Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 30 de diciembre de 2010

OS MEUS CONTOS

FELIZ AÑO A TODOS LOS COMPAÑEROS.

SEGUNDOS, MINUTOS…

…Segundos, minutos,… segundos, minutos…“Xa estamos a chegar “, pensaba eu, mentres ía lendo de seguido, a través da miña vidreira, semellantes carteis apegados sobre as cabeceiras das portas arredadas ó pasar, mentres o noso vehículo axiña encaraba ó centro de Compostela.
O Finisterre, estaba xa preto á Rúa do Pombal, e, pouco a pouco, ía amainando o seu canso e monótono saltaricar polas lousadas rúas milenarias.

Xa buligaban os nosos cus cansos, e, espallados, íanos erguendo dos nosos asentos de madeira, mentres os brazos e as pernas entumecidas, espelían os nosos osos. Vocábulos guturais baleiraban, boquexando, o aire, e, polo ambiente enrarecido, espallábanse sórdidos cheiros que as partes mais extremas liberaban, venteando discretamente o bandullo, comprimido durante horas . Cada quen, apañaba os seus “ petates “ apetuñados, e, en fila, descendiamos polas empinadas escaleiras da carroulana, que nos estaba a apear, molidos, sobre as rúas santiaguesas.

O noso grupo, composto de mozos procedentes, maiormente, de Xaviña, da Ponte do Porto e de Caramiñas, encamiñabamos os nosos pasos, coas maletas ben repletas ó lombo, escalando a rúa das Trompas, cara á Belvís. Alí agardaban nove meses de férreo internado e de duro inverno, ata que ala polo día de San Luis Gonzaga, finando o mes de Xuño, novamente, volviamos a desandar os pasos da ida, pa repetir a mesma viaxe de volta, cara o mesmo punto de partida… Segundos, minutos…segundos, minutos…¿…?
¿ Que raios queren dicir semellantes carteis enclavados nas portas daquelas miúdas casiñas ? Preguntei intrigante a un dos meus acompañantes de bancada.- …Non son “ segundos, minutos “, Antonio, son seguros mutuos,¡ o !

¡¡Vaia, vaia, vaia !! ¡¡ Vaia xogada me tiña gastado o bailiño daquel estartelado medio de transporte!! Aquel misterio que finou cunha xeral gargallada, puxo unha nota de ledicia engadida a aquela, de por si espléndida, que supoñía o retorno ao noso ben gañado período de vacación.

Baile antecesor do que ía ser a gran festa estival, con garantía de gozo, por todo o longo e ancho da nosa ría de Camariñas.

Antonio Puertas
 
 
 
 
 

sábado, 25 de diciembre de 2010

COS MELLORES DESEXOS

Que cableo!
   Por un cruce de cables de Wikileaks soubemos que os diplomáticos estadounidenses se dedican ao cotilleo rosa, por certo máis moderado ca artigos que se poden ler e opinións que se poden oír nalgún medio patriótico español. Estes cables secretos, comparados cos dos cornetas da apocalipse, son xogos de nenos.
   Non vin ningunha crítica sobre a maquinaria dun país que pretende controlar o mundo polas armas ou polos informes secretos. Tampouco vin nada sobre o informe que considera o Vaticano como un poder "cerrado, provinciano e anticuado". Algo novo? Ignoran os señores Aguirre e Julieta Valls que o seu reino non é deste mundo, que as súas decisións aboian na eternidade e que Federico Lombardi, responsable da oficina de prensa, non necesita correo electónico para comunicarse, porque utiliza Pomba mensaxeira, máis acorde coa tradición.
   Tampouco importa que o Vaticano non saiba inglés. Ignoran os cableadores que a cúpula eclesiástica é beneficiaria directa dos efectos do Pentecoste, que se renova cada ano. Defenden o pluralismo pentecostal, pero esquecen a condena do multilingüísmo da torre de Babel. Ignoran tamén que xa non viven nun presebe senón en palacios.
   Na retransmisión da viaxe do 6 e 7 de novenbro lembrei automaticamente a película Príncipe de Zamunda, un reino que tampouco é deste mundo, occidental e moderno.
   En fin, que teñen moito que aprender os embaixadores de USA, esa que usa e abusa do poder onde pode, é dicir, en todas partes. Estou pensando que USA pode ser unha sigla profética, cargada de significado.
   A factoría Hollywood repartiu alegremente papeis de sheriff no departamento de política exterior. Agora queren actuar.
   Cóntase que nos salóns perdidos da ONU un embaixador lle pregunta a outro:
- Por que non houbo nin haberá un golpe de Estados en USA?
- Porque en EE UU non hai embaixador de Estados Unidos, respondeu o outro.
   En fin, un pouco de respeto para o Vaticano, a segunda potencia diplomática do mundo, con legacións en 177 países, precisamente detrás de USA, con 188 embaixadas.
 Por outra banda, tamén ten graza que os cidadáns, tan   vixiados polos Estados, tomen agora a revancha coas filtracións de Wikileaks. É como un Gran Irmán ao revés.

