AÍNDA VEXO

Aínda vexo ao meu querer,

ó contemplar teus encantos,

cos recordos que quero ver,

 buligando polo meu ser,

e alporizando meus prantos.

Aínda vexo polas hortas

ó noso Muíño do Vento,

entre corredoiras tortas

ca súa pedra sen portas

polas que entro sen alento.

Aínda vexo faldriqueiras

no sollado de Isolina,

con panos de palilleiras;

 bolos do lar nas lareiras,

e “chiquitos “ na Cantina.

Aínda vexo a bisbarra 

ateigada de piñeiros;

a Arximiro na gabarra,

ca súa moura zamarra,

escallando ós rapaceiros.

Aínda vexo a fogueira

pola outra banda da ría,

e ao Nacho nesa xeira,

escorado na traiñeira,

 por Merexo, cando ardía.

Aínda vexo enfornadas,

cas fábricas á fumear,

e as tripadas entubadas,

 escorrendo mesturadas

en Cerdeiras i en Aguiar.

…E ao pombal de meu pai

enriba do galiñeiro;

e a botica da miña nai;

e aos zapatóns que me fai

Modesto do zapateiro.

…E lebres no monte da Vela,

e ó Tubío con Lucero 

polos carreiros d´Arnela;

ou polas leiras de Insuela

a paus de:“ aquí vos espero”

E sinto tocar o corno

dende a Praza ata Merexo;

e, apañando no patexo,

deica os agros dun entorno

por onde axexa o conexo.

Aínda vexo o carniceiro,

fachendoso no cabalo,

apeándose nun balo

con bestas de bo vaqueiro,

mentres vai cantar o galo.

Aínda, á Fonte Barreira,

 baixando co río do Prado,

e, mesmo a carón no lado,

pegadiñas pola beira,

espadanas polo estrado.

E o estrume por medio, perde

a Mariano da Cabreira,

que, na Grixa, ou a Lontreira,

cargara con toxo verde

pa queimalo na lareira.

E as ascuas po incensario

que tiña encargado o cura,

eran as de mais perdura,

dende a igrexa ó campanario,

colmando incenso en fartura.

E os Campaña e mailos Nito

tensando a corda, cun pano

de fronteirizo mediano,

pa ver quen fai o “ machito “

polo Carme d´aquel ano.

Vexo, aínda, Camariñas,

dende lonxe o noso faro,

e, requirindo o amparo,

nosas aboiadas barquiñas

que na néboa ven seu claro.

¡ Hai! que preto da terriña

vexo a casiña onde nacín,

¡ hai ! que lonxe dela vivín

crecendo coa morriña;

 …lonxe, moi lonxe, eu, me sentín.

Antonio Puertas