Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

viernes, 24 de enero de 2014

Unha nova entrada deste xoves na RG.

TAL DIA COMA HOXE

Resulta que, tal dia coma hoxe, fai uns cantos anos, ocorréuseme dar unha volta por este mundo; precisamente, o mesmo dia en que o meu pai, fixera o seu camiño de volta.

Atopábame no medio dunha aburrida eternidade; sempre igual, dias sen noites, pan a fartar, sempre claridade e felicidade. Todo era inmensamente marabilloso e monótono; xentes encantadoras, malia que, case todos, desexabamos experimentar algo novo e desigual.

A lista dos enrolados pa viaxar a este mundo, era descomunal. A única condición que impoñían, era que, na nova morada, tiñas que ter un comportamento medianamente decoroso con tódolos viaxeiros contemporáneos teus.

Ninguén coñecía nin a data de saída , nin a de chegada , nin o que estaba a agardar na outra banda; nin sequera, se aquel peregrino do máis ala, íase a adaptar ben ou mal, co triunfo ou o fracaso que puidera ter, ou o que lle estaba a agardar naquel fermoso bolo de cristal, que tanto brillaba no medio da inmensidade.

Os que ían retornando da viaxe, estaban a contar historias, tanto de xente ruín e miserable, que aproveitaban a boa fe dos outros pa enriquecerse eles e triunfar; coma tamén de outros, que estaban a falar da boa xente que entregaba as vidas, pa que os seus iguais puideran afrontar mellor a meirande parte dos atrancos, sabedores coma estaban de que, algún dia, tiñan que retornar, e de que nunca mais volverían a viaxar.

Todos eles, traian a conciencia do ben e do mal, malia que, a moitos, pouco ou nada lles importaba, con tal de lograr o seu obxectivo de conquistalo mundo por riba de todo. Avasalar aos seus semellantes, con actitudes pouco éticas, mais propias de animais sen alma, que de criaturas celestes.

A min, por aquel entón, déranme a escoller a ruta a seguir; e, sen dubidalo, quixen voar pola cima daquelas estrelas da vía de leite, que, antano, outros peregrinos marcaran na bóveda celestial.

O meu desasosego e a miña curiosidade, íame levar ata as terras do Apóstolo, que tantas batallas tiña contado da súa experiencia por aqueles fermosos lugares.

Decidido, cheguei ata o mesmo fin do mundo; xa nada mais adiante podía andar, sen atopar os atrancos dos mares:“ Non máis ala “, malia que, coa miña barquiña, algún día, tamén eu desexaba escudriñar.

Atravesei o éter, coma unha estrela fugaz; e, encarei os pasos cara este mundo real, onde, o espírito, case que non conta, coma tiña que contar.

Ateigado estaba o meu camiño de estrelas, de bólidos e de cometas, que cruzaban errantes o espazo, sen saber a onde irían parar.

Atopei a moitos que ían e viñan polas mesmas rutas da eternidade;  e, tamén, con algún que outro tolo, que, dende a terra, pretendía inutilmente traspasa-lo espazo sideral.

 Finalmente, aterrei nun lugar recóndito e perdido, acurrunchado no mapa, e ao que poucos lograran chegar.

O coche de Pombo, envorcou o meu fardo envolvido de fachenda na mesma cerna da Costa da Morte ( ironía do destino pa que, de vivo, puidera soñar )

Acudiu á por min a señora MARIA DE VALIÑO, e, recollendo aquela encomenda, a escape, levouna  a casa da señora MARITA DO JORILLO, pa que ela fora a miña nai.

E, dende a rúa Pizarro, comezaron as andanzas da historia dun personaxe soñador, que, certo dia coma hoxe, puxérase a soñar coa vida que desexaba soñar.

Un Quixote, que trota con Rocinante cunha lanza por corazón, enfrontado a uns muíños que queren torce-la pluma da súa ilusión, sen saber ben que, nesa lanza, vai cravada a súa alma.
Ceibar a Dulcinea, prisioneira na illa que se propón conquistar, non ha supor verter nin unha pinga de sangue daqueles xigantes malandríns.

Vagabundo do destino, a pique de remonta-las derradeiras cimas da vida, trata de cumpri-la encomenda que marcaran pa el no mais ala.


Antonio Puertas


IN MEMORIAM

Daquel dia coma hoxe, venme a lembranza do teu aniversario,
e, quixera, pai adorado, conversar de tantas cousas;
mágoa que non sei que che hei dicir, pois, lémbrote a diario
con estas bágoas que aplanan a miña alma coma lousas.

Fúcheste o mesmo dia en que eu nacín, Señor da vida nosa;
 fuches o meu Deus na terra, e adórote na memoria.
Pa min, fuches, pai meu, o eterno rei dunha vida fermosa,
polo que o mundo pasou por min, co gozo da túa gloria.

Hoxe, o teu fillo chora os dias en que, antano, foran horas
de festas e de agasallos, de parabéns e de troulas…
¡ Descansa ! que, ti, na eternidade, a tal dia, xa non choras;
e, iso pa min é gloria que os ceos teñen nas súas bouras.

Antonio Puertas.







No hay comentarios:

Publicar un comentario