Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 24 de diciembre de 2014

BO NADAL


Cos mellores desexos para todos os que entredes neste lugar. Paréceme que o mellor modo de felicitar estas festas que nos traen tantos recordos, e vivencias intensas das etapas en que se vivía mergullados nunha relixiosidade que o impregnaba todo -todo o contrario a hoxe en día-, é que vexades uns vídeos feitos “ad hoc”.
Se entrades en You tube hai infinidade deles. Estes tres teñen a virtualidade,para min, que mudan o estado de ánimo e despois de escoitalos e velos síntese un ben.
Aí quedan.




Pois nada mais que teñades unhas boas festas na compaña da vosa xente. Co afecto de sempre. Rafael
BO NADAL
Como petan na alma os nosos anos
co pasado chamando as nosas portas,
evocando sempre cos seus enganos
as vidas vividas que xa están mortas.

Por un novo ano que ven sen derrotas,
triunfando os soños…   ¡ ergámolas copas ¡
ca Paz do Nadal poñámolas botas,
turrón  e champan e viño nas roupas.

Paz para estas festas e un bo aninovo
pa aqueles homes de fortunas poucas,
xa que o Meniño está a nacer de novo

…en Belén, cos pastoriños en zocas,
levando ovellas, galiñas e ovos,
e gloria de Deus, loanza nas bocas.
 Antonio Puertas


viernes, 19 de diciembre de 2014

FELICES FIESTAS PARA TODOS.
Antonio Puertas

viernes, 12 de diciembre de 2014

FIESTRA ABERTA 4

Antes de que vos felicite o Nadal vou, seguindo a rutina, deixar uns (con permiso e perdón de D Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, por utilizar a palabra retrincos que soamente a el lle correspondeu usala) relatiños de cadanseu mes, neste lustro pasado:

””Decembro 2010

DEMAGOXIA

Palabra que utilizamos con frecuencia para dicir que alguén chega a unha conclusión que non é a única que se pode extraer dos feitos ou argumentos en que se basea. Referímonos xeralmente aos dirixentes políticos que acusan aos doutro partido como  únicos causantes de todos os males. Sabemos que o paro é consecuencia dunha serie de circunstancias que o causan e que non ten unha  fácil solución; non obstante culpamos ao Presidente do goberno, da Xunta ou ao Alcalde de ser os responsables e causantes desta desgracia.

A demagoxia consiste en apelar xeralmente aos sentimentos, amores,odios,medos e desexos que nos poden emocionar para así gañar o noso apoio frecuentemente valéndose da retórica e da propaganda.

Dentro da retórica abundan aqueles argumentos que buscan suscitar a ira,odio,vergoña,indignación,compaixón  para atraer sentimentalmente a persoa que nos lee ou escoita

A propaganda que nos invade e recoñecemos como tal é a publicidade comercial que busca abertamente que merquemos aquilo que se anuncia. Tamén existe a política que pretende mediante información,sempre parcial,persuadirnos de que co noso voto solucionaranse todos os problemas que temos.

Hoxe que difícil resulta resistir a tanta demagoxia,publicidade e retórica que nos invade por todas partes. Mais ca nunca é importante que pensemos pola nosa conta utilizando as regras dos siloxismos e da lóxica para apartar o trigo limpo das malas herbas.

DECEMBRO 2011

APROVEITAR A OCASIÓN
Nestes días andan os fumadores algo alterados e inquedos. Ven limitado o seu dereito a fumar en calquera sitio. Dun tempo a esta parte,cada vez, os que ditan as leis póñenllo mais difícil. O que isto escribe faio con coñecemento de causa. Fumou ao longo de trinta anos da súa vida. Deixeino hai dezaoito anos. Non estou arrepentido. Todo o contrario. O peor é pasar o primeiro ano completo cos seus correspondentes festexos. Despois dos primeiros meses empezas a recuperar os olores e os sabores dos alimentos que co tabaco un ten anestesiados. Iso axuda no convencemento de que a decisión de deixalo foi a correcta.
Abandonar o tabaco despois de tanto tempo non é fácil. Custa moito. Un vaise mentalizando dos danos que causa á saúde pero nunca encontra o día e vaino pospoñendo. Unha vez tomada un debe resistir. O mais difícil é os primeiros días. Canto mais tempo se manteña a decisión xa menos vai custando. Se un cae non pasa nada. Todo intento é unha vitoria. O normal é a recaída.
Estes atrancos que nos impiden fumar onde queiramos axudan a mentalizarse do danoso que é. Non estaría mal aproveitar a ocasión para deixalo. Seguro que nunca te arrepentirás.

DECEMBRO 2012

MOBILIZACIÖN SOCIAL
¿Valen para algo algo as concentracións de protesta,as manifestacións,as folgas,os paros e os demais actos de presión social?.Como con case todo hai quen pensa que si e outros todo o contrario.
Moitos pensamos que son necesarias e útiles. Informan con publicidade dos problemas sociais e como consecuencia fálase diso e todos collemos conciencia .É o paso imprescindible para buscarlle solución.
¿Pensa alguén que de non terse feito as protestas contra os lanzamentos dos hipotecados se sentarían a negociar os dous grandes partidos medidas para frear esa alarma social? De non ser polas protestas da ?Plataforma stop desahucios? non chegarían os decanos dos xuíces de toda España a dicir nun documento que non queren ser meros cobradores do frac para os bancos e pedir que muden as leis.
Nin estarían rendendo contas ante a Xustiza os administradores das Caixas se non fose polas manifestacións dos afectados pola estafa. Nun primeiro momento houbo quen defendeu que sabían o que facían. e que as indemnizacións eran legais. Hoxe teñen que depositar unha fianza,entre todos, de mais de 10 millóns de Euros.
Pois motivos non faltan. Hai que protestar pacificamente para transformar tantas cousas inxustas que non funcionan como deberían.

DECEMBRO 2013

SENTENZA PRESTIGE
Non deixou a ninguén satisfeito agás dos procesados que quedaron libres de toda responsabilidade nos danos causados.Solicitábanse 4.334 millóns de Euros para reparalos. Os informáticos que trataron o sumario,contén 266.650 follas, referiron que nunca en España se tramitou unha causa de tal envergadura. Foi redactada no idioma galego e lida ante os medios de comunicación tanto de aquí como do estranxeiro. Esta circunstancia non foi resaltada por ninguén pese a supor un acto de normalización da nosa lingua. Cando o fondo da cuestión é de tal calibre e a decepción do resultado tan grande pouco importan as formas. Se o que nos dan non vale para nada pouco importa que veña envolvido en papel de prata. De todos modos ten a súa importancia igual que o ten que teñamos cada vez mais empresas que fan a publicidade no noso idioma.

Novembro 2014
DA FUTBOLIZACION Á PODEMIZACION

Son palabras, que non se rexistran nin no dicionario da academia española nin da galega. Non tardarán en estalo pola cantidade de entradas que hai na internet. Refírense á realidade política . Chamóuselle futbolización a paixón que un sente por unha equipa e non entende de razóns. Un é do Celta ou do Depor,do Barsa ou do Madrid, ou calquera outros, para toda a vida. Gañe ou perda. Desprezamos ao contrario polo feito de selo. Caemos no fanatismo. Se o teu club vai mal a culpa é do arbitro,da prensa,do contrario ou de quen sexa

Comportamento parecido tivérono os seguidores dos partidos políticos Cada un votaba aos seus aínda que non estivese de acordo co que facían ou deixaban de facer. Os contrarios eran sempre peores. Iso explica que pese aos casos de corrupción lles seguisen outorgando o voto e a confianza.

A podemización refírese ao fenómeno recente da aparición de Pablo Iglesias. Agora o partido político Podemos que en pouco tempo, ademais do éxito nas eleccións europeas, as sondaxes electorais din que pode ser segunda ou terceira forza política. Iso explica a intranquilidade dos demais. Ninguén sabe cal pode ser o futuro de Podemos pero soamente por romper o fenómeno da futbolización xa lle deberiamos dar todos a benvida. Os que lles pedían aos do 15 M que se presentasen as eleccións debían estar contentos porque lles fixeron caso. E os que o queren matar ,nada mais nacer, son os que lle están facendo a campaña xunto co empacho dos casos de corrupción cos que, un día si e outro tamén, temos que almorzar na prensa e radio ou xantar e cear nas televisións.””


