TERCEIRO CABODANO (R.G.R.)

Hoxe 31 de maio é o terceiro cabodano deste instrumento de comunicación sempre que a consulta que fixen, de forma apresurada no arquivo,resulte correcta. O primeiro celebrámolo por todo a alto con globos de bos desexos. O segundo pasou desapercibido pero o terceiro,para nós que tivemos unha formación de base humanista forte e de espiritualidade bíblica afincada, non o debemos deixar pasar sen conmemoración polas connotacións que ten o número tres na Biblia. Como agora neste momento non dispoño de moito tempo e as celebracións hai que facelas o día que toca vou facer un corta e pega para xustificar a importancia de celebrar o terceiro aniversario.

Estas cousas da simboloxía entusiasmaban ao noso profesor de Evanxeos Rafael Silva Costoyas que nos ofreceu unhas explicacións con fundamentos racionalistas. Naquela época, de finais da década dos sesenta, abríronnos os ollos a moitos para sacarnos da puerilidade e infantilismo co que nos explicaban moitas veces a Biblia. Aí vai o significado do número tres na Biblia:

Los números en la Biblia

El número 3

Christian Chen

El número 3 aparece 467 veces en la Biblia. El 3 demuestra combinación en el sentido de unidad, como en la Trinidad: Padre Hijo y Espíritu Santo. Este es un número especial asociado con la Divinidad. Tres veces los serafines claman «Santo, santo, santo», por cada una de las tres personas de la Trinidad (Is. 6:3); también los cuatro seres en Apocalipsis 4:8. Tres veces es dada la bendición en Números 6:23-26. En estas bendiciones, el nombre del Señor aparece tres veces. Jesucristo es mencionado como aquel «que es, y que era y que ha de venir» (o ser) y como «el testigo fiel, el primogénito de los muertos, y el soberano de los reyes de la tierra» (Ap. 1:4-5). Aquí el Señor es presentado como el divino Profeta, Sacerdote y Rey, que muestra la perfección de Sus cargos, levantado de entre Sus hermanos (Deut. 17:15; 18:3-5 y 18:15).

El evangelio de Cristo es visto de forma triple: la muerte, la sepultación y la resurrección de Cristo. Él salva del pasado, santifica para el presente y glorifica en el futuro a través de la regeneración, transformación y transfiguración. Más aún, Su gran cuidado pastoral lo identifica como: el «Buen Pastor» en la muerte (Jn. 10:14), el «Gran Pastor» en la resurrección (Heb. 13:20), y el «Príncipe de los pastores» (1ª Pedro 5:4).

Son tres los predicados de Dios: «Dios es amor» (1ª Jn. 4:8, 16). Nosotros debemos, por tanto, «andar en amor» (Ef. 5:2). «Dios es espíritu» (Jn. 4:24). Somos exhortados a «andar en el espíritu» (Gál. 5:16). «Dios es luz» 1 Jn. 1:5). Nosotros debemos «andar en la luz».

El tres es llamado «número divino» por ser mencionado con frecuencia en relación con las cosas santas: «El Espíritu, el agua y la sangre» son los testigos divinamente perfectos de la gracia de Dios en la tierra (1 Jn. 5:18). La forma bautismal tiene carácter triple (Mt. 28:19). Tanto el templo como el tabernáculo estaban constituidos por tres partes: el atrio, el Lugar Santo y el Lugar Santísimo. Asimismo, el hombre tiene tres partes: cuerpo, alma y espíritu. (1 Ts. 5:23). Los dones de la gracia son tres: Fe, esperanza y amor, repetidos cinco veces.

Puede percibirse la naturaleza triple de la tentación, en Juan 2:16: «los deseos de la carne», «los deseos de los ojos», y «la vanagloria de la vida». Esto se manifestó en nuestros primeros padres, cuando Eva vio (Gn. 3:6) que el árbol del conocimiento del bien y del mal era «bueno para comer», «agradable a los ojos», «codiciable para alcanzar la sabiduría». Contra esta triple naturaleza de la tentación, «el último Adán», cuando era tentado por el mismo tentador, repitió tres veces las palabras «está escrito». Los tres enemigos del hombre son: el mundo, la carne y el diablo. El mundo se opone al Padre (1ª Jn. 2:15,16). La carne se oponen al Espíritu (Gál. 5:17). El diablo se opone al Hijo (la Palabra viva, Mt. 4:1 y Jn. 3:8; y la palabra escrita, Jn. 8:44).

El tres es también el número de la plenitud y perfección divinas. Si en Cristo habita corporalmente toda la plenitud de la divinidad (Col. 2:9), ¿Cuál es, entonces, la medida de Jesucristo? Es interesante observar que la palabra «plenitud» es notable, apareciendo sólo tres veces y siempre en relación con la Deidad: «la plenitud de Dios» (Ef. 3:19), «la plenitud de Cristo» (Ef. 4:13), «la plenitud de la Deidad» (Col. 2:9).

En relación a la plenitud divina, el número tres sugiere llenura, perfección divina. Por ejemplo, los tres hijos de Noé (Gn. 6:10); los tres amigos de Job (Jb. 2:11); los tres invitados de Abraham (Gn. 18:2); los tres amigos de Daniel (Dn. 3:23). En la Biblia podemos ver, también el triple llamado de Samuel (1 S. 3:8); las tres oraciones de Jesús en el Jardín de Getsemaní; las tres oraciones de Pablo por causa del aguijón en la carne (2 Co. 12:8), las tres negaciones de Pedro y la pregunta triple del Señor a Pedro.

En un gran número de pasajes, el número tres es usado para expresar períodos de fe. Tres noches de vigilia, tres días; tres semanas; tres meses y tres años (verifique Jc. 7:19; Gn. 40:12, 13, 18; Éx. 2:2; Is. 20:3; Jn. 1:17; Mt. 15:32; Hch. 9:9; 2 Co. 12:8). Jesús fue crucificado en la hora tercera y hubo tres horas de tinieblas cuando él estaba en la cruz. Su gran tentación en el desierto vino de manera triple (Lc. 4:3-10). El testimonio divino relativo a nuestro Señor fue completado en la voz triple que vino del cielo (Mt. 3:17; 17:5; Jn. 12:28). Las inscripciones en la cruz en tres idiomas, muestran su completo rechazo por el mundo. El mundo es aquí representado de tres maneras: por la religión hebrea, por la cultura griega y por el poder militar romano, simbolizando el contexto religioso, el cultural y el político.

El número tres también representa la resurrección. Jesús dijo: «Como estuvo Jonás en el vientre del gran pez tres días y tres noches así estará el Hijo del Hombre en el corazón de la tierra tres días y tres noches» (Mt. 12:40). En Juan 2:19, él dijo a los judíos: «Destruid este templo, y en tres días lo levantaré». En el verso 21 Jesús dice que él está hablando del templo de su cuerpo. Como fue predicho, Jesús resucitó de la muerte en el tercer día. Jesús resucitó a tres personas cuando estuvo en la tierra. En el Antiguo Testamento, hay registrados también tres casos de personas resucitadas (1 R. 17:9-24; 2 R. 4:18-35; 2 R. 13:21). Es interesante observar que hubo un total de seis personas resucitadas. Estas seis resucitaron, sin embargo murieron nuevamente. El séptimo resucitado fue el propio Señor Jesús, y a través de su resurrección toda la humanidad puede resucitar otra vez. Él jamás murió de nuevo, como en el caso de los seis, sino que vive triunfante para siempre.

