Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

viernes, 8 de noviembre de 2013

Aportacón a Radio Galega, Programa Pensando en ti, de Marcial Mouzo, Xoves 7, ás 3,ooh.
NAUFRAXIO DO MINA SORIEGO.

    
Aquela noite non presaxiaba nada bo.

Pola tardiña, as suradas, estaban a golpear xa con forza a nosa costa e, as gaivotas, planeaban baixas, sen, case, poder sortear os atrancos das nosas cabezas, caendo estrepitosamente sobre as pedras do Cansorro, abatidas facilmente polos nosos tira croios.

Os golpes de mar, víanse vir rompendo, dende antes das Quebrantes de Fora, semellando aludes de neve en tromba; e, a espuma desprendida por aquelas montañas d´auga, sobrevoaban atoladas as ruínas do Castelo, sementando de copos brancos a herba tombada dos prados de Leis e a desembocadura do Río Grande da Ponte.

Pola ria, bulebules d´auga verde escura, a modo de pallas xigantes, estaban a ser absorbidas pa, de seguido, volver a incorporarse naquel tren galopante de nuboeiros enchidos d´electricidade.

A xente do pobo, recolleuse cedo agochando baixo as sabas, e, escoitando, colloada, aqueles tronos vidos do máis ala, que facían bailar as camas coma barcos sen temón, zarandeados pola furia dos elementos.

O Villano, intrépido adiantado nos peores momentos daquel combate celeste, non paraba de emitir sinais d´aviso, previndo a posibles embarcacións do perigo que tiñan diante de si. Non en vano, era a COSTA DA MORTE aquel lugar infernal en momentos como aquel.

Trala tempestade, achégase a quietude, e, pouco a pouco, as xentes do pobo, íanse erguendo amodo, coma querendo non ver nin oír ó que puidera haber acontecido aquela noite. O mar, maxestoso, seguía amoreando deica a terra montañas d´auga, sen saber a ciencia certa onde, ao final, íase gardar tanta abundancia daquel vaidoso liquido.

As primeiras carreiras da fatal presaxiada noticia, foi transmitida polas mulleres de porta en porta, anunciando con bágoas que, o MINA SORIEGO, tiña encallado nos baixos da Barca.

Os mortos, sen coñecer nin o número, nin a procedencia, dábanse xa por certos .

O pobo enteiro, acelerou a marcha cara a Virxe do Monte, apetuñándose na cima da ermida pa rezar, e, de paso, poder mirar pa un esqueleto de madeira que, de cando en vez, asomaba a súa mirada moribunda, coma querendo tomar alento entre golpe e golpe de mar.

Durante os dias seguintes, ían aparecendo, espallados, aqueles desgraciados homes, quen, o mar, seu compañeiro, tíñaos vilmente traizoado.

No camposanto, a miña mente de rapaz gravou pa sempre a escena dunha autopsia, que repite nas noites de treboada: e, alí, estou a ver a aquel infeliz, descortizado pola furia do mar e os coitelos dos homes, estudosos das “ causas” da súa morte. O seu nome e a súa orixe, aínda podería repetilo aquí e agora, do mesmo xeito que podo recitar o Nosopai, aprendido dende rapaz.

Inda hoxe, cando entro no camposanto de Camariñas, a miña vista vai na procura daquel lugar exacto onde fora soterrado aquel afogado. Dende entón, estou a ver aquela escena, cada vez que entro no recinto carniceiro a carón mesmo da porta d´entrada da morada eterna. Ao dia d´hoxe, xa derruído, a Deus grazas.

Esta fora unha das anécdotas que, noutro relato anterior, quixen pasar por alto, por ser impropias de ser “vividas ” por un inocente sacristán con poucos anos de vida.
¡ Descansen en Paz, tódolos afogados !
Antonio Puertas



    












                                   

























2 comentarios:

  1. Precioso relato Antonio.Xa o escoitei a través de facebook e impresiona como acordas e describes o sucedido.Eu sempre lles dicía aos profesores de lingua castelán e galega que de pouco vale ensinar e escribir e ler se despois os nosos alumnos non len nen escriben.Nótase que nós tivemos bos profesores que nos contaxiaron as ganas de de ler e mais escribir.Hoxe piolas redes sociais hai moita xente nova que perde o medo a escribir.Paréceme un bo síntoma de que a humanidade anda para adiante e mellora.Non pode ser doutro modo.Un saúdo Antonio e seguireite escoitando a outra hora.Cousa que hoxe podemos facer sen necesidade de estar espertos grazas a estes novos inventos que fan cuasi miragres.

    ResponderEliminar
  2. Os nosos profesores, Rafael, foran os mellores que había por aquel entón. O único que eu voto en falta, é que non ensinaran a lingua galega, e o pouco que eu sei dela, tiverao que ir aprendendo pola miña conta... e mal.
    Grazas; e levas razón que, ainda que algúns coma eu, no no fagamos alo moi ben, a lo menos intentámolo.
    Moitos dos nosos compañeiros, son verdadeiros verdadeiros fenómenos en temas literarios; mais, parece coma se non quixeran airear as súas cualidades. En fin, nos, ao noso; e, alegrame que entres a menudo, pois se non, esto íase a fretir churros.
    Unha aperta
    Antonio

    ResponderEliminar