Pois deica o próximo día. Saúdos para todos.Rafael

domingo, 30 de noviembre de 2014

Que teñades todos unha boa semana.

DEIXEI MIÑA TERRA
Xogando a tornela, deixei miña terra,
xogando a tornela e cruzando as espadas;
co aro, o trompo, ou a raia – despois da pos guerra-
e, cos meus tira croios …¡ que tantas pedradas ¡

Xogando a tornela, e, a mociña, ca raia;
cos meus amoriños ¡ que tan ben brincaba ¡
e o trompo viraba por debaixo da saia,
nos pes da meniña, que, alegre, cantaba.

Por aqueles tempos de feliz infancia,
os soños voaban nunha bagatela
metidos nos xogos da perseverancia,
bailando: “ Carmiña, Carmiña, Carmela

con zapatos brancos e medias de seda “
deixei a terriña que non tiña cancelas
nun inmenso mar de ovellas de seda,
sen coto á infancia, sen olliños pa velas.

Antonio Puertas.






sábado, 22 de noviembre de 2014

FIESTRA ABETA 4


Seguindo co de meses pasados vou deixar aí o que neste lustro teño escribido. Como antes o mes este de San Andrés,aproveito para felicitar por anticipado aos Andreses, aínda non escribín o que lle corresponde, por facelo sempre cara ao final do mes, así que vai o do mes pasado. Paz e ben para todos como nos saudaba o amigo e compañeiro Ramón Senín. Que a viaxe que andan preparando resulte ben. Saúdos .Rafael.



Novembro 2010

NOVACAIXAGALICIA

Debemos felicitala por ser a primeira entidade financeira que presenta a súa escritura de constitución ,no Rexistro Mercantil ,no idioma propio de Galicia. Parabéns a quen tomou a decisión.
Hai tempo que nas notarías hai uns carteis indicando que o galego é unha lingua plenamente válida e eficaz para formalizar os seus documentos. Vostede pode solicitar que os seus documentos notariais se redacten en lingua galega. Esta opción non pode supoñer atraso na redacción ou autorización do documento  nin comportar ningunha clase de sobre custo.

Malia a información quéixanse os notarios do pouco que se solicitan as escrituras en galego.
Por iso é de agradecer tamén que os dirixentes de NOVACAIXAGALICIA declarasen que van a garantir a súa clientela comunicarse e operar en galego,participar en iniciativas de todo tipo para a difusión da lingua do pais e facer do galego o idioma oficial para a publicidade comercial e sociocultural da entidade.

Acontecementos desta índole son un exemplo a seguir para outras persoas físicas e xurídicas. Se o galego vale para constituír a entidade financeira mais importante de Galicia tamén servirá para constituír empresas,outorgar testamentos e mercar ou vender casas.

Novembro 2011

ALGO HABERÁ QUE FACER

A capacidade que temos para aguantar todo o que nos boten temos que recoñecer que é ilimitada. Se non fose pola excelente sanidade publica que temos, tamén no tocante a educación sanitaria e mais á prevención,xa teriamos morto de infartos polo que leva acontecido ultimamente.
As brutais cantidades de diñeiro que levaron os directivos das caixas por deixalas na ruína¡ Que  se repartan mais de trinta millóns  de Euros ,cinco mil millóns das pesetas das de antes,os encargados de administralas coa dilixencia dun ordenado comerciante e que as nosas autoridades digan que non volverá a suceder non me digan que non é para morrer ou tolear de por vida¡
Os nosos irmáns portugueses xa lles anuncian que para o ano, se gañan mais de mil euros ao mes, non poderán cobrar as pagas extraordinarias se son funcionarios ou pensionistas.
Nos medios de comunicación para encontrar unha boa noticia hai que mirar coa lupa.
Poderemos resistir con este ritmo mais tempo?Algo teremos que facer. Polo menos saír a rúa pacificamente para mostrar o cabreo e rexeitamento e dicirlle aos que nos gobernan ou gobernarán que non nos tomen por parvos. Que os traballadores,os parados,os profesores,os médicos e persoal sanitario os funcionarios e pensionistas non fomos os que afundimos a economía e non debemos ser os únicos que o paguemos. Polo menos a dignidade de protestar pacificamente non a perdamos.



Novemvbro 2012

ENTÉNDEO ALGUÉN

O día do Pilar, na celebración do acto presidido pola familia de El Rei,ao final do desfile militar, case un milleiro de invitados asistiron a unha recepción no Palacio Real. Son sempre autoridades políticas e personalidades do mundo militar,empresarial,xudicial e do deporte e a comunicación.

Entre os invitados estaba o señor Rato,e mais o señor Divar, ex presidentes de Bankia e do Tribunal Supremo respectivamente. Todos sabemos as circunstancias polas que tiveron que dimitir dos seus cargos. Un por deixar arruinado o banco e outro por usar diñeiro público para fins de semanas caribeñas de carácter privado.

Poucos entenderán as razóns polas que son invitados. E como se aquí invitasen aos anteriores administradores das caixas que se negan a devolver as cantidades de diñeiro inchadas e desmedidas que levaron e polo que terán que responder ante a Xustiza.

NOVEMBRO 2013

MARTIRES ESPAÑOIS

No día en que elevarán aos altares a 523 persoas cualificadas como mártires durante a guerra civil pola Igrexa española sería necesario e xusto non esquecerse dos que morreron defendendo a república.

Hoxe sabemos que moitos deles eran alcaldes, concelleiros,mestres, médicos,afiliados a sindicatos e partidos políticos ou dirixentes de asociacións culturais que defendían unhas ideas xustas e nobres. Sobre todo os que aínda permanecen nos foxos ou gábeas e fosas comúns deben canto antes poder ser enterrados no lugar que lles corresponde con dignidade.

Merecen ser honradas todas as vítimas pero sobre todo as esquecidas. Os que estamos xa xubilados, mais os que están á beira de selo, acordarán como durante a longa noite de pedra que chamaba Celso Emilio Ferreiro despois de escoitar o parte nas radios remataban sempre:”Gloriosos caídos por Dios y por España. Presentes.Viva Franco. Arriba España”.
Os que morreron por defender a república tamén merecen a súa gloria.

Outubro 2014

Interese legal do diñeiro



Fíxase cada ano na Lei de Presupostos. Desde o ano 2009 é o 4%.No proxecto deste ano será, se non o remedian, do 3,5.Chama a atención que en Francia pasou do 3,99 en 2008 ao 0,04 para o 2014.En Italia nese mesmo tempo pasou do 3% ao 1%.Por outro lado o Banco Central Europeo pasou ,tamén nese tempo, do 4% ao 0,05 %. ¿A quen beneficia ou prexudica que sexa tan alto?
Beneficia aos bancos e grandes empresas de subministración. Por descubertos en conta poden cobrar e cobran 2,5 veces o interese legal do diñeiro. Nos préstamos hipotecarios se hai demora poden cobrar até 3 veces o interese legal. Prexudica aos que non puideron atender as súas obrigacións, por quedar no paro , e aumentárenlle considerablemente as débedas e mais as familias que por solidariedade axudan a pagárllelas aos parentes.
Nestes tempos revoltos case ninguén entende nada. ¿Como se explica que a Unión Europea, impón para os 28 países normativas comúns, como o espacio que han ter as galiñas poñedeiras nas granxas, a capa dos porcos por métodos químicos e prohibir as redes do xeito na pesca da xouba e da sardiña e ,algo de tanta transcendencia para a vida das persoas, teña cada pais membro tan disparatadas e inxustas normas?
Que deputados e parlamentarios, discuten estes días a Lei de Presupostos,miren por isto e non fagan aos do seu país de peor condición que italianos e franceses. Do contrario temos que concluír que non nos representan.”””





domingo, 16 de noviembre de 2014

POLO CUNCHAREIRO ARRIBA
Canta o galo no curral e ouvea o can na cadea;
entre bocado e bocado, balando queda a ovella;
a auga pinga polo saio saltaricando na sella
na canle que vai a moza, ca marea case chea.

Polo Cunchareiro arriba ferve a auga da marea,
calcando raiolas no mar que lucen no arco da vella,
e as ondas rachan en gracia dun ceo que ali esguella
en medio de cunchas e saios que, andando, van ca area.

