Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 26 de marzo de 2014

MONXA ILUSTRADA

Estiven vendo esta tarde un vídeo de youtube no que entrevistan a Teresa Forcades, unha monxa que se deu a coñecer o ano da gripe “A”e que despois en fun seguindo a través da rede. En Cataluña hai un movemento popular con certa organización no que xoga un papel moi importante Arcadi Oliveres e mais ela que teñen pensado presentarse as eleccións ao Parlamento Catalán. Se en google poñedes o nome dela ou del, xuntos ou por separado, encóntranse moita información interesante. Axuda a pensar e a ter criterios distintos aos imperantes nos medios escritos ou televisivos.
As ideas que defenden son alternativas ás xa sabidas e por aí haberá algo de futuro para mellorar un pouco este mundo cada vez mais desagradable para vivir moita mais xente da que pensamos.

A esta muller vetouna un bispo norteamericano para participar nun congreso de educación relixiosa cando xa estaba nos Ánxeles. Este bispo do Opus Dei,debe ser de aqueles que estudaron teoloxía polos textos da BAC, e nos que os adversarios que non merecían pan nin auga,eran os racionalistas,os modernistas,os ilustrados e os enciclopedistas da revolución francesa. Todos aqueles que estiveron no Index librorum prohibitorum até o 1966. A entrevista fanlla en América,dura corenta minutos, e como nos dicía o finado de D Alejandro está tan ben que non lle sobra nada do que di.

Por hoxe mais nada. Un saúdo para todos. Rafael

domingo, 23 de marzo de 2014

¿Onde naceu Colón? ...Os de Poio, din que Colón era madrugador. E vos ¿Que pensades despois de ler esto ?

Esta historia, os la voy a relatar en castellano, ya que, por su singularidad y trascendencia, va a traspasar nuestras fronteras.
No quiero, pues, que nadie pierda ni una sola palabra de cuantas aquí y ahora voy a exponer. Lo haré, pues, en la cátedra universal de Cervantes, como el mejor campanario, para que todos comprendan tan singular noticia.  
A pesar de que esta teoría no es mía, sino que es fruto de un “ encefalorraquideotiroidéo “ trabajo de mi amigo Paco de Roque, ante la aparición de "nuevas" pruebas, corroborando y afianzando más sus estudios, me permito abusar de su amistad, para ofrecer a todos ustedes tan extraordinaria primicia.

“A FURNA DO SAPO "

A mediados del siglo XV, malvivía un personaje a orillas del Río Grande, lugar idílico del cual partirían las andanzas de su vida.
Cuentan los más viejos, que un hombre casado había mantenido una aventura extra matrimonial con una hermosa doncella, fruto de la cual, nació un inteligente y guapo muchacho.

Por aquel entonces las infidelidades matrimoniales se pagaban muy caras. Y, así, obligados por los hechos, abandonaron su pueblo con "pies en polvorosa", vagando sin rumbo por montes y caminos agrestes, durante un largo período de tiempo.

El hambre, la miseria y la soledad, pronto hicieron mella en aquellos infelices, falleciendo por esas causas la madre de la criatura.

Padre e hijo, prosiguieron su camino hasta recalar hambrientos y desesperados en Santa COLUMBA de Carnota ( -véase que, Columba, nada tiene que ver con cándida paloma, como demostraré más adelante… )
El cura del pueblo, se apiadó de aquellas piltrafas humanas, y les procuró cobijo y trabajo en la construcción de un hórreo que, por aquel entonces, mantenía atareada a toda la comarca. Como pago de sus labores, les proporcionó vestido y alimento: caldo limpio de riola- limpio del todo-  bañado tan sólo en olores a huesos y a unto, fueron su pan de cada día.

Los años pasaron, y la impetuosidad del padre, también flaqueó, muriendo por la causa de su amada. Fue entonces, cuando aquel hermoso y desvalido muchacho, regresó al pueblo de sus mayores, atraído por la  morriña, y con el afán de forjarse un futuro mejor.

Se instaló a orillas del río Grande, y comenzó a reparar  una vieja "jamela" abandonada, que, luego, utilizaría para el marisqueo.