Cos mellores desexos
Revisando papeis que esperaban no corredor da trituradora, atopei unha letra de canción, que transformei e adaptei para inciar o ano 2011 cos mellores desexos:

Sodes a semente que ha de medrar,
sodes a estrela que ha de brillar,
sodes fermento, area de sal,
a candea que ha de alumar.
Sodes a alba que ha clarexar,
a espiga que ha madurar,
o Reino que vai florecer
en xustiza, amor e verdade.

Optimismo crónico? Necesitamos quintais para encher as alforxas dos camelos lanzaroteños:


Están tomando folgos para reforzar a frota dos xorobados máxicos orientais. Son do Parque Nacional de Timanfaya, de onde eran tamén as fotografías case lunares.
                            Saúdos e saúde.
                            Eduardo. 

viernes, 24 de diciembre de 2010

FELIZ NADAL 2010 E FELIZ ANO 2011 (Andres GV)



Imos levar unha pouca roupiña
tres polas, dous galos, mais unha galiña,
un añiño, dúas pombas sen pel,
tres rulas ao xeito e un tarro de mel.

Ai, Meu Neno,
Meu Rei, Meu Meiguiño,
non tes un albergue,
non tes un leitiño.
Sen arrimo, nas pallas estás,
ai, Meu Queridiño, que frío terás.

Teñen, teñen, as pegas, as melras,
e os paxaros, teñen niño,
e o Rei de ceos e terra,
non ten casa nin leitiño.
 (Popular, Aguiño-Ribeira)

         Os compañeiros e amigos da “Quinta do 57” somos pastores, somos anxos, somos magos de Oriente...
Por iso neste Belén do mundo ofrecemos o noso servizo e facémoslle compaña a quen o precisa: o indefenso, o débil e o pequeno. Así é como seguimos estando no séquito daquel desconcertante e fráxil “rei de reis” que naceu  hai 2010 anos, aproximadamente.    
Con el a palabra Deus empezou a ter un novo significado.
Feliz Nadal e ventureiro ano 2011.

jueves, 23 de diciembre de 2010

FELIZ NADAL

ADEUS 2010
Está a punto de finar ó ano, e, endexamais, atrás volverá.
Está á rematar a súa historia que ó futuro ha de lembrar.
O Ano Santo pecha as portas que, pa algúns, xamais abrirán.
Mais preto han chegar outros séculos, que este que está á rematar.
Pombiña que inicia-lo bo cos mensaxes pa eternidade,
Nunca mais has de ter retorno, e, nunca mais atrás volverás.

FELIZ NADAL, COMPAÑEIROS.

Antonio Puertas

miércoles, 22 de diciembre de 2010

Bo Nadal e feliz 2011

Queridos amigos. É obrigado nestas datas desexar unhas boas festas e un próspero aninovo. Seguindo a suxestión que fixo Andrés Amboage de facilitar enlaces a algunha información,das cantidades inxentes, que hai na rede vou a facilitar algunhas. Hai unha que para min ten un cariño especial e que é das primeiras que empecei a visitar, cando Internet a través de Telefónica tardaba varios minutos en abrir unha páxina:www.comayala.es/
En actualidad ven  Ya es Navidad en Alborán. que é un relato da que podía ser unha novo Nadal nos tempos actuais. A min gustoume.