Canta o carro, e o carneiro turra por diante da vella,
que leva os dedos das mans cas contas que fai a leiteira
i, entre as tetas agocha o pano, ó remata-la feira.

Cunha vara aguillada i unha cabicha na orella,
...un pantalón mendado i un cadelo de palleiro,
vai o vello e vai o carro pola cima do Cunchareiro.

Antonio Puertas.

Tódolos dereitos reservados.


PARABENS A PUERTAS.

E de xustiza que neste mural colectivo quede constancia das andainas nas que anda un dos que mais colaborou para que mantivese algo de vida. Antonio Puertas leva tempo escribindo en variuos sitios e ademais participando en programas da radio galega. Uktimamente dou o salto ao mundo do audiovisual e con moito acerto colaborou na realización dun anuncio dos que lle dou moito éxito a empeesa  Gadisa.Son uns anuncios moi bonitos onde se coida o idioma e teñen ese xeito galego que os fai tan entrañables para,sobre todo, a xente maior.Pois aí queda para xeral contemplación:


Se alguén quere saber mais Sobre Puertas queda aí tamén este empate;

O noso usuario Beldoña protagonista nun anuncio de Gadis

 Saudos para todos.Rafael

viernes, 31 de octubre de 2014

UN FACHO DE CLARIDADE

Discurso del papa Francisco a los participantes en el Encuentro mundial de Movimientos Populares (Aula Vieja del Sínodo, 28 de octubre de 2014)

