Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 30 de junio de 2012

FIN DO CURSO


Parece que as quenturas deste empezado verán ,tarda en mandarnos un tempo propio para dármonos un remollo nas espléndidas praias ,leváronnos os ánimos de expresarnos por escrito. O tempo do merecido descanso volveránolos a traer para comezar o novo curso con ánimos multiplicados de comunicación.
De todos os correos que a diario nos chegan hai un que me conmoveu polo realismo e sinceridade que manifesta quen así se expresa. Os que botamos tantos anos adicándonos ao ensino e que nos sentimos orgullosos cada vez que algún dos nosos alumnos nos recoñece e nos saúda con afecto, despois de pasar tantos anos que nos fai difícil recoñecelos, sentímonos retratados nas reflexións que fai esa mestra. Sirva de homenaxe a tantos bos mestres/as educadores que teñen que soportar os tópicos que circulan inxuriando aos funcionarios en xeral sen distinguir aos que cumpren dos frescos e tarambainas que,por desgraza, existen en todos os grupos.

Pois que mañá gañe a selección e nos de unha boa noticia. Como o mes que entra aínda será hábil a todos os efectos ao mellor anímome a escribir algo pero se así non fose que teñades todos un verán venturoso como aqueles de cando eramos novos.

Esa é a carta. ¿Que vos parece?


DERECHOS, QUE NO PRIVILEGIOS
Según el Diccionario de uso del español de María Moliner, privilegio es la
excepción de una obligación, o posibilidad de hacer o tener algo que a los
demás les está prohibido o vedado, que tiene una persona por una
circunstancia propia o por concesión de un superior. Por el contrario
derecho es la circunstancia de poder exigir una cosa porque es justa.

Soy funcionaria, me dedico a la docencia y trabajo en un instituto de
educación secundaria, en este país. Y no, yo no tengo privilegios.

El sueldo que cobro es un derecho que me gano honradamente con mi trabajo.
Está regulado por un convenio en el que participan y firman todas las partes
interesadas. Es transparente, cualquier ciudadano puede saber lo que cobro.
Hacienda conoce perfectamente mis ingresos, en mi declaración no cabe el
fraude ni la picaresca. Mis ahorros, pocos, están en entidades bancarias
completamente controladas por el estado, y no en paraísos fiscales. Me
levanto todas las mañanas a las seis y media para ir a trabajar. Cuando
regreso estoy cansada, porque, aunque no lo parezca, este oficio es
agotador. Diariamente doy cuenta de mi trabajo primero a mis alumnos y por
supuesto a sus padres, luego a mi director y si es preciso al inspector de
mi zona, porque yo sí tengo jefes.

Obtuve mi puesto de trabajo aprobando una oposición, que por si alguien no
lo sabe, es una prueba muy dura, y no hubo "enchufismos" de ninguna clase.

Si tengo que ir a trabajar en coche, el vehículo es propio y pago la
gasolina, yo no tengo coche oficial ni chófer. Si he de quedarme a comer, me
pago la comida, yo no cobro dietas. El café y el almuerzo corren por mi
cuenta, y hasta los bolígrafos rojos que gasto para corregir los ejercicios
de mis alumnos, los compro con mi dinero. Los libros de texto y de lectura
que necesito para trabajar, de momento, nos los ceden, gratuitamente las
editoriales, tampoco les cuestan un euro a la Administración.

No, yo no tengo privilegios. Alguien podría pensar que disfruto de un mes de
vacaciones más que el resto de mortales. Pero durante el curso escolar
trabajo prácticamente todos los domingos, y cuando no trabajo en domingo es
porque lo he hecho en sábado. Si cuentan todos estos días, verán que suman
más de 31, que son los que tiene el mes de julio.

Cuando llevo a mis alumnos de excursión o de viaje, les dedico las 24 horas,
dejando a mis hijos y a mi familia.

No, yo no tengo privilegios. Y sin embargo me siento privilegiada. Sí, me
siento privilegiada porque considero que mi trabajo es muy importante y
valioso y realizo un servicio social. Me siento privilegiada cuando veo
crecer y madurar a mis alumnos, los veo superar sus dificultades y aprender,
y yo estoy ahí ayudándoles, aunque solo sea un poquito. Me siento
privilegiada cuando mis alumnos me saludan por la calle, casi siempre con
una sonrisa y cuando hablo con sus padres con la cordialidad propia de
quienes comparten objetivos. Me siento privilegiada cuando encuentro a
antiguos alumnos y me hablan de sus vidas, de sus éxitos y sus proyectos. Y
sobre todo me siento privilegiada porque trabajo rodeada de extraordinarios
profesionales que se dejan la piel día a día para llevar a buen puerto esta
nave que la Administración se empeña en hacer zozobrar.

