mensaxe ao pobo galego. O tema vén de vello:
   "En realidade, cando se sabe que Xesús, para establecer a súa doutrina, non se valeu doutra ferramenta cá da palabra, e que esta ferramenta era ata imperfecta nos seus labios, porque Xesús non dominaba o hebreo culto e predicaba en arameo, un dos dialectos menos cultos de cantos se falaban en Xudea, hai motivo para asombrármonos; e é preciso convir en que algo hai nas súas ideas de inmortal e divino para que perdurasen, malia o rudo da forma na que se emitía... Non cómpre apelar ás linguas oficiais impostas nin ao idioma dos sabios para producir obras transcendentais". 
   Este texto, escrito en 1895, é de Curros Enríquez, un crente no fondo, perseguido polo bispo de Ourense.  Nin Curros perdeu actualidade nin a Romaxe a conexión necesaria. Curioso!

Ausencia obrigada
   Unha das leis de Murphy impídeme asistir á convivencia de Muxia. Un evenmto festivo familiar é o responsable. Disculpas a Rafael Martín, que na Guarda case nos arrincou un compromiso de asistencia. Muxía, lugar máxico da Costa da Morte e zona Cero do atentado ecolóxico chapapoteado, resísteseme.

   Pero como podemos vernos aquí, despídome cun horripilante Adiosiño e cun criminoso Hata lueguiño.

                                Eduardo Seco

domingo, 12 de septiembre de 2010

OS MEUS CONTOS

Proseguimos...e, f, g, h...


O PRAXEDES




Era a comezos do mes de Xulio, e, o nordés, inda durmía mansamente baixo unha noite estrelada , para logo, como era habitual a estas alturas do ano, ir desorellándose amodiño a medida que ían transcorrendo as soleadas horas do día que se aveciñaba.



De véspera, eu estaba moi nervioso, amañando no banco da miña casa, una liña moi longa de oito ou dez brincas e un pandullo de case un quilo de peso. Había moita correntada naquelas latitudes e, as sesenta brazas de fondo, requirían un canto axeitado ós foxos insondables do lugar.



Adrián, me tiña encomendado que, unicamente, encargara a miña nai un farturento xantar , pois íamos a estar pescando o día enteiro, lonxe de terra. Non valían, pois, unhas simples peras de manteiga das hortas de Leis, nin eran dabondo uns simples raxos de touciño da matanza dos cochos da nosa corte:

“ ti leva uns bos filetes de tenreira da carnicería do Sr Ramirez, unhas boas iemas,( que xa madurecían por aquel entón), un bo molete e una bota de viño da taberna do Sr. Braulio, que che vai a facer moita falta “, aconsellábanme os irmás Lorenzo.



Eran as cinco en punto da mañá cando, na rampla do Curbeiro, Alejandriño, un tío seu e mais eu, dirixímonos singlando de cara ao Praxedes, que xa estaba coas mechas prendidas en tanto quentábanse as máquinas de jas do allóns que nos levaría a mais de sesenta millas por fora da punta da Barca.

Amodiño, foron asomando coas primeiras clareeiras do alba, os montes de Touriñan e a punta da Barca, e, no horizonte, ían morrendo sobre o mar infinito os últimos raios intermitentes do noso maxestoso faro Vilán.



As merluzas e os besujos xa estaban a repenicar, insistentemente, dende as profundidades, e os meus brazos xa ían cansos de erguer cinco ou seis pezas en cada lance. O meu gozo de pescador vocacional non tiña parangón e notábase na miña aparencia a ledicia que me supoñía meter a bordo daquel casco de madeira nobre tal cantidade de peixe.



O vento do nordés non paraba de zarandearnos a babor e a estribor e, os “ carneiros” do mar, de brincar sobre as augas oceánicas, como años novos nun prado de herba verde.