Otro tipo de la resurrección es visto en «la jornada de tres días por el desierto» del pueblo de Israel antes de atravesar el Mar Rojo. Estos tres días transcurrieron inmediatamente después de la muerte del Cordero Pascual en aquella noche memorable e histórica. Leemos en Éxodo 14:27: «Entonces Moisés extendió su mano sobre el mar, y cuando amanecía, el mar se volvió en toda su fuerza ...» Esto es, cuando el día nació. Israel había salido de la sepultura del agua y estaba irguiéndose, típicamente, en la resurrección. Ahora comparemos este incidente con aquel que está registrado en Mateo 28:1: «Pasado el día de reposo, al amanecer del primer día de la semana, vinieron María Magdalena y la otra María, a ver el sepulcro». El registro continúa diciendo que ellas encontraron el sepulcro vacío y que les fue dicho por los ángeles que él había resucitado de los muertos. Tenemos, entonces, el tipo y el antitipo: tres días después de haber sido muerto el Cordero Pascual, los israelitas atravesaron el Mar Rojo, y tres días después que Cristo, nuestra pascua (1ª Co. 5:7), fue crucificado, resucitó de los muertos.

Tres veces las aguas del Jordán fueron partidas (Jos. 3; 2 R. 2:6-8; 2 R.2:13-14). En la jornada de Egipto a Canaán, los hijos de Israel tuvieron que pasar por el Mar Rojo y el Jordán. En la tipología, el Mar Rojo y el Jordán hablan de la muerte y de la resurrección de Cristo y con Cristo; sin embargo, el primer día hace énfasis en la liberación de Egipto, y el segundo en la entrada a la tierra.

Jesús habló tres veces respecto de aquellos que creen en él: «Yo lo resucitaré en el día postrero» (Jn. 6:40, 44, 54). Tres veces la resurrección del pueblo del Señor está ligada con el regreso de Cristo (1ª Co. 15:22-23; Fil. 3:20-21; 1ª Tes. 4:16).

Es fácil ver la ligazón entre el número tres y el número de la Trinidad, y ese mismo número tres como el número de la resurrección. Padre, Hijo y Espíritu hablan plenamente de Dios. El tres es, por lo tanto, el número de la manifestación. Por otro lado, la resurrección es claramente aquella obra de él donde el poder humano llega a su fin; Cristo resucitó de los muertos al tercer día, «que fue declarado (manifestado) Hijo de Dios con poder ... por la resurrección de entre los muertos».

De terdes a curiosidade e a paciencia de lelo todo tiraredes comigo a conclusión de que existen sólidos e fundados argumentos para celebrar o terceiro aniversario deste instrumento de comunicación a través da palabra escrita.

Pois nada mais. Queda escrito para constatar que “Tempus fuxit”. Non se para con ninguén. Un saúdo. Rafael

Hoxe, cumple anos ( non sei cantos- non importa ), mais está feito un chaval o noso amigo e compañeiro RAFAEL GARCIA RAMOS...
Vai apagar unha vea, non de cera, senon de chocolate...
FELICIDADES, AMIGO. QUE TEÑAS UN DÍA CHEO DE FELICIDADE NA COMPAÑA DOS TEUS.
Antonio Puertas

"Miña Virxiña do Monte,
que gardas un lote de contos;
contos dos que están vivos
e historias dos que están mortos,
gárdame a min este outro":

..." Mañá, misa na Capela do Monte as doce en punto, pólas animas dos afogados na nosa costa, e polas intencións de tódolos mariñeiros e das súas familias "…
Dese xeito, sentenciaba don Ramón ó rematar o sermón dominical dende enriba do púlpito que, por aquel entón, servía para algo mais que para adornar as igrexas.
Dende logo, as súas intencións non poderían ser mellores, xa que estaban a comprometer a todo un pobo e, mais, se o dicía un cura da Curia de Mondoñedo.

O que máis ou o que menos, arranxou as súas cousas e, o que poido, amañou unha tortilliña de patacas das leiras de Lago, con ovos de gaivotas do Vilán que, inda que tiñan un “lixeiro” sabor a peixe, os “entendidos”, dicían que o seu gusto era emellante ao das sardiñas frescas pescadas “no xeito”, por iso, nun pobo coma o de Camariñas, era gloria bendita.

Alá marchamos todos en grupos coma nunha excursión, baixo unha calor sufocante
do verán, e escalamos a costa do Monte polo medio dun carreiro estreito de area e de pedras e, a brincos, cruzamos por unha auténtica selva de toxos bravos…  (menos mal que as mulleres inda non tiñan as medias de plexiglás que, esas, chegarían mais adiante…)

A Capela estaba a estourar e, o cura, vístese pa ocasión de cara o público. De súpeto, tórnalle o rostro e dime:”Toñito (que era, eu, o acólito) vaite a correr a Igrexa que, na sacristía, esquecín o viño de misa…¡ bule, bule ! que me matan “
A min non me importaba moito iso de correr, pois estaba delgadiño coma un fío e mais lixeiro que Luceiro, o can de lebres do Tubío ( ese que as mataba a paus polas revoltas dos camiños )… e, o mesmo tempo, valíame da ocasión pa empinar unhas pingas daquel manxar do ceo, que sabía a gloria divina.

Cando xa estaba a chegar de volta a Capela, despois de suar todo o viño santo e toda a auga que bebera na fonte do rio do Prado, ó pe do Monte, estaba a agardar por min unha muller que me di: “ de parte de don Ramón, que volvas que, tamén, esqueceu as hostias ( con perdón) e, así, non pode misar…¡ bule, bule !,que a xente está moi nerviosa”.- “ ¡ Me cago na puta leite ! “ ( asestei cabreado ). Isto, penso eu, foi o meu primeiro “xuramento” de rapaz. E, a cousa non era pa menos, se temos en conta a distancia tan longa que separan as dúas igrexas.

O remate, a misa finou as cinco do serán e, a pesar de que a puntualidade non estaba a importar moito naqueles tempos, os “ romeiros “ maldicían o demo. Todos eles, estaban dispostos a pagar o que non tiñan por un anaquiño daquela tortilla de patacas con ovos de gaivota do Vilán, inda que soubera a peixe fresco ou a peixe podre do vertedeiro da fábrica de Aguiar.  

Antonio Puertas

PARLADOIRO

Chámaselle así a fiestra que conta con dous asentos aos lados para sentar e ollar pola ventá ou para falar con outra persoa que se senta enfronte. Típica das casas grandes,pazos,castelos ou mosteiros. Para nós son moi familiares as de San Martiño Pinario que había en tódalas ventás se non me falla a memoria fotográfica.

Mutatis mutandis, nas coordenadas actuais, hoxe chama a atención poderosamente que aqueles parladoiros que tiñan esa funcionalidade e que seguramente a cumpriron durante séculos, posteriormente no Regulamento de alumnos do Seminario de Santiago se prohibise: ”Esta terminantemente prohibido asomarse a las ventanas que miran a la calle y arrojar papeles u otras cosas por ellas”(Art.86 do exemplar do ano 1951 que garda Manuel Felpete e que teño no meu poder,cedido gratuitamente, coa obriga de devolverllo).E unha curiosidade e nada mais por comentar algo.

Como se trata de deixar uns comentarios voume referir a algunhas cuestións,sen ningunha orde,e como estamos no parladoiro sen outro método e interese que comentar algo do moito que pasa na actualidade.

A finais do século pasado,en plena efervescencia das chamadas empresas “punto con” que fixeron ricos a moitos pillos ,(nas crises igual que na posguerra incivil co estraperlo hai xente que se fai millonaria), apunteime a un curso na Universidade da Coruña sobre comercio electrónico. Describían o mundo de internet como as autopistas da información na que esta circularía dia e noite, dun extremo a outro do mundo á velocidade da luz,estando ao alcance dun clik. Isto daquela chamaba a atención. Os que tiñamos internet,a través de “arrakis” e telefónica,se mandabas unha foto nun correo esperabas media hora a que chegase. E para abrir unha páxina había que armarse de paciencia.

