ENCERELLADA
Sabíao eu que estábase a preparar unha encerellada. Dende o primeiro momento, fun consciente de que esta xornada de “convivencia” en Muxia, non se elixira ó azar, nin fora programada de antemá por uns poucos inocentes corviños. A manada enteira, convocada con noitebra e aleivosía na terra dos corvos, metidos de cheo no medio dos seus niños, plajados de peteiros agasallantes, e, baixo unha aparencia idílica de espumosas augas de mar carneiril, non traería nada bo. E non me faltaba razón: non so pretendían acurralarme no seu feudo pa que renunciara, con pluma de corvo, ós dereitos do meu pobo, a ser merecente da honra consagrada durante séculos, como Capital Mundial do Encaixe de Bolillos, sin on que, para elo, recorreron a probas tan rocambolescas de que, si o Titanic ( que en paz estee) era portador dos tesouros elaborados polas mans das súas mulleres, engadindo, por mais “ INRI” a marca muxiana no momento do afundimento…ja…ja…JA…
Non me amedrentan, nin os xuízos sumarísimos de Tacón, inda que nomee fiscal do caso, o mesmísimo Senín,( militar inquisidor onde os haxa), nin, moito menos, os preitos voandeiros, amañados de antemá, polos corvos confabuladores.
A razón está onde ten que estar. E, nin a nosa ría chámase de Muxía e Camariñas ( como tamén pretenden), nin os encaixes son da terra do Corpiño ( Corpiño, véxase no dicionario da Ignorancia Penouquiña ) , que o define como: un conxunto de pelouros amoreados, que agardan o definitivo amaño da pedra que baila- …cando Camariñas queira).
Non preciso, pois, devanarme moito os meus miolos, pa botar por terra firme, os famentos argumentos acusatorios das partes litigantes.
Por todo, me reservo, de momento, o meu dereito a non tomar en consideración tamañas ameazas que non me farán levantar o fuciño pa balar e perder bocado.
Antonio Puertas
No hay comentarios:
Publicar un comentario