Quero tamén facervos partícipes de como O Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística do IES Elviña,o meu Instituto, vos desexa un bo Nadal e un próspero ano
http://gavieira.blogspot.com/2010/12/bo-nadal-para-todo-o-ies-elvina.html
 
Ver video: 

http://www.youtube.com/watch?v=9hs2BsUASxQ

 
Tamén bos recomendamos algúns libros para ler, para regalar...

http://gavieira.blogspot.com/2010/12/en-galego-lemos-o-mundo-publish-at.html
Se non vos visitou a fortuna consoládevos co tópico de que o importante é a saúde e mais que a felicidade non a dan os cartos. Deica o ano que vén.Rafael

domingo, 19 de diciembre de 2010

Breverías

Ante todo , agradecer el recuerdo de los Andrés el 30 de noviembre .
Amigo Rafael : tu pesimismo respecto a las perspectivas para el blog creo que se podrían paliar si ,junto a comentarios ,opiniones y recuerdos que lo justificaron inicalmente , lo enrriquecemos con más fecuencia con la aportación de páginas web , artículos ,datos e informaciones de otras procedencias .Yo quiero predicar con el ejemplo-siguiendo el de algún otro- sugiriendo  : " El blog  de aprender a pensar" ,con enlace a "José Antonio Marina" ,de especial interés para los que siguen en activo en la enseñanza .
Y ahora van mis breverías :
Si alabas las bagatelas
de vendedores ,
¿por qué has de ser más preciso
 en caso de amores?

¿Sabes en que demuestras
que eres "buey domesticado"?  :
en que no piensas  por ti
y en que vives fascinado .


Esta fue mi ingenuidad :
pensar que ,junto a JUSTICIA , 
caminaba la VERDAD .
¡Felices fiestas! Andrés L. Amboage





viernes, 17 de diciembre de 2010

OS MEUS CONTOS


A BELÉN
¿ A dónde vas tan de prisa, José ?.- Voy al taller a que me cambien las cuatro ruedas de nuestro 600, pues, mañana, a primera hora, tenemos que emprender un largo viaje.- ¿ Cómo vamos a ir por esas carreteras infernales, plagadas de baches y con la nieve que está cayendo ?… Además, últimamente, están teniendo lugar infinidad de asaltos y robos a quienes se atreven a viajar, sin luz del día, y, en pleno invierno. No te olvides que estoy embarazada y a punto de parir… - Si, cariño, ya lo sé. Pero, es necesario subir hasta Judea, pues Augusto quiere que todos sus súbditos estén empadronados y, nosotros, por ser del linaje y de la estirpe de David, nos toca ir a Judá.- Bueno, pues, resignación, pero, lo que no comprendo muy bien es, cómo un patricio romano, puede mangonear en nuestro pueblo y sacar de sus mangas anchas leyes como ésta. Lo único que pretenden es tenernos controlados para, luego, cobrarnos más impuestos y que ningún ciudadano se escaquee. Incluso, oí hablar de que un tal Euclides de Alejandría, estaba experimentando con una caja de cristal, que iba a ser la repera. Todos nosotros estaremos bajo control.- Así es, María, pero, mientras estemos subyugados a Roma, no nos queda otra, mas que acatar sus Leyes y decir amén a todo lo que nos imponen, si no queremos ser perseguidos por gentes de esa calaña. -¿ Y qué pinta entonces Caifás ? ¿ para qué lo queremos ?.- No te tomes a engaño, mujer, ese tipejo es un titiritero puesto por nuestros opresores y que baila al son que ellos le tocan.- Ojala nuestro Dios todopoderoso se apiade de todos nosotros y non envíe pronto a nuestro libertador.- ¡¡ Uy !!, pienso que eso va para rato. Los designios de la Providencia son siempre a largo plazo, y, a pesar de que, tanto Elías como Juan, dicen que “ los tiempos “ están cerca, y, que vayamos preparando sus caminos,… lo cierto es que las calzadas que tenemos están echas un asco, sin asfaltar, y los salteadores de caminos cada vez abundan más por esos mundos de Dios… Mira que sanedrín tenemos que en lo único que piensan es en viajar a los anfiteatros y a los coliseos de Roma para ver esos espectáculos tan bochornosos, donde se escenifican películas porno, o sangrientos combates de boxeo o corridas de toros. Estos mundos modernos, María, están echados a perder.- No hace muchos días, me comentaba en mi carpintería un cliente pastor, que la Curia romana le había incoado un expediente por un error que, el pobre hombre, había sufrido al calcular mal el número de ovejas de su rebaño, y, por ello, le impusieron una sanción de quinientos denarios de plata, que tuvo que pagar a toca teja… Bueno, te dejo, que me cierran el taller y tenemos que llegar a Belén antes del 25 de Diciembre, fecha que te puso el ginecólogo para acudir a su cita.