Hoxe a información que nos ofrece a rede,de todo tipo, é case infinita. Consecuencia: Xa non prestamos atención e incluso nos marea tanto saber. Ademais á cantidade xúntase a calidade. Refírome a que hoxe hai informacións que hai días ou meses sería inimaxinable. Os amoríos do Rei. A corrupción na casa real. As vinte semanas caribeñas do Presidente do Tribunal Supremo e mais do Consello Xeral do Poder Xudicial. A destitución do Presidente do IOR o responsable das finanzas do Vaticano. O prendemento do fámulo ou mordomo do Papa. Non hai diñeiro para o importante e necesario pero sobra para darllo a fondo perdido en cantidades exorbitantes as entidades financeiras. O señor Rato o autor do milagre económico dos tempos do señor Aznar que ía salvar a economía española e mais Bankia fai mutis polo foro e deixa ao Presidente feito un lío. Os reitores de Universidade que plantan ao Ministro. A lista e infinda.Non sigo porque como o falar non ten cancelas tampouco hai que aburrir aos posibles lectores.

Indo a outra cousa debo darlle as grazas a Andrés por facilitarme a asistencia á conferencia de Garcia Cortazar. Antes,como vin que duraba os tres cartos de hora de rigor,informeime de quen era o conferenciante. Está a un clik en Wikipedia. A pesar de que é membro do padroado da Fundación DENAES martelo de herexes,para eles son todos os nacionalismos periféricos entendidos en senso lato, escoiteino con atención e saquei a conclusión de que é un ilustrado como bo xesuíta,sabio,traballador, e que non fai mal escoitalo pese a que a razón é tan grande que chega para todos e ninguén ten nunca toda a razón nin a razón en todo. Seguro que ao Padre Arrupe o faría sufrir bastante o os finados Padre Llanos, Diaz Alegría, Ellacuría e Sobrino disentirían en moito pero a caridade cristián uniríaos tamén.

Debo darlle as grazas a ao outro Andrés L.Amboage polas reflexións que nos fai. Penso que son sabias e acertadas. Os obxectivos finais de ter unha sociedade xusta e solidaria,un mundo mellor con corazón e sentimentos é algo polo que cada un a súa maneira loita desde moitas ópticas ideolóxicas. Eu xa me convencín, despois do vivido,que será algo inalcanzable. O mérito está no intento, no camiño. O bo é que non se apague a vela e seguir o camiño. Se nós non o vemos virán outros que si estarán mais preto. Así que Andrés lémoste e compartimos os desacougos que a realidade nos impón.

A Eduardo, recoñezo que me prenden as súas entradas que releo sempre,parabéns. No que estou en desacordo é en que lles de ideas aos manipuladores das tesoiras. Como nos dicían hai anos,cando aos alumnos lles informabamos dos seus dereitos para asociarse e reclamar, os demais profesores que lles incomodaba esta postura: ”Si hombre tu dale ideas que ya verás a donde nos va a llevar. De aquellos polvos vienen estos lodos” ameazaban á dirección por non impedir o asesoramento. O que temos que facer é caparlle as tesoiras como se ve nesa imaxe.E fácil .O cadeado debe ser o xusto. Nin pequeno nin grande.

 

Chamoume a atención este vídeo de Arguiñano que reflexa o que acontece na cabeza de moita xente normal que non entende o que está a pasar e que está alporizada e furiosa.

Pois mais nada. Ponse un a escribir e hai leria para Rato. Deica a próxima. Hoxe a Coruña está engalanada con bandeiras do Deportivo igual ca, vai para dez anos, estivo coas de Nunca Mais. Que gane o “selta” e mais o depor. O dito. Rafael

Pa que vexas Rafael que non cambiei de páxina:

A  MIÑA PRIMEIRA NANA

¡ Hai ! miña nana, naniña,

naniña da miña estancia,

cantar da miña naiciña

que esquecín na miña infancia.

Cos morniños dos biquiños

e a dozura da mirada,

adormentan meus olliños

en lustre nana dourada. 

-Durme luceiro da alma,

que eu estarei sempre en garda

nesta durmiñada cama,

coma un anxiño vangarda -

¿Que foi daquela naniña,

túa cantareira oufana… ?

¡ Hai, queridiña naiciña !

volve a cantarme esa nana.

Antonio Puertas.

A FEIRA DE CARNÉS

“Imos ver, logo,..¿vas vir ou non…?”  Eu, non o tiña demasiado claro, pois, uns días antes, tivera lugar unha feira na praza do noso pobo, e un candeeiro dunha vella burra, habíame deixado medio tollido dun pe; o mesmo tempo, facíame moita ilusión ir a feira de Carnés, a onde eu nunca antes fora, e tiña moito antollo por ir.
Polas noticias escoitadas, esa feira, era a mais soada en moitas leguas a redonda…-” Se meus pais me deixan, vou; mais, tenme que levar no seu cabalo; é un pouco lonxe pa ir e vir andando, dende Camariñas “  Respondín.

O señor Ramirez, que en gloria este, fora o mellor xinete, que tivera a nosa comarca de Nemancos. Presumía, e, con toda razón do mundo, de contar coas mellores e mais guapas bestas domadas por el. E, o mesmo tempo, espertaba a envexa de cantos paraban a contemplar aquela maxestosa especie de centauro mitolóxico, mentres estaba a cruzar, fachendoso, polas rúas do noso pobo.
Un par de becerros louros, de pura raza galega, ó seguían, bandeando e cruzándose, unha e outra vez, por todo ó recorrido a través das corredoiras, ata que eran domados , amarrados e sacrificados no seu cortello. Logo, ós vendía na súa carnicería, quilo a quilo, aos seus veciños.

Como, os meus pais estaban a confiar de cheo naquel  bo home, e sabían moi ben que ía estar en boas mans, accederon ós meus rogos. O mesmo tempo, eran sabedores da ilusión que me estaba a facer, ó ir o lombo  dun fermoso cabalo branco, e galopar por aquelas embarradas pistas de Xaviña, e polas revoltas de Dor. Lugares axeitados pas emboscadas dalgún ruín atracador. Mais, eu non tiña medo. Ala polas alturas, no lombo do meu maxestoso cabalo branco, sentíame un xigante.
Ía engalanado cun amplo gorro de palla,que me estaba a arredar o sol daquel día de verán, e con un par de pistola de pau, cas que disparaba arreo a canto se movía ó meu arredor, mentres soñaba con ser o meu ídolo mexicano Xorxe Negrete.

De contado, chegamos ao noso punto de destino. O meu amigo, arrimou a besta a banda dun balado e axudoume a apear do cabalo. Meteu a man no seu peto e agasalloume cunha peseta rubia.
Ala marchei eu, brincando e combatendo, intrepidamente, con cantos rufiáns estaba a atopar por tódolos recunchos dos meus camiños.

Metido xa de cheo naquel mercado, fun cruzando por el en medio de galiñas, bacoriños, becerros,… patacas, millo e un longo etcétera de  produtos dunha bisbarra fermosa e farturenta dos nosos campos agradecidos.
Certamente, aquela feira de Carnés, facía que fora unha das mellores que eu nunca xamais houbera pisado… (en nada semellaba ás d´agora, que tan so teñen plásticos e xentes de fora, sen gracia, nin nada que ofrecer que mereza a pena.
Os nosos mestres do chalaneo, pechaban os seus tratos cun apertón de mans, sen necesidade de notarios, que certificaran as súas operacións mercantís..