Buenos días de nuevo, estoy contento de estar entre ustedes, además les digo una confidencia, es la primera vez que bajo acá́, nunca había venido. Como les decía, tengo mucha alegría y les doy una calurosa bienvenida.
Gracias por haber aceptado esta invitación para debatir tantos graves problemas sociales que aquejan al mundo hoy, ustedes que sufren en carne propia la desigualdad y la exclusión. Gracias al Cardenal Turkson por su acogida. Gracias, Eminencia por su trabajo y sus palabras.
Este encuentro de Movimientos Populares es un signo, es un gran signo: vinieron a poner en presencia de Dios, de la Iglesia, de los pueblos, una realidad muchas veces silenciada. ¡Los pobres no solo padecen la injusticia sino que también luchan contra ella!
No se contentan con promesas ilusorias, excusas o coartadas. Tampoco están esperando de brazos cruzados la ayuda de ONGs, planes asistenciales o soluciones que nunca llegan o, si llegan, llegan de tal manera que van en una dirección o de anestesiar o de domesticar. Esto es medio peligroso. Ustedes sienten que los pobres ya no esperan y quieren ser protagonistas, se organizan, estudian, trabajan, reclaman y, sobre todo, practican esa solidaridad tan especial que existe entre los que sufren, entre los pobres, y que nuestra civilización parece haber olvidado, o al menos tiene muchas ganas de olvidar.
Solidaridad es una palabra que no cae bien siempre, yo diría que algunas veces la hemos transformado en una mala palabra, no se puede decir; pero es una palabra mucho más que algunos actos de generosidad esporádicos. Es pensar y actuar en términos de comunidad, de prioridad de vida de todos sobre la apropiación de los bienes por parte de algunos. También es luchar contra las causas estructurales de la pobreza, la desigualdad, la falta de trabajo, la tierra y la vivienda, la negación de los derechos sociales y laborales. Es enfrentar los destructores efectos del Imperio del dinero: los desplazamientos forzados, las emigraciones dolorosas, la trata de personas, la droga, la guerra, la violencia y todas esas realidades que muchos de ustedes sufren y que todos estamos llamados a transformar. La solidaridad, entendida, en su sentido más hondo, es un modo de hacer historia y eso es lo que hacen los movimientos populares.
Este encuentro nuestro no responde a una ideología. Ustedes no trabajan con ideas, trabajan con realidades como las que mencioné y muchas otras que me han contado… tienen los pies en el barro y las manos en la carne. ¡Tienen olor a barrio, a pueblo, a lucha! Queremos que se escuche su voz que, en general, se escucha poco. Tal vez porque molesta, tal vez porque su grito incomoda, tal vez porque se tiene miedo al cambio que ustedes reclaman, pero sin su presencia, sin ir realmente a las periferias, las buenas propuestas y proyectos que a menudo escuchamos en las conferencias internacionales se quedan en el reino de la idea, es mi proyecto.
No se puede abordar el escándalo de la pobreza promoviendo estrategias de contención que únicamente tranquilicen y conviertan a los pobres en seres domesticados e inofensivos. Qué triste ver cuando detrás de supuestas obras altruistas, se reduce al otro a la pasividad, se lo niega o peor, se esconden negocios y ambiciones personales: Jesús les diría hipócritas. Qué lindo es en cambio cuando vemos en movimiento a Pueblos, sobre todo, a sus miembros más pobres y a los jóvenes. Entonces sí se siente el viento de promesa que aviva la ilusión de un mundo mejor. Que ese viento se transforme en vendaval de esperanza. Ese es mi deseo.
Este encuentro nuestro responde a un anhelo muy concreto, algo que cualquier padre, cualquier madre quiere para sus hijos; un anhelo que debería estar al alcance de todos, pero hoy vemos con tristeza cada vez más lejos de la mayoría: tierra, techo y trabajo. Es extraño pero si hablo de esto para algunos resulta que el Papa es comunista.
No se entiende que el amor a los pobres está al centro del Evangelio. Tierra, techo y trabajo, eso por lo que ustedes luchan, son derechos sagrados. Reclamar esto no es nada raro, es la doctrina social de la Iglesia. Voy a detenerme un poco en cada uno de éstos porque ustedes los han elegido como consigna para este encuentro.
Tierra. Al inicio de la creación, Dios creó́ al hombre, custodio de su obra, encargándole de que la cultivara y la protegiera. Veo que aquí́ hay decenas de campesinos y campesinas, y quiero felicitarlos por custodiar la tierra, por cultivarla y por hacerlo en comunidad. Me preocupa la erradicación de tantos hermanos campesinos que sufren el desarraigo, y no por guerras o desastres naturales. El acaparamiento de tierras, la desforestación, la apropiación del agua, los agrotóxicos inadecuados, son algunos de los males que arrancan al hombre de su tierra natal. Esta dolorosa separación, que no es solo física, sino existencial y espiritual, porque hay una relación con la tierra que está poniendo a la comunidad rural y su peculiar modo de vida en notoria decadencia y hasta en riesgo de extinción.
La otra dimensión del proceso ya global es el hambre. Cuando la especulación financiera condiciona el precio de los alimentos tratándolos como a cualquier mercancía, millones de personas sufren y mueren de hambre. Por otra parte se desechan toneladas de alimentos. Esto constituye un verdadero escándalo. El hambre es criminal, la alimentación es un derecho inalienable. Sé que algunos de ustedes reclaman una reforma agraria para solucionar alguno de estos problemas, y déjenme decirles que en ciertos países, y acá́ cito el Compendio de la Doctrina Social de la IGLESIA, “la reforma agraria es además de una necesidad política, una obligación moral” (CDSI, 300).
No lo digo solo yo, está en el Compendio de la Doctrina Social de la Iglesia. Por favor, sigan con la lucha por la dignidad de la familia rural, por el agua, por la vida y para que todos puedan beneficiarse de los frutos de la tierra.
Segundo, Techo. Lo dije y lo repito: una casa para cada familia. Nunca hay que olvidarse que Jesús nació́ en un establo porque en el hospedaje no había lugar, que su familia tuvo que abandonar su hogar y escapar a Egipto, perseguida por Herodes. Hoy hay tantas familias sin vivienda, o bien porque nunca la han tenido o bien porque la han perdido por diferentes motivos. Familia y vivienda van de la mano. Pero, además, un techo, para que sea hogar, tiene una dimensión comunitaria: y es el barrio… y es precisamente en el barrio donde se empieza a construir esa gran familia de la humanidad, desde lo más inmediato, desde la convivencia con los vecinos. Hoy vivimos en inmensas ciudades que se muestran modernas, orgullosas y hasta vanidosas. Ciudades que ofrecen innumerables placeres y bienestar para una minoría feliz… pero se le niega el techo a miles de vecinos y hermanos nuestros, incluso niños, y se los llama, elegantemente, “personas en situación de calle”. Es curioso como en el mundo de las injusticias, abundan los eufemismos. No se dicen las palabras con la contundencia y la realidad se busca en el eufemismo. Una persona, una persona segregada, una persona apartada, una persona que está sufriendo la miseria, el hambre, es una persona en situación de calle: palabra elegante ¿no? Ustedes busquen siempre, por ahí́ me equivoco en alguno, pero en general, detrás de un eufemismo hay un delito.
Vivimos en ciudades que construyen torres, centros comerciales, hacen negocios inmobiliarios… pero abandonan a una parte de sí en las márgenes, las periferias. ¡Cuánto duele escuchar que a los asentamientos pobres se los margina o, peor, se los quiere erradicar! Son crueles las imágenes de los desalojos forzosos, de las topadoras derribando casillas, imágenes tan parecidas a las de la guerra. Y esto se ve hoy
Ustedes saben que en las barriadas populares donde muchos de ustedes viven subsisten valores ya olvidados en los centros enriquecidos. Los asentamientos están bendecidos con una rica cultura popular: allí́ el espacio público no es un mero lugar de tránsito sino una extensión del propio hogar, un lugar donde generar vínculos con los vecinos. Qué hermosas son las ciudades que superan la desconfianza enfermiza e integran a los diferentes y que hacen de esa integración un nuevo factor de desarrollo. Qué lindas son las ciudades que, aun en su diseño arquitectónico, están llenas de espacios que conectan, relacionan, favorecen el reconocimiento del otro. Por eso, ni erradicación ni marginación: Hay que seguir en la línea de la integración urbana. Esta palabra debe desplazar totalmente a la palabra erradicación, desde ya, pero también esos proyectos que pretender barnizar los barrios pobres, aprolijar las periferias y maquillar las heridas sociales en vez de curarlas promoviendo una integración auténtica y respetuosa. Es una especie de arquitectura de maquillaje ¿no? Y va por ese lado. Sigamos trabajando para que todas las familias tangan una vivienda y para que todos los barrios tengan una infraestructura adecuada (cloacas, luz, gas, asfalto, y sigo: escuelas, hospitales o salas de primeros auxilios, club deportivo y todas las cosas que crean vínculos y que unen, acceso a la salud –lo dije–y a la educación y a la seguridad en la tenencia.
Tercero, Trabajo. No existe peor pobreza material – me urge subrayarlo-, no existe peor pobreza material, que la que no permite ganarse el pan y priva de la dignidad del trabajo. El desempleo juvenil, la informalidad y la falta de derechos laborales no son inevitables, son resultado de una previa opción social, de un sistema económico que pone los beneficios por encima del hombre, si el beneficio es económico, sobre la humanidad o sobre el hombre, son efectos de una cultura del descarte que considera al ser humano en sí mismo como un bien de consumo, que se puede usar y luego tirar.
Hoy, al fenómeno de la explotación y de la opresión se le suma una nueva dimensión, un matiz gráfico y duro de la injusticia social; los que no se pueden integrar, los excluidos son desechos, “sobrantes”. Esta es la cultura del descarte y sobre esto quisiera ampliar algo que no tengo escrito pero se me ocurre recordarlo ahora. Esto sucede cuando al centro de un sistema económico está el dios dinero y no el hombre, la persona humana. Sí, al centro de todo sistema social o económico tiene que estar la persona, imagen de Dios, creada para que fuera el denominador del universo. Cuando la persona es desplazada y viene el dios dinero sucede esta trastocación de valores.
Y, para graficar, recuerdo una enseñanza de alrededor del año 1200. Un rabino judío explicaba a sus feligreses la historia de la torre de babel y entonces contaba cómo, para construir esta torre de babel, había que hacer mucho esfuerzo había que fabricar los ladrillos, para fabricar los ladrillos había que hacer el barro y traer la paja, y amasar el barro con la paja, después cortarlo en cuadrado, después hacerlo secar, después cocinarlo, y cuando ya estaban cocidos y fríos, subirlos para ir construyendo la torre.
Si se caía un ladrillo, era muy caro el ladrillo con todo este trabajo, si se caía un ladrillo era casi una tragedia nacional. Al que lo dejaba caer lo castigaban o lo suspendían o no sé lo que le hacían, y si caía un obrero no pasaba nada. Esto es cuando la persona está al servicio del dios dinero y esto lo contaba un rabino judío en el año 1200 explicaba estas cosas horribles.
Y respecto al descarte también tenemos que ser un poco atentos a lo que sucede en nuestra sociedad. Estoy repitiendo cosas que he dicho y que están en la Evangelii Gaudium. Hoy día, se descartan los chicos porque el nivel de natalidad en muchos países de la tierra ha disminuido o se descartan los chicos por no tener alimentación o porque se les mata antes de nacer, descarte de niños.
Se descartan los ancianos, porque, bueno, no sirven, no producen, ni chicos ni ancianos producen, entonces con sistemas más o menos sofisticados se les va abandonando lentamente, y ahora, como es necesario en esta crisis recuperar un cierto equilibrio, estamos asistiendo a un tercer descarte muy doloroso, el descarte de los jóvenes. Millones de jóvenes, yo no quiero decir la cifra porque no la sé exactamente y la que leí́ me parece un poco exagerada, pero millones de jóvenes descartados del trabajo, desocupados.
En los países de Europa, y estas si son estadísticas muy claras, acá́ en Italia, pasó un poquitito del 40% de jóvenes desocupados; ya saben lo que significa 40% de jóvenes, toda una generación, anular a toda una generación para mantener el equilibrio. En otro país de Europa está pasando el 50% y en ese mismo país del 50% en el sur el 60%, son cifras claras, óseas del descarte. Descarte de niños, descarte de ancianos, que no producen, y tenemos que sacrificar una generación de jóvenes, descarte de jóvenes, para poder mantener y reequilibrar un sistema en el cual en el centro está el dios dinero y no la persona humana.
Pese a esto, a esta cultura del descarte, a esta cultura de los sobrantes, tantos de ustedes, trabajadores excluidos, sobrantes para este sistema, fueron inventando su propio trabajo con todo aquello que parecía no poder dar más de sí mismo… pero ustedes, con su artesanalidad, que les dio Dios… con su búsqueda, con su solidaridad, con su trabajo comunitario, con su economía popular, lo han logrado y lo están logrando…. Y déjenme decírselo, eso además de trabajo, es poesía. Gracias.
Desde ya, todo trabajador, esté o no esté en el sistema formal del trabajo asalariado, tiene derecho a una remuneración digna, a la seguridad social y a una cobertura jubilatoria. Aquí́ hay cartoneros, recicladores, vendedores ambulantes, costureros, artesanos, pescadores, campesinos, constructores, mineros, obreros de empresas recuperadas, todo tipo de cooperativistas y trabajadores de oficios populares que están excluidos de los derechos laborales, que se les niega la posibilidad de sindicalizarse, que no tienen un ingreso adecuado y estable. Hoy quiero unir mi voz a la suya y acompañarlos en su lucha.
En este Encuentro, también han hablado de la Paz y de Ecología. Es lógico: no puede haber tierra, no puede haber techo, no puede haber trabajo si no tenemos paz y si destruimos el planeta. Son temas tan importantes que los Pueblos y sus organizaciones de base no pueden dejar de debatir. No pueden quedar solo en manos de los dirigentes políticos. Todos los pueblos de la tierra, todos los hombres y mujeres de buena voluntad, tenemos que alzar la voz en defensa de estos dos preciosos dones: la paz y la naturaleza. La hermana madre tierra como la llamaba San Francisco de Asís.
Hace poco dije, y lo repito, que estamos viviendo la tercera guerra mundial pero en cuotas. Hay sistemas económicos que para sobrevivir deben hacer la guerra. Entonces se fabrican y se venden armas y, con eso los balances de las economías que sacrifican al hombre a los pies del ídolo del dinero, obviamente quedan saneadas. Y no se piensa en los niños hambrientos en los campos de refugiados, no se piensa en los desplazamientos forzosos, no se piensa en las viviendas destruidas, no se piensa, desde ya, en tantas vidas segadas. Cuánto sufrimiento, cuánta destrucción, cuánto dolor. Hoy, queridos hermanas y hermanos, se levanta en todas las partes de la tierra, en todos los pueblos, en cada corazón y en los movimientos populares, el grito de la paz: ¡Nunca más la guerra!
Un sistema económico centrado en el dios dinero necesita también saquear la naturaleza, saquear la naturaleza, para sostener el ritmo frenético de consumo que le es inherente. El cambio climático, la pérdida de la biodiversidad, la desforestación ya están mostrando sus efectos devastadores en los grandes cataclismos que vemos, y los que más sufren son ustedes, los humildes, los que viven cerca de las costas en viviendas precarias o que son tan vulnerables económicamente que frente a un desastre natural lo pierden todo. Hermanos y hermanas: la creación no es una propiedad, de la cual podemos disponer a nuestro gusto; ni mucho menos, es una propiedad solo de algunos, de pocos: la creación es un don, es un regalo, un don maravilloso que Dios no ha dado para que cuidemos de él y lo utilicemos en beneficio de todos, siempre con respeto y gratitud. Ustedes quizá sepan que estoy preparando una encíclica sobre Ecología: tengan la seguridad que sus preocupaciones estarán presentes en ella. Les agradezco, aprovecho para agradecerles, la carta que me hicieron llegar los integrantes de la Vía Campesina, la Federación de Cartoneros y tantos otros hermanos al respecto.
Hablamos de la tierra, de trabajo, de techo… hablamos de trabajar por la paz y cuidar la naturaleza… Pero ¿por qué en vez de eso nos acostumbramos a ver como se destruye el trabajo digno, se desahucia a tantas familias, se expulsa a los campesinos, se hace la guerra y se abusa de la naturaleza? Porque en este sistema se ha sacado al hombre, a la persona humana, del centro y se lo ha reemplazado por otra cosa. Porque se rinde un culto idolátrico al dinero. Porque se ha globalizado la indiferencia!, se ha globalizado la indiferencia: a mí¿qué me importa lo que les pasa a otros mientras yo defienda lo mío? Porque el mundo se ha olvidado de Dios, que es Padre; se ha vuelto huérfano porque dejó a Dios de lado.
Algunos de ustedes expresaron: Este sistema ya no se aguanta. Tenemos que cambiarlo, tenemos que volver a llevar la dignidad humana al centro y que sobre ese pilar se construyan las estructuras sociales alternativas que necesitamos. Hay que hacerlo con coraje, pero también con inteligencia. Con tenacidad, pero sin fanatismo. Con pasión, pero sin violencia. Y entre todos, enfrentando los conflictos sin quedar atrapados en ellos, buscando siempre resolver las tensiones para alcanzar un plano superior de unidad, de paz y de justicia. Los cristianos tenemos algo muy lindo, una guía de acción, un programa, podríamos decir, revolucionario. Les recomiendo vivamente que lo lean, que lean las bienaventuranzas que están en el capítulo 5 de San Mateo y 6 de San Lucas,(cfr. Mt 5, 3 y Lc 6, 20) y que lean el pasaje de Mateo 25. Se los dije a los jóvenes en Río de Janeiro, con esas dos cosas tiene el programa de acción.
Sé que entre ustedes hay personas de distintas religiones, oficios, ideas, culturas, países, continentes. Hoy están practicando aquí́ la cultura del encuentro, tan distinta a la xenofobia, la discriminación y la intolerancia que tantas veces vemos. Entre los excluidos se da ese encuentro de culturas donde el conjunto no anula la particularidad, el conjunto no anula la particularidad. Por eso a mí me gusta la imagen del poliedro, una figura geométrica con muchas caras distintas. El poliedro refleja la confluencia de todas las parcialidades que en él conservan la originalidad. Nada se disuelve, nada se destruye, nada se domina, todo se integra, todo se integra. Hoy también están buscando esa síntesis entre lo local y lo global. Sé que trabajan día tras día en lo cercano, en lo concreto, en su territorio, su barrio, su lugar de trabajo: los invito también a continuar buscando esa perspectiva más amplia, que nuestros sueños vuelen alto y abarquen el todo.
De ahí que me parece importante esa propuesta que algunos me han compartido de que estos movimientos, estas experiencias de solidaridad que crecen desde abajo, desde el subsuelo del planeta, confluyan, estén más coordinadas, se vayan encontrando, como lo han hecho ustedes en estos días. Atención, nunca es bueno encorsetar el movimiento en estructuras rígidas, por eso dije encontrarse, mucho menos es bueno intentar absorberlo, dirigirlo o dominarlo; movimientos libres tiene su dinámica propia, pero sí, debemos intentar caminar juntos. Estamos en este salón, que es el salón del Sínodo viejo, ahora hay uno nuevo, y sínodo quiere decir precisamente “caminar juntos”: que éste sea un símbolo del proceso que ustedes han iniciado y que están llevando adelante.
Los movimientos populares expresan la necesidad urgente de revitalizar nuestras democracias, tantas veces secuestradas por innumerables factores. Es imposible imaginar un futuro para la sociedad sin la participación protagónica de las grandes mayorías y ese protagonismo excede los procedimientos lógicos de la democracia formal. La perspectiva de un mundo de paz y justicia duraderas nos reclama superar el asistencialismo paternalista, nos exige crear nuevas formas de participación que incluya a los movimientos populares y anime las estructuras de gobierno locales, nacionales e internacionales con ese torrente de energía moral que surge de la incorporación de los excluidos en la construcción del destino común. Y esto con ánimo constructivo, sin resentimiento, con amor.
Yo los acompaño de corazón en ese camino. Digamos juntos desde el corazón: Ninguna familia sin vivienda, ningún campesino sin tierra, ningún trabajador sin derechos, ninguna persona sin la dignidad que da el trabajo.
Queridos hermanas y hermanos: sigan con su lucha, nos hacen bien a todos. Es como una bendición de humanidad. Les dejo de recuerdo, de regalo y con mi bendición, unos rosarios que fabricaron artesanos, cartoneros y trabajadores de la economía popular de América Latina.
Y en este acompañamiento rezo porustedes, rezo conustedes y quiero pedirle a nuestro Padre Dios que los acompañe y los bendiga, que los colme de su amor y los acompañe en el camino dándoles abundantemente esa fuerza que nos mantiene en pie: esa fuerza es la esperanza, la esperanza que no defrauda, gracias.
Francisco