“ A ver, Toñito, erje a liña que xa has de ter enjanchados unha dusia de besujos ” dicíame, jodón, o Sr Adrián, mentres el aproveitaba pa darlle unha farturenta trincada a un pernil asado na panadería da Sra Carme…ja.ja.já…coreaban coas risas o resto dos compañeiros.- “ Pero ti non eras ( prosejían) ese jrán pescador de que tanto presumías “…ja.ja.ja….-Deixádeme, que me repoña un pouco…isto, de tanto madrujar, non me sentou nada ben..-“…ja.ja.ja. come, o, que tes mal color….”.- Comede vos que a min, sóbrame do que xantei onte…Meu dito meu feito, alá foi polo mar abaixo o meu enjado.



Inda non era o mediodía, e, o cabrón do nordés, non paraba, dálle que che pejo, por diante e por detrás… pola destra e pola sinistra, de machucarme sen piedade. Pero, ¡ non parará de mallar este “ animador “puñeteiro de lanchiñas de feira ! …a min que xa era, mais que un pescador, un verdadeiro estropallo pelado, sen color e sen servizo, tirado enriba das madeiras do costado do noso barco …¡ “Ajuanta, ajuanta, que xa non faltan mais que catro horas … Ja. ja.ja…”!



Nunca tanto amei a miña terra e nunca tantos bicos quedaron no Curbeiro, cando os meus pes caeron valgados e os meus fuciños, bicaron o chan.



E, aquel cabrón, que me estivo todo o día jodendo, neses intres, deixou de soprar.



Antonio Puertas








jueves, 9 de septiembre de 2010

OS MEUS VERSOS

Pois ten razón Rafael, parece que o tempo de lecer deixounos aplanados e ninguén sabe xa escribir...Así que, empecemos de novo: a, b, c, d...supoño que saberemos ler...
Eu estiven practicando e compuxen, despois de moito esforzo, esta poesía: XA ESTAN AI AS FESTAS DA NOSA SEÑORA DA BARCA...


OS ROMEIROS




Unha vara de carballo,

Un sombreiro e unhas botas,

Un macuto remendado

E anacos de codias ás costas.



Pandeiretas e muiñadas,

Foliadas e bicos de mozas,

Lixeiriños romeiros da Barca,

Borboriños de coplas rumbosas.



Furricadas en prados e leiras,

Ateigados de píntegas e sapos,

Tortas corredoiras e chairas

Onde esbarran rachados farrapos.



Punteiros e gaitas de buxos,

Repeniques que á festa alixeiran,

Por atallos de diaños e bruxos,

Que axexan ás almas romeiras.



Ó erguerse a hostia bendita,

En fuxida, a espuma da gorxa,

O mar tenebroso a recicla

E o Moedor a moe na costa.



E os festeiros romeiros que cantan,

Coa ledicia no corpo e na alma:

A Muxia hei de volver

Se a saúde é a que falta.



Antonio Puertas










OS ROMEIROS

viernes, 3 de septiembre de 2010

DE BROMA E DE VERAS (R.G.R.)

Queridos amigos:Rematou o tempo de lecer, o tempo de facer o que che pete, teoricamente; na realidade sempre un pensa que vai facer moitas cousas e logo fas moitas menos a non ser que te impoñas unha disciplina de ferro. Parece que ninguén seguiu os consellos do P. Raimundo que aconsellaba que no tempo estival nos carteásemos para andar mais entretidos e non tivésemos a tentación de fixarnos nas mozas da nosa idade que debiamos mirar como se fosen irmáns de sangue .

 Para facilitar a correspondencia na temporada quente e de bochorno, na que os días parecían infindos,facilitárannos aquelas cadernos coas direccións de todos. Lémbrome aínda hoxe da dos Fariñas que era “Cartería de la Pioja” (Coruña).Non era preciso poñer selo. Como o pai era carteiro non tiña que pagar o franqueo para recibila. A de Isolino era Sofán – Sete. Carballo. E así moitas mais. Vinteseis – Lestedo. Boqueijón.; Pardemarín A Estrada. Et reliqua...