Fun directo po Tiro de Chuquiño, e merquei, ca miña peseta, uns cantos dereitos pa disparar ás lambetadas que estaban a colgar nun taboleiro, prendidas en amplas cintas de cores.
O home, con toda a súa pachorra, doume unha escopeta de feira que, mais ben, parecía estar amañada por el. Case estabas a matar primeiro ao teu veciño, que o fedello de papel que tiñas que partir. Os perdigóns de copa, petaban e rebotaban en calquera testa allea, menos na cinta dos caramelos…. Mais, de algo tiña que vivir.
No seu rechamante slogan, rezaba: “Todos para uno y uno para todos, todos al tiro de Chuquiño”. O Cyrano de Bergerac, estaba a piques d´aparecer por algún recuncho daquel argalleiro e concorrido lugar.

Non pasou moito tempo, cando vexo a unha muller de mediana idade, que estaba a chorar e a berrar coma unha tola, pois tíñanlle roubado mil pesetas, de dentro dunha bolsa de pano, onde os estaba á levar agochadas polo medio das tetas…
De contado, achegouse unha parella da garda civil, desas das d´antes, con aqueles frondosos mostachos negros; con aquela mirada segura e penetrante, e mais tesos que os congros das salmoeiras muxiáns… encalados ata as orellas e envolvidos, no medio nunha randeeira caparuza verde, que estaba a colgar polos seus lombos graúdos; e, sobresaíndo cara o ceo, uns flamantes mosquetóns máuser, que, certamente, non estaban a precisar. Abondaban as súas miradas penetrantes, pa que as túas pernas abanearan de medo.

E, con unhas intelixentes e concisas parolas, deixadas caer finamente, xunto coa autoridade que xa tiñan recoñecida, comezaban: “ imos ver, señora, ¿vostede non se dou  de conta de que unha man indiscreta, andáballe a escaravellar por ese lugar, onde vostede di, levaba agochados os cartos ?..”,- “Pois, si señor; eu, claro que me den de conta; o que pasa é, que pensen que, o moso, viña con boas intensións… ” .

Así era aquel mundo. Un mundo de bos e de “ruíns”, como agora, pero simpáticos.

Antonio Puertas






.

EL ARTE COMO DESACTIVADOR DE LA VERDAD

(Me alegra comprobar la ironía con que Eduardo aborda "la reforma" ,cómo Antonio es fuente de inagotable poesía y constatar que el blog sigue vivo y con nuevas incorporaciones) .
El viernes ,18 ,acompañé a mi hija a ver EL INSPECTOR ,de N. Gógol -más conocido entre nosotros por su novela (llevada al cine) :TARAS BULBA .Su tono satírico original se convierte-en la adaptación dirigida por Miguel del Arco-en una especie de parodia de nuestros políticos que recuerda a veces la película "Bienvenido M. Marshall" y ,a ratos ,el humor agrio de algunas escenificaciones de Gila .El sábado ví por la tarde la película que echaron en LA SEXTA titulada "John Q." .Nada tiene que ver con la obra de teatro ni en el tono ni en el tema . Pero ambas critican "la política de imagen" practicada por algunos protagonistas y ambas tienen muy en cuenta la misma como instrumento para medrar ,las dependencias que implica y las miserias que le acompañan .Una y otra creación deberían sublevar al espectador -y probablemente esa fue la intención de los autores -sin embargo,la condición de mero espectáculo que adquiere la cultura en la actualidad y la actitud del que "paga"-que acude al mismo como un acto de esparcimiento y de contacto social-desactivan -con la ayuda de la publicidad y de la concepción difundida de la cultura como medio de "lucimiento intelectual" y de distinción clasista -aquella carga moral ( y a veces revolucionaria) que las inspiraron frecuentemente .Nos conmovemos como se conmueven en la película los espectadores del secuestro ante la voluntad inquebrantable de un padre por salvar al hijo enfermo de corazón .Vemos los cambios radicales-aunque hipócritas-que se producen en políticos y gestores cuando sus particulares intereses pasan por el tamiz emocional de los medios de comunicación .Pero cuando esos mismos hechos se reproducen a diario en la vida real ,nos dejan indiferentes y pasan desapercibidos para la inmensa mayoría .Esa esquizofrenia de vivir sublevadamente la ficción y apáticamente la realidad ,es uno de los triunfos del SISTEMA ;y un claro fracaso del espíritu que-a contracorriente-lucha por inocular en las conciencias la rabia que nos humaniza y la solidaridad que nos cohesiona .
En otro orden de cosas :¿no eso lo que va quedando-más allá de la noble indignación de los protagonistas-del Movimiento 15-m tras la lluvia de reportajes en la prensa y de los videos en las televisiones? .
Como creo que a la salida de la representación no me hice entender por mi hija ,espero ,ahora -tras reflexionarlo más y ponerlo por escrito-aclarárselo a ella y llegar a quienes tengan el interés y la paciencia de haberme leído .
Saludos .Andrés L. Amboage

Por aquí de novo (Andres GV)

Liado cunhas eoutras cousas, desaparezo un tempiño deste noso taboleiro informático e reaparezo, coma hoxe, con certo sentimento de culpa.  Teño a impresión de que eu son dos condenados a pasar polo mundo pedindo constantemente perdón e abusando da xenerosidade dos familiares, amigos e compañeiros.
Os videos da Semana Social do Instituto León XIII están  incluídos na páxina da Conferencia episcopal. Este que acabo de poñer aquí  pareceume o máis atraente. E pensei  que o noso blog  era un lugar apropiado para el e non debería desaproveitar a ocasión de achegárvolo aos compañeiros e aos que nos visitan. Ben. aí está.

Para comprender o momento actual: panorama histórico (Andres GV)

La cultura en la Europa de los albores del siglo XXI

Dr. D. Fernando García Cortazar
Catedrático de Historia Contemporánea de la Universidad de Deusto

REFORMA CURRICULAR: XUSTA E NECESARIA

Saúdos

As entradas de Rafael e Antonio anímanme a corresponder. Grazas, Rafael, por abrirme a páxina da túa Enciclorrafapedia para informarme dos compoñentes da Comisión da Doutrina e da Fe e da Comisión Permanente da CEE. O problema é máis grave do que pensaba. Un saúdo tamén a Fernando, que tan ben nos aclarou algúns dos temas cos que soñamos arreo

Avance

Como vivimos tempos tan materialistas, moitos falan de recortes en educación en termos económicos. Non comprenden que é unha reforma profunda, estrutural e equilibrada que impulsará o ensino público e potenciará o esforzo dos nosos escolinos. Acabouse a lei do mínimo esforzo.

Como adianto, algunhas pistas materializadas en recreto*-lei no xoves negro do 17:

* Recreto: palabra enigmática pronunciada polo Presi. Contén as letras de recorte.

Matemáticas

1. A regra de tres pasará a ser regra de un, porque así tócalle sempre ao mesmo.
2. Os alumnos de Primaria xa non estudarán as catro regras, senón tres: queda suprimida a multiplicación por innecesaria.
3. A raíz cadrada será circular; afórranse así as catro esquinas e a tentación de mexar nelas.
4. As potencias quedarán reducidas a flacideces. É necesario. A sufrir!
5. Os triángulos pasarán a ter dous lados e dous ángulos. Os tríos non están ben vistos.
6. Os polígonos serán, en xeral, olígonos: de poucos ángulos.
7. A progresión xeométrica funcionará como a aritmética ata o ano 2016.
8. O signo + será utilizado en caso de extrema necesidade. Exemplo: o I+D+i será reconvertido en I-D-i.
9. Os séculos sufrirán un recorte do 20%. Durarán 80 anos.
10. Os sexenios durarán catro anos; os trienios, dous. Non se cobrará por eles.

Estamos tan mal

que parece o

ano que vén.

