Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 28 de abril de 2011

OS MEUS CONTOS

Despois de saudar a tokiski, tende coidado que o tempo está revolto.

TEMPO REVOLTO



Inda hoxe, despois de tantos anos, ninguén sabe a ciencia certa o que aconteceu naqueles días.
Levábamos xa catro noites de temporal e outros tantos días de calma chicha. A véspera, iso xa foi  demasiado: as camas apareceron co cabeceiro nos pes e, o seu trangalleiro abaneo con pandeiradas sobre a madeira dos pisos, semellaba un taboado flamenco. Parecía coma se estivera actuando mesmamente Lola Flores (que en paz este ). Os tronos e  os raios fixeron abanear as casas, e as xentes non sabían ben a que aterse, nin que demo estaba a bailar. Pasaban os frontes e  de contado a calma chicha era desconcertante.

Moitos, apenas tiñan desamarrada a gamela, e víanse na obriga de refuxiarse no abeiro do bar de Bautista, pa seguir coa partida de dados que, día tras día, deixaban pendente de rematar.

Eu tiña unha folla de ruta trazada, aconsellado por máis de catro mariñeiros xubilados, que mataban o seu tempo dando consellos e falando sobre temas do mar. Naqueles tempos, non había rendas coma hoxe, e por iso, os seus faladoiros choromiqueiros, non debrocaban derredor de quen ía cobrar máis, ou quen menos, ao final de cada mes.

A recomendación que me deron, pois, era que tiña que erguerme moi cedo, se quería encher de contado o cesto, e levar o meu peixe fresquiño a carón da Señora María da Xaviñana. Dese xeito, remataría axiña, e o peto pa mercar unha bicicleta, encheríase de contado. Por mais, podería chegar con tempo dabondo á escola, e non perder nin os rezos d´entrada, nin o “Cara al Sol”. Mais, o home propón, e San Pedro ou San Paulo ( quen o sabe…? ), dispón.


Madruguen, coma se nada ocorrera aquela noite, a pesares dos pasodobres do meu catre, e baixen coma unha escintilación desprendida do ceo, cara a miña rampliña d´Ajiar. Alí estaban xa os catro mariñeiros de sempre, agarrados, ese día, a súa barriga baleira, ríndose das penurias que houbo de pasar vogando un valente veciño, por atreverse a botar o rastro do camarón na banda d´enfronte.


Lucía o sol i o vento estaba calmo. Pregunten de onde sopraba, e, mentres uns erguían o seu brazo de cara a Basa, outros, miraban de esguello po monte de Leis, xirando amodiño a cacheira pa enriba do firmamento, limpo,  neses intres, coma a patena dun cura. Ninguén soubo darme unha explicación, a pesar da súa experiencia como lobos de mar e, encolléndose de ombros, calaron de súpeto deixando de rir.


A miña primeira reacción foi de desconcerto. Mais, de seguida, non facendo caso dos mais derrotistas augurios, manden polos aires a miña liña a pescar. Apenas ía voando cunha canga bailando prendida da brinca, cando, nun abrir e cerrar de ollos, varias queimonas, devorábanse entre si, abondou un so lance pa encher o meu cesto.

Subín galopando e, os de sempre, inda non tiveran tempo a baixalo brazo, nin de pechar a boca pa responder á miña enquisa. Ó tempo xa tiña cambiado de súpeto outra vez mais. Aquelo parecía unha verdadeira cousa de tolos.

Debullando unha granada acerqueime a praza de Colón, e facendo ringleira cos demais rapaces, gabeamos as escaleiras da escola, que a duras penas estaban a aguantar ó desfile da tropa. Alí estaba teso e imperturbable ó noso mestre falanxista: camisa negra e aire de frecha perdida, mostrándonos a cada quen o lugar que debíamos d´ocupar no noso fronte d´aprendizaxe.

O tema do día, non podía ser outro que analizar entre todos as causas daquel tempo tolo que estabamos a ter. Cada un de nos, apoñía a súa idea. Uns, botábanlle a culpa ao amoreamento de carros na banda de Leis, pola desfeita que estaba a ocasionar co amaño da nova estrada entre Cereixo e os Muíños. I outros, cargaban o esterco no baldroeiro abalo da Pedra de Muxía, que, aquel  ano, tíñase pasado fumegando chamiceiras de vento co seu arrolar de romeiros.

Ó remate, prevaleceu a teoría de que todo aquelo tiña a súa orixe nas pelexas entre San Pedro e San Paulo, por ver se os das dereitas ou os das esquerdas, ían a entrar no paraíso. Doutro xeito aquelo, nin tiña explicación científica, nin matemática. E, así se fixo constar nos embarrañados cadernos da nosa escola.

Antonio Puertas


 

No hay comentarios:

Publicar un comentario