Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

viernes, 30 de diciembre de 2011

FELIZ ANINOVO!!!

Non podía deixar de volver a esta casa recén pintada (cores Hello Kity e Pocoyó) e redecorada por Andrés nestas datas de Nadal e desexarvos a todos un ano novo moito mellor que o que remata.
Despois de cruzar o meridiano dos sesenta, cada ano imos tendo conciencia máis fina da nosa finitude, da nosa peregrinaxe. Cada vez vaise apretando o círculo de familiares e amigos tocados por algunha doenza, se non somos nós mesmos os afectados. Os baixóns pódense superar con fe, con filosofía ou coas dúas medicinas. O que non procede é deixarse abater e velo todo negro por ter entrado no túnel. Solidariedade e ánimo para todos, que sempre o necesitamos nalgún momento. Boas doses de vitamina O (optimizante) para ver a vida con gafas de esperanza, como nos invita Rafael por boca de Mafalda. 

Saúdos cordiais.
Eduardo Seco.

DERRADEIRA ENTRADA

Rachando co meu costume de deitarme, non despois das doce da noite, onte fíxeno bastante máis tarde por quedarme a ver a película sobre o cardeal Tarancón. Foi para min unha verdadeira ledicia a visión do mencionado filme; pareceume moi correcta a posta en escea de tan importante persoeiro, sen concesións cara a galería nin botafumeiro. Certo que o filme céntrase en presentarnos a figura do gran cardeal limitándose ao seu papel clave no momento histórico da transición política española; bótase un pouco en falta a súa dimensión espiritual e incluso a función litúrxica; pero non se pode dicir que falte a dimensión pastoral, pois, precisamente, o impagable servicio prestado á sociedade e mesmo á institución eclesiástica, gracias a súa clarividencia, man esquerda, talante, altura de miras, espíritu conciliador e grande fé, foi o mellor servicio pastoral do seu ministerio sacerdotal. Resulta moi curioso que, sexa a sociedade civil a única que rescata  a senlleira figura de un eclesiástico para poñela en valor, mentras, pola contra, a institución eclesiástica se apresurou a pasar páxina e relegalo ao limbo dos xustos. Iste é un claro signo dos tempos que vivimos. Persoalmente dame verdadeiro pánico imaxinar, por un momento, o que acontecería naquél intre decisivo da nosa historia si, en vez de Tarancón, estivese no seu lugar un dos talibáns que o sucederon.
Téñolle aversión aos libros moi voluminosos porque son pesados para manexar e, pola contra, esixen moita constancia para rematar a súa lectura con éxito sen perder o fío. Deica hoxe únicamente fun capáz de afrontar con éxito a lectura de dous destes mamotretos: "Franco" de Paul Preston e as memorias do cardeal Tarancón que se titulan "Confesiones".  Recoñezo que disfrutei con ámbalas dúas lecturas ainda que, como podedes imaxinar, por razóns diametralmente opostas. 
     Agora, pola tarde, estiven mirando a transmisión en directo da Misa da Familia na plaza de Colón. Imaxinei que en realidade miraba unha película rancia dos tempos do nacionalcatolicismo. Vin unha liturxia anticonciliar: Un pobo (bastante reducido) mero espectador, nin sequera se lles deu a oportunidade de rezar  o Padrenuestro na Misa; así se explica que, moitos asistentes se adicasen a observar o seu entorno e, os máis novos, a facer acenos ás cámaras da tv; dúas orquestras con coros cantando en latín, homilía lida con voz rouca e ton monocorde, con gran profusión de citas papales, e ningunha conciliar, nin siquera evanxélica; co tema recurrente de sempre (matrimonio canónico e aborto); nin palabra sobre as traxedias actuais de innumerables familias: o paro, a perda da vivenda, a penuria económica, a violencia de xénero, o futuro tenebroso para a xuventude, etc. etc. Parece que estes temas non son competencia da Iglesia. ¿Será verdade que se fixo un Concilio Vaticano II? ¡Non vaia a ser que, do mesmo xeito que algúns negan a veracidade do Holocausto, algúns xerarcas neguen igualmente  a realidade do Concilio!. Semella, dende logo, que estes de hoxe non cren nel.  En fin, signos dos tempos. Logo quéixanse das igrexas baleiras e do alonxamento da sociedade.
       Perdón, amigos e compañeiros, por este espiche. O que máis me importa hoxe é desexarvos a todos un ano 2012 cheo de esperanza, a pesares da que está caendo, e que manteñamos a ilusión que proclama o lema dos indignados: outra sociedade é posible. ¡Ogallá formemos parte dela!. Unha aperta e deica o ano que ven. Fernando Ledo.



miércoles, 28 de diciembre de 2011


A derradeira d´este ano, non podía ser outra mais agarimosa pa min.
Me encanta esta nova páxina ¡¡ Enhoraboa, Andrés !!
Felíz ano, para todos.

A RAMPLA D´AGUIAR

Naquela rampliña, medio tollida,
que, nin co devalo do mar, se vía,
o peixe fresco en tinalla brincaba
  cos aires das mozas, ó abri-lo día.

Cara o mar, devalaba sobranceira
de peixe, que na rampla relucía;
randeeira a mareira baleiraba
rastrexando a sardiña  que escorría.

Por aquela rampla a onde ía a Mantida,
co andar lixeiro dende a súa casiña,
baixaba antano este neno da vila
a pescar queimonas, abondo e axiña.

Os mozos cantaban ó abri-lo día,
i en vermella alfombra o sol relucía,
…i a gaivota rapinaba a sardiña,
i a lancha do xeito en peixe afundía.

Era ó xantar, fresquío da Vila,
co peixe que daba a xente a quería,
sobranceira,… i, ¡ tanta “jameliña” !
apazugada, agardando na fila.

¡ Hai ! amorriñada amada veciña,
cara ao mar, reverente te inclinas,
desgaxada en vaivén de caroliñas,
 arrolada no abrente en cunchas finas.

Agarda por min, miúda xoíña
a que retorne xunto a ti algún día,
cos tempos de antes bulidos da vida,
…con alumiños, volver, volvería.

Antonio Puertas



MISCELANEA XII
A piques de rematar este odioso ano para unha parte importante dos que perderon a súa fonte de sustento e coa esperanza ,de que mellore o que ven, baixo mínimos vou a escribir a miscelánea nº 12 que será a última deste mes tamén doce.
A.- O número doce é un numero cabalístico ao que se lle atribúen propiedades máxicas. Veredes os porqués:
1º -doce son os signos do zodíaco.
2º -doce son os meses do ano.
3º -doce foron os discípulos.
4º -doce eran os froitos do Espírito Santo.
5º -doce eran as tribos de Israel.
6º -doce os fillos de Xacobe.
7º -doce as veces que Xesús Cristo se apareceu despois da morte.
8º -doce grupos de deuses tiñan os romanos,os caldeos e os etruscos.
9º – doce eran as portas da cidade de Xerusalén.
10º -doce é a hora en que o sol parte o día en dous.
11º -doce é o máximo número que conteñen todos os reloxos.
12º -doce veces trinta grados forman os 360 grados da circunferencia. Paro aquí para dar doce razóns pero seguro que hai mais se miramos nas mitoloxías de todas as relixións.
Veremos se o ano vindeiro é tamén cabalístico ou máxico porque tamén será o ano doce deste século.
B.-Acabo de ler un artigo de Juan Goytisolo, hoxe que é dia dos inocentes, e asocieino a Eduardo polo estilo mordaz e incisivo, cheo de ironía que contén moitas veces o que nos conta. Por
se non o veu ten o enlace para lelo:

No leído en la prensa · ELPAÍS.com

 

C.-E de xustiza manifestar a solidariedade con Andrés, a persoal e penso que a de todos, polo cúmulo de circunstancias polas que un hai momentos da vida en que un se ve sometido a elas e que mos desacougan profundamente. Animo Andrés¡
 
Feliz ano que ven e que nos traia a todos o que precisamos para andar pola vida con dignidade.Rafael

martes, 27 de diciembre de 2011

Estatística: Visitas ao blog da "Quinta do 57" (Andres GV)

Do resumo estatístico que nos ofrece  Blogger aos seus usuarios como "propietarios" do blog "Quinta do 57", ofrézovos o que me parece unha sorprendente e estimulante estatística. 
No último mes (supoño que novembro), o noso blog recibiu 1.813 visitas
Desde que foi creado, o noso blog foi visitado 17.366 veces
Para que vos animedes e animemos a participar. Feliz ano 2012. 
Non se contan as visitas que se fan para introducir cambios: novas entradas, imaxes e textos. 