Lingua e literatura

1. Quedan suprimidos os superlativos e as hipérboles, por esaxerados.
2. Os sinónimos e as comparacións de superioridade evítense no posible.
3. Declárase a supremacía de mono- fronte a poli-. Os polifacéticos, como Valentín Paz Andrade, deberán ser monofacéticos.
4. Quedan suprimidos os politraumatismos. Nos hospitais públicos só atenderán os monotraumatismos dos que teñan papeis.
5. Todos os enchufes serán monofásicos.
6. As corais polifónicas serán monofónicas ao día seguinte da publicación do decreto-lei. Gran noticia para Fernando, que poderá alixeirar os ensaios coa coral de Arnoís.
7. O mono será animal especialmente protexido, agás o de familia monoparental.
8. Os elementos con, maxi- e macro-cederán ante sen, mini- e micro-. Exemplo: consenso e consentido serán sensenso e sensentido.
9. Recoméndase usar a discreción o prefixo latino in- e o grego a-/an-. Exemplo: inesgotable, innegociable, inhumana, analfabeta.
10. O número plural irá cedendo ante o singular. No 2015 acadaremos a discrepatio 0 ou pensamento único.
11. O m perderá unha pata ante b e p. Os grafemas discapacitados en mobilidade poderán usar bastón, previa compra.
12. Os adverbios de lugar adiante e arriba serán substituídos polos antónimos atrás e abaixo.
    Excepción: Adiante, Presi! Arriba España!
13. O dicionario, verbacén para embaucar, suprimirá palabras longas como otorrinolaringoloxía, nicenoconstantinopolitano ou supercalifraxilísticoespialidoso.
14. O h suprímese por mudo. O Estatuto de Galicia permítenos esbirrar e dicir: H mico!
15. Os sonetos, ata agora de 14 versos, non poderán sobrepar os 10: dous tercetos e dous binetos ou pareados. Máis fácil para os poetas, como Antonio.
16. Garcilaso de la Vega perderá a propiedade das terras herdadas e será Garcilaso a secas.
17. Los amantes de Teruel serán El amante de Teruel, con permiso de Hartzenbusch.
    Estamos tan ben
    que parece o
    ano que pasou.

Relixión católica

1. Os mandamentos da lei de Deus serán oito. Consensuaremos coa CEE cales se suspenden.
2. Dos mandamentos da Igrexa suprimirase un, que non sexa o cuarto: xexunar...
3. A corte celestial será reducida. Anxos e Arcanxos son os máís ameazados de ERE. Permanecerán seguros os Tronos e as Dominacións. Isto pode afectarlle negativamente a Rafa, síntoo.
4. Os Reis Magos serán dous. Vai ao paro Baltasar, por negro. Afórrase, de paso a mantenza dun camelo, que come e, sobre todo, bebe demasiado e pode atropelar nenos na cabalgata.
5. Na mesma liña coherente, do portal de Belén retirarase o boi e a mula: comen moita herba.
6. As virtudes teologais serán dúas. Permanecerá a fe, na reforma, e a Esperanza, por ter título nobiliario e apelido vasco.
7. Os sacramentos serán catro: bautismo (do Goberno), confirmación (da mentira), penitencia (de votantes e veciños) e a extremaunción dos moribundos asfixiados.
8. As potencias da alma serán dúas. Suprímese a memoria, especialmente a histórica e a recente da campaña electoral.
9. Dos novísimos queda suprimida a Gloria, porque se prohibe ser feliz.
10. En moral, o pecado mortal será recualificado como venial, de acordo co novo PXOM (Plan xeral de ordenación moral).

Estamos tan mal

que parece o

ano que vén.

Ecoloxía

1. As xirafas recortarán o pescozo nun 25% para protexer a vexetación da sabana. Os cisnes, un 15% para reducir as afeccións respiratorias de animais que viven en permanente humidade.
2. Os avións planearán a baixa altura para aforrar queroseno nas subidas.
3. As focas non poderán aparearse cos seus machos: os focos consomen moita pila.
4. As escolas infantís xa non terán galiña azul, que a pintura vai cara. Serán escolas de galiña de cor como Deus manda.
5. Fumigaranse os insectos, tamén as abellas, para impulsar a monodiversidade, porque na biodiversidade pululan os gamberros e maleantes.
6. A política dos tres R -reducir, reutilizar e reciclar- non sufrirá variación sensible. Os tres R servirán para recortar, recortar e recortar.
7. No próximo bienio, as tesoiras subirán de prezo por efecto da lei de oferta e demanda.

Estamos tan ben

que parece o

ano que pasou.

Xeografía

1. Non se estudarán os ríos máis caudalosos e longos. Serán substituídos por regueiros, regos e mexadas de campo.
2. A montañas máis altas cambiaranse por outeiros, montiños e castros.
3. Os océanos seran substituídos por mares, a poder ser cerrados, como o mar Morto e o Caspio.
4. As rías galegas, nin mentalas. A invitaciónn á risa desdramatiza a coxuntura.

Estamos tan mal

que parece o

ano que vén.

Historia

1. A bandeira de Galicia será só branca. Que agora xa non sobra pintura azul da galiña. Así gozaremos dunha paz irresistible.
2. A bandeira española perderá a cor do ouro, por ser moi “ostentórea”. Lucirá o vermello.
3. Recortarase a lista dos reis godos estudando só os números pares, para alixeirar a godienda.
4. O Alzamento nacional planeará a rente do chan. Coidado coas cabezas!
5. Quedarán suprimidas as 17 Comunidades Autónomas. Así España volverá ser unha, grande e libre (ou lebre,cambiada por gato?).

Estamos tan ben

que parece o

ano que pasou.

Consideracción final

1. Queda garantido que non se rebaixará o calidade do ensino e o Estado de benestar.
2. Estas medidas non están inspiradas polo proxecto de impoñer ideoloxías.
3. Cada venres haberá novas reformistas, ou non.
   Palabra de Wert.
   Máis información sobre as causas:
   mailto:www.luis@dewindows.sen

Hic habitat felicitas

Pese á prima de risco, á recesión e á bolsa que nos leva a vida, a bankia non se afunde, hai diñeiro para rato.

Palabra de Presi. O dente queda para carnes máis tenras.

Outro recorte é posible, colaboremos dando ideas.

En vez de queixarte pola escuridade, prende a luz. Hai razón para a Esperanza. Para a primavera/verán quédanos o mar e a montaña: a praia das Gaivotas e a serra do Voitres.

Saúde.

Edu*

*Asino así porque ardo en desexos de recortar, unha patoloxía obsesiva.

A MIÑA CASIÑA

Ó subir pola do Medio,

e, a de Corral, ó pasar,

alí está a rúa Pizarro,

alí comezou meu cantar.

Alí as miñas lembranzas

vividas no meu lugar,

soñando volver con elas,

soñando con retornar.

A brancura da casiña

 e mailas fervenzas do mar,

fanme chorar cando penso

no meu rueiro, no meu fogar.

Laiando fun pola vida,

cantando fun polo mar;

 areas da miña vila

marcaron o meu pisar.

Canto mais lonxe pisaba,

mais me poñía a chorar,

e, o entrar polas Carballas,

rexurdía o meu cantar.

Cantaban comigo as fontes

e as neniñas ó falar,

cantaban os paxariños,

e, bruando, cantaba o mar.

O balcón da miña casa 

e os xeranios da miña nai,

polo miudiño cantaban

ó ver pasar ao meu pai.

Todos engadían algo,

todos querían cantar,

un remuíño envolvente

buligaba por meu fogar.

