Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 30 de diciembre de 2012

FELIZ,É UN DICIR,ANO 2013


Pois,pese a que os políticos que eliximos,falando en plural maxestático,nos aventuran que o vindeiro ano,polo menos a primeira metade,será malo de solemnidade teño que, polo menos,desexarvos a todos que sexa o menos malo posible.

Cando se pon un a filosofar,os xubilados podemos xa que somos, segundo Xaquín Marín, os que hoxe por hoxe mellor futuro temos. A nosa xeración,falando en xeral,tivemos a fortuna de vivir nunha sociedade que en pouco tempo pasou da escaseza , miseria e indixencia á abundancia ao copioso,excesivo e demasiado,falando tamén en termos xeneralizantes coas correspondentes excepcións,en pouco mais de 50 anos.

Certo que nós podemos filosofar. Seguirémolo facendo pese a que moitos teranse que aplicar,por desgraza, aquel dito que lle atribuían a Hobbes.”Primum vívere deinde filosophare”Que tan ben coñecía o compañeiro Luciano para reclamar mellores condicións de vida no Mosteiro de Sanmartiño Pinario. Este Thomas Hobbes,segundo o finado de D. Manuel Bugallo foi o que marcou o paso da idade media para a moderna. Queimáronlle en vida a súa obra e despois de morto tamén. Para el o poder proviña do pobo quen daba lexitimidade as autoridades civís. Pero os defensores das monarquías e das clases adiñeiradas , amais da Igrexa ,sostiñan todo o contrario. O poder viña de Deus. 

Pois esas teorías,case trescentos anos despois da súa morte,aínda nolas ensinaron cando nos explicaban o Concordato de 1953 que falaba das dúas sociedades perfectas que eran por un lado a Igrexa e por outra a sociedade temporal ou o poder do estado. En ámbalas dúas o poder viña directamente de Deus. Nas moedas aparecía “caudillo de España por la gracia de Dios”

Despois desta digresión de microfilosofía o contido do que quero deixar claro é que hoxe,grazas as tecnoloxías da información e da comunicación,as famosas TIC non foi Hobbes o que inmortalizou o sentido da frase de primeiro hai que vivir para poder filosofar senón que foi D. Miguel de Cervantes na biblia da literatura mundial que se considera “El ingenioso hidalgo D. Quijote de la Mancha”.Cando describe:

DIÁLOGO ENTRE BABIECA Y ROCINANTE
-¿Cómo estáis, Rocinante, tan delgado?
-Porque nunca se come, y se trabaja.
-Pues ¿qué es de la cebada y de la paja?
-No me deja mi amo ni un bocado.
-Anda, señor que estáis muy mal criado,
pues vuestra lengua de asno al amo ultraja.
-Asno se es de la cuna a la mortaja.
¿Queréislo ver? Miradlo enamorado.
-¿Es necedad amar? -No es gran prudencia.
-Metafísico estáis. -Es que no como.
-Quejaos del escudero. -No es bastante.
¿Cómo me he de quejar en mi dolencia,
si el amo y escudero o mayordomo
son tan rocines como Rocinante?


Pois nada. Para que vexades que de calquera cousa se pode filosofar. Que o ano que ven sexa o mellor que poida para todos .Para o ano seguiremos se podemos e nos deixan. Saúdos a quen se asome a esta fiestra. Rafael

viernes, 28 de diciembre de 2012

28-12-2012 (... ano don fin do mundo )

Según noticias de última hora, parece ser que el Estado Vaticano, va a contar con una selección nacional, tuteando con los mejores equipos de la liga italiana. Para eso, quieren fichar a Mouriño como seleccionador, y a varios de los mejores jugadores del Barcelona.
Supongo que les pagarán religiosamente.
Antonio Puertas

domingo, 23 de diciembre de 2012


LIBERTAD CONDICIONADA
Contemplo con cierto escepticismo-aunque con simpatía-los movimientos que reclaman una nueva constitución o que-hastiados del mal gobierno-buscan en la independencia la solución de sus males .Pero pregunto : ¿qué importa una constitución si sus artículos ,en la práctica , terminan siendo papel mojado o se interpretan “libremente”? (yo mantengo el interés de las comillas a pesar de lo sostenido por mi respetado A. García Trevijano) . ¿A dónde va una comunidad que se desgaja si sus dirigentes buscan con embustes intereses de parte a costa del bien general? .
Es un signo claro de este tiempo la necesidad de tender a integrar social ,económica y políticamente más que a dividir y dispersar esfuerzos ;pero también lo es-cada vez con mayor exigencia ética-que el principio de búsqueda del bien común tiene que presidir cualquier actividad que pretenda ser liberadora . Y aquí me quiero centrar: la libertad es una de esas ideas-fuerza de particular eficacia en los momentos difíciles o especialmente prerrevolucionarios .Pero también es un concepto premeditadamente indefinido .No creo posible la libertad en el siglo XXI sin un estado o conjunto de ellos que apoye eficazmente la ciencia y la tecnología como instrumento de progreso ; sin una educación que-junto a conocimientos y habilidades-dote al educando de la capacidad de integrar su yo y de incorporarse corresponsablemente en la vida laboral ,económica y civil .Si un ciudadano no tiene garantizado un trabajo o la posibilidad de crearlo-que le permita satisfacer sus necesidades básicas y le lleve a realizarse como individuo y miembro de la comunidad -no podría considerársele libre .Si llegase a padecer marginalidad por que la sociedad no tiene previsto el apoyo para las situaciones excepcionales de paro o de grave incapacidad  ,no estaremos en situación de un posible ejercicio de la autonomía personal .Si frente a los abusos o prepotencia de otros (incluidas las administraciones) se carece de una igualdad jurídica y de defensa , se sufriría la dependencia feudal del débil ante el fuerte . Si los partidos funcionan como máquinas independientes y opacas de poder ,dificultando la participación social y política y  la información veraz ,nos hallaríamos ante la condición de súbditos-no de ciudadanos libres .Si en la enfermedad no tiene técnicamente garantizada la recuperación de la salud-con abstracción de su condición social y económica-será un sujeto a merced de la beneficencia o la aleatoria caridad -sin posibilidad de elección .
 Voy a reproducir el preámbulo de nuestra constitución y-sin cuestionar nada ni a nadie-propongo : ¿la democracia es asunto principalmente de marcos legales o de voluntad democrática de cumplirlos? .¿Es cuestión de principios o de conducir a ser lo que se debe? :
“La Nación española ,deseando establecer la justicia , la libertad y la seguridad y promover el bien de cuantos la integran ,en uso de su soberanía ,proclama su voluntad de :
Garantizar la convivencia democrática dentro de la Constitución y de las leyes conforme a un orden económico y social justo .
Consolidar un Estado de Derecho que asegure el imperio de la ley como expresión de la voluntad popular .
Proteger a todos los españoles y pueblos de España en el ejercicio de los derechos humanos sus culturas y tradiciones ,lenguas e instituciones .
Promover el progreso de la cultura y de la economía para asegurar a TODOS una digna calidad de vida .
Establecer una sociedad democráticamente avanzada ,y colaborar en el fortalecimiento de unas relaciones pacíficas y de eficaz colaboración entre todos los pueblos de la Tierra “ . El que tenga ojos para ver que vea .
(Lamento agradecer con tanto retraso las felicitaciones y la música enlatada .Es hoy el primer día que entro en el blog desde mi último escrito .¡Que paséis buenas fiestas!.Andrés L. Amboage)

viernes, 21 de diciembre de 2012

Tamén eu, coma Rafael, quero felicitar a todos vos ESTA NADAL, sin extra, pero con esperanza de que non escache o cesto do vindeitro ano.
Así é que, emborrono este encerado, pa que outros lle den cera de mais calidade....


21 de Diciembre de 2012

Aún no ha finalizado el día, pero, pase lo que pase hoy, quiero mandar un solemne y entusiasta ¡ HURRA !  para que resuene a través de los tiempos, por nuestros amigos los MAYAS ,y,  a la vez, desearles a todos ellos UNA FELIZ ETERNIDAD, y un PRÓSPERO CALENDARIO NUEVO.

Yo sé bien que los mayas tenían razón: ni el cosmos ni el tiempo son rotatorios; ni se miden en espiral, como ahora nos quieren hacer creer. El transcurrir de nuestra existencia se rige por modo lineal y cabezudo, desde sus comienzos de partida,  hasta que alcanza su cúspide en el lado opuesto, iniciándose, entonces, un nuevo ciclo en su eterno ir y volver sobre sus orígenes.

Hoy, precisamente, es ese día de vuelta atrás. Nuestro peregrino vagar a través del no se qué, ha llegado al Monte del Gozo de los nuevos tiempos ( lástima que el reloj de nuestra vida, sea una carraca que no contemple su marcha atrás.)… o, tal vez, sí; ya lo veremos, en tiempo próximo.

Entretanto, y en angustiosa espera de lo hoy acontezca, aquí estoy yo cincelando en mi piedra mágica un nuevo futuro en este intrigante amanecer, que  pronostica  nuevos atardeceres en los defenestrados tiempos que mi Nuevo Calendario, nos ha de deparar.

Pongamos día y  fecha, en nombre del extinto pueblo mexicano- puara raza- quienes fueron capaces de dejarnos en vilo, con siete mil años de antelación a este mi cincel, que imprime sobre esta pantalla  nuevos desafíos de cara a la posteridad.

Yo, pondría un nuevo día y una nueva hora, a la que nadie, hoy, me va a poder cuestionar: el día 31 de Diciembre del año 9012, a las cero horas, cero minutos y un segundo, de un fatídico comienzo de año, será el fin de mi augurio y el fin de la humanidad.
 Mazapanes y turrones, campanitas y belenes ( toco con la modernidad del momento )…, se comerán y bailarán por las cuatro esquinas de este viejo cacharro. Entonces, volverán de nuevo a su punto primero, para seguir cincelando otro nuevo amanecer, defenestrando lo que ya ha quedado atrás.

Entretanto, y, ante esta dudosa expectativa de hoy, reitero mi FELICITACIÓN NAVIDEÑA PARA EL PUEBLO MAYA.  Ha logrado en su senectud pronosticar un cambio de ciclo y un fin de mundo lineal, que ya llegó.

El arma destructora de nuestro apocalypse, ya está siendo mimada por chinos,  rusos y americanos, quienes la harán vibrar para cortar esa cinta infinita y lineal, que pende con su voluntad, sobre nuestras cabezas, como una  nueva espada de Damocles que nos hace temblar.

Y, para locos, baste recordar a algunos, de nuestra lineal actualidad : Mas, con su jaque continuo al Rey con su “ no pasarán “;  y, con su  no más “ nos robarán “ ; la banca, enrocada en sus cámaras acorazadas con víveres y vividores, por si  las preferentes se salen con la suya; o, la sinrazón, de aquel pueblo adivino, pirenaico y francés, que ha enmarcado, desde sus orígenes, su propio y ambicioso augurio…..

BUGARACH….solo admitimos:
BU= burros; GA= gandules; RA= rallados; y… CH… chalados.

Antonio Puertas




GANDUXOS X


Levo algún tempo sen atender as contribucións a este medio de información doméstico e non estou a gusto. É mais doado matalo por falta de atención que resucitalo se non hai un milagre. Así que manteñámoslle,polo menos, a respiración asistida. Ademais se os compañeiros que están fora lle mostran algo de cariño,como Dosil desde Málaga e Amboage desde a capital do reino,compre que os de aquí,a quen a vida non nos obrigou a emigrar,lle amosemos tamén algúns coidados.

Hai uns días merqueille un agasallo a meu pai. Vai para 90 anos e hai poucos que lle gañen unha partida ao dominó no Cabo da Cruz. A cabeza teña mellor amoblada ca nunca. Sempre votou aos socialistas e sentía unha especial admiración por Xosé Bono. O agasallo é un libro que ven de publicar Bono,ten formato de diario e titúlase: LES VOY A CONTAR De Planeta.E o tomo 1 e comprende os anos do 92 a0 97 do século pasado. Antes de envolverllo no papel de regalo empecei a lelo,xa o folleara na libraría, e prendín tanto nel que xa vou polo medio. Ten 650 páxinas.

Cóntovos isto,ademais de porque de algo hai que escribir, por encontrar unha serie de anécdotas que son como chismes de sacristía que para os que estudamos nun Seminario sempre teñen mais acollida ca noutros ambientes mais seculares.

A primeira é que coñeceu ao que foi fámulo ou secretario particular do cardeal Pla y Deniel,Primado de Toledo aquel que firmaba as bulas que permitían comer carne na coresma. Era un crego tan fraco,o fámulo,que se presentaba como o crego de menos peso de todo Toledo. Cando houbo o conclave que elixiu a Pablo VI,contoulle a Bono que o Cardeal enfermou e tiveron que hospitalizalo en Roma. Xa Papa , Pablo VI, foi a visitalo acompañado de moita prensa. Quería que se soubese que ía ser o Papa de todos e o Cardeal era o representante en España do sector mais reaccionario. Baixou a recibilo o secretario e comunicoulle ao Papa que o Cardeal non quería prensa pero si a Súa Santidade o manda e o Papa reaccionou dicindo que si o mandaba e alá soben a habitación do enfermo os cámaras. fotógrafos e prensa escrita. En España estaban doídos co Papa porque,antes sendo arcebispo de Milán,pedíralle directamente a Franco que indultase a Xulián Grimau e nin caso.

A segunda corresponde a cando lle deron o colar de Carlomagno en Aquisgrán a Felipe González e que oficiou a Misa de Pontifical o Cardeal de Toledo D. Marcelo González. Despois de ter todo preparado cando faltaban uns días comunícalle a Bono que ten presións dos cregos e demais bispos e que non irá. A Bono séntalle mal e ponse bravo con el dicíndolle que non ten palabra e berrándolle como se fose a un adolescente lamentándose terlle que falar así a quen case o duplica en idade.”No ha nacido fraile que se atreva a darle a V.,que ha enterrado a Franco lecciones de oportunidad `política”.”De pequeño creía que los curas no llevaban pantalones debajo de la sotana y me parece que voy a tener que reafirmarme,aunque sea virtualmente, en ello”Despois da conversación quedou tan impresionado que lle di que ao día seguinte lle dará a noticia definitiva. Pola mañá chámao e dille que irá a Aquisgrán e “Y sepa que nunca me he quitado los pantalones.”

A terceira, nunca hai dúas sen tres,hai moitas sobre cregos e bispos. Resumindo moito. Cando mudaron a festividade do Corpus Christi para un Domingo preparáronlle os eclesiásticos unha campaña por non querer poñer,como festa da Comunidade, en Xoves o Corpus. Entón comentoullo ao secretario da Casa Do Rei e para non ir a Procesión en Toledo, pensaban apupalo e berrarlle ,nomeárono delegado rexio para que ese mesmo día a hora que comezaba a procesión o recibise o Papa nunha basílica en Roma, onde El Rei de España era cóengo maior,facendo Bono a ofrenda ao Papa. Así era difícil que a propia prensa se asañase con Bono se a esa hora estaba co Papa de Roma. A ofrenda consistía nunha cantidade de diñeiro que Bono cifrou nun millón de pesetas pero que a D.Sabino na Zarzuela pareceulle pouco e que duplicaron. Como sempre no Vaticano son moi sensibles aos efectos lubrificantes do diñeiro. Esta última frase é da miña colleita.
 O libro,de momento, está plagado de referencias ao mundo eclesiástico e ao político e ao poder en xeral.Bono conta tamén como tiña vocación de xesuíta e non acabou sendo pola enfirmidade da nai,para non darlle un disgusto e logo, ao morrerlle ,por non llo dar ao pai. Logo xa na Universidade en Madrid descubriu os movimentos universitarios,loita pola democracia,militancia no partido de Tierno e o negocio da vocación xesuítica foi arrefriando.


Pois mais nada. Xa tecleamos un pouco para pasar o tempo e cumprir cunha obriga moral que eu mesmo me impuxen.

AVISOS: Lamentar a desgracia da sogra de Miguel Doval. A vida é redonda como a terra. De maiores coidamos aos pequenos e estes deben coidar aos maiores se queremos que algún día alguén tamén se ocupe de nós. Animo. Meu sogro estivo moitos anos con Parkisón e dounos bastante traballo,sobre todo a miña sogra. Hai que repartirse as tarefas e non perder o bo humor para non enfermar os coidadores.

Parabéns Miguel por pasarte ao galego coa mestría propia dun académico. Se che é mais doado facelo en castelán xa sabes que podes facelo. Boas festas de Nadal para todos. Sobre a situación social é mellor non falar,Xa os medios de comunicación se encargan todos os días de meternos medo para paralizarnos. Non pasarán. Era imposible,hai pouco, que xuíces, fiscais,avogados,procuradores e funcionarios de Xustiza estivesen manifestándose con indignación pola desfeita do Ministro. Pouca xente coñezo que non estea indignada. O problema témolo cos indignos. Farei tempo outro día para felicitarvos o ano vindeiro que xa nos avisan que non será ventureiro. Rafael.

jueves, 20 de diciembre de 2012


Coma di o noso compañeiro e amigo Doval, que está a pique de enferruxarse esta páxina, non quero que sea pola miña culpa.
Así pois, vai esta nova achega, coa miña FELICITACIÓN DE NADAL, pa todos vos.

EN EL PAIS DE LOS SUEÑOS

En el país de los sueños
donde acaricia la brisa
y el agua no tiene prisa,
los zagales y rebaños
y el duende que no es extraño,
nos llevan hasta la cima
de la montaña que arrima
la paz que este mundo añora;
y, el valle por donde aflora
la huella del ermitaño.

En el país de los sueños
donde el agua canta y calla,
con la burbuja lacaya
que luce junto a los leños
con sus pomposos diseños
que van a besar la orilla,
donde los silencios chillan
en paz con la nueva aurora,
y descansan a la hora
en que despiertan los sueños.

Antonio Puertas.

Todos los derechos reservados.



miércoles, 19 de diciembre de 2012

BO NADAL

Vexo, ou mellor non vexo moito movemento no blog desde nosa ultima peregrinacion a Sobrado. Puertas xa case que non publica os seus poemas. Rafael tampouco esta por expoñer e debatir os seus interesantes e ben documentados comentarios. Solo os "extranxeiros" como Andres Amboage, saltan a palestra con comentarios que tocan temas candentes, pero ahi queda. Hay que animarse e espero que esa falta de entradas dos habituales non sea por problemas de salud.
A ver si co a entrada do aninovo facemos esto mais dinamico e sobre todo un sitio donde seipamos uns dos outros. Eu prometo xa a partir de ahora ser mais constante escribindo no blog.
Hoxe non quero mais que desexar a todos vos un feliz nadal e que o Neno que nace nos traia sobre todo salud e ganas de vivir.
Eu, que desde este mes pasei a reserva, e estou vivindo os primeiros dias de xubilado, xa me din conta, de que as cousas non van como un pensa. O que tiña pensado era traballar en Caritas, estudiar Teologia e facer algun comentario en prensa como colaborador teñovos que decir que todo eso vou a ter que deixalo para mais adiante, ou, polo menos, ralentizalo, xa que a miña señora sogra, con 93 anos, fracturou a cadera, con todo o que eso supon. Asi que a dona e mais eu xa temos traballo por bastante tempo.
Que pasedes todos un feliz Nadal e deica a outra

MIGUEL ANGEL DOVAL

martes, 18 de diciembre de 2012


Xa estamos próximos a pasar a barreira do son; se é que conseguimos celebrar o gordo desde Nadal, é que imos a seguir vivindo moitos anos mais.
O fin do mundo facundo do que falan os aztecas, sona cuasi tuba enferruxada, despois de tantos séculos.
Así, pois, se no nos vemos nunca mais, ou se brincamos de ledicia ese día, despois do canto do galo no bombo de tachínda, que saibades, que fora un verdadeiro pracer compartir con todos vos os anos de Belvís, e ás enchestes conmemorativas de cada ano a posteriori. E, se todo isto vai a puñeta, pois, ala nos veremos, xogando quinto A, contra quinto B; o resultado xa se sabe: está mais cantado que o vaticinio dos mexicanos.

FELIZ NADAL, pa todos.

EGO

Vete;
Vive;
nace;
come;
crece;
busca;
casa;
crea;
vente;
muere.

Antonio Puertas.



viernes, 30 de noviembre de 2012

CONGRATULACIÓNS E PARABÉNS AOS ANDRESES


No día de San Andrés é de xustiza felicitar,xa que están de días,aos que levan ese honroso nome do apóstolo irmán de San Pedro. Do curso noso están Andrés Vilariño a quen a vida tratou mellor có outro Andrés L. Amboage que tivo que emigrar á capital e,como consecuencia da creación das autonomías,non puido volver á súa terra, contra a súa vontade, seguramente.
Pois desexarlles que teñan pasado o que vai de día ben na compaña da súa xente querida e tamén o que resta que xa non é moito.
Como dicía D. Alejandro Carou, profesor de Latín, os santos hónranse traballando e daba a clase sen mingua ningunha.
Despois deste bos desexos para os Andreses compre. para encher algo mais esta contribución ao blog,deixar uns vencellos para quen os queira abrir:

1º.- Respecto a festividade do día:Andrés el Apóstol - Wikipedia, la enciclopedia libre

2º.-Respecto ao santuario do que en Galicia hai unha gran tradición e onde está un compañeiro tamén noso: Bretal Sande:San Andrés de Teixido - Wikipedia, la enciclopedia libre

3º.- Unha denuncia desta sociedade tan inxusta e corