OS MEUS CONTOS

Interesante, é pouco. Eu diría INTERESANTISIMO ESE VIDEO. Grazas, Rafael

Aí vai este  " conto " que acontecera tal día como hoxe, sendo eu monaguillo, o día da Virxe do Monte ( luns de Pascoa )

Miña Virxiña do Monte,

que gardas un lote de contos,

contos dos que están vivos,

e, historias dos que están mortos,

gárdame a min este outro.

..."Mañá, misa na Capilla do Monte ás doce en punto, polas animas dos afogados na nosa costa, e polas intencións de tódolos mariñeiros e das súas familias”. Deste xeito, sentenciaba Don Ramón ao rematar o seu sermón dominical, dende enriba do púlpito da nosa igrexa, que, naquel entón, servía pa algo mais que pa adornar. E, dende logo, as intencións non poderían ser mellores, pois implicaba ao pobo enteiro. Inda mais, se o dicía un cura da Curia de Mondoñedo.

O que máis ou o que menos, amañaba as súas cousas, e, o que podía, levaba consigo unha tortilliña con patacas de Lago, e con ovos de gaivotas do Vilán, que, inda que tiñan un “ lixeiro” gusto á peixe fresco, os “ entendidos”, dicían que era semellante ao das sardiñas pescadas no xeito. Por iso, nun pobo como o de Caramiñas, sabían a gloria bendita.

Ala nos fomos todos, como en excursión, camiñando en grupos, baixo sol primaveral, que, con unha calor sufocante, adiantaba un verán prometedor.

Escalamos á costa do Monte, por un carreiro preto de area e de pedras, polo medio dunha selva de toxos bravos. E, menos mal que, as mulleres, inda non tiñan medias de plexiglás. Esas, virían uns aniños mais adiante.

A Capilla estaba a rebordar, e, o cura, vístese pa ocasión de cara ao público. De súpeto, cambia o seu rostro, e dime: Toñito, vai correndo á Iglexa que, na sacristía, esquecín o viño de misa…. ¡ corre, corre, que me matan !- A min, non me importaba moito iso de correr, xa que estaba fraco coma un fío, e mais lixeiro que ó Lucero, aquel can de lebres do Tubío, o que as mataba a paus polas revoltas dos camiños. O mesmo tempo, aproveitaba a ocasión pa empinar un pouquiño daquel manxar celestial que sabía á gloria bendita.

Cando xa estaba á chegar de volta a Capilla, despois de suar todo o viño santo e toda a auga que bebera na fonte do río do Prado, ó pe do Monte, estábame á agardar unha muller que me dí: de parte de Don Ramón, que volvas, que tamén esqueceu as hostias ( con perdón ) e, así, non pode misar…¡¡ Corre, corre, que a xente está moi nerviosa !!

¡ ¡ Me cago na puta leche ¡ ! Asestei cabreado.- Penso eu que, ese, que foi o meu primeiro dos xuramentos de rapaz., E, certamente, a cousa non era pa menos.

A misa, o final, rematou as cinco do serán, e, inda que a puntualidade, non importaba moito naqueles tempos, os asistentes, renegaban do demo, e estaban á pagar o que non tiñan, por un pisquiño daquela tortilla de patacas con ovos de gaivota do Vilán, sen importar pa nada ó sabor á peixe fresco ou a podre, do vertedeiro da fábrica d´Ajiar.

Antonio Puertas