…Pero, ¿ no teníamos una reserva confirmada en su pensión ?…- Lo siento muchísimo, pero, con esto del censo, el pueblo está a tope de gente y no tengo habitación.- Pero, si mañana va a ser un día muy ajetreado para nosotros: yo tengo que ir al Censo… ( y con las colas que hay), y mi esposa tiene cita en el ginecólogo…- Lo siento, de veras, pero las camas ya están por los pasillos y no tengo más espacio libre… Iros, de mi parte, a junto Dimas y que os deje pasar la noche con sus vacas. Me parece a mi, que va a ser lo único que encontréis, para no dormir a la intemperie… Yo, como no me mandasteis un fax confirmando la reserva, dispuse de vuestra habitación. Lo siento.

Gracias porque, al menos, mi mujer estará calentita junta a tu mula, amigo Dimas. Algún día, cuando cobre unos trabajitos que me encargaron en mi taller de Nazaréth, te enviaré una transferencia y, si no me pagan, que Dios le bendiga y que le pague Él.

¿ Qué significa esa música ?… Tan sólo a Raphaél se le ocurre venir a darnos una serenata a las doce de la noche… y, están sonando cascabeles… Déjennos dormir, “ porfa “…-Despierta, José, que ya nació tu hijo…-¡¡ Dios, que guapo es !!…Pues mira a quien tienes mirando por la ventana: pastores y reyes, esclavos y ángeles …y, dale que te pego a la zambomba…, música y algarada… ¡¡ Bendito sea Dios, que nos ha nacido un Niño… y nos ha tocado el gordo sin haber gastado ni un denario.

Antonio Puertas
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

jueves, 16 de diciembre de 2010

MISCELANEA VIII


É xoves pola tarde. Espero rematar antes do serán. Ven cada vez mais axiña neste serodio outonal. É certa a apreciación que fai Eduardo diagnosticando de moribundo raparigo a este balcón ao que nos asomamos, con menor frecuencia, algúns dos chamados a facelo que non son outros mais cós compoñentes desta “quinta do 57” como a bautizou o finado de Pepe Fariña,con acerto e persistencia, e que inmortalizou Vilariño na carta fundacional que consta no lateral do encerado.

Eu no primeiro ano estiven moi motivado, sabendo que todo ente que comeza a súa andaina precisa de alguén que o manteña, pero hoxe non é así. Xa me afixen á idea que irá esmorecendo paseniño quedando para que se colgue algunha ocorrencia ou o aviso da comida anual coa crónica correspondente e mais nada. Se andades pola rede veredes que este é o destino de cantidade de blogs persoais ou de entidades que teñen unha entrada ao mes como moito.
Debemos darlle os parabéns merecidos a Antonio Puertas que se enchoupou da cultura clásica que o habilitou para disertar en verso ou en prosa quitándolle un gran rendemento aos estudos de humanidades. E un exemplo a imitar. Non perdas esa afección e noraboa.

En consonancia co anterior farei algúns comentarios sobre o que nos conta Eduardo,de modo maxistral como sempre, e será unha das últimas deste ano. Para o que ven non armei a axenda polo de agora.