viernes, 17 de octubre de 2014

Agradecerllo a Fernando Ledo.


Hai uns días mandoume,vía email,unhas fotos da convivencia deste ano onde estamos na foto que en anos anteriores se encargaba de facer sempre o compañeiro Barral. Desexarlle o mellor e que supere a enfermidade que o afecta. Paréceme que paga a pena deixalas no albume colectivo. Pois observádeas ben e as veces que queirades que a nube na que quedan terma do todo canto lle metan dentro.
 En boa compañía arrodeados de santos por todas partes.Pese a sermos oficialmente uns vellos cos papeis en regla, agás Enrique,parecemos uns mozos de espíritu.
 Esta foi a previa a anterior. Estabamos aínda un pouco desordenados.Alguén advirtiu que faltaba Vilariño e mais Ledo e que non valía.
Os oficiantes na Misa. Momento que quixo inmortalizar o señor duque.Confesoulle a Agustín Dios que o altar da capela do pazo non acordaba ter tentos cregos xuntos e máxime nestes tempos de escasez.(Seguramente aproveitou para amosarlla ao día seguinte ao bispo de Tuy - Vigo que asistiría a xunta da Fundación, propietaria do pazo, segundo nos indicou el mismo).
Como bos fregreses e parroquianos por un día seguindo con atención a cerimonia.A cámara indiscreta  sorprendeunos  a Agustín e a min facendo un comentario en voz baixa. De ser en Belvís e observalo un superior a nota dese trimestre en piedade sería un meritus nada mais ou un suspensus.
Saúdos a todos.Rafael
 

domingo, 5 de octubre de 2014

Aí, vai, pois, o verdadeiro conto de hoxe:

NON COMPENSA

Xa o dixera, quen o dixo: este negocio non compensa…non cubre. I, eu, teño que engadir: nin sequera como  un “ okupa “ pasaxeiro no noso pensamento.
Ocupar un lugar, que, ben podería deixar libre no miolo, por exemplo, pa cavilar mais no negocio da plantación de ortijas.
Hai quen fala delas, como ó mellor remedio pa cura-la reuma. E, si é así como din os entendidos, os tollidos e os arqueados, a lo menos, imos ir po outro mundo dereitos coma as frechas de Tarzán. E, se non fora como din os que entenden, iremos cara San Pedro, tan tortos ou mais que aquel arco do Home Mono, tensando cordas polas selvas de Sierra Leona.