¿Coñecedes a D. Leonardo Lemos? Será ordenado bispo en Ourense o día 11 de febreiro (Andres GV)


Na imaxe vemos a D. Julián, o arcebispo de Santiago, e a D. Leonardo Lemos Montanet, designado bispo de Ourense  polo Papa Bieito XVI, nun momento da rolda de prensa na catedral, o venres día 16,  ao mediodía.
 D. Leonardo Lemos Montanet, vinculado á Sociedade Sacerdotal  da Santa Cruz, do Opus Dei,  era na actualidade  profesor do Instituto Teolóxico Compostelán, no que exerceu diversos cargos. Tamén é Director Técnico do Seminario Menor de Santiago, coengo da catedral e Director do Instituto Superior Compostelán de Ciencias Relixiosas. 
Nacido en Barallobre, A Coruña, en 1953, foi ordenado presbítero en maio de 1979. Está licenciado en Filosofía Teorética, diplomado en Arqueoloxía Sagrada, Arquivística e Biblioteconomía. 
 Omnia in caritate é o lema episcopal do novo bispo, que podemos traducir  "todo con amor". Está inspirado no lema episcopal do tamén arcebispo compostelán, o cardeal Quiroga ("Omnia in caritate fiant"), de quen D. Leonardo é biógrafo.

lunes, 26 de diciembre de 2011


BO NADAL PARA TODOS.

EN UN BARCO DE PAPEL 

En un barquito de papel
el cielo mandó regalos,
un cartero trajo con él
una estrella con dos palos.

De David era la estrella,
lumbrera del firmamento,
y su luz era tan bella,
que pareciera de cuento.

A ella se sumaron gaitas
y zagales con panderos…
leños y astillas proscritas,
del Amor fueron aperos.

El barco pasó de largo
y encalló con su cartero,
humillado en su encargo,
sentenciado el mensajero.

Y el firmamento creado
se recreó con su estrella;
el barco sigue encallado,
resplandeciendo su huella.

Antonio Puertas

domingo, 25 de diciembre de 2011

Pequena e modesta renovación do blog (Andres GV)

Pouco cambia. Apliquei unha plantilla que avivecese as cores e textos. Os redactores e aportadores habituais non encontraredes dificultades para seguir compartindo ideas, poemas, experiencias, contos, felicitacións, comentarios.. Coa liberdade que nos honra. Aos que escriben e mais aos destinatarios.

Na tardiña do Nadal 2011 (Andres GV)


Estou na casa. Compartin a mesa familiar cos meus irmáns. O falecemento inesperado de Miguel, o párroco de San Cristovo das Viñas, na Coruña, un cura novo que nos estimulaba e enchía de esperanza aos demais curas, lanzou sobre min un neboeiro de tristeza. Varios compañeiros curas, cos que teño unha relación estreita,  despedíronse tamén estes días pasados da nai, do pai, dun irmán. Amigos moi achegados están acosados pola máis temida das doenzas. Por iso comparto convosco esta hora: necesitamos a luz de Belén.
Todo o que escribía aquí onte vólvese máis intensamente verdadeiro e necesario. Grazas a man humana que Deus nos ofrece por medio de Cristo coñecemos a esperanza. De onde nos pode vir o consolo ante a morte?  Un consolo que non é ilusorio, psicolóxico, comecocos infantil, senón verdade verdadeira, acontecemento persoal, tránsito a unha vida nova.
Belén ten de cursi, de tenrura sensibleira, de retóricas mixiricas, moito menos do que  lamentablemente aparece e se promove socialmente. Belén compromete a quen cre en Cristo a converterse en axente de humanidade, de humanización, de dignificación das persoas, de promotor de esperanza.
Con palabra máis autorizada cá miña, dixo hoxe o Papa "urbi et orbi":

La respuesta que Dios ha dado en Jesús al clamor del hombre supera infinitamente nuestras expectativas, llegando a una solidaridad tal, que no puede ser sólo humana, sino divina. Sólo el Dios que es amor y el amor que es Dios podía optar por salvarnos por esta vía, que es sin duda la más larga, pero es la que respeta su verdad y la nuestra: la vía de la reconciliación, el diálogo y la colaboración.
Por tanto, queridos hermanos y hermanas de Roma y de todo el mundo, dirijámonos en esta Navidad 2011 al Niño de Belén, al Hijo de la Virgen María, y digamos: «Ven a salvarnos». Lo reiteramos unidos espiritualmente a tantas personas que viven situaciones difíciles, y haciéndonos voz de los que no tienen voz. (Bieito XVI, Mensaxe Urbi et Orbi 25/12/2011)


sábado, 24 de diciembre de 2011

FELIZ NADAL 2011 E FELIZ E VENTUREIRO 2012 (Andres GV)

Non vos estrañe o desenfoque desta composición. De seguido saberedes a qué obedece.
En Occidente fixemos do Nadal  de Cristo un verdadeiro destrozo. Todo nace da sedución de sentirse importantes. Xusto o contrario do que fixo Deus ao asumir a nosa fráxil condición humana. Non acabamos de comprender que no seu modo de facerse home: pequeno, indefenso, acosado e pereseguido, pobre, mal acollido  -xa desde os seus inicios na vida temporal- o Eterno indícanos o verdadeiro camiño dunha humanización que conduce á paz, froito da xustiza e do amor, froito da sagrada dignidade de ser persoa, home ou muller.
Anque moi demorada, mándovos esta que non é felicitación senón chamada. Á solidariedade e ao compromiso por unha humanidade que crece "divinamente"  canto máis os seus membros abrimos corazón e portas ao diferente, ao pequeno, ao que non nos pode compensar polo noso servizo.
Un recordo moi especial para todos os que estades sentindo escuros neboeiros de saúde, de conflitos, de traballo. Sexamos lúcidos e vexamos a man de Deus nas nosas vidas.  E desculpade as miñas ausencias.


Boas festas

Súmome a quen,nestas días previos as “pascuas navideñas”,se adicou a felicitárnolas. Son días,seguramente para todos de sentimentos contraditorios. A realidade de cadaquén polo seu lado e por outro as vivencias de tempos pretéritos que están aí no imaxinario persoal e tamén colectivo do conxunto ou subconxunto que formamos todos. O término de imaxinario utilizado polos estudosos das disciplinas sociais din que é un concepto en construción. Pero concordan todos en que se trata dun conxunto de imaxes que temos interiorizadas e por virtude delas miramos clasificamos e ordenamos o que nos arrodea. Din que marcan tanto que practicamente regulan a nosa vida aínda que nos pareza o contrario sen chegar a imprimir carácter como nos di a teoloxía sobre os sacramentos que son sete, nin mais nin menos, como ensinaba o profesor que pouca pegada deixou,polo menos a min, D. Manuel Silva Bahamonde.
 
Pois despois desta filípica e, cos mellores desexos para todos,deséxovos unhas felices festas para todos sen esquecer a ninguén e, en particular para todos aqueles que,polo menos algunha vez,accederon a este portal comunicativo que,igual cós montes comunais pertence a todos os que teñan casa aberta e con fumes dentro do territorio no que se encravan.
E para iso comparto unhas felicitacións que me achegaron das moitas que como todos se reciben no correo electrónico e que me gustaron.

A 1ª é do Conselleiro de educación que mandou a todos os profesores e que escolleu con moito gusto e significado. As persoas con minusvalías deben ocupar un sitio importante nas nosas vidas .Asesorei moitos anos a unha asociación de pais de nenos paralíticos cerebrais e aprendín mais humanidade con eles ca en todos os anos de Seminario. Ë esta:


 
A 2º mandouma un amigo dunha gran espiritualidade:

 "Sumidos en el sagrado
silencio,
inspirad y espirad.
Escuchad el silencio,
escuchad vuestra respiración,
sentid lo que entra con el aire,
al que invitáis a pasar
a vuestro interior;
observad la vida
que con él va.
Escuchad los latidos de
vuestro corazón, y
permitid que las energías
se equilibren ellas mismas;
dadles permiso a todos vuestros órganos
para que se tranquilicen,
para que cada uno ocupe el espacio
que le pertenece,
para que les llegue la energía que necesitan.
Y así, el cuerpo por si mismo,
será capaz de relajarse,
de lograr posturas naturalmente adecuadas,
de sanarse, pues sabe muy bien cómo hacerlo,
y el Amor y la Luz
que habita en el núcleo da cada una de las células,
poco a poco irán  llenándolo todo, todo, todo.
Vuestra Luz se unirá al resto de las luces de los seres
que caminen a vuestro lado,
formando así
una
 Gran Hoguera
de
LUZ Y AMOR.

Felices Fiestas
Abrazos."

A 3ª é dun organismo da Xunta novo que coordina a formación do profesorado que antes se chamaban Centros de Formación e Recursos e que agora se chama Centro Autonómico de Formación e Innovación (CAFI). E esta:
A 4ª é para que non nos consumamos nestas festas:

 
E por último un sorriso. Cando perdamos as ganas de rir e sorrir temos que facernos mirar por algún entendido en conduta humana porque algo grave está a punto de pasarnos e hai que poñerlle remedio canto antes se se prolonga moito no tempo.

 
Antes de rematar o ano poñerei algunha cousa mais e se non a poño feliz ano que ven .Rafael

viernes, 23 de diciembre de 2011

Felices fiestas

Dificultades para acceder las tres veces que lo intenté antes de hoy ,problemas con el ordenador ,viajes a esa tierra por la enfermedad final de mi último hermano y arreglos en la casa , me alejaron de este blog más  tiempo del pretendido por mí .Ya me puse al día de vuestros dichos y hechos y próximamente haré alguna aportación .Por ahora ,sólo desearos bon Nadal y un Nuevo Año "templado".
Andrés L. Amboage

jueves, 22 de diciembre de 2011

Saludos

Esta vez sólo dos letras para desearos felices  fiestas. Acontecimientos familiares luctuosos ,arreglos en la vivienda y problemas con el ordenador explican un poco mi "ausencia".
Andrés L. Amboage

miércoles, 21 de diciembre de 2011

Bo Nadal

¡¡ BO NADAL PARA TODOS, AMIGOS !!

viernes, 16 de diciembre de 2011

MISCELANEA XI




Hai veces que se apodera dun a galbana,preguiza ou lacazanería,como dicían os vellos no Cabo da Cruz pero con “s”(hai un lugar que lle chaman a “preghisa”) e cando un cae nesa apatía total, sen ganas para facer cousas ,débese facer como nos dicía D. Raimundo en Belvís. Procurar arredar esa tentación como arredamos unha ascua ou brasa cando nos saltaba da lareira para a roupa. Ese era o modo de combater as tentacións cando tiñamos malos pensamentos que eran sempre referidos ao sexo.¡ Que tempos e con canta inxenuidade e inocencia nos criamos¡ Pois para saír dese estado estou escribindo algo que xa debín ter feito hai uns días pero foi quedando dun día para o outro e agora o tempo pasa dunha maneira rápida e veloz como o vento desta noite pasada.

Aí van unhas cantas cousas para pasar o tempo.
A.- Conto ruso
Avecíñase un cambio de gobernantes e teremos ocasión de comprobar se o conto ruso dos tres sobres segue tendo vixencia .E así: o que se vai, no relevo de goberno, entrégalle ao novo discretamente tres sobre numerados 1, 2 e 3 rogándolle, cando se vexa apurado e sen solución para os problemas, que os obra por esa orde.

Pasados os primeiros días ou semanas e angustiado polas dificultades de gobernar para todos
 e pola cantidade de asuntos a resolver,na soidade do despacho, abre o primeiro sobre que di: “Fale mal de min. .A culpa de todo o que acontece bótella ao seu antecesor”

Comproba que os erros anteriores ,a atribuída falta de previsión e a herdanza recibida funciona e permítelle que pase o tempo sen solucionar nada relevante. Transcorrido mais tempo as cousas non van ben,complícanse mais, e ten que abrir os segundo sobre que di: “Coas estruturas actuais non se pode facer nada. Múdeas. Faga reformas”. Esta idea permítelle facer moitas promesa de cambio. Traslada os arquivos da sexta planta á primeira e os negociados dun edificio para outro alterándolles o nome. Isto dálle boa imaxe e a opinión pública di que por algo se empeza.

Co paso dos anos pouco ou nada se fixo e os graves problemas sen resolver obrígano a abrir o terceiro sobre que di: “Escriba con presa outros tres sobre para o seu sucesor. Se a lei llo permite convoque eleccións e se non o seu cese é inminente”

Co tempo veremos se é un conto ou non é tan conto.

(Divulgouno D. Federico Mayor Zaragoza cando tomou posesión do cargo na UNESCO e llo transmitiu o seu antecesor pola década dos oitenta).
B.-Supoño que a todos vos chegan videos de compañeiros e amigos que andan pola rede e que chaman poderosamente a atención. Pois van dous que me chegaron hai pouco e vos veredes se sorprenden ou non. (Estoulle moi agradecido a quen mos envía)
FnOQg
Y7Y8w
 
C.- Este outro vídeo é,en especial, para o noso compañeiro Doval Pose para que opine sobre cuestións que teñen certa polémica como é o que expón,parece que é, un dos mellores coñecedores da Biblia en Portugal. Pese a ser portugués coido que se entende perfectamente. Refírome a el porque na convivencia do verán comentoume que lle encantaban as polémicas. Nestes días en que supoño que terán uns días oficiosos de vacacións como teñen aquí o persoal dos xulgados a ver se pode roubar algo do tempo propio para opinar aquí dun tema propio destas datas como é a orixe pagán destas festas. (No te sientas obligado que yo no soy quien para sugerirte nada.Recibe un saludo con afecto)

D.- E xa que hoxe vai de audiovisuais non pode faltar este do noso Presidente da Xunta que no parlamento galego atreveuse a traducir o “Alba de Gloria”de Castelao. Cousas veredes. Hoxe declarou ben de interese cultural,ou dixo que o ía facer, toda a obra do pai de “Sempre en Galiza” que se considera a obra canónica do nacionalismo galego.

Pois nada mais.Deica outra e cos mellores desexos para todos e co afecto de sempre.Rafael

 


sábado, 10 de diciembre de 2011

AS MIÑAS POESÍAS

Despois da maxistral entrada de Eduardo e, dando resposta "AS FOLLAS DO OUTONO " de Rafael ( outro mestre da comunicación ), teño que cumplir a miña promesa, con esta poesía adicada ó Outono. Neste caso,tendo como referencia, o Outono da miña vida:


SIEMPRE ESTARÁ CAMARIÑAS

Cuando sea un viejecito,
de esos que nadie quiere,
y vea como me hiere
el desprecio que va escrito
en ojos de un hombrecito,
que evita, con sus retrasos,
retrayéndose a mis pasos,
esquivarse  a mi presencia,
…o note su indiferencia,
aún con reflejos escasos.

…Cuando nadie de mi se acuerde,
con su ria y sus campiñas,
siempre estará Camariñas,
presente, quien me recuerde.
Con ausencia que se cierne
en tiempos que eran felices,
los de hoy, son aprendices,
con tanto feliz recuerdo;
 por sus mares yo me pierdo,
bogando con mis deslices.

Cuando vea a las miradas,
aunque conmigo tropiecen,
si mis ojos languidecen,
pues se van despreocupadas,
sin saludar, reparadas
de quien va por el lugar,
es porque debo de marchar
a sacar mi vieja barca
que mis recuerdos la aparca
junto a la orilla del mar,

Antonio Puertas







jueves, 8 de diciembre de 2011


Notas de inverno sobre impresións de verán

A entrada de Fernando e as de Rafael, tan xeneroso e constante, lembráronme un texto que non é soño meu, como os de Rafa e Antonio.

O Inquisidor xeral
“A acción desenvólvese no século XV. Naquela época era costume facer intervir nos poemas as potencias celestiais. En Francia, os clérigos da curia e os monxes daban representacións nas que se poñía en escena a madonna, os anxos, os santos, Cristo e Deus pai.
Pasaron 15 séculos desde que prometeu volver ao seu reino, desde que o profeta escribiu: ´Volverei pronto, pero nin o mesmo fillo sabe o día nin a hora´.
Pero El quixo mostrarse, ao pobo sufrido e miserable. A acción desenvólvese en España, en Sevilla, na época máis terrible da Inquisición, cando cada día flameaban as fogueiras no país para maior gloria de Deus.
  • Ou! Non é así como El prometeu volver, á fin dos tempos, con toda a súa gloria.
  • Non, El quixo visitar os seus fillos precisamente nun lugar onde crepitaban as fogueiras dos herexes. Volveu baixo a forma que tiña na vida pública. Aí vai descendendo cara ás rúas ardorosas da cidade meridional, onde a véspera, en presenza do rei, dos cortesáns, dos cabaleiros, dos cardeais e das máis encantadoras damas da corte, o Inquisidor xeral fixo queimar un cento de herexes ad maiorem gloriam Dei. Apareceu docemente, sen facerse notar e, cousa rara, todos o recoñeceron.
    O pobo amontóase ao seu lado e ségueo, silencioso; El pasa entre a moitedume cun sorriso de infinita compaixón.
Un vello, cego desde a infancia, exclama: ´Señor, cúrame e vereite´. E o cego ve.
Detense ante a catedral de Sevilla cando levan un pequeño cadaleito branco cunha nena de sete anos. ´Se es Ti, resucita a miña filla´, chora a nai. El míraa con mágoa e exclama: ´Talhita koum´. E a nena levántase.
Naquel intre pasa pola praza o cardeal Inquisidor xeral. É un vello case nonaxenario. Os seus lúgubres auxiliares e a garda do Santo Oficio ségueno a unha respectuosa distancia. Detense ante o xentío e observa desde lonxe. Viuno todo e o seu rostro ensombreceuse, engurrou as espesas cellas e os seus ollos brillaron cun resplandor sinistro. Sinálao co dedo e ordena aos gardas que o deteñan. Tan grande é o seu poder e o pobo está tan acostumado a someterse, que o xentío se aparta axiña ante os esbirros.
Nun silencio mortal, estes detéñeno e lévano. Como un só home, o pobo inclínase ao paso do Inquisidor, que o bendice e prosegue o seu camiño.
O prisioneiro é conducido ao edificio do Santo Oficio, onde o encerran nunha estreita cela abovedada. O día morre, chega a noite sevillana, cálida e sofocante.
De súpeto, ábrese a porta do calabozo e aparece o Inquisidor cun facho na man. Ven só. A porta péchase tras del. Mira en fite o santo rostro e dille:
  • ´Ti es Ti´? Ao non recibir resposta, engade: ´Non digas nada, cala; ademais, que poderías dicirme? Non tes dereito a engadir unha palabra máis ao que xa dixeches. Por que viñeches molestarnos?
  • Ben sabes Ti que nos molestas. Pero sabes o que ocorrerá mañá? Mañá condenareite e serás queimado coma o peor dos herexes. E ese mesmo pobo que hoxe che bica os pés correrá, a unha indicación miña, a alimentar a túa fogueira.
  • E o prisioneiro non di nada?
  • En efecto, non pode facer outra cousa que calar. O mesmo vello lle advertiu que non ten dereito a engadir unha palabra máis ás que dixera antano. É quizais o trazo fundamental do catolicismo romano.
  • ´Todo foi transmitido por Ti ao Papa, todo depende, pois, agora do Papa´. ´Afortunadamente, ao marchares, deixáchesnos a obra. Prometíchelo. Concedíchesnos solemnemente o dereito de atar e desatar; naturalmente, non podes pensar agora en quitarnos ese dereito. Por que viñeches, pois, a molestarnos?´ ”

A que ven isto?
Son fragmentos escolmados do capítulo V do libro V d´Os irmáns Karamazov, de Fiodor (Teodoro) Dostoyevski (1821-1881). Publicou a obra en 1880. O argumento da novela é fácil de resumir, non así as cuestións morais, teolóxicas e humanas que suscita.
O título desta entrada tampouco é orixinal. Prestoumo o mesmo Dostoyevski dunha obra escrita para criticar os costumes de Europa occidental e enxalzar as ideas cristiás de Rusia.
Estas notas de inverno proceden das miñas impresións de verán, concretamente de agosto 2011, e doutros acontecementos relacionados.

Saúdos aos lectores que resisten e resistirán.
O meu agradecemento aos colaboradores habituais, defensores da idea dun cubano contemporáneo de Dostoyevski, Xosé Martí (1853-1895): “Trincheiras de ideas valen máis ca trincheiras de pedras”.
Eduardo Seco.

miércoles, 7 de diciembre de 2011

MIS POESÍAS

Von facerlle caso a Rafael, publicando unha poesía que tiña por aquí gardada por un caixón. Penso que se axeita mellor aos acontecementos polos que estamos a vivir nesta vella Europa dos nosos pecados. O único que pretendo é erguer un pouquiño os ánimos, que están moi baixos de moral.
Noutra ocasión, se a audiencia ( se é que a temos ), o permite, deixarei un poema axeitado ó Outono.


NO QUIERO

No quiero que nadie llore,
no quiero más amarguras,
si la vida son penurias,
el alma que se enamore,
con su dama, en cielo more.
¿ Acaso, con nuestros genes,
en molinos, no intervienes,
en defensa de tu dama, 
con honor de raza humana
que portamos los señores ?

Cabalga con Rocinante,
por los sueños sin sendero,
y, con su fiel escudero,
derrotemos al farsante;
allí donde esté la amante
espadas contra el tirano,
y muerda el polvo el villano
con el honor de tu espada
…y a Dulcinea, la amada,
 gloria y poder transmundano.

Antonio Puertas

martes, 6 de diciembre de 2011

FOLLAS DE OUTONO


A.- Imos pór algo no encerado para que o amigo Puertas entre sen medo e nos deixe algo poético nestes poucos días que quedan para despedir o ano. Nestes últimos días de outono en que o ano empeza a decaer,envellecer e morrer paga a pena,co bo tempo que nos veu,dar unha volta polo campo coa ánimo observador. Pódese ver o chan engalanado e alfombrado,na caida da folla,en soutos e arboredos,formando cadros que rivalizan cós dos mellores artistas en colorido polas súas diversas tonalidades. Para mostra un botón:
 
B.- Hoxe,se non fose pola puta crise,que a tantas familias trae pola rúa da amargura sería un día de festa e celebración no que deberiamos berrar como no 1812: VIVA LA PEPA. Constitución que nos brindou,hoxe é o seu día,o meirande período de liberdade e de camiños de paz para os que vivimos nesta pel de touro. Fixo un discurso o Presidente do Congreso en funcións que non desmerece nada dos que deixou dito o Cardeal Tarancón naqueles tempos en que a voz dos bispos era escoitada con respecto pola cidadanía.
C.- Respecto a situación actual de golpe de estado financeiro que converte en papel mollado as institucións de representación democráticas, tanto da Unión Europea como de cadanseu dos países que a conforman, non se pode dicir mais do que se leva escrito e comentado e que resume perfectamente o correo que me mandou o compañeiro Enrique Vázquez Pose que dia así:
Asunto: El golpe de estado de Goldman Sachs a Grecia e Italia
Lee este e-mail hasta el final. Es un poco largo, lo sé, pero te vendrá bien leerlo para saber la verdad de lo que ha ocurrido estas dos últimas semanas.
La situación político-económica en Europa es ya insostenible. Asistimos impasibles al traspaso de poderes en Italia y Grecia. Los medios de comunicación pasan de puntillas sobre el fondo del asunto, e independientemente de la antipatía que sus dirigente despertaban en amplios sectores de la población, en la práctica este cambio supone reemplazar a los "democráticamente" elegidos por otros, los llamados "technócratas", que ni fueron elegidos por el pueblo, ni les resultan siquiera familiar.

Si el sistema democrático actual se hallaba ya de por sí en un estado deplorable, y a pesar de que se haga alarde de que todas las garantías parlamentarias han sido respetadas, esto constituye técnicamente un golpe de estado encubierto en el que los beneficiarios son los mercados y sus estrategias especulativas salvajes. Lo desgrano, para que quede claro:
¿Sabéis quienes son Lucas Papademos (actual dirigente Griego tras la dimisión de Papandreu) y Mariano Monti (ahora al frente del gobierno italiano)?
¿Sabéis quien es Mario Draghi (actual presidente del Banco Central Europeo)?
¿Sabéis lo que es Goldman Sachs?

Os lo explico:
Goldman Sachs: es uno de los mayores bancos de inversión mundial y co-responsable directo, junto otras entidades como la agencia de calificación Moody's, de la crisis actual, y uno de sus mayores benficiarios. Sólo a modo de pincelada, en 2007 ganaron 4 mil millones de dólares en operaciones que desembocaron en el desastre actual. ¿Como lo hicieron? Animaron a los inversores a invertir en productos sub-prime que sabían que era productos basura, y al mismo tiempo se dedicaron a "apostar" en bolsa por el fracaso de los mismos. Eso es solo la punta del iceberg, y está  muy documentado, podéis investigarlo. Mientras leéis este e-mail se están forrando a base de especulación sobre las deudas soberanas.
Papademos: Actual primer ministro griego, tras la dimisión Papandreu. No elegido por el pueblo.
- ex-gobernador del Banco de la Reserva Federal de Boston entre 1993 y 1994.
- vicepresidente del Banco Central Europeo de 2002 a 2010.
- Miembro de la Comisión Trilateral desde 1998, fundada por Rockefeller, lobby neo-liberal (se dedican a comprar políticos a cambio de sobornarles)
- ex-Gobernador del Banco de Central Grecia entre 1994 y 2002. Falseó las cuentas de déficit público del país con la ayuda activa de Goldman Sachs, lo que condujo en gran parte e la actual crisis que sufre el país.

Mariano Monti: Actual primer ministro de Italia tras la dimisión de Berlusconi. No elegido por el pueblo.
- ex director europeo de la Comisión Trilateral antes mencionada.
- ex-miembro del equipo directivo del grupo Bilderberg.
- asesor de Goldman Sachs durante el periodo en que ésta ayudó a ocultar el déficit del gobierno griego.

Mario Draghi: Actual presidente del Banco Central Europeo en sustitución de Jean-Claude Trichet.
- Ex-director ejecutivo de del Banco Munidal entre 1985 y 1990.
- Vicepresidente por Europa de Goldman Sachs entre 2002 y 2006, periodo en que se realizó el falseo antes mencionado.

Bien, qué casualidad, todos de la mano de Goldman Sachs. Los que crearon la crisis se presentan ahora como la única opción viable para salir de la misma, en lo que la prensa estadounidense está empezando a llamar "El gobierno de Goldman Sachs en Europa".
Se tiende a querer hacernos pensar que la crisis ha sido una especie de resbalón, pero la realidad apunta a que detrás de ella hay una voluntad perfectamente orquestada de hacerse con el poder directo en nuestro continente, en una maniobra sin precedentes en la Europa del siglo XXI. La estrategia de los grandes bancos de inversión y agencias de calificación es una variante de otras llevadas a cabo anteriormente en otros continentes, se viene desarrollando desde el inicio de la crisis y está desde mi punto de vista está siendo la siguiente:
1. Hundimos a los países mediante la especulación en bolsa/mercado. Los volvemos locos de miedo a lo que dirán los mercados, que nosotros controlamos, cada día.
2. Los obligamos a recurrir a préstamos para mantenerlos en Status Quo, o "salvarlos". Estos préstamos están estrictamente calculados para que los países no los puedan pagar, como es el caso de Grecia que no podría haber cubierto su deuda ni aunque su gobierno vendiera el país entero, y no es ninguna metáfora, es matemática.
3. Exigimos recortes sociales y privatizaciones en detrimento de los ciudadanos, bajo la amenaza de que si los gobiernos no los llevan a cabo, los inversores se retirarán por miedo a no poder recuperar el dinero invertido en la deuda de esos países y demás inversiones.
4. Se crea un altísimo nivel de descontento social, propicio para que el pueblo, ya sonado, accepte cualquier cosa con tal de salir de la situación.
5. Colocamos a nuestros hombres donde mejor convenga.

Si os parece ciencia ficción, informaos: este tipo de estrategias están perfectamente documentadas y se han venido utilizando con distintas variantes a lo largo el siglo XX y XXI en otros países, notablemente en latinoamérica por parte de los EEUU cuando se dedicaban, y se siguen dedicando en la medida que pueden, a asfixiar económicamente mediante la deuda exterior por ejemplo a países de América Central, para crear descontento social y aprovecharlo para colocar a dirigentes afines a sus intereses.
Ahora esto está pasando en Europa, y ya no es que lo haga EEUU, sino que lo hace la industria financiera internacional. Y lo que está ocurriendo bajo la mirada impotente y/o cómplice de nuestros gobiernos es el mayor robo jamás realizado en la historia de la humanidad y a escala planetaria, son golpes de estado, y violaciones flagrantes de la soberanía de los estados y sus pueblos.
Es muy fácil informaros en internet. Decídselo a vuestros amigos, pasad el e-mail a cualquiera que pueda estar interesado, yo que sé. Se nos están comiendo vivos... La gente tiene que saberlo.
Gracias por leerlo. “
 
D.- E curioso saber que estas cousas hai mais de 200 anos xa se advertía do perigo que corriamos se deixabamos que os bancos medraran tanto como fixeron nestes últimos anos en que acumularon un poder moi superior ao que lles correspondería de aplicárense as leis antimonopolio que o tivesen evitado. Isto dicía Thomas Jefferson:
                                                         (Para ler o texti clikar na imaxe)
E.- Que non falte un pouco de humor:
Pois xa está ben por hoxe .Boas noites a todos os que se dignen ler isto. Se non o lee ninguén tampouco pasa nada. Un saúdo como sempre. Rafael

lunes, 28 de noviembre de 2011

AS MIÑAS POESÍAS

Xa que de soños vai o conto, velaí algún dos meus


QUISIERA VOLAR

Quisiera volar como gaviota vuela sobre el mar,
y, con ojos de azor, traspasar así ese cristal,
haciendo añicos tu imagen irreal
que brilla en la oscuridad.
Romper mi fantasía en un “ plis plás “
y, desechar mis sueños extraños,
para despertar de la niña de mis engaños,
producto de mi ansiedad.

Quisiera volar, como murciélago con su radar,
y, captar, yendo y viniendo dentro de tu alma,
los atardeceres de un cielo en calma
con plateada luna de miel
…y, bajo la noche estrellada,
 contemplar aquel rostro que soñé,
y que, suspirando, columpié
en los deseos de mi carrusel.

Quisiera volar como golondrina en Abril,
danzando en zig -zag por tu mundo irreal,
y, a tu lado, despertar de un sueño ancestral
 besando a una silueta de verdad,
delirio de tantos anhelos
que me hicieran volar
por mundos de fantasías, y llegar
a palpar la propia realidad.

Antonio Puertas

miércoles, 23 de noviembre de 2011

SINAIS DE VIDA



Parece que o persoal non se anima a cultivar a arte da comunicación malia que o outono, calmo e apracible, convida a facelo agás algúns dias escasos en que hai alertas vermellas sobre todo polo sur. Non vai ser sempre o caribe galego que no verán nos da envexa aos do Norte que agarramos todas as zaragalladas que baten neste recuncho entre Fisterra a Ortegal.


A referencia que fai Puertas sobre o publicado na Voz de Galicia é o seguinte:

SOÑO RARO                                                             
Debeu de ser pola intranquilidade que provoca o que sucederá no futuro, no eido económico, o que motivou na subconsciencia este soño.

Chamaba a atención ver a tantos chineses polas rúas tanto nas vilas, cidades e incluso polas aldeas. Todo o mundo se preguntaba que tería pasado. Uns dicían que era por subscribirse ao tratado de libre comercio entre a República China e mais a Unión Europea. Outros que era por mercaren o Novagalicia Banco uns fondos de inversión chinos. Logo foise sabendo que mercaran o porto exterior de Langosteira. Que andaban en tratos para facerse coas mais importante industria galega do leite, do viño, do mel, das enerxías do vento e hidráulicas, das conservas de peixe a marisco e incluso polas bateas da ría da Arousa e pola Citroen de Vigo. Ofertaban bos prezos incluso polas empresas de transporte,pola prensa e pola mesma Televisión Galega.

As autoridades aconsellaban a venda. Dicían que competir con eles era imposible. Tiñan millóns de traballadores dispostos a traballar de sol a sol por cen euros mensuais. O que chamaba a atención era o ben que aprenderan a falar o galego.

Os soños soños son. Serán premonitorios ou avisadores do que sucederá como eran na antigüidade? O tempo o dirá.
---------------
O imperio chino nunca deixou de ser un gran imperio. Pese a idea que tiñamos dos “chinitos” como unhas pobres criaturas para as que se pedía nas farmacias e mais o dia do Domund. Pouco a pouco fóronse introducindo en África, en América e agora en Europa. Sen facer ruído Están presentes en todas as cidades e vilas. Pouco andan polas rúas e non están implicados en ningún lio. Nos xulgados nunca se ve a ningún. Outro día que teña tempo escribirei algo sobre ese mundo. Na China Imperial foi onde se descubriron os catro grandes inventos da humanidade: O papel,o compás como lle chaman os mariñeiros ( brújula),a pólvora e a imprenta. Tamén foron os pais da mecánica,da metalurxia,da astronomía,da agricultura,da teoría da música,da náutica e da guerra.
Outro día seguirei. E agora para o que queira unhas lecturas e vídeos recomendados

1º.- A noticia dunha homenaxe que farán a D. Faustino Rey Romero no seu Tui natal estes días. Un crego represaliado que pasou longas temporadas na súa Isorna natal ao lado de Rianxo. Seguramente foi o primeiro que misou en galego na quinta provincia en Bos Aires onde se exiliou. Foi o inventor da festa wikinga que se celebra na desembocadura do Ulla nas torres de Catoira. ara saber mais:http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Cura/anticlerical/da/misa/gallego/elpepiautgal/20111123elpgal_17/Tes

 
2º.-Recordades a Historia sagrada. O de Sodoma e Gomorra. Abraham non foi capaz de atopar un solo home xusto. A corrupción invadírao todo. Aquí parece que pasa algo parecido. A mesma Casa Real está implicada en cousas pouco éticas. Para saber mais:http://www.memoriadacoruna.com/

3º-E para que non todo sea traxedia un pouco de risa:



 
Deica a próxima .Saúdos a todos.Rafael

sábado, 19 de noviembre de 2011

O meu soño

Esta pasada noite, tiven un soño moi raro: soñei que un chinés estaba a darme, a min e a toda miña familia, clases particulares de chinés...¡ Que cousas ten o noso sentido, valgame Deus !
Leede en Cartas ao Director, da Voz de Galicia de hoxe, e veredes unha que o explica todo.
Maxistral, como sempre, Rafael.
Antonio Puertas

jueves, 10 de noviembre de 2011

Moitas graciñas

POis iso: moitas graciñas, Rafael, polas tuas derradeiras aportacións ao nóso encerado..." Nihil Novum...e Margin Coll..., pena que eu non podo gozar con este película, que, como dís, é interesantísima. En fin, outra vez será.
Non te molestes en mirar a preceptiva literaria dos meus poemas, que, xa cho digo eu: unha, é da miña propia colleita, e, a outra, é a que usaba Vicente Espinel, chamada tamen " espinela, ou décima "
Mais nada, bicos e apertas, según o caso ( como diría un dos nosos compañeiros )
Antonio

miércoles, 9 de noviembre de 2011

MARGIN CALL


Para os cinéfilos é ,ao meu parecer,estou pensando en Fernando Ledo que segue sendo fiel a ver bo cine e parece que Vilariño tamén,unha gran película. Ambiéntase naqueles acontecementos que hai 3 anos provocaron en Estados Unidos a caída da compañía e banco de inversión e administración de patrimonios Lehman Brothers: Lehman Brothers - Wikipedia, la enciclopedia libre
A causa de todos os nosos males económicos.Así o contan os mesmos que provocaron esta endemoniada crise 
As contas descobre un novo enxeñeiro espacial que non saen e que o que teñen é fume que non vale nada .Nunha noite deciden desfacerse de todo como sexa. Nun momento o que mais manda di esta frase lapidaria "hay tres modos de ganarse la vida en este negocio: siendo los primeros, los más listos o con engaños”. Non conto mais. E das que vale a pena ver. Está nas carteleiras. Aquí na Coruña en case que todos os cines.
A crítica pona ben e ao saír de vela coincides en que é verdade. Dura case dúas horas pero eu non mirei o reloxo mais ca unha vez en toda a sesión. Saúdos para todos.Rafael

viernes, 4 de noviembre de 2011

NIHIL NOVUM SUB SOLE




Ese aforismo ou proverbio latino,atribúeselle ao sabio Rei Salomón, moi citado cando alguén presenta algo como novidoso, é un axioma inexorable. Que non ten volta de folla por moitas voltas que se lle queiran dar. Ven a conto de algo que moito me fixo rir cando o lin. Está sacado dun blog que eu visito de vez en cando. Xa algunha vez vos falei del. Tamén é de seminaristas pero de Lugo. O que mais colaboracións fai é un profesor de Instituto, González Guerra,Catedrático de Instituto de Lingua e Literatura galega no Sánchez Cantón de Pontevedra.
O conto é o seguinte:

Había unha vez unha parella que o día do casamento tivo un acidente fatal. Chegaron ao ceo e antes de entrar pensaron se alí no ceo poderían casar. Cando abriu San Pedro preguntaron se poderían casar ali logo. El contestoulles que non sabía, que nunca llo pediran e entrou para realizar a xestión. Pero tardaba e tardaba e mentres os noivos empezaron a pensar que se a cousa non saía ben, que no ceo todo era para a eternidade, e que sei eu. Cando pasados dous meses saíu San Pedro, díxolles que si, que podian casar. Pero eles dixeron que se non saía ben o do amor, se habería posibilidade de poder divorciarse tamén no ceo. E aí San Pedro xa se alporizou.
-A ver oh, pero vós que queredes, levoume dous meses atopar aquí un cura, imaxinade canto me vai levar atopar un avogado”.
Fíxome rir o tempo dun credo..Era a medida de tempo dalgunhas receitas de cociña .Era o tempo de rustrido da cebola.
Posiblemente,como chistes de cregos,avogados e de San Pedro hai tantos seguramente non sexa inédito. De aí que en cuestión de humor xa este case todo inventado.
Este profesor de galego que os de Pontevedra seguramente coñecerán ten el amais a súa dona unha páxina 
(www.xente.mundo-r.com/anvi  que é moi útil para ,os xubilados que teñen tempo, perfeccionar o idioma. Se entrades nela veredes que é unha gozada ir facendo algús da cantidade inxente de exercicios que contén.
Comentario de actualidade:Paréceme que ante o cúmulo de malas noticias que recibimos diariamente a expresión dese neno é de gran elocuencia: 
Refírome ao nomeamento do sucesor de Jean-Claude Trichet no BCE a quen substitúe o italiano Mario Draghi que entre xaneiro de 2002 a xaneiro de 2006 foi vicepresidente para Europa ,con mando en praza, do cuarto banco de investimento do mundo Goldman Sachs. Entidade que asesorou ao goberno grego na operación de falseamento das contas permitíndolle simular que cumpría os requisitos orzamentarios da zona euro.
Cando lle preguntan as autoridades europeas cal é a razón pola que poñen ao raposo a coidar do galiñeiro din que como coñece ben os camiños da trampa así ten mais capacidade para descubrila. Vivir para ver.
Como “vívere neccesse est” aí van unhas imaxes con mensaxe que axudan a vivir,convivir e deixar vivir.
Por último agradecerlle a Fernando que se asome a esta fiestra .Sempre da gusto ler aquelas persoas que coñecemos. Tamén a Puertas que nos brinda uns poemas moi traballados. Teño que consultar a “Preceptiva Literaria” para encadralos na tipoloxía correspondente. O que nos deixou Eduardo é un texto que non ten desperdicio. Esa análise fundada e fundamentada que fai da orixe da crise,causas e consecuencias,con ese ton retranqueiro fai que sexa un texto que hai que reler para extraerlle como as laranxas todo o zume que teñen no seu interior.
Pois por hoxe mais nada. Deica a próxima. Rafael








miércoles, 2 de noviembre de 2011

MIS POESÍAS


A MI PADRE

Han pasado tantos años 
y aún os guarda mi alma;
con la fuerza de la calma,
reparadora de daños,
en calendarios extraños,
como si hubiese sido hoy.
-No lloréis porque yo soy
 el fuego de vuestra razón,
abrasando el corazón
lo avivo aunque no estoy-

-No lloréis porque me vaya,
vosotros sois mi relevo 
os dejo mi mundo nuevo,
que es como ola que raya
arenas de fina playa,
rozándola con mi candor,
y unas brisas de dolor,
en mi barquilla dorada,
llegando como encantada
 por la atalaya del mar.

-No lloréis porque me fuera
para una vida mejor;
nada bueno hay sin dolor
y, aunque el alma me hiera,
ningún gozo haber hubiera
que el teneros a mi lado…
seguir siendo anhelado
como lo fuera en la vida,
aunque triste mi partida,
el encuentro es más ansiado. 

Antonio Puertas





domingo, 30 de octubre de 2011

Hola amigos do 57. Xa que cambiou a hora e rende un pouco máis a noite, quero asomarme a esta fiestra para saúdar afectuosamente a Rafael en correspondencia ó seu saúdo nunha entrada anterior. tamén a Pablo Payo de quén gardo grato recordo de cando eu vivía en Pontevedra. A Eduardo quero felicitalo, unha vez máis, por eses artigos tan inxeniosamente traballados para que resulten un verdadeiro manxar literario e ilustrativo nas súas reflexións sempre tan atinadas. Por certo que o poema no que parafraseas a Rosalía tiven que sacalo pola impresora para levalo comigo na carteira, tal como facía D. Alejandro Carou coas frases lapidarias do latín. E terei que consultar o diccionario para ver qué son os croques, pois esa clase de marisco non me soa de nada.
  Certo que solo Rafael fixo alusión ben atinada ó aniversario de Vaticano II, pero eu teño lido moito últimamente sobre o tema co resultado de que me produce fonda tristura ó comprobar cómo se foi intentando mandar os seus documentos ao "desván de los monjes" como dixo aquél conselleiro ilustre.
O artigo que cita Eduardo da revista Encrucillada téñoo lido varias veces e meditado nas  acertadas reflexións que nel se fan, coincidindo plenamente con todo o seu contido.
Sobre este tema tamén me impresionou moito a intervención que tivo no congreso de teoloxía, celebrado en Madrid no mes de setembro, o Abade Giovanni Franzoni que foi un dos Pais Conciliares.
A súa intervención aparece publicada en ATRIO o día 8 de outubro e non ten desperdicio. Conta cómo no Concilio había dous bandos enfrontados: os que se aferraban á doutrina de Trento e Vaticano I, e do outro lado os progresistas fieis á chamada de Xoan XXIII. A enorme presión exercida pola curia vaticana para controlalo todo e o freno imposto por Paulo VI nos temas cruciais, impoñendo nunhos casos o veto a que fosen tratados pola asamblea (caso do celibato, o control da natalidade, apertura dos ministerios ás mulleres, etc.), e reservándose para él mesmo as cuestións espiñentas. Igualmente ese papa tivo presa para terminar o concilio xa na terceira sesión (ano 64) e como non o conseguíu, na inauguración da cuarta sesión mandou anunciar que esa era a derradeira. A partir da finalización do concilio a curia e máis os do bloque tradicionalista empeñáronse a fondo en solapar e silenciar a doutrina conciliar. O tema da colexialidade episcopal foi reinterpretado pola curia para que os Sínodos quedasen reducidos a mero órgano consultivo dos papas. Coa chegada de Xoan Paulo II e Ratzinger consumouse a neutralización total do concilio e neste plan seguimos.
Para mín esto é desolador e prodúceme fonda tristura. Non é milagre que agora proliferen as sectas ultraconservadoras dentro da igrexa (Kikos, opus, San pio X, Legionarios, etc. etc.). Gracias a éstes consiguen organizar magnas concentracións de mozos e mozas para montar as XORNADAS MUNDIAIS DO PAPA". Todo un espectáculo de fogos artificiais do que somentes queda o fume, pero conseguen enfortecer a institución de poder. (Moi evanxélico por certo).
En fin, non quero seguir co tema porque dispáranseme as neuronas, son as doce e media da noite e faime falta dormir. Apertas a todos e deica outra. Fernando Ledo Glez.

sábado, 29 de octubre de 2011

Os meus contos

Pois, a raíz do sempre benvido artigo de Eduardo, ven a conto o que me aconteceu hoxe na farmacia. Resulta, que fun a mercar unhas mediciñas para miña dona ( …que xa non é o que era ), e, desembolso polos xenéricos 1,30 euros…i, comenta a farmacéutica: nada, unha ganga. Entón respondo eu: -pois, como debe ser, nembargante, inda me parecen caros. ¿ Como ?. pois sí, porque non pasaron moitos anos, cando, con 250 pesetas, mercaba a comida do día, e, hoxe, en dúas medicinas de merda, gastei todo o meu presupuesto de antano, pa dar de comer aos meus fillos. Non hai como ter unha muller nova (... sen tarxeta de de fiado )

…E, ¡ veña, benvida crise, !

 

 

¡ HAI DOS FIJOS !


Hai dos fijos, hai dos fijos

que inda coljan nas fijeiras,

hai dos merlos que os papen

ajochados nas silveiras.


Xa están marelecidos,

ajardando aquel día

en que caian podrecidos

pola sicha, en tubería.


Tanto Sefa, como Reira

de persebes farturentos,

e Mantida, a larpeira,

con tortillas e pimentos.


Volverán os verderolos

a cantar a tremebunda,

con tambores dos Casolos,

a charanga moribunda.


Encorados ata o peito

fuxirán os ventureiros,

con seus rabos encaladados

entre as pernas, ben ergueitos.


Chorarán ata ó remate

dun xuizo temerario,

coa sangue do tomate,

ajochados nun armario.


Confundidos entre jritos

de asambleas soberanas,

oirán seus veredictos

cos repique de campanas.


Sentenciados os malditos,

xustamente e sen enganos,

deixaránnos medios fritos

aos que foran soberanos.


¡ Mi madriña ! sen probalas

trinta anos e dos días,

entre leiras, como balas,

estoupando en cagarrías.


Antonio Puertas


 

 

 

 
ESPERPENTO

            Benquerida catástrofe, novela de Teresa Moure (Xerais) deume a idea deste título paradoxal:



 Benquerida crise?
   A crise chegou e habitou entre nosoutros, e nós non a aceptamos. Todos a esperabamos e todos quedamos sorpendidos e incrédulos. “Se saímos desta, quedamos vacinados contra todo”, dicía Rafael, que tamén achegou ao blog un artigo que pon o dedo na chaga. É conveniente que nos rescaten da crise para seguir instalados no consumismo atroz? Para seguir valorándonos polo que temos, polo que vestimos e polo que comemos?
   É certo que hai moita xente que está sufrindo as consecuencias. Pero tamén se está usando a palabra como tópico baleiro. Solidariedade para o primeiro grupo; caricatura para o segundo colectivo.
   Os inimigos da alma eran o demonio, o mundo e a carne. Os inimigos de agora son o demonio, o mercado e o capitalismo, tres conceptos distintos e unha soa calamidade verdadeira. As mesmas iniciais con significado adaptado aos tempos (alma = carteira). Asistimos á loita desigual entre o poder do Intanxible e a debilidade do tanxible, do humano; somos a folla que cae neste outono serodio, o soño dunha sombra; somos sombras de sombras.
   As noticias son derrotas encadeadas. Con delectación anúncianse recortes nos eidos máis fráxiles do tanxible: escolas, hospitais e factorías culturais. Prométense drásticos recortes para gañar votos. Estamos enfermos?
   Escapo do hospital, cruzo o río e miro desde a outra ribeira, a do esperpento. A crise ten aspectos positivos e podería curar algunhas paranoias.
Os pobres fanse máis pobres e os ricos só un pouco menos ricos. A sociedade do benestar sente malestar.
   Todos estamos asustados. Home… todos non, hai quen está moi tranquilo; sabe que os males de moitos traen beneficios para outros,  que son sempre os mesmos: banqueiros, especuladores, políticos, salvapatrias, feiticeiros da tribo e todos cantos saben facer da desgraza allea o seu próspero negocio. Xa dixo Quevedo: “Mangas e conciencias, hainas de todos os largos”.
   Grazas á crise:
  • Usamos menos o coche; e camiñar é fonte de saúde.
  • Non temos que pagar multas nin impostos de circulación, se aínda non vendemos o coche.
  • Tampouco pagaremos gasolina nin gasoil.
  • Querémoslles máis aos sogros, que veñen coa pensión baixo o brazo.
  • Non tocamos marisco e reducimos o nivel de colesterol.
  • Baixamos o risco de enfermidades cardíacas.
  • Mercamos menos pisos. Hipotecamos menos futuros.
  • Compramos menos cousas e contaminamos menos o ambiente. Firmamos menos hipotecas e cortamos as cadeas financeiras.
  • Freamos a marea de cemento e ladrillo nas costas e espazos protexidos.
  • Vivimos máis tranquilos cultivando a horta no canto de viaxar a crédito.
  • Non mercamos tabaco. Os pulmóns espónxanse  e sentímonos lixeiros coma nenos.
  • Freamos proxectos arquitectónicos delirantes.
  • Coñecemos o grao de endebedamento das distintas Administracións.
  • Sabemos que xa non temos Pastor que nos coñeza nin coide o rabaño (minguado) dos euros gardados nas Caixas.
  • Comprobamos a base barroca (de barro) de entidades financeiras.
  • Descubrimos que moitas empresas poñen á venda iates e avións privados.
  • Descubrimos que algúns cargueiros quedan abandonados nos portos.
  • Identificamos ladróns incompetentes de gravata, traxe armani, escolta e chófer.
  • Comprobamos que o cemento tamén cubría moitas caras… duras.
  • Aumenta a devoción a san Pancracio, patrón do diñeiro, e a santa Rita, patroa dos imposibles.
  • Sabemos que os pobres seguirán sendo pobres e os ricos, máis ricos, como ten que ser. Que nos criamos?
  • Cesou (¿) a actividade terrorista de ETA.
  • Afondamos no coñecemento dos profetas da catástrofe.
  • Temos máis motivos para indignarnos, reaccionar e actuar.
  • Descubrimos que moitos políticos, agochados e escudados na crise, fan a política que sempre quixeron facer.
  • Descubrimos algo de verdade na mentira que estabamos vivindo e gozando.
  • Comprobamos con asombro que non somos quen de baixar do convoi capitalista, a pesar de que van lentos e destartalados os vagóns da maioría.

Grazas á crise non só melloramos a saúde física, mental, social e relixiosa, tamén elevamos o nivel literario e lingüísticos parafraseando a Rosalía:

Adiós, ostras; adiós, chocos;
adiós, camaróns pequenos;
adiós, praceres da boca,
non sei cando nos veremos.

Miña lura, miña lura,
lura que tando gustei,
centola que quero tanto,
lumbrigante que adorei.

Croques, chirlas, zamburiñas,
sabores xa doutro tempo,
berberechos sabedores,
ameixas do meu contento.

Nécoras dos meus xantares,
albariño de cantar,
lagostiñas gorentosas
de calquera bo papar.

Mariscos das nosas praias,
que eu compraba con amor,
cigalas e mais percebes,
adiós, para sempre, adiós!


Triste aniversario
O L aniversario da inauguración do Vaticano II pasou desapercibido, menos para Rafael. Salvando as distancias abismais, algo semellante ao sucedido no II aniversario deste blog.
Recomendo a lectura dun artigo-resumo asinado por Engracia Vidal en Encrucillada, 173: Concilio Vaticano II: grande esperanza, inesperada decepción.  Refresca a memoria. 

Dimisión
Por fin foi aceptada a dimisión do arquiveiro da catedral, despois de meses sen rastro da pista do Códíce Calixtino.


Saúdos
A Pablo, para que recupere pronto a saúde.
A Antonio, para que siga mollando a pluma na tinta almacenada.
A Rafael, para que siga ilustrándonos cos seus entrañables artigos.
                Saúdos.
                        Eduardo Seco.