1.- VANSE INDO

Un dos homes de prol mais sobranceiros de Galicia, D. Paco del Riego deixounos hai pouco. Curtido en mil batallas. Deixa feito un gran traballo que empezou moi novo Tivo grandes capacidades. Daba xenio escoitalo. Foi gran orador, avogado,escritor,político,xornalista, pensador e divulgador. Un dos mellores presidentes que tivo a R.A.G. E sobre todo un galego de cerne. Falando con el prendía a calquera pola gran sabedoría que amosaba falando de calquera cousa. A min quedoume gravada unha anécdota que contaba: No 1936,era dirixente do Partido Galeguista e fora os anos anteriores profesor auxiliar de Dereito na facultade en Santiago. Como todos os que foran dirixentes significados dos partidos que concorreran ás eleccións do 36, formando o Frente Popular,para salvar a vida tiveron que apuntarse como voluntarios no exercito golpista que apoiou a sublevación. El. igual ca Ramón Piñeiro,Avelino Pousa e tantos outros viviron a guerra como combatentes en primeira fila.
Estando en Salamanca un dos alumnos que tivera en Santiago recoñeceuno e berroulle Del Riego? Varias veces. El foi correndo advertíndolle que calara e lle chamara Paco ou Francisco,Era tal o pánico que había con todo o que puidese asociarse á república que te xogabas a vida polas cousas mais triviais. O coñecido aínda hoxe,marcha militar, como o himno de Riego era o himno nacional durante a primeira e tamén a segunda república. Non se chama así en honor de quen o compuxo senón a quen foi adicado. D. Rafael de Riego un militar liberal .Rafael del Riego - Wikipedia, la enciclopedia libre










4.- Aquí, na Coruña, o vindeiro Domingo,dia 19, ás 5 da tarde vaise inaugurar un monumento ás vítimas do franquismo. Inaugurarase unha escultura de Valdi, na avenida de Navarra que se chamará “XERMOLOS DE PAZ E LIBERTADE”fronte a residencia Torrente Ballester, camiño da torre de Hércules. Leranse os nomes de 600 persoas da Coruña e dos municipios da comarca asasinadas polo franquismo nos primeiros días da rebelión militar. Está ben que honremos a esta xente agora que aqueles lutuosos acontecementos xa os podemos considerar sen o apaixonamento que tiñan, no seu momento, desatado.

O serán vai rematando e destro de pouco estaremos xa no solpor e no entre lusco e fusco. Vou poñer o punto final. Pouco a pouco fun compondo esta pequena zaragallada que non ten outro obxecto mais que a comunicación entre quen conviviu, baixo o mesmo teito e as mesmas coordenadas de toda índole durante tantos anos (Uns mais ca outros).Saúdos e saúde para todos igual ca nos desexou Eduardo. Se tamén temos algo de sorte tampouco estará mal agora que temos xa ás portas o sorteo da lotaría do Nadal. No seu momento escribirei algo para felicitarvos. Rafael

N.B. Adicadas a Chucho Iglesias Muras van esas fotos que están copiadas da rede e que pola súa orixinalidade serían merecedoras dun premio. Como el é un experto en cuestións fotográficas, despois dese curso acelerado que realizou, saberá valoralas mellor ca calquera de nós. Son para sorrir.
Adeus a todos.Misión cumprida.

domingo, 12 de diciembre de 2010

Clamando no deserto, por cambio climático

Saúdo de película
   Como "alcalde" voso que son, non vos debo ningunha explicación. Pero vóuvola dar, aínda que non vola deba. Saúdo estensible aos miles (ou millóns?) de lectores deste raparigo moribundo.
A película de Berlanga que mellor lembro do seminario é Calabuch (1956). Parece que as súas obras mestras son Plácido (1961) e El verdugo (1963). Non hai moito vin  Nacional III (1982): acidez envolta en humor. Berlanga retratou a sociedade española da segunda metade do século XX; "entendeu e absorbeu a sociedade, a mesquindade, o humanismo e a submisa tristura" desta época.
  Franco dicía de Berlanga que era un mal español, moito peor ca anarquista, bolxevique ou comunista. Sorprende que se convertese en cineasta de consumo dominical no seminario, grazas ás formas correctas e ao humor. Sería un inxenuo ou un adiantado o que nos programaba os famosos no-dos de inauguración de pántanos e os filmes de Berlanga?
   Nestes últimos meses abandonáronnos moitas persoas que, de distintos xeitos, influíron na nosa formación, como Berlanga ou Paco del Riego. Non son afeccionado aos obituarios. Paz para todos eles.