Toda esta laretada que trae este conto, da comezo  cun balbordo de actos preliminares, mesmamente, enriba dunha leira de patacas:
-Que, se é mellor o esterco de vaca, que ó de coenllo; que, se hai que estrala leira con toxo, mellor que con fieitos; que se o zurro de vaca é mellor que a química…
A verdade é que eu , de todo iso, non entendo nin papa. Polo tanto, non desexo opinar de algo que descoñezo. O que si sei, é que os feitos que relato a continuación, veñen a raíz dun lote de labores colaterais que están a levar aos nosos osos, directos de cara ese arqueo sen remisión. O noso lombo, ajuanta o que ajuanta. E, unha vez que se pon a mirar de sejido cara o chan, xa non hai menciñeiro, nin pedra de avalar, nin de cadrís, que ó erjan pa que poida contempla-las afumadas ringleiras nos rabos dos avións.

Outro tema que está a facer de  “ okupa “no noso  miolo, son as disxuntivas que xorden en tocante a plantación mais axeitada:  que, se plantas patacas de riles ou de Kennebec; de desirée, ou de raineta…ou, se mercas a semente en Coristanco, ou en Payosaco... Dende logo, todas elas, moito mellores, non cabe dúbida, que á semente de Álava. Aínda a risco de mesturar parentescos consanguíneos en tubérculos, que  poden abrochar en patacas apampadas ou desaqueloutradas, facendo  palimocos no propio ceo da boca, ou retratando monicreques variados nas propias protuberancias das balocas. E, aínda así, son mellores.

Tamén, outra dúbida en tocante o tema que toca, é: de si ven a plantalas o tractor de Gumersindo, ou se ven a burra do Fuchiqueiro… lentiña, si, - non cabe dúbida-  malia todo, moito mais experimentada na marcha atrás… sen perdelo rejo.

Por último, aclaradas a medias, ano si e ano tamén, todas estas cuestións, ten lugar a plantación, examinando debidamente o “ Mentireiro Verdadeiro “ onde, no devalo do marzal, é a data que aconsella o listiño que o publica... Se o fas cando a señorita das alturas mira pa ti, date por fodido, as patacas sairán con miradas de apampado, calcando a face da presumida das noites na súa pel.
Tampouco desexo esquecer, nin os sulfatos da Sementeira, nin as apócemas chineses de recente implantación. Estes, matan tan só ao escaravello mais vello, que é o verdadeiro causante da proliferación das pragas, deixando aos demais plantados nunha  pelexa por ver quen ocupa o seu lugar. Liortas e paus entre eles pola femia mais comedora. Contos chinos do Fuchiqueiro, pa vende-lo seu produto, e darse por entendido no tema. Non lle fagades nin caso. Canto mais aforredes, mellor.

Co soliño, as nosas pataquiñas, erguen a crista que é un primor. Da justo velas a porfía:  crechas e salerosas, floreando na primavera con eses tons violetas, que, case, poderíamos metelas nun frorero... Tiran pa diante como é debido, ata que o demo amola o conto,…E, veña mais sulfatos, e mais xofre, pa combater a Satanás, ata que te fartas. Logo, por fin, caes da burra, e  poste a escaldar no pote a auja das ortijas,  tratando de poñe-la plantación coma as frechas de Tarzán…Tarefa inútil,. Onde o demo pon as mans, sempre saes escaldado.

Malia a todo, tocan diana, e todo o mundo a correr. O burro de Indalecio,” co quinto levanta “ entoando co eixo mollado a marcha “ rial  “;  os veciños, en batifondo de combate total… E, aquel día do devalo, auguraban os da Galega, que non ía chover, por nada do mundo…¡ Que ilusos !… ¡ A baldes !

Agora, toca escollelas por categorías; ás sans, nesta morea; as adentadas, nesta outra; ás roídas acolá, e as podres, de momento, déixalas nese cornecho. Logo, hai que facer un burato ben fondo no arredor da leira, e,

dese xeito, non apestan mais aló de casa do Señor Alcalde.

- ¡ Hai, Santo Cristo del Calvario …! ¡ Que cruz ! …, E, o Nazareno, retorcéndose co seu dor…” Consumatum est… “

Agora ( estou a pensar eu )  a polos fijos, toca. E, ala ajarro a escada, gabeo catro pasos; estendo a man,..e, saltan encol min  un niño de nespras, que me deixan a naris, como a do Cirano de Berllerac.  ¡ Que o noso Señor me ampare ! Non hai misericordia pos sufridores das pataqueiras.

Pa presentar contas de todo isto, segundo o oficio de toda a miña vida, ante quen procede, digo:
Tanto, po burro de Indalecio; tanto, pos abonos e pas pestes; tanto, pas patacas da Sementeira; tanto pos tubérculos de Ávila; tanto, po meu lombo; e, tanto, pa miña naris.
Así é que, estasme a deber: tanto.
- Moi ben, agora mesmo, non teño nada descambiado no peto. Po vindeiro ano, cando remate a faena, fasme recordo…pois, a estas alturas da miña vida, xa estou perdendo moita memoria.
- Moitas grazas a todos pola vosa contribución… e, ata o vindeiro ano.

Antonio Puertas







sábado, 4 de octubre de 2014

FIESTRA ABERTA 3

Seguindo coas lerias do curso pasado e para ver que no tempo en que un mozo,posible fill@ dalgúns tarda ou tardou en facer toda unha carreira, o certo é que a realidade social pouco mudou. O que se dicía hai 5 anos ten hoxe,parécemo a min a forza de sempre. Será aquilo de nihil novum sub sole que dicían os antigos. Pois aí queda iso.

Otubre 2010

“”PERSOAS  COHERENTES

        Hai  noticias ás que non se lles dá a relevancia que teñen e que son dignas de eloxio, enxalzamento e gabanza pola rareza coa que acontecen nestes tempos. Estoume a referir a renuncia do escritor Agustín Fernández Paz a recibir o Premio Cultura Galega de Literatura 2010 creado pola Xunta este ano.
        Este Mestre de Ensino Primario,Perito Industrial Mecánico e Licenciado en Ciencias da Educación foi durante algúns anos  membro do do Gabinete de Estudos para a Reforma Educativa da Consellería de Educación. Preparou os Deseños Curriculares de Lingua Galega para Primaria e Secundaria. Foi premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008 . A súa obra que é moita mereceu abundantes premios e recoñecementos,traducida a diversas linguas é hoxe un referente incuestionable da literatura infantil-xuvenil galega. Está presente en todas as bibliotecas escolares sendo os seus libros dos mais lidos entre os nosos adolescentes dos Institutos.
       
        As razóns polas que rexeita o premio recóllense no manifesto que asignaron moitos traballadores dos diversos ámbitos da Cultura Galega que contiña a seguinte aseveración: ”Manifestamos que nin a actual Xunta nin o seu Presidente,responsables ante a Historia de lexislaren por primeira vez contra a nosa lingua,e polo tanto contra o marco xurídico e fronte ao consenso que posibilitou a súa presenza publica,poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega”.

        Cando comunicou a súa renuncia manifestou que Rosalía de Castro nunca aceptaría ese premio. Con persoas de tan fortes conviccións e principios rexos, levados ás últimas consecuencias, espéranlle a nosa lingua miles de primaveras axudándonos a todos a considerar a lingua como patrimonio cultural de Galicia a e de todos os galegos.

OCTUBRE 2011

DEFENDAMOS O PUBLICO

                En tempos de crise económica, como os actuais,vivimos todos asustados e cun medo a veces paralizante .Cando vemos os recortes que nas distintas autonomías se levan a cabo na educación e na sanidade uns opinan,os mais pesimistas, que isto acaba de empezar e veremos como remata e outros sostemos que a sanidade e mais educación universais e gratuítas son unha conquista social das mais importantes que todos defenderemos con uñas e dentes se fixer falta.