Los cabazos del entorno, rebosaban de mazorcas maíz y trigo; pero, tan sólo para unos pocos privilegiados, y no, precisamente, para nuestro joven emprendedor.

La necesidad, hizo mella en el chaval, quien desarrolló un  “ intelectus”  muy por encima del común de los mortales. Y, a pesar a su corta edad, pronto crecería en fortaleza, destreza y sabiduría… ( Intelectus apretatus, discurri qui rabia )

Ideó un ingenioso sistema para facilitar el atraque de su chalana, que consistía en lanzar una tupida bola de trapo, amarrada  a un cordel, que lanzaba a modo de penalti de un certero puntapié. De ese modo, encajaba la bola en cubierta, para, luego, arrastrar la embarcación hacia sí.
El pirata Drake que no sacaba ojo de la ría, se hizo con la idea y la introdujo en su país, sin pagar derechos de patente, ni de corso… De ahí, precisamente, nació lo que hoy es el fútbol moderno. Fichajes y maletines aparte, se llevó para Inglaterra el juego de las pelotas… En fin, aprovechados que los hay en cualquier circulo por donde ruede una pelota.

Entretanto, el jovenzuelo, repetía la operación una y mil veces: amarraba, desamarraba, faenaba, saltaba y volvía a saltar… tiraba a gol… Todas las ranas y sapos de la ribera, quedaban pasmados ante formas tan magistrales de destreza humana.  

Cierto día de temporal, la lancha rompió amarras y se hizo añicos contra las rocas. Nuevamente, volvieron las calamidades a ensañarse con aquel muchacho.

Mas, quiso la Providencia, que, cierto día, llegase a sus oídos el viaje de un noble vecino, que iba a entrevistarse con la Reina Isabel l de Castilla en Medina del Campo ( por razones de títulos nobiliarios y derechos de pernada). Ilusionado, pues, se ofreció  como mancebo para acompañar a su futuro amo. El personaje, no lo dudó ni un solo instante y se llevó con él al zagal, conocedor como estaba de sus habilidades y de su sabiduría arrolladora.

Durante el trayecto, COLUMBUS (mote que heredó de padre ) no dejaba de soñar, observando la ruta de un sol que se desplazaba al igual que su carroza, pero en dirección opuesta. Y pensó:

- ”se tivera cartos, mandaría construír unha jabarra como a de Argimiro. Con ela, persejiría a ese quebracabezas do ceo. E, aínda que sexa máis lixeiro ca min, mais pronto ou mais tarde, hei chejar coma el a esta mesma cova na que agora estou…Entón, aproveitarei os tesouros que agocha o mar polo medio dos seus tombos… e,  fareime rico e respectado no meu pobo… Todo iso: do “NO VA MAS “, é un conto dos chinos, que non souberon copia-la xojada dese queimón rolete de feiras, que tanto vira.“.

Aprovechó, entonces, su ocasión, para hablar de sus sueños con la reina, y la dijo:

-“Mire vostede, señorita Sabela, eu, podo brincar mellor ca unha ra, ou ca un sapo; e ninjén amola os meus saltos. Podo navejar por onde vostede mande. Os baixos do Corno, e mailas “ bolaleiras” que entran polo Caltillo, ensináronme a navejar pa amolalas. Cando o mar está coma un pote, vou rastrexando o cheiro d´outra banda, pa non perde-lo rumbo.
Dáme unha jabarra como a que ten Argimiro, e meterei o sol por debaixo dos seus pes...( pa quecelos). Conoso a un carpinteiro de Sereixo que fai majas remendando jamelas…”

La reina, al escuchar aquellas inusuales y apasionadas palabras, sin saber bien lo que le estaba proponiendo, decidió vender sus joyas; y no sólo le otorgó un barco, sino que le puso tres a su mando: (Uno, La Pinta, gracias a Columbo, lo construyó su vecino carpintero ). La Niña y la Santa María, poco pintaban en la mar, al competir con la Pinta que tenía la de Cereixo.