Antonio Puertas

COUSAS SEN XEITO

Como non sei ó que hei dicir, e, non conto cunha idea preconcibida, deixo que a miña man e a miña cabeza ó fagan a súa maneira. Esa, xa irá xurdindo, se quer, no seu preciso momento.
Veredes, pos, sobre esta  mesa, un prato sen xeito nin maneira, mesturado con sopas de letras que non veñen a conto. Con ervellas propias e patacas de Coristanco, nun guiso todo revolto en zume de limón, ou de laranxa, pa que cada quen guste o que mellor lle praza. Contos co desatino falangueiro que se dan nas “praiadas” e que van polo mar abaixo, braceando ata onde chegan os berros e maila vista.

Este, é un deses días en que tes a cachola valeira, e dis: ¡ bo !… tamén  ó sementar na area patexo usando o sacho con verbas eruditas, ou o usalo rizón pa encravar as parvadas, é, un modo de facer patria. Que cada un diga e faga ó que lle veña en gana. Cousas que non veñen a conto, habelas si que has hai.
Ninguén coñece quen navega nunha gabarra ou nunha gamela, cando van polo mar abaixo; por iso, daren bandazos en ámbalas dúas embarcacións, pa que todos nos entendamos, sen marear demasiado.

Outrora, á tolería recoñecida, estaba mais enraizada que hoxe en día; iso, sen ter en conta os males non catalogados por aquel entón, coma, por exemplo, aqueles causados pola praga da droga. Deses, hoxe, non hei falar…ou si, xa veremos.

Polo noso pobo, estaban a camiñar con certos aires de coxeira que ía e viña, algúns “toliños” Tiñan un abalo mais acentuado co resto, sen que, por iso, houbera suposto ningún demérito nin pa eles, nin pos que tiñan outras inclinacións, tan randeeiras como ás deles, mais, non recoñecidas. Todos, con idéntico viraventos, ranqueabamos a propulsión, empurrados de cara a un mareo colectivo, que facía peneirar o noso mesmo chan.

Uns, mallaban no tempo, en redor do Farelo, e, sacaban vantaxe aos seus inmediatos perseguidores. Outros, asomaban a súa lúa chea, iluminando coas súas  testemuñas ás parvadas dos demais; e, así, cada quen no seu muíño, peneiraba as ideas, envorcándoas no saco dos outros.
Os contos, coa parte de literatura atoleirada, enchía de erudición ou de palla ó sufoco do leriante, que as estaba a soltar. Na derradeira extrema, alí estaba sempre a súa lingua, barbeando a espuma do que estaba á suar.

Contaba miña nai que, na súa nenez, a xente era mais relixiosa que hoxe en día. As guerras do vello continente, facían do espírito, unha peneira que estaba a arredar a palla,  escollendo moito mellor o grao das colleitas do bo consello.
Coma o corpo nada tiña que agardar, mais que abona-la leira do camposanto, todos empozaban os seus pasos, carrexando ideas de cara o culto relixioso, pa que o noso Señor, impara nunha bacía, os males do sentido.

Era domingo e, don Antonio, estaba a balanzar os seus ollos e os seus brazos, dende enriba do púlpito, sinalando, aquí e ala, a vinganza divina en contra do seu pobo, polos pecados da carne… mentres, sen alento e sudorífero, irrompe no templo un rapaz, e atúralle o cura ás verbas santas en metade da gorxa; e, comeza a berrar: ”Manoliñooo, corre, que acaba de caer un avión na Area da Vila…”A tolería colectiva, apoderouse, de súpeto, dos pes inquedos da xente e dos bancos do templo. Convertéronse en cabalos da Segunda Gran Guerra, sobre os que estaban a trotar os xinetes da freguesía. E, á porta da igrexa, transformouse en aturada pasarela da escorrentada xeral.
Alí Babá, con todos eles, estaban a trotar ó lombo dunha idea: chegar axiña a un improvisado campo d´aterraxe, que estaba a rebordar en tesouros d´outro mundo.
Unha ilusión, que caera fulminada dende o alto das nubes, estábaos á agardar aquel domingo, partida en mil cachos. E, os pes de millo, eran os seus gardas tombados por aquel estoupido, nunha improvisada sucursal de Conxo polos nosos lares.

Falábase, tamén, dun que tiña matado a un lobo coas súas propias mans. E, d´outro que,  abrira a barriga cun coitelo, e, delirante, paseaba polas rúas, coas súas  tripas colgándolle polo chan. O menciñeiro, que, non percibira nin un lorcho polo seu traballo de zurcido, anotara no seu diario de recordos: “ estraña historia, que os aires da ria, alentaron pa si ”
O bandullo daquel homiño, chegou a podrecer de vello; e, dende entón, fora respectado por todos, agás polos rapaces, que lle gardaron, nas súas falcatruadas, unha prudencial  distancia, por se acaso. Os apuntes recollidos a pe de praia, son, hoxe, historias do Terceiro Milenio.

Mais, a cima da “sen razón”, á estaba a ostentar unha mulleriña alta, de mirada escura e penetrante, paso lixeiro, espírito vagabundo nas noites d´inverno, fala descoñecida… Tanto estaba a sementar xurelos polo rabo, coma, dende enriba da Virxe do Monte, deixaba caer as súas ideas de cara o mar. Nin o vento nin o aire, que ás estaban á escoitar, atrevíanse a rosmar.
Pola súa leira, desfilaron gatos e cans, martas e raposos, seguidos moi preto deles polas ánimas doentes da Santa Compaña. Candelas das ideas, que estaban a fumear sen xeito nin resposta, por unha parcela sementada de sardiñas e xurelos.

Certa ocasión, saía eu  da miña casiña, brincando coma un salta montes, e, enfilando, coma sempre, á rampla d´Aguiar; cando, na primeira revolta que deixa a miña casa, tropecei de cheo cunha mirada de ollos negros, engrenada nunha xuvenil alma de muller, que me fixera  acelerar o abanico das miñas pernas, e saltaricar ó palpito do meu sentido rapaceiro, ó ver como estaba a aplaca-lo aire cunha fouce na súa man.

Nenos e vellos, homes e mulleres, non tiñan xabrón  d´abondo pa escorrentar seus sobresaltos polo río do Prado. Os calzóns, chusmigaban a cagarría do medo, sementando as corredoiras, que as acollían ensimesmadas.
Coma ben di á nosa canción popular “…ás nenas de Camariñas, quedan no río, quedan lavando…” Lavando e cantando cun tempo tolo, que volve de novo, a baldear os camarotes dos barcos estartelados, coas nosas peregrinas ideas.
E, digo eu, tolo ou non: un enteiro, é un caldeiro… e, a droga, un vertedeiro, que temos de tapiar con bos caldeiros, pa que se amañe o vertedeiro.
Nos vos esquezades que isto é unha mesa, cun prato sen xeito nin modo que temos pa roer.

Antonio Puertas.


         

As Letras Galegas non morren, mentres algúns, estemos a chafullar nelas.


BELDOÑA

¿ Que vos vou a dicir eu de Beldoña ?. Se Beldoña, non é tan so o meu nick, senón que é  unha caixa de sorpresas gardadas nun fermoso val, circundado e custodiado por  unha frondosa vexetación que fan,  daquela  terra, ó paraíso das Mariñas.

A etimoloxía do seu nome, polo menos pa min, debe ter a súa orixe no latín: BEL (bela) DONA (dama), e, se non fora así, debería selo, pois é á máis guapa aldea da comarca .

A miña doa, TITA, naceu alí, e, contaxiouse pola fermosura daquel lugar, afincado no municipio de Abegondo. Sorte que tiven, pois, dese xeito, puiden mellorala miña descendencia, dándome a cambio catro fermosos fillos, cuspidiños a súa nai. Ó único “defecto” que ten, e que é un pouco berrona, coma tódalas mulleres ( con perdón). Dende que ás botaron do Paraíso, e tiveron que patexar ás rúas pa mirar escaparates, sen mercar, non dan abasto a mallarnos a “zapatazos”, coa lingua…( vanme a matar) .Por contra, cala de contado, e imprime, pa iso, máis  saleiro na aspiradora, rematando axiña. Cando desenchufa ó aparello, xa non recorda ás causas das súas cantareiras ó sol.