                Se hai moi pouco tempo alguén nos dixese que as Caixas de Aforros  galegas se ían converter en bancos e os seus donos,os accionistas, serían os fondos americanos,chineses,rusos ou da India moitos diríannos que iso non podería ser de ningunha das maneiras.

                Todo é posible neste mundo tan cambiante  e a velocidade mareante que nin deixa tempo para pensar. Haberá por tanto que ir asumindo que están en perigo e dispoñernos a defender como sexa e onde sexa unha das mellores sanidades do mundo universais  e gratuítas e unha educación que son mellorables pero valiosas. Se soamente puidesen estudar e curarse  os que teñan cartos parece que non valería moito a pena vivir nun mundo así. Seriamos capaces?


Octubre 2012

ELECCIONS ABERTAS

O día 21 escolleremos a quen nos vai representar durante os próximos catro anos. Pensamos algúns que nunca os resultados que se coñezan nesa noite foron tan incertos. Pode pasar calquera cousa. O tsunami azul e as gaivotas que nos arrasaron, vai para un ano, poucos presaxian que se repita.
O que nos doe a moitos galegos é que mentres nas dúas nacionalidades históricas,Cataluña e o Pais Vasco,a meirande parte da poboación previsiblemente elixa a partidos nacionalistas nós aquí votamos a aqueles que pensan que somos unha rexión de España. Non se retraen moitas veces de referirse a nós como o Noroeste. Isto leva a que nos ignoren e que nin se nos cite, nalgunhas ocasións, como nacionalidade en igualdade de condicións coas outras dúas.

Imos ter ocasión de deixar constancia da nosa existencia na próxima cita electoral. Non é admisible que cataláns e vascos,pobos ricos e cultos,onde se pagan as pensións mais altas de España,mentres en Galicia son as mais baixas, estean trabucados e  nos vaia  ir mellor cando eliximos,de modo distinto, aos nosos representantes.

Octubre 2013

HAI XUÍCES EN BERLÍN

Así lle respondeu un campesiño alemán ao Rei de Prusia,Federico II O Grande, cando lle quixo expropiar un muíño de vento, construído por el pedra a pedra, para edificar un castelo nas aforas da cidade. Ofreceulle diñeiro e ao non ceder o campesiño ameazouno con confiscarllo. Iso podería facelo Maxestade se non houbese xuíces en Berlín. O monarca acatou sentenza e rodeou o muíño deixándollo enclavado e co ancho dun camiño para que o dono entrase e saíse sen pedir autorización. E alí quedou un letreiro indicando que o muíño se conserva como recordo eterno do amor e respecto a Xustiza.
Ven a conto do que lle pasou a un mozo ourensán que padece unha doenza rara que,de non tratala cun fármaco biolóxico de última xeración, correría perigo a súa vida. O tratamento que dispensan no hospital ten un custo de aproximadamente trescentos mil Euros ao ano. O Servizo Galego de Saúde non o autorizou alegando razóns de austeridade orzamentaria. O xuíz na sentencia obriga a dispensalo e pagalo e ditamina que ao denegarllo vulnerouse o dereito constitucional do enfermo a vida e a integridade física e moral, prescindindo do criterio médico sen outra presumible razón mais ca do aforro. Cualifica de insólito que se lle tivese denegado.
E unha boa noticia para todos aqueles enfermos crónicos que nos tratamos con eses fármacos biolóxicos que nos permiten levar unha vida de certa calidade. Que siga habendo xuíces tanto en Berlín como no resto do mundo que lles paren os pés a quen toma decisións inxustas.

Setembro 2014

CONTO DA BOA PIPA

Os que xa somos pensionistas,segundo o Isolino do bo debuxante e ilustrador Xaquín Marín,somos os que agora mesmo mellor futuro temos. Dispoñemos ademais de tempo para ler a prensa,escoitar e ver faladoiros, e manternos ao tanto de moito do que nos contan e pasa tanto aquí como noutras partes. Temos,penso que moitos, a sensación de que os nosos gobernantes cóntannos aquel conto inexistente chamado da boa pipa co que facíannos adoecer os maiores aos pequerrechos.
Parece que é conto o que a sanidade e maila educación van ben, aos enfermos de hepatite dáselle o tratamento que os cura,estamos saíndo da crise, cada vez hai mais traballo,a xuventude ten onde empregarse,os salarios non baixan,a corrupción son casos illados,a xustiza é rápida e igual para todos, e poderiamos seguir facendo unha lista como de aquí a mañá.
Pero aínda o que mais indigna e nos acende e cando sabemos que hai mais de cinco millóns de parados dos que case a metade non teñen ningún tipo de protección social. O que levou ao propio Fiscal de Estado,na inauguración do ano xudicial, a recoñecer que preto da cuarta parte da poboación está por debaixo do límite da pobreza. Sábeno ben os colaboradores dos bancos de alimentos que xuntan caixas e caixas do que a xente deixa non centros comerciais.
Contrasta esta realidade con que os directivos das 35 empresas mais importantes de España ,(Ibex 35),cobraron o ano pasado de media 75´5 veces mais cos empregados de cadansúa empresa. Por non falar dos chamados paracaídas dourados,plans multimillonarios de pensións, que marearían a un de termos que contalos en billetes de cen euros. Parece que nun estado social de dereito, como di a Constitución,que propugna como valores superiores a xustiza e a igualdade non se pode permitir que tanta xente sen traballo,con dependentes sen axudas e nenos ao seu cargo, poidan esperar mais sen un goberno que evite estas desigualdades. Non poden seguir contándonos o conto da boa pipa.””

Como neste mes aínda non escribín nada poño a de finais do mes pasado. Pedíronme alguén dos poucos que miran esta fiestra que o fixera e queda feito. Saúdos para toda a parroquia como lle chama Dona Helena Villar Janeiro,excelsa mestra e galeguista de pes a cabeza , aos numerosos amigos que a seguen en Facebook. Parroquía feibusquiana. Saúdos para todos como sempre. Rafael


miércoles, 1 de octubre de 2014

LA TEMPESTAD

Una noche negra teñida de blanco, 
una dama fría se adentró por mi cuarto,
cruzando el ventanal sin ningún atranco
…mirada perdida y cabello de esparto.

Una noche negra, con el viento, gemían
unas voces sordas marcando sus pasos,
y, por medio de estruendos, los rayos partían
el globo del mundo, temblando en espasmos.

Las sombras pasaban y los cielos ardían 
con las tempestades de truenos y rayos,
y, los firmamentos, cerraban y abrían
el trono a la luna, con monstruos lacayos. 

Se moría la tierra anegada de espanto,
rompiendo en pedazos el cielo quebrado,
y oyéndose pasos por todo mi cuarto
 de sombras que andaban por todo el fallado. 

Las estrellas del cielo, allá por los altos,
cincelaban la noche en medio de un charco,
trotando corceles, aceros y mantos,
a la luz del rayo por su viejo marco.

Pedruscos helados quebraron la calma
cobijada en el cielo donde se amasa
el sueño del campo, dormido en su alma,
para huir a la mar buscando su casa.

La dama se fue al abrir mi ventana,
y, al cantar el jilguero el canto del alba,
sonó por el pueblo la vieja campana,
por aquel nuevo día de azules y  malva.

Antonio Puertas.



jueves, 25 de septiembre de 2014

CURSO 2014-15

Como hai xa uns días que iniciouse o curso académico actual vou deixar algunhas cousas para que siga tendo algo de vida asistida este mural colectivo. As quenturas que tiveron estes medios de expresión e comunicación neste último lustro teñen todos as mesmas eivas. Deixaron de ser unha novidade e, talmente como as modas, deixaron de levarse e remataron moitos deles adormecidos e invernando igualiño cos barcos de lecer que están amarrados e moitos deles debendo as cotas de amarre ou vendéndose pola décima parte do que custou mercalos. “Panta rei” en grego que dicía Heráclito. A auga dos ríos que pasa por un lugar nunca xamais volta a pasar a mesma polo mesmo sitio .E unha das bondades da vida que nunca un día ou mes ou ano é como o anterior.