Explotación do éxito
     É sorprendente que un acontecemento tan importante como a visita papal se deixe caer no desván da desmemoria deste blog. Militares e directores comerciais tentan sempre explotar o éxito. Como parece terreo minado ou prohibido, deixo para mellor ocasión as impresións recibidas vendo a TV os días 6 e 7 de novembro. Non sei se o silencio se debe ás minas, á consideración de que non foi un éxito ou a que o quilo de opinión se está poñendo polas nubes neste mercablog, coma o prezo do percebe ou dos meixóns no tempo de nadal.  
   Estar tantas horas baixo a mirada crítica do Gran Irmán  ten vantaxes, pero tamén inconvenientes: o que se ve é obxecto de comentario, e algunhas imaxes facían reflexionar. Sen opinar tampouco, por carestía de mercado, resumiría así o tema: a sociedade civil non é o que era; en consecuencia, a Igrexa non significa o que significaba.
   Facendo turismo, fotografei esta inscrición sobre o dintel da porta principal da fachada da igrexa de Santiago de Totana (Murcia):


 
Daqueles lodos virán estas tempestades?

Ecoloxistas desubicados 
   Con este título quero chamar a atención sobre o feito de reunir en Cancún aos participantes no XVI Cumio do Clima, pois esta meca turística é o exemplo do que non se debe facer para presevar a Terra do quecemento global. Foi como reunir vexetarianos nun matadoiro xigantesco. Tamén pode ser pedagóxico, porque explicita o contraste.
   Con todo, hai que agradecerlle o México, a Filipe Calderón e a Patricia Espinosa, o labor de mediadores entre os distintos países con intereses moi enfrontados. Pois tras o fracaso da reuníón homónima de Copenhague, parece que podemos enxergar agora un raio de esperanza para frear o deterioro que está sufrindo a nosa casa, o planeta Terra. Ecoloxía deriva do grego oikós ´casa´. É lamentable que aínda países se estean aferrando ao Protocolo de Kioto (1997), que marcaba para 2012 o final do primeiro período de cumprimento. Máis lamentable que os países máis emisores de CO2, como EE UU e China, non estean vinculados a Kioto.
   Se non se toman pronto medidas, se non rachamos a igualdade:
                      Benestar = consumo de enerxía  + contaminación
paisaxes que se nos antollan lunares, de cráteres, rochas e po, como as das fotografías, poderían avanzar antes do que pensamos.



Non as fixen na Lúa, senón en España, na semana da rebelión dos controladores. O territorio concreto deberás decubrilo ti, amigo e anónimo lector. Está cantado, porque é único.

   Mans Unidas envía a todas as reunións sobre cambio climático a representantes e especialistas, porque sabe que as consecuencias do cambio deixaranse sentir antes e de forma máis dramática nos países máís pobres, onde desenvolve os seus proxectos da Operación enlace, para unir o Norte co Sur. De feito, xa as están sufrindo. Non é, pois, preocupación de ecoloxistas románticos e trasnoitados, senón asunto de xustiza urxente.

Saúdos e saúde.
   Eduardo.

viernes, 10 de diciembre de 2010

AS MIÑAS POESIAS

Aí vai,( inda que sexa eu so os que as lea )

SI VIERAS
¡ Si vieras cómo brinca el río cuando nace en la cordillera !
¡ Si vieras qué fresco, roto y cristalino, baja por su ladera !
¡ Si vieras cómo, manso, serpentea entre sombras de pradera,
…Entre chopos y sauces, si lo vieras …!
…Huyendo siempre de su cuna, buscando su mar eterna.
¡ Si vieras cómo rueda la rueda del viejo molino, si lo vieras …!
¡ Y, cómo salta el trigo y brota la harina en la tina de la molienda,
Ronroneando los ejes del noble roble de su madera !
¡ Si vieras cómo, en silencio, discurre por la arboleda
Y, verde, entre los olmos y los sauces de la pradera !
¡ Si vieras cómo, bullicioso, entra en las fauces de las piedras
Y, manso, en espumas blancas amotinadas por su vereda !…
…¡ Y cómo canta la alondra y se despierta la luciérnaga… !
¡ Si vieras cómo sueña la noche, mientras descansa la aldea !
¡ Si vieras lo que yo ví en el molino de piedra !
Antonio Puertas
 

jueves, 9 de diciembre de 2010

AS MIÑAS POESIAS

Bueno, eu sigo nas miñas...FELIZ NADAL PARA TODOS...

EN UN BARCO DE PAPEL

En un barco de papel
El cielo mandó regalos,
Un cartero vino en él
Con su estrella y con dos palos.

