ESPERPENTO

            Benquerida catástrofe, novela de Teresa Moure (Xerais) deume a idea deste título paradoxal:

 Benquerida crise?

   A crise chegou e habitou entre nosoutros, e nós non a aceptamos. Todos a esperabamos e todos quedamos sorpendidos e incrédulos. “Se saímos desta, quedamos vacinados contra todo”, dicía Rafael, que tamén achegou ao blog un artigo que pon o dedo na chaga. É conveniente que nos rescaten da crise para seguir instalados no consumismo atroz? Para seguir valorándonos polo que temos, polo que vestimos e polo que comemos?

   É certo que hai moita xente que está sufrindo as consecuencias. Pero tamén se está usando a palabra como tópico baleiro. Solidariedade para o primeiro grupo; caricatura para o segundo colectivo.

   Os inimigos da alma eran o demonio, o mundo e a carne. Os inimigos de agora son o demonio, o mercado e o capitalismo, tres conceptos distintos e unha soa calamidade verdadeira. As mesmas iniciais con significado adaptado aos tempos (alma = carteira). Asistimos á loita desigual entre o poder do Intanxible e a debilidade do tanxible, do humano; somos a folla que cae neste outono serodio, o soño dunha sombra; somos sombras de sombras.

   As noticias son derrotas encadeadas. Con delectación anúncianse recortes nos eidos máis fráxiles do tanxible: escolas, hospitais e factorías culturais. Prométense drásticos recortes para gañar votos. Estamos enfermos?

   Escapo do hospital, cruzo o río e miro desde a outra ribeira, a do esperpento. A crise ten aspectos positivos e podería curar algunhas paranoias.

Os pobres fanse máis pobres e os ricos só un pouco menos ricos. A sociedade do benestar sente malestar.

   Todos estamos asustados. Home… todos non, hai quen está moi tranquilo; sabe que os males de moitos traen beneficios para outros,  que son sempre os mesmos: banqueiros, especuladores, políticos, salvapatrias, feiticeiros da tribo e todos cantos saben facer da desgraza allea o seu próspero negocio. Xa dixo Quevedo: “Mangas e conciencias, hainas de todos os largos”.

   Grazas á crise:

• Usamos menos o coche; e camiñar é fonte de saúde.
• Non temos que pagar multas nin impostos de circulación, se aínda non vendemos o coche.
• Tampouco pagaremos gasolina nin gasoil.
• Querémoslles máis aos sogros, que veñen coa pensión baixo o brazo.
• Non tocamos marisco e reducimos o nivel de colesterol.
• Baixamos o risco de enfermidades cardíacas.
• Mercamos menos pisos. Hipotecamos menos futuros.
• Compramos menos cousas e contaminamos menos o ambiente. Firmamos menos hipotecas e cortamos as cadeas financeiras.
• Freamos a marea de cemento e ladrillo nas costas e espazos protexidos.
• Vivimos máis tranquilos cultivando a horta no canto de viaxar a crédito.
• Non mercamos tabaco. Os pulmóns espónxanse  e sentímonos lixeiros coma nenos.
• Freamos proxectos arquitectónicos delirantes.
• Coñecemos o grao de endebedamento das distintas Administracións.
• Sabemos que xa non temos Pastor que nos coñeza nin coide o rabaño (minguado) dos euros gardados nas Caixas.
• Comprobamos a base barroca (de barro) de entidades financeiras.
• Descubrimos que moitas empresas poñen á venda iates e avións privados.
• Descubrimos que algúns cargueiros quedan abandonados nos portos.
• Identificamos ladróns incompetentes de gravata, traxe armani, escolta e chófer.
• Comprobamos que o cemento tamén cubría moitas caras… duras.
• Aumenta a devoción a san Pancracio, patrón do diñeiro, e a santa Rita, patroa dos imposibles.
• Sabemos que os pobres seguirán sendo pobres e os ricos, máis ricos, como ten que ser. Que nos criamos?
• Cesou (¿) a actividade terrorista de ETA.
• Afondamos no coñecemento dos profetas da catástrofe.
• Temos máis motivos para indignarnos, reaccionar e actuar.
• Descubrimos que moitos políticos, agochados e escudados na crise, fan a política que sempre quixeron facer.
• Descubrimos algo de verdade na mentira que estabamos vivindo e gozando.
• Comprobamos con asombro que non somos quen de baixar do convoi capitalista, a pesar de que van lentos e destartalados os vagóns da maioría.

Grazas á crise non só melloramos a saúde física, mental, social e relixiosa, tamén elevamos o nivel literario e lingüísticos parafraseando a Rosalía:

Adiós, ostras; adiós, chocos;

adiós, camaróns pequenos;

adiós, praceres da boca,

non sei cando nos veremos.

Miña lura, miña lura,

lura que tando gustei,

centola que quero tanto,

lumbrigante que adorei.

Croques, chirlas, zamburiñas,

sabores xa doutro tempo,

berberechos sabedores,

ameixas do meu contento.

Nécoras dos meus xantares,

albariño de cantar,

lagostiñas gorentosas

de calquera bo papar.

Mariscos das nosas praias,

que eu compraba con amor,

cigalas e mais percebes,

adiós, para sempre, adiós!

Triste aniversario

O L aniversario da inauguración do Vaticano II pasou desapercibido, menos para Rafael. Salvando as distancias abismais, algo semellante ao sucedido no II aniversario deste blog.

Recomendo a lectura dun artigo-resumo asinado por Engracia Vidal en Encrucillada, 173: Concilio Vaticano II: grande esperanza, inesperada decepción.  Refresca a memoria. 

Dimisión

Por fin foi aceptada a dimisión do arquiveiro da catedral, despois de meses sen rastro da pista do Códíce Calixtino.

Saúdos

A Pablo, para que recupere pronto a saúde.

A Antonio, para que siga mollando a pluma na tinta almacenada.

A Rafael, para que siga ilustrándonos cos seus entrañables artigos.

                Saúdos.

                        Eduardo Seco.