Sí, estos son mis privilegios, pero puedo asegurarles que no le cuestan ni
un euro al contribuyente.

Con todo, no crean que quiero ponerme medallas, nada más lejos. En el fondo, solo cumplo con mis obligaciones. Pero es importante no confundir derechos con privilegios.

Los recortes en Sanidad y Educación, son recortes en derechos y no en
privilegios. Que no os confundan. No veáis enemigos donde hay amigos, ni
verdugos donde hay víctimas como vosotros. Confundir es un arma del poder
para camuflar al verdadero culpable.

Con todo lo que está cayendo sobre los docentes, lo que más me duele no es
la pérdida de poder adquisitivo, sino el menoscabo moral al que se nos está
sometiendo. Solo pido a la sociedad, respeto.

A los políticos, honestidad, porque muchos han olvidado el significado de
esa palabra, si es que lo conocieron alguna vez. También les pido valentía,
porque pisotear al débil es de cobardes. Los culpables de esta crisis son
mucho más poderosos que nosotros y sí tienen privilegios, que lo paguen
ellos.

Por la dignidad del docente, que es lo que no nos pueden quitar.”

Un saúdo para todos. Queda escrito.Rafael

miércoles, 13 de junio de 2012

GANDUXOS VI (R.G.R.)


Procederei,en primeiro lugar por se me esquezo,a felicitar aos “Antonios” que accedan a este encerado. Hoxe están de días. Case todos festexan a San Antón de Padua. O outro e San Antón abade protector da vida do reino animal. O de Padua é un dos santos,e mira que hai centos, que non falta a súa imaxe en calquera das Igrexas parroquiais ou anexas. Aínda o comentei con Manuel Dans o día que asistimos as honras fúnebres pola nai (en paz estea) do compañeiro Iglesias Muras. No retablo da Igrexa de Pardemarín, un a cada lado, están o San Antón e o San Roque.( Se alguén sabe cal é a razón pola que se festexan en case todas as parroquias que o conte agora que comeza a época das festas patronais.).Eu supoño,pero é un supoñer, que sería a manía dun bispo ou de varios. Acórdome do que contaban os cregos de Mondoñedo,dun bispo D.Jacinto Argaya Goicoechea,de Varea de Bidasoa, que tiña a fixación de que os cregos tiñan que montar nas súas parroquias as Fillas de María. Que se ocupasen diso que era o mellor apostolado que podían facer. Os cregos escarallábanse. O bispo pamplonés inocente ignoraba a connotación de montar que se ten na Galicia rural desa palabra. Como sempre as palabras non son inofensivas.

Farei hoxe un comentario sobre algo que xa leva varios días sendo noticia,cousa rara nestes tempos que as noticias se acaparan un telexornal o minuto seguinte ou,ao mais tardar ao día seguinte,xa son historia. Refírome ao Presidente do Consello do Poder Xudicial e ao mesmo tempo do Tribunal Supremo señor Divar. O anterior D. Francisco José Hernando Santiago,era dos que,de viviren no s.XVIII,se sentaría na Asemblea Nacional Francesa á dereita do hemiciclo cos que estaban en contra dos principios e dereitos da revolución:Liberté, égalité, fraternité que aínda hoxe é o lema oficial da República francesa. Durante a ocupación alemana trocáronllo por “Trabajo, familia, patria” que a todos nos foi moi familiar, sumando tradición e propiedade, durante anos. Todos os países tiveron a súacurta ou longa noite de pedra.
Pois ben ese D. Francisco, estivo até o 2008, representou o papel de protagonista en cantidade de portadas de periódicos e abriu informativos por negarse a comparecer no parlamento,emitir informes que ninguén lle pedira sobre o estatuto de Cataluña e varias leis polémicas e mais polas guerras cos do Constitucional que lle tombaban sentencias. Cando este Divar, proposto polo PSOE e aceptado polo PP, o nomearon,nos ámbitos xurídicos e xudiciais,sorprendeu a todos. Transcendeu que era un numerario do Opus Dei e ademais da Adoración Nocturna,conferenciante asiduo na Diocese de Madrid,amigo de Rouco e asiduo visitante de Terra Santa. Viña da Presidencia da Audiencia Nacional e toda a vida de Xuíz a realizou no Pais Vasco. Parecía un home dotado da virtude da prudencia. De feito mentres non saltou a denuncia polos gastos en fins de semanas caribeñas pasou desapercibido.
Cando transcendeu á prensa e lin a nota na que se exculpaba manifestando que os 6.000 Euros eran unha miseria xa me pareceu que este home non tiña os pes na terra. E solteiro,gaña 130.000 Euros que van para a Opus como lle chaman eles. Quedaba como un fidalgo cabaleiro se os ingresa na Caixa de Depósitos do Estado e recoñece que ben pensado foi un error e di como El Rei esas 16 palabras que deron a volta ao mundo:”Lo siento mucho. Me he equivocado. Y no volverá a ocurrir”.