Lo demás, ya todos vosotros lo sabéis: EL DESCUBRIMIENTO DE UN NUEVO MUNDO.

Los puntos clave  que corroboran y amplían la teoría de mi amigo PACO, demostrando que Colón no fue genovés, sino natural y vecino de nuestro pueblo, son éstos:

Punto primero: Heredó el mote de aquél picapedrero, el tal "COLUMBUS" …- No palomo ni palomino, como algunos piensan- sino porque así fue empadronado por el cura de Carnota.

Punto de cruz: el famoso HUEVO de Colón, no fue tal huevo de gallina, como se quiso hacer ver; sino que, en realidad, se trataba de aquella PELOTA DE TRAPO, origen de los saltitos que lo llevarían al gran salto allende los mares.

Puntos suspensivos: a Colón, nuestros paisanos, le dedicaron una plaza que, todavía hoy lleva su nombre. Y, cuenta la leyenda que, al fijar la placa, se cantó en el lugar de la Plazuela: “ Catro vellos mariñeiros, de noite ca luz da lúa… “, a coro con el señor Alcaide, y el turuta chusquero del Castillo Soberano.

Y, punto de finiquito- el que encierra y prueba todo cuanto he dicho -: AQUEL ACENTO MELOSO, plagado de “ geadas y xenitais “; típico hablar de un pueblo llano y marinero.

Esto último, es la prueba del algodón, que empapó de clarete a los maderos de la Pinta; y sirvió como prueba analítica para hallar el punteo de la escala, incrustada como clavos de Nazareno en las bodegas de la Nao. Cantaores expertos como Totis, fueron la clave para sonsacar el sí bemol del tono, frecuencia e intensidad, con que tronaron “ os Catro vellos mariñeiros…“en la Santa Bárbara de la nave..

Luego, la desidia de las gentes; las guerras interminables de la conquista, y la avaricia de los nuevos colonos, hicieron naufragar el barco de las Américas en la Punta del Olvido,… HASTA HOY. Memorable día, que guarda la gran verdad, reflotada y reparada para todos vosotros.

Tantas desgracias, achacables tan sólo al egoísmo indecente de unos pocos, que ocultaron durante siglos el verdadero e indiscutible origen de COLON, traen hoy un halo de aire fresco, con tintes de etílico para esta tierra.
Tal vez, piensa Paco, que, debido a la vergüenza que conllevaba su origen humilde y cuasi putero de aquel insigne paisano, se ocultó esta gran verdad.

Como clarines, pues, de buena cuna, gritemos todos a una:

¡¡¡ GLORIA, HONOR Y SUERTE … PARA “A FURNA DO SAPO… !!!…porque, Colón, “ abondo xa ten coa malleira que hoxe lle den ”

Antonio Puertas



   


jueves, 20 de marzo de 2014

A miña aportación d´hoxe a RG.... FELIZ DIA DO PAI, COMPAÑEIROS.



SEGUNDOS,  MINUTOS…

…Segundos, minutos… segundos, minutos…-” Xa estamos a chegar “ Pensaba eu, lendo de seguido a través da miña vidreira semellantes carteis apegados nas cabeceiras das portas, arredados ó pasar, mentres o noso vehículo encaraba o centro de Compostela.

Por cada unha das fochancas polas que atravesara aquel carro mecánico, o ambiente enrarecido venteaba de súpeto algún que outro discreto bufo, a duras penas contido por causa de tantas horas alí pechado o persoal.

O Finisterre, estaba preto do seu destino cruzando a Rúa do Pombal; e, ca ralentí, ía amainando o seu canso e monótono saltaricar encol das lousas milenarias.

Os nosos cus, buligaban cansos entre os bancos de madeira, mentres ían erguendo con preguiza uns corpos encravados nuns asentadoiros rañosos de madeira; e as nosas pernas e brazos, espelían os seus osos entumecidos pola longa monotonía da viaxe.

