O pasado domingo día 3 o arcebispo ordenou na catedral seis novos presbíteros e dous diáconos. Na foto do grupo - que se amplía picando sobre ela-, ademais dos ordenados, están os actuais formadores do Seminario. Os que locen dalmática sons os diáconos; os que, ao lado dos diáconos, ocupan os postos externos do conxunto son os formadores do Seminario. Os outros seis, repartidos en grupos de tres e máis próximos ao arcebispo, son os novos cregos. Entre os novos presbíteros hai dous de verdadeira
vocación tardía pois xa superan a sesentena. Por iso o encabezamento: anque son novos curas, pois son recén ordenados, non son curas novos, porque xa son idosos, como din os portugueses, isto é, de idade. A min o que máis me chama atención nos novos curas -anque non en todos- son cousiñas que os distinguen notablemente dos curas da nosa xeración e aínda maiores ca nós. En primeiro lugar, a vontade de identificarse externamente no vestir; en segundo lugar, a preocupación pola liturxia, non tanto como expresión festiva e comunitaria da fe dos participantes, senón pola composición plástica e escénica, a selección de vestimentas e elementos decorativos suntuosos e suntuarios, a recuperación do latín e do grego (os "kyries") no canto e no recitado dalgunhas partes da Misa, xustamente cando é notoria a súa falta de formación latina. Sería moi inxusto se lles aplicase a estes seis a totalidade dos xuízos que acabo de expoñer. Grazas a Deus todos somos diferentes e cada un ten as súas "cadaunadas". O relevante desta ordenación é -como sinalou o arcebispo- o signo de esperanza que os seis son para a Igrexa diocesana.