Agora todo o que se publica das ceas románticas co xefe dos escoltas e as facturas que van engordando,de seis mil euros xa andan nos trinta mil non fan mais que desprestixiar a administración de Xustiza que xa non estaba sobrada de honra e boa fama...unha pena, peniña pena...
Agora cunha querela encima,toda unha sala de 14 xuíces contaminada por acordar non admitila,con dous, polo menos votos, particulares en contra que fundamentarán e transcenderá o seu contido o conxunto de xuíces honrados e honestos, por sorte hai moitos, ándalles a moral tirada polo chan. Espero que hoxe mesmo ou mañá presente a dimisión. Eses cargos non se poden ostentar portando un traxe con lamparóns de graxa e sucidade.A dignidade do cargo o exixe. Terá a “potestas” como dicían os romanos pero si lle falta a “autoritas”farán burla del como facían os criados dos seus señores cando eran uns cantantes en sentido figurado.

 
Remato poñendo unha nota de humor. Dúas estampas moi elocuentes por si mesmas.

 
Para a próxima,hai abundante materia,escribirei algo sobre o Vaticano que leva xerando ben titulares nestes últimos tempos. Parece que todo se solucionará favorablemente e que a Paoleto. fámulo do Papa ,o acabarán indultando.

N.B. Para Eduardo Seco que mire aquí para informarse da novela que xa escribiron sobre o roubo do Calisxtino. 

Publícase a primeira novela sobre o roubo do Códice Calixtino .


Parece que a policia sabe quen o ten. Espera que o entregue voluntariamente. Que atenda o rogo do arcebispo que xa lle pediu encarecidamente que o devolva e non o fixo. Saúdos a todos.Rafael

viernes, 8 de junio de 2012



AGRADECEMENTO

Quería agradecer os compañeiros que se personaron no enterro da miña  nai e aos que por disitintas circunstancias lles foi imposíbel asistir.
Ledo foi o artífice de achegarse o blog  coa nova e os pormenores de como chegar o Tanatorio e a Pardemarin, e logo foron moitos os
que se achegaron dende a Coruña (Dios,Dans e Rafael que tamen se encargou de espallar a nova), de Pontevedra (Senin e Seco) e Tacón e Caamaño
que viñeron dende máis preto. Luciano falou dende as Canarias e Alfonso mandou o pèsame dende as terras de Lugo.
A miña idea era non  comunicar o evento pra non complicarlle a vida  a ninguén, pero Conchi xa lle puxera un correo a Ledo
e a Rafael.
Foi un gran sacrificio por parte destes amigos, pero pra min foi unha grande emoción velos alí nese momento tan significativo.
                                         Gracias Compañeiros. Muras

jueves, 7 de junio de 2012


SOMOS

Esperando
Se non podemos cambiar o país, nin a comunidade de veciños, podemos cambiar de conversa para cambiar de humor. Podemos darlle a volta ao calcetín e fixarnos en persoas e organizacións que traballan a prol dos máis necesitados.
A lei de Murphy -deus do pesimismo- está compensada pola lei antimurphy. O outro día lin nunha furgoneta de reparto: “Se algo pode saír ben, sairá”. Convirtamos o esperpento en esperanza.

SOMOS
O 8 de xuño celébrase o Día SOMOS.
SOMOS é un agrupamento de moitas ONG para:
  • Fomentar a solidariedade na sociedade en que vivimos.
  • Valorar todo o que os colaboradores das ONG fan cada día.
As persoas axudamos porque somos quen de sentir e de poñernos na pel dos máis. Axudar crea felicidade persoal e colectiva”.
Para o 8 fan esta invitación:

SAE Á RÚA CUNHA PRENDA DO REVÉS.
DEMOSTRA QUE PODEMOS
DARLLES A VOLTA ÁS COUSAS.

Se queres un mundo mellor,
empeza por darlle a volta.

Información en:

SOMOS
UNIDOS PARA CAMBIAR O MUNDO

Premio FAO
Mans Unidas, integrante de SOMOS, recibiu hai pouco o Premio FAO España 2012.
O xurado recoñécelle a actividade solidaria durante 52 anos. Tamén valora a súa resposta ao chamamento da FAO para loitar contra a fame no mundo.