Sexa esta reflexións filosóficas na honra de D. Luciano Méndez Palleiro que tiña a teima, cando nos ensinou Ontoloxía e mais Lóxica, de ensinarnos a pensar pola nosa conta e cos criterios científicos dos siloxismos. Hoxe tododios nega a maior e non pasa nada e distinguir xa nunca se fai. Ten moita xente agradecida que foron alumnos del en San Martiño Pinario .Onde sexa que estea que viva feliz. Grazas a Puertas que nos avisou do seu pasamento.

Pois para empezar o curso, xa as universidades dando exemplo de madrugar comezaron o primeiro día de mes que andamos,vou deixar o que servidor tiña escrito nos veráns pasados por se a alguén lles pode interesar lelos no caso de que non o tiver feito no seu día onde apareceron:

Agosto 2010:

"DECISIO INSOLITA

A Enxebre Orde da Vieira, entidade privada, que agrupa a  galegos distinguidos que están fora de Galicia, celebrou a semana pasada, no Hostal dos Reis Católicos, en Santiago, o seu chamado Capitulo Xubilar. Entregaron un diploma a varias persoas, entre elas ao Doutor Carracedo, experto xenetista recoñecido mundialmente pola investigación do ADN, con cantidade de premios concedidos e futuro,seguramente,  premio Novel.

O insólito é que no mesmo acto,en presencia do Presidente Da Xunta,se lle entregou a vieira a D. Mario Conde condenado polo Tribunal Supremo a vinte anos de cárcere polos delitos de apropiación indebida, estafa e falsidade documental. Un delincuente condenado, en liberdade condicional desde o 2008, con antecedentes penais graves e que non poderá cancelar mentres non pasen 5 anos despois da liquidación da condena para estar reinserto socialmente.
Estamos ou podemos estar ante un caso de apoloxía do delito que se produce cando publicamente se exalta o delito ou a persoa que for condenada como partícipe ou autor dos mesmos.

Estes actos denigran a quen son merecedores de recoñecemento social. O texto da condecoración entregada reza literalmente: “Por canto fixo, fai e aínda mais fará polo enxerguemento da terra e para que viva connosco con recordo e amizade”. Sobran os comentarios.

De non lle ser retirada a condecoración, que sería o acertado, creo que merece un rexeitamento social pola perversión ética e cívica que ofende as persoas de ben."

(Este texto que se oublicou na Voz de Galicia firmeino como avogado do Colexio da Coruña) Recibín parabéns pero nada se fixo. A decadencia xa ven de anos atrás.

Agosto 2011:
XULIO LOIS:IN MEMORIAM

Acábanos de deixar o crego Xulio Lois. Un home enteiro. Un cristián exemplar. Articulista,conferenciante,autor de moitos libros. O derradeiro: “O Deus dos pobres”(2005) Naceu en Pontevedra no 1935.Estudou Dereito en Santiago pero abandonou a avogacía para facerse crego colaborando cos movementos de acción católica especializada XOC e HOAC das que saíron tantos dirixentes políticos e sindicais. Foi profesor de teoloxía na Universidade Pontificia de Salamanca no Instituto de Pastoral do Campus de Madrid. Ensinou Cristoloxía a varias xeracións de curas e leigos. Presidiu a Asociación de Teólogos Xoán XXIII.

Defendía que a Igrexa ten que ser pobre e dos pobres. En consecuencia o Vaticano debería desaparecer. Mantívose fiel a Teoloxía da Liberación. Renunciou a facer carreira dentro da Institución sendo sempre coadxutor nunha parroquia do barrio madrileño de Vallecas. Os seus amigos foron esa maioría silenciosa de cristiáns desencantados da Igrexa oficial. Admirador do Arcebispo do Salvador Monseñor Oscar Romero. Auguraba que a postura involutiva que mantén a Igrexa non vai ter mais remedio que poñerse a dialogar para non converterse nunha seta irrelevante ou insignificante socialmente.

Pasou os dias finais da súa vida,aqueixado dunha enfermiade grave, acompañado da familia que residía na Coruña. Vivirá sempre na memoria de todos os que tivemos a boa fortuna de coñecelo.”

(Na Misa que lle fixeron na Coruña haoubo moitos cregos e mais ex. Por suposto non faltou Vilariño,Cabarcos e moitos mais cregos da Coruña a que viña sempre por ter familia aquí. Presidiu a Asociación de Teólogos Xoan XXIII durante moitos anos) Este Papa chegou tarde para darlle unha alegría aos que loitaron contra vento e marea para manter as candeas acesas do Vat.II)

Agosto 2013:

AGOSTO INHABIL

En pleno mes de Agosto,o día 2, publicouse o Decreto 609/2013 do Ministerio de Educación que fixa o limiar ou beira de renda e patrimonio que non se pode traspasar para ter dereito a becas e axudas ao estudo para o vindeiro curso 2013-14.

Con nocturnidade e aleivosía nun mes inhábil a todos os efectos para o Estado menos para cuestións de urxente necesidade,din que é mal mes para ter avarías na casa, enfermar ou morrer, déixase sen efecto o decreto de 2007 que fixaba ao réxime de axudas ao estudo personalizadas. Supón entre outras cousas que o fillo dunha nai solteira que cobre mais de 7.646 Euros ao ano non recibirá a beca universitaria máxima.
Ademais precisarase un 6,5 de nota mínima nas probas de acceso a Universidade para poder optar a beca xeral e de residencia no seu primeiro ano. Isto supón, como veñen denunciando os reitores, que o que teña posibilidades económicas na familia,poderá estudar aínda que sexa unha medianía ou un burrán e se es de familia humilde tes que ser brillante ou superdotado.
Aí está a inxustiza e o atentado contra igualdade de oportunidades. Rómpese por primeira vez a igualdade de acceso a estudos universitarios. Veu funcionando durante os últimos cincuenta anos a través daquel Padroado de Igualdade de Oportunidades. Este permitiu que haxa hoxe médicos,xuíces enxeñeiros,avogados,profesores,arquitectos e funcionarios nas escalas superiores que son a primeira xeración de titulados superiores nas súas familias. Da pena pensar e ver que andamos cara atrás en vez de cara adiante.”

AGOSTO 2014:

Agosto 2014

MARÍA TELO, (in memoriam)

Acábanos de deixar hai uns días con preto de 99 anos esta avogada madrileña que empezou a carreira de dereito na Universidade de Salamanca no 1931.Coñeceu a Dona Clara Campoamor, precursora do movemento feminista, que logrou que as mulleres puidesen votar durante a república e mais que se aprobase a lei de divorcio, quen a contaxiou do seu lema:.«a miña lei é a miña loita» Foi María Telo das primeiras mulleres que abriron despacho na capital no ano 1952.. Adicou toda a súa vida a loita para que a muller tivese igualdade de dereitos cao home. Afiliouse durante a ditadura a Asociación Internacional de Mulleres de Carreiras Xurídicas e cando se puido puxo en pé a Asociación de Mulleres Xuristas no ano 1971.

Batallou,o habido e por haber, para entrar na Comisión de Xeral de Codificación que mudou o Código Civil ,mediado o ano de 1975, en que se introduciron modificacións como que a ,muller casada acadase a maioría de idade xurídica que non tiña ate ese momento. Non podía sen autorización marital dispor dos bens que tiña en propiedade antes de casar,nin aceptar herdanzas,nin abrir unha conta nun banco nin ser cabeza de familia e administrar os bens do matrimonio.

No ano 209 publicou un Libro. Mi lucha por la Igualdad Jurídica de la Mujer (Aranzadi, 2009).no que narra como pelexou toda a súa vida para conseguir un Estado no que a lei para a muller non fose un castigo senón unha protección e un amparo. Nunca se dou por vencida. Hai cinco anos declarou que a plena igualdade entre homes e mulleres acadouse no terreo das leis pero que na realidade o labor por facer aínda era grande. De persoas así convén acordarse e renderlles a admiración que merecen.”



Por hoxe nada mais. Bo curso para todos. Hai que estar,nesta sociedade ou suciedade, hoxe mais ca nunca, sempre aprendendo e reciclando o que se ten aprendido. Non lle fagades caso a estas prédicas igual que non se lle fan aos cregos cando se poñen pesados coas súas fixacións. Aos que falan so rego e sobre todo con respecto aínda hai xente que os escoita e comenta “no que dixo ten razón” Saúdos: Rafael