De David era la estrella
Que alumbraba el firmamento,
Y, en los cielos era tan bella,
Que de niños pareciera un cuento.

Con ella llegaron las gaitas,
Los zagales y los panderos…
Los palos, astillas proscritas,
Del Amor fueron sus aperos.

El barco pasó de largo
Llevando consigo al cartero,
Humillado en su encargo,
Sentenciado el mensajero.

En el firmamento creado,
Allí resplandece la estrella;
El barco sigue encallado,
Y entre luceros se ve su huella.
 
 Antonio Puertas

lunes, 6 de diciembre de 2010

NO QUIERO...

...Pois debe de haber tristura porque ninguén, salvo Rafael, asoma ó fuciño. Sendo así, aí vai esta charlotada miña, a ver se consego que " fuxan os ventos fantasmas "...
E, si non hai ninguén pola banda de Laíño, que os recollan os de Lestrove...

NO QUIERO
No quiero ver que nadie llore,
No quiero ver más amarguras,
Si la vida está llena de penurias,
Debemos ser fuertes y vencerlas.
¿ Acaso, no llevamos en las venas
Sangre de nobleza castellana ?
¿ Acaso, no cabalgan por los genes
Nobles caballeros de la raza humana ?
Defensores de la dama y de la anciana,
Osados Quijotes de molinos y de lanzas.
 
Cabalguemos sobre nuestro Rocinante,
Por las rutas que nos marca el sendero,
En compaña del fiel escudero,
Derrotemos a las penas y al fantasma.
Allí donde acampara el villano,
En tropel, esgrimamos la espada,
Libertemos a Dulcinea, nuestra amada,
Y que muerda el polvo quien la avasalla.
A las almas nobles tesoros y haciendas,
Ínsulas y gloria, por siempre, nos aguardan.
Antonio Puertas

viernes, 3 de diciembre de 2010

...SI VALES...

SI VALES…
Si vales, bene est, ego valeo
E que, as cousas, non están aló moi ben que digamos, pero, desexamos que vaian mellorando.
Mellorando, dende que o mundo é mundo, sempre se desexou. Mais, o home, non soubo ou non quixo, moitas veces, atopar a maneira de facelo, como era de desexar. Sempre metido en líortas e pelexas. Sempre afundido no fungo das súas propias miserias. E, sempre, erguéndose das súas cinzas pa comezar de novo e vagar polos camiños incertos da vida. Nunca aprendera dos seus erros, e nunca ha d´aprender.
É triste, moi triste dicilo, mais, esta é a realidade pura e dura que podemos observar, si votamos unha ollada á historia, ou miramos ó noso arredor. Aí ha estar sempre esa espada de Damocles colgada sobre á testa da Humanidade, pa caer, sen clemencia, por aquí ou por ala, ó antollo dunha man invisible, que non logramos entender, e que é quen rexe os nosos designios.
Deixando atrás as calamidades atesgadas no tempo, e centrándonos unicamente nos acontecementos recentes que todos lembramos, ¿ quen pode comer e beber, sen pensar que un día incerto, seremos, acaso, nos os protagonistas d´algunha calamidade ? ¿ Quen pode dicir: isto non vai comigo ? Ninguén pode fuxir do destino que a vida lle ten marcado nos camiños do seu andar.
Accidentes nas estradas, enfermidades incurables, rupturas matrimoniais, meniños abandonados a súa sorte, vítimas das mafias sen alma, desbordamentos de rios ou secas interminables, drogas e familias desfeitas…choros e fame… Apocalypse Now dos nosos días…
Por iso, ala polo século I, a causa das envexas e os odios do tribuno Clodio, Marcus Tulius Cicero, tivo que saír ó desterro, despois de ter abortado, sendo Cónsul Romano, a conxuración do guerrilleiro e salteador de camiños Catilina, e de ter escritas as famosas catilinarias, pronunciando aquela frase tan sonada: .…Fugi, Catilina, porta aperta sum… ( …fuxe Catilina, as portas están abertas…),
Antonio Puertas

 
 
( …si estás ben, alégrome, eu estou ben…) Así, dese xeito, encabezaba sempre as súas misivas aquel grandioso literato e cónsul da Roma clásica, que fora, Cicerone, á súa amada esposa Terencia.