Biblia
Lendo a nota rigorosa que pendurou Rafael sobre o número 3 na Biblia, acordeime dun libro que acabo de ler:
Protoevanxeo do neto de Herodes. Bernardiño Graña. Xerais. 2006.
É unha reinterpretación da Biblia partindo dos evanxeos apócrifos e eludindo a ortodoxia dos dogmas. A novela narra, a través de María e de Xosé, o período que vai desde que María ten 14 anos ata que Xesús cumpre 12.
Saúdos.
Eduardo.

MADRE

Nunca más podré regalarte una flor,
como el pasado año, un día como hoy.
A tu casa llevé el clavel de mi amor;
sin ti, madre… sin esa flor, hoy estoy.

El mes de mayo el viento la marchitó
y nunca más quise talar otra flor…
¿ para qué ? si ya tu cariño me faltó.
Sin tus besos ya me ahogué en mi dolor.

Este año te voy a regalar un poema,
y en tu trono lo cantará un ruiseñor.
Abre, pues, las ventanas de mi pena
y escucha en tu cielo mi canción mejor.

Madre, dale mil besos al ruiseñor
 y en un pétalo escríbeme una canción,
un río la traerá brincando en amor,
desde su cuna hasta el mar de mi ilusión.

Antonio Puertas

Mañana, viernes, es el cabo de año de mi madre. La misa se oficiará a las 19,30 en las Esclavas ( Riazor )...Lo digo, por si alguien de La Coruña está interesado. Gracias

martes, 5 de junio de 2012

NECROLOXICA

Hola amigos: Hoxe faleceu a nai do noso compañeiro Jesús Iglesias Muras. O cadaleito está depositado no tanatorio San Pelayo da Estrada e o funeral terá lugar mañá mércores as 20,30 do serán na súa parroquia de Pardemarín (A Estrada). A saída do tanatorio está prevista para as 20 horas.
Collendo pola estrada de Santiago a A Estrada atópase o tanatorio á man dereita 1 Km. antes de chegar á vila.  Para ir a Pardemarín hay que coller na Estrada a carretera que vai a Lalín-Ourense, e a unhos 4 Kms. atópase un desvío a dereita que indica RUBIN-OLIVES. Seguindo esa dirección todo dereito chegamos a Pardemarín onde remata a carretera. Dende a vila da Estrada tárdase unha media hora en chegar a Pardemarin.  Saúdos a todos. Fernando Ledo.

lunes, 4 de junio de 2012


EL VUELO DEL PAJARILLO


Hoy, te he visto volar, pajarillo,
y tu vuelo parecía un cantar,
acompasado con el son del viento
en armonioso subir y bajar.

Cual pentagrama arriba y abajo,
 agitando alas al mismo compás,
pudieran ser difusas batutas,
en alegreto, apurándote más.

Y el nido que marcaba tu pauta
con tus polluelos queriendo volar,
apelotonados en corcheas,
añadían escalas con su piar.

Y su alboroto en picos y en alas,
 “ in crescendo” sobre el nido de hogar,
eran sus notas volando al viento,
con tu armonioso aire, para volar.

Antonio Puertas


viernes, 1 de junio de 2012

Así é, Rafael, " tempus fugi ". Ala van tes anos e moitos mais que nos agardan ( "dioloqueira " ). Eu, o meu, por non perlela costume:


EL PICAPEDRERO

Cesó agotado, maldiciendo su suerte,
bajo los rayos de aquel sol abrasar,
sin agua, sin fuerzas, seco por el sudor
deseando llegara pronto su muerte.

Y pensó¿ no habrá en la vida oficio mejor ?
y renegó la hora de tan mala suerte,
que, antaño, de joven siendo más fuerte,
eligiera como la profesión mejor 

Y pensativo, buscando un nuevo oficio, 
a la mar miró, creyéndola más bella,
y, tan sólo pensar de morir en ella…
¡ que horror! a la mar no, sería un suplicio.

 Y… ¿ a las entrañas de una mina ? pensó …
con tanto que vale el oro, seré rico;
mis palacios tendré, si a ello me dedico,;
mas… ¿ si muero en su fosa ?…eso si que no.


…Y fue, más audaz, llegando a alcanzar el sol…
…¡ que calor, uf  ! …, aquí, sí me abraso, sentenció
…si en la tierra estoy, decidido, matizó:
quedo en mi trabajo, como buen español.

¿ A dónde irías,  dictó su conciencia,
si el sudor, es una fuente de vida ?
… En eso, pues, tengo mi salida,
 la asumiría otro, con complacencia,
…si la rechazo yo.

Antonio Puertas.