…Prosigo...Esa aldeíña, situada a oito km de Betanzos en dirección  Mesón dó Vento-Ordes-Santiago,…está a catro toques de balón dos campos do Deportivo, e ten moi poucas casas, mais, todas elas, cusquiñas e espalladas por un lugar rodeado de piñeiros, carballos, bidueiros, e, moitos, moitos árbores froiteiros: pereiras, maceiras, figueiras e, sobre todo, cerdeiras… Terras de labranza onde ó millo, ó trigo, ás patacas, ós tomates, as leitugas, e, outro longo etcétera, fan, dese recuncho, unha despensa agrícola sobranceira dos mais exquisitos manxares daquel chan…  e ,de paso, do meu conxelador.

Outro novo inciso. Vouvos á contar unha anécdota que lle pasou á miña nai, recen chegados a Abegondo, á onde, o meu pai, fora destinado como secretario xudicial: resulta que, certo día, mandou un rapaz pa que lle levara un recado, e, de recompensa, doulle unha fermosa mazán. O mensaxeiro votoulle unha ollada, colleuna , e zapateouna, por contrariedade, contra a parede da nosa casa.
Neses intres, a miña proxenitora, non comprendeu ben aquel desprezo; mais, co tempo, puido coñecer que, agasallar cunha mazán a un neno en Abegondo, era coma pagarlle o recado cunha sardiña á un camariñán. As cousas valen dependendo á fartura ou escaseza do produto, e, segundo o lugar onde estes á vivir.

Si, amigos, estas terras son outro mundo, na súa forma de ser e de pensar.

Está cruzada, esta segunda patria, polo rio Barcés, que desauga no pantano de Cecebre; augas das que bebemos tódolos coruñeses.
Nel pesquei á miña primeira troita, poñéndome de  espantallo de cara o río, e agardando  á que me picasen.
Eu, que estaba afeito á cargar o cesto nas augas da nosa ria, non comprendía, como era posible pasar o día enteiro, e, tan so, levar ó lombo un cesto de vimbia cheo de aire, e cunha  descoidada “arco iris” de merda. Pois, tamén nisto, era diferente o lugar. No rio  ou no mar, tes que axeitarte á outras artes ou maneiras de ser e de obrar, que, tamén, tiven que aprender, se quería matar o meu enraizado antollo.

 Co tempo, funo superando pouco á pouco, á base d´engordar á miña ilusión, coa fantasía que nunca me faltou. E, situándome  no medio d´Area da Vila, cun cachiño de boroa, pingado coa graxa dunha sardiña, ala polo mes do San Xoán, os meus pes estaban a escaravellar de gozo polas areas… ata que, os estoupidos dos foguetes das festas de Crendes, botaban por  terra das Mariñas á miña va ilusión.

Por todo que vos estou a contar, non podería ser d´outro xeito o nome da miña lanchiña nin o do meu nick, se non quería ser vítima d´outros berros máis atronadores, por parte de quen me sen, coas  consecuencias incalculables, que, a miña falta de sentido, me puideran carrear.

Pa rematar, se algún día pasades por esa estrada, á altura do Cruceiro de Beldoña, parade e enchede o coche de froita, que, as xentes do lugar, agradeceránvolo ( sen que vos vexan)
Antonio Puertas




 
 

RETALLOS DE URXENCIA (R.G.R.)

Na véspera do cuadraxésimo noveno ano en que se ven celebrando o día das letras galegas, coa solemnidade que merece, parece necesario deixar un comentario sobre tan sinalado día. Este ano adícase a D. Valentín Paz Andrade. Foi un ilustre galeguista polifacético. Xurista, político, empresario, escritor, economista, poeta. Emprendedor de Pescanova. Dou moito traballo aos mariñeiros dos pobos da ría da Arousa e da provincia de Pontevedra. De termos moitos Valentíns e Isaacs a este bendita terra outro galo lle cantaría. Os bos e xenerosos galeguista crearon moito para os demais pero a meirande parte deles non tiveron familia pese a estar casados. Agora coa wikipedia poñedes o nome de cadanseu e chama a atención o pouco prolíficos que foron. D Valentín tivo un fillo. Tampouco as súas empresas tiveron moita sorte. Os fundadores tiñan tantas cousas na cabeza que logo se decataron os que os arrodeaban e aproveitaron para facérselle arteiramente coa maioría das participacións sociais para quedarse con elas e repartirse os beneficios. Pasoulle a D.Valentín, pasoulle a D.Isaac, pasoulle aos primitivos “Fuxan os Ventos” e a historia dos egoísmos repítese. Como di Alonso Montero mentres un andan na poesía outros andan no vil metal.

Hai un video feito para a ocasión en “You tube” que se ve con gusto:

                                          

                                              Sirva de recoñecemento ao homenaxeado

 

Hai tantas cousas que se poderían comentar que un xa non sabe por onde empezar. Tempos revoltos. A lei de Murphy parece que non falla. «Si algo puede salir mal, saldrá mal.» Como lin que dixo o ex bispo de Vigo, cando saltou á prensa a operación retablo. “Se levan tanto tempo gravando será mellor que Deus nos colla confesados” O sumario dorme nun xulgado de Santiago e cada vez que o colle un funcionario quéimalle nas mans e volta para o estante correspondente. Pásalle como o do Prestige que vai para dez anos e non se sabe a data de comezo. Os xuíces que lles correspondería declaráronse incompetentes e o Tribunal Superior de Xustiza terá que estudar o asunto sen presa ningunha,Se esperou dez anos ...

 

Cambiemos de tema. Dicía Fernando,aproveito para mandarlle un saúdo,se habería que meter os cartos no colchón. Está demostrado que é perigoso. Pode producir desviacións de vértebras e secuelas invalidantes.

                                          

                                                                Aí vai a proba documental

 

Para, agora que ven o tempo de ir ao mar e a praia, concienciarse da importancia de non tirar nada vale moito esta imaxe:

 Para protestar e dicirlle aos que nos gobernan que andan trabucados vale esta imaxe que tamén me chamou moito a atención:

 

Saúdos para todos que hoxe non ando moi ben de tempo. A ser bos e xenerosos como foron algúns dos nosos antepasados. Rafael

A CARÓN DA MIÑA CASA

A carón da miña casa

tiña unha pedra por banco,

onde se escoitaban contos

que a min me gustaban tanto.

Os contos eran de meigas,

de afogados e adoecidos;

eran contos dos meus avós

con mortos e aparecidos.

Escoitaban palilleiras,

peneirando os seus bolillos,

pousando a moxega das mans

cando escoitaban ouvidos.

O lobo polas Carballas,

i o campo santo cos figos,

se repartían as almas,

polas noites de laídos.

O home do saco nas rúas

carrexando nos meniños;

a tola chupando a sangre

con coitelos nos camiños.

Un que morrera en Bos Aires,

e aparecera no Pindo;

unha viúva sen fillos

que na vasoira ía indo.

Berros pola media noite

sen xeito, nin seguranza,

se é que viñan do mais ala

ou foran dunha vinganza.

¡ Cantos contiños escoitei,

no regazo do banquiño !

inda que é pedra, se lembra,

do tremer do meu corpiño.

Antonio Puertas

          O dia das LETRAS GALEGAS , son para algo, e eu quero chafullar un pouco con elas.      

   A DERRADEIRA BATALLA.