Cada quen, ía apañando, as súas pertenzas apetuñadas polas esquinas daquel limitado recinto bailarín; i, en fila ordenada, íamos descendendo polas escaleiras da carroulana que nos estaba a apear, molidos, encol das rúas santiaguesas. Namentres, unha especie de traca colectiva, descargaba, xa, sen disimulo a tripada inflada do bandullo, como querendo festexar con fogos a chegada a terra do Apóstolo.

O noso grupo, composto de mozos procedentes, na meirande parte, de Xaviña, Ponte do Porto e de Camariñas, encamiñabamos os pasos cargados de fardos, con colchóns incluídos, e descomunais maletas coas nosas pertenzas, pa pasa-lo longo inverno; e, ala marchabamos escalando, sudoríparos, a rúa das Trompas de cara a Belvís.

Os paisanos mofábanse de nos ao pasar, dicindo: “ cua cua, mañá chove…cua cua, mañá chove…”…E, vaia que se chovía; chovían deberes e disciplina estilo militar, co valor engadido das Humanidades, que ían forxar un espírito de entrega e de sacrificio, durante o resto das nosas vidas.

Nove meses de férreo internado, con excursión e andainas controladas de fin de semana por todo o contorno de Santiago; partidos de fútbol en campos de terra, onde o Seminario Menor, fora o verdadeiro e único rival indiscutible a bater por parte dos equipos rivais da cidade; exercicios espirituais e precesións con visitas constantes a catedral románica do século Xl; obras de teatro e de cine, presididas, moitas veces, polo cardinal fundador Don Fernando Quiroga Palacios; xantar extraordinario con festa rachada dende boa mañá, cos amplificadores a toda voz:“ Estas son las mañanitas que cantaba el rey David…” no dia do patrón de tódolos pais, e a onomástica do noso reitor Don Xosé Cerviño - anos despois, bispo de Tui -
Todo iso, e moito mais, estaba a agardar por nos, no medio daqueles interminables e crus invernos galegos, dos tempos novos da nosa vida. Ata que, ala pola festividade de San Luís Gonzaga, finando xa o mes de Xuño, retomabamos o camiño de volta, pa regresar ao mesmo punto de partida… E, de novo, alí estaban aqueles: ” segundos, minutos…segundos, minutos… ( ? )

- ¿ Pero, que raios queren dicir, semellantes carteis apegados ás portas das casas ? …Preguntei, intrigado, nunha viaxe, a un dos meus compañeiros de bancada. -

-“ Non son “ segundos, minutos “ Antonio, son SEGUROS MUTUOS… compañeiro -

 Vaia, vaia, vaia… ! Tremenda xogada gastarme aquel bailiño machucan do noso estartelado medio de transporte… !

I, ese misterio, no que tantas voltas dera a miña fulera cabeza, rematou en gargallada xeral, que ía a marcar o punto de partida dunha  ledicia engadida, a aquela outra, xa, de por si, espléndida: cal era o retorno das vacacións, co  ben merecido período de folganza nas nosas casas.

Baile antecesor, da gran festa estival, con garantía de gozo incluída, que ía ter a súa máxima expresión por tódolos recunchos de praias e montes, percorrendo ribeiras e mares, prados e montañas da nosa fermosa comarca de Nemancos.

Antonio Puertas

A MI PADRE

Han pasado tantos años 
y aún os guardo en mi alma,
con la fuerza de la calma
reparadora de daños,
en calendarios extraños,
como si hubiese sido hoy.
-No lloréis porque yo soy
 el fuego de vuestra razón,
que os abrasa en el corazón
y lo aviva aunque no estoy-

-No lloréis porque me vaya,
vosotros sois mi relevo,
el recuerdo os lo renuevo
como ola nueva a la playa
que, mansa, la arena raya
alisándola de esplendor.
Algunas brisas de dolor
llevo en mi barca dorada,
llegando como encantada
 por la atalaya de mi amor.

-No lloréis porque me fuera
para una vida mejor;
nada bueno hay sin dolor;
y, aunque la pena nos hiera,
ningún gozo haber hubiera
sin teneros a mi lado…
y seguir siendo ansiado
como lo fuera en la vida;
porque triste es la partida,
cuando hay amor del amado. 

Antonio Puertas.