En Xulio e Agosto non andei moi ben de saúde e aproveitando esta circunstancia mantívenme alleo incluso a mirar o Blog. Alertoume Eduardo mandándome un correo por si me pasaba algo. A verdade é que non pensei que o apagón do verán fose tan grande. Gracias a Puertas a Luis Otero, Amboage e o propio Eduardo e Vilariño non se apagou a vela. Do contrario teriamos que ir a casa do veciño para acender o lume do novo.

Hoxe teremos algo de humor e ao final unhas consideracións de veras parodiando aquela pequena revista,en formato, que editaban os xesuítas, nos nosos tempos mozos, coa que nos temos rido con aqueles chistes brancos e inocentes.

1º – De xuíces e delincuentes: Resume o xuíz: De modo que asegura ter roubado o molete de pan para comer porque tiña fame? Si señoría. E por que levou ademais o diñeiro que había no caixón? Porque non so de pan vive o home, señor Xuíz.

2º.- Están dous cregos falando e dille un ao outro:Ti coidas que con todos estes cambios que está habendo na Igrexa,algún día veremos aos curas casados? Nosoutros non pero os nosos fillos seguro que si.

3º:- O profesor dille ao alumno nun exame oral:Mira non me soubeches responder ben a ningunha pregunta; pero como te portaches ben na clase vouche facer a última e se ma respondes ben dareiche un aprobado raspado: Cantos pelos hai no rabo dun burro? Catro mil setecentos vinteseis. E como o sabes? Perdoe mestre: Esa xa é outra pregunta

As bromas xa están rexistradas. Agora imos coas veras:

1ª.- Hai pouco faleceu Raimon Panikkar. Na rede hai moita información del. Foi un heterodoxo. Era crego casado e con fillos. Dunha gran espiritualidade. Tiña moitos seguidores. Compaxinaba a fe cristián coa fes orientais: hinduísta e budista. O que quero resaltar é que aos funerais asistiu o bispo de Vic e seis cregos con cargo pastoral. Non lle sucedeu o mesmo que a Vicente Ferrer que pese a gran obra altruísta e humanitaria que realizou,tamén ex crego xesuíta, non asistiu ningunha representación oficial da Igrexa as súas honras fúnebres. En Agosto morreu un ex xesuíta, profesor de antropoloxía na Universidade da Coruña e oficiou a Misa de funeral García de Dios un xesuíta ilustrado. Canto respectan algúns cregos e por iso se lles ten cariño e profundo respecto¡.

2º- O noso Conselleiro de Educación non vai por bo camiño ameazando aos profesores que incumpran o recente estreado Decreto do galego cos suspensión de emprego e soldo. A lingua que está en risco non é o castelán. Hai que utilizar a discriminación positiva. As instancias mais sólidas de Galicia teñen presentado recurso contencioso-administrativo e cunha profunda argumentación xurídica que rematarán estimando. Quedará O Decreto contra o idioma galego en papel mollado. Tempo ao tempo.

3º.- Os que queirades saber como funcionaba o ex santo oficio na década final dos sesenta lede nesta dirección:“Enigma,El blog de Celso Alcaina”Alí aparece o chamado prego de posicións ou de preguntas que formulaban a Ivan Illich. Un dos grandes reformadores do Concilio Vaticano II con aceso directo ao Papa Pablo VI. Xa estaba publicado en atrio pero non aparecía o interrogatorio. E curioso como unha vez que fixo público o interrogatorio ao que o querían someter a Curia vaticana, esta abandonou o proceso.

Por hoxe nin mais bromas nin mais veras. Un saúdo para todos. Que o novo curso,para algúns académico, e para todos vital sexa o mellor posible. Parabéns a Luis Otero polas reflexións que quixo compartir con nós sobre as celebracións da Semana Santa. E si antes non aparezo nesta xanela a ver se nos podemos ver en Muxía. Xa o homónimo Martín anda preparando todo ao grande para que sexa un día inesquecible. Cos mellores desexos para todos. Rafa