De véspera, todos estaban concienciados de que se estaba a aveciñar ó momento crucial. E, en grupos de dous, ou mais, rastrexaban leiras e piñeirais, que se atopaban mais a carón do noso lugar. Ó fin, non era outro, mais que ó de atopar a pola máis axeitada pas necesidades de cada man. Había que estar preparados, pois, o inimigo, sempre en garda, non deixaba respiro, nin deixaba de vixiar

Outros, armados de pachorra, os que xa a tiñan recoñecida, pasaban horas e horas acepillando espadas e coitelos, pa mellor imitar a fereza dos matachíns. Ás labraban uns auténticos mestres adestrados en técnicas de combate. Foron eles, aqueles a quen os seus antepasados, lles tiñan transmitido, polas distintas maneiras en tons de voz, viva,  ou a grito pelado ( conforme quen foran os seus respectivos alumnos), seguindo aquel resón de xeración en xeración.

As contendas nunca foron cousas novas; a historia está atoada de litixios e de barbaridades, dende que os garabullos deixaron constancia escaravellando por todas partes. Mais, ningunha,  nin sequera a liorta dos Cen Anos, tivera comparanza, nin en duración, ni en fereza, co que se estaba a armar entre os do Campo e os do Rueiro-novo.

O adestramento era, pois, porfiado e testudo; e, os reflexos, deberían estar a punto de carambelo, co fin de poder sacudir, no seu preciso momento, ás habilidosas afiadas cornadas dos opoñentes.
Tende en conta, que, a  recoñecida fama de espadachíns, que gozaban os do Campo, era impoñente, e, traspasaba, de “ por se “,  os marcos das leiras veciñas.

Aquel funesto e derradeiro día, a fronteira parecía tranquila, e, o Río do Prado, baixaba, coma sempre, normal. Se se quer, lixeiramente ondulado, debido a forza dun vendavaliño, que facía  abanicar ámbalas dúas bandeiras rivais, imprimindo uns “ riciños “ de cores sobre ás súas augas limpas e puras; coma se fora unha louzán moza, que desenvorca na madrugada dun botellón.

Pola nosa banda, contabamos co olludo mais experto que xamais parira o noso lugar. O mesmo tempo, un agudo en interpretacións de AUGAS MESTAS. Abondáballe unha sinxela crocada de vista, ou ulido, pa saber xusto ó que se ía á cocer en cada casa.

Aquela imaxe amosada nun rio, aparentemente tranquilo, non deixaba  lugar á dubida algunha, pa aquel mestre adiviño: - Á DERRADEIRA GRAN GUERRA ENTRE O CAMPO E O RUEIRO-NOVO, terá lugar a partir das dez e cuarto en punto, do quinto día das Calendas de Maio… os  espantallos e os feiticeiros reflectidos entre ás xebras deitadas na camareta do río, están a berrar alto e claro.” DIXI“.

Efectivamente, así foi. Coa mesma precisión matemática do reloxo suízo prometido por REIRA, a cambio de figos, fóronse amoreando ás mellores espadas dos nosos rueiros, formando nunha especie de rodo estricado, sen touros amansados, e, cos claríns ao son de toque en “ desfeita total “, comezou  á definitiva e derradeira gran batalla de Camariñas.

Inda que, como todos sabedes, as tropas do CAMPO eran superiores en número, ás do RUEIRO-NOVO, por contra, contabamos  cun canciño - mascota que, coma ben dicía a xente, ó falar del: “polo pan baila o can “ , cando se estaban a referir a súas habilidades saltaricas, polo medio das lirotas, pa lograr un bocado de ovos.
Apenas erguía vinte centímetros, mal medidos; o rabo sempre erguido (endexamais víselle entras pernas); combatía en primeira fila; trincaba ata onde chegaban seus dentes de can novel. Case sempre, cuarta arriba ou cuarta abaixo, era polo medio e medio, do corpo acurrunchado dun inimigo amedrentado.

Entón, comprendín aquelo, de que non fai falta ser grande pa chegar a onde hai que chegar. E, menos mal que as mans servíanlle ós outros de escudo protector, ¡ que si non…!

Se os cans, son descendentes directos dos lobos, por lina paterna, por moito que á súa especie houbera dexenerado, como é caso que nos ocupa, sempre conservan a valentía dos seus primates, como queda demostrado.

En definitiva, o verdadeiro heroe da  guerra das espadas, fora, é, e seguirá sendo, o noso canciño. ¡ Que Deus o teña na súa gloria !… e que deixe de trincar, pa que, polo menos aló arriba, haxa paz eterna. ¡ “ Que Dio-lo-queira.” !

Antonio Puertas

OBITUARIO DE ARES ESPADA

         Hoxe aparece na prensa a nota necrolóxica deste noso profesor e formador. A información que da é a seguinte:

El Reverendo Señor Salvador Luis Ares Espada

Fue presidente de la Comisión Diocesana de Arte Sacro y Director

Falleció en Santiago a los 83 años de edad

D.E.P.

(Profesor Jubilado de la Universidad de Santiago de Compostela) (Administrador Parroquial de San Félix de Sales y Santa María de Lamas)Sus hermanos, Chelo (viuda de Saturnino Madrigal), Áurea (viuda de Antonio Girón) y Pedro (viudo de Carmen Segura); sobrinos, sobrinos políticos y demás familia, Ruegan una oración por su alma y la asistencia a la conducción del cadáver mañana lunes, a las DIEZ Y MEDIA de la mañana, desde el Tanatorio Boisaca hasta la iglesia conventual de los PP. Franciscanos (San Francisco), donde se celebrará el funeral de cuerpo presente y seguidamente recibirá cristiana sepultura en el panteón familiar del cementerio municipal de Pontedeume, favores por los que anticipan gracias.

Capilla ardiente: Tanatorio Boisaca, sala nº 7.

Foi Profesor noso no curso 64-65,se mal non recordo,de Historia da Cultura en terceiro de Filosofía. Puxo como texto un libriño de pouco mais de 200 follas titulado:”Historia del Arte y de la Cultura” de Enrique Bagué da Editorial Teide. 

       Eu é dos poucos libros desa época que conservo porque é un verdadeiro resumo dos distintos estilos de arte,arquitectura e pintura ao longo do tempo e ademais relacionándoos coas ideas imperantes de cada época e mais coa música e literatura Foi dos poucos que nos falaron do cubismo,arte abstracta e do surrealismo. Era un admirador de Le Corbussier e da súa arquitectura relixiosa. Tiña unha colección de Templos modernistas construídos en Europa e América que nos mostraba a través de diapositivas.

      Despois seguiu como formador durante os anos de Teoloxía. Amaba o teatro e dirixiu algunha obra que representabamos con moito esforzo ao renunciar ao tempo de lecer para os ensaios. Aos que llo pediamos deixábanos quedar vendo estudio 1 de T.V.E ata moi tarde en que remataban aquelas sesións nocturnas de teatro moitas veces en directo. Sirvan estas ideas de recordo e agradecemento. Vivirá na nosa memoria desexándolle o mellor.Rafael

MADRE

Nunca más podré regalarte una flor,

como el pasado año, un día como hoy.

A tu casa llevé el clavel de mi amor;

sin ti, madre,… sin esa flor, hoy estoy.

El mes de mayo el viento la marchitó

y nunca más quise talar otra flor…

¿ para qué ? si ya tu cariño me faltó.

Sin tus besos ya me ahogué en mi dolor.

Este año te voy a regalar un poema,

y en tu trono lo cantará un ruiseñor.

Abre, pues, las ventanas de mi pena,

y escucha en tu cielo mi canción de amor.

Madre, dale mil besos al ruiseñor.

Escríbeme en un pétalo tu oración;

un río me traerá el trino de tu amor

brincando en su cuna… alzando tu canción.

Antonio Puertas.