EN EL TREN DE LA VIDA

En el tren de la vida me he subido
con mi maleta repleta de sueños;
por el ajetreo quedó en olvido
empeñada por el banco de empeños.

Tres silbidos a la vida se oyeron:
a una, por un adiós cuando se iba;
a otra, por bienvenida que la dieron;
y, a todas, por viajar en cuesta arriba.

Fui a por el rescate, por si vinieron
tiempos para subir sin ajetreos,
y llevé mis recuerdos que volvieron
 a ese tren con sus mismos traqueteos.

Antonio Puertas.

pd  Postea, fumaremus purum...sed, purun aire...Despois do partido 5º A- 5º B...Menuna malleira ides levar.



viernes, 7 de marzo de 2014

ECOS DE SOCIEDADE


Farei a crónica do xantar de inverno,celebrouse tal como se tiña programado, advertindo que será soamente con letra e sen a musicalidade que lle dan a estes eventos as imaxes que valen mais ca mil palabras. A culpa non é de quen tomou as imaxes,foi Enrique o que mas fixo chegar vía “online” pero por medio dun sistema,último modelo,que impide que un poida fixalas e mándalas a onde queira. Tamén teño que recoñecer que as miñas competencias nas TIC son inferiores a calquera neno de primaría.

De todos modos consoládevos pensando que  Enrique seguro que nos fará chegar estes retratos do xantar mediante un cedé cando este ano celebremos a convivencia anual no lugar que estaba programada a do verán pasado. Foi suspendida por causa de forza maior motivada pola enfermidade de Andrés que aproveito para informar que se vai recuperando con algunhas dificultades pero que progresa adecuadamente.Xa se incorporou ao seu destino como Párroco da Igreza de Santiago na cidade vella da Coruña.Por certo que asistiu a este xantar. De momento non conduce pero temos nesta irmandade un equipo de voluntarios que se prestaron a recollelo e devolvelo ao seu destino coa eficiencia e presteza de calquera profesional.

Asistimos,segundo informou Agustín o artífice da intendencia, uns 24 membros deste conxunto. O día estivo acolledor. Permitiu facer un paseo no tempo anterior ao xantar para aqueles que chegaron pola metade do día. Demos conta dunha sopa de cocido para facer corpo para o xantar propio do entroido. Non faltou de nada mais ben sobrou. O xantar foi regado prudentemente por un mencía de orixe Monterrei. Marca “Crego e monaguillo” de recoñecido prestixio no mundo mundial como o confirma a presencia na rede: (Se alguén o quere comprobar pode adquirilo nesta dirección:

Crego e Monaguillo Mencia un vino especial y exquisito

(Conste que non teño ningún interese,directo ou indirecto,neste produto)

Non faltaron,mais ben foron abundantes,as sobremesas propias tamén do tempo cos seus correspondentes cafés e augardentes variadas que prolongaron o xantar coas plácidas conversas despois dun suculento xantar.

Mantivéronse conversas sobre unha posible viaxe sen destino definido promovida polos que realizaron a viaxe a Roma e que lles gustaría repetir a experiencia. Os interesados poden contactar co amigo Senín,con Enrique ou con Suárez Cotelo que coordinarían a posibilidade unha vez se teña constancia dos interesados.

Pois con esta información dou por rematada esta crónica para xeral coñecemento. Un saúdo para todos. Rafael

A penúltima da Radio:

O NOSO CARNAVAL.

¡ Españoles, la guerra ha terminado...!

En Santiago, aló quedaban un numeroso grupo de contendentes, sen medios de transporte e abandonados a súa sorte; atrás, as escenas dunha inhumana e terrible guerra fratricida; e, diante de si, un longo camiño por andar, ateigado de ilusións e de esperanzas por un futuro mellor.

Entre aqueles soldados, atopábanse Pepe Campos e Antonio, o meu pai.

Certo día, sentado nun banco das Conchiñas, alí estaba o señor Pepe. Era xa moi velliño, mais, aínda gardaba frescos os  recordos daqueles tempos vividos da posguerra.

Dicíame o señor Campos: “ mira Antonio, ao teu pai e mais  a min, tocounos padecer xuntos episodios moi tristes, ata que baixamos daquel tren en Santiago. A partir de entón, vivimos coa ilusión e a esperanza de forxar un mundo mellor pa nos e pos fillos desta terra nosa, que tanto amamos.
A Camariñas chegamos andando a través de montes e de aldeas, e palpamos a miseria en cada recuncho deste pais. En cada volta que dabamos no noso andar, alí atopabas ao fantasma da fame acochado naquelas casas seme derruídas, e naqueles campos magoados polo infortunio.
Durante o traxecto dende Santiago, coidei de que teu pai estaba a percorrer o camiño completamente durmido…
- Antonio, pero ti, camiñas sen mirar po chan…-

E, así mesmo fora. Era tal a fatiga acumulada no pasado, que, a mesma inercia, levábao a andar sen pousar a vista no chan. Algo impensable agora en todos nos, que vivimos folgados nun tempo moi distinto a aquel que eles viviron.

Pepe Campos e o seu irmán, abriron un negocio na Praza do noso pobo, cun cartel onde rezaba o slogan: Ultramarinos finos y alcoholes.  E, o meu pai, unha “ farmacia “ ...a farmacia da señora Marita do Joriño; como así fora coñecida por aqueles anos.

Os irmáns Campos, foron todo un exemplo de saber estar, e de saber rexentar unha tenda. Patacón a patacón, ían superando os atrancos de cada día, nuns tempos nos que case ninguén tiña  un chisco pa poder mercar sequera un anaco de pan.

Nun coaderno,  apuntaba-las débedas do inverno, pa, logo, facer fronte en tempos de verán aos compromisos, cando xa a pesca era abundante, e podías manexar algo de cartos. Outros comercios tiñan un aviso que dicía:
“ Hoy no se fía, mañana sí “.
Hoxe mesmo estou a lembrar un estribillo que colgaba nun ultramarinos de Coruña ( penso que era no ultramarinos O Cisne ); e que dicía:

“Aquí, se acabó el fiar, y el prestar también murió.
Al morir, les ayudo a los dos del mal estar.
No se acuerdan más de mí, si fío.
Al pagar, ponen mal gesto;
y, para librarme de ésto, sin perjuicio del bolsillo,
estampo este estribillo: ni doy, ni fío ni presto.”


Malia a todas aquelas boas maneiras de saber estar, e a aquela seriedade no negocio, o señor Pepe Campos, experimentaba unha transformación total en tempos de carnaval.

Tanto el, como Chuco Farruco, ou Calocha, por poñer a algúns como exemplo, foran a mesma ledicia encarnada neles,  que facía esquecer as calamidades da xente.
Subidos ao balcón da señora María da Zapateira arengaban ao seu pobo con sermóns e con chistes dos mais ocorrentes  que poidades imaxinar.Os persoeiros mais emblemáticos, saían a relucir naqueles sainetes, e coas gargalladas do público, esquecías as débedas postergadas pa outros tempos.
Nenos, mulleres e vellos e mozos gozaban con aqueles veciños tan simpáticos e trouleiros, dos que eu tiven a sorte de gozar, tamen, sendo rapaz.

Os disfraces eran de auténticos entroidos. Calquera cousa servía, cando o enxeño era innato no comediante, como era o caso destes fenómenos da mascarada.

Non sabería dicir quen deles fora o mellor, malia todo, Pepe Campos, fora o noso ídolo. A súa gracia, a súa finura e a intelixencia daquel home, poucos ou ningún, penso eu, puideron superala.

  Todos eles, por méritos propio, marcaron a historia do noso carnaval.
Grazas, pois, amigos, por facernos rir, cando as campas daqueles tempos tocaban a chorar.

Antonio Puertas

CANTA PAJARILLO

Canta pajarillo canta
que el invierno ya pasó;
cántale a la luz del día,
canta a los campos en flor.

Canta y cuida de tu nido
y no hagas caso del dolor,
que éste, sin que tú lo busques,
ya te lo traerá tu amor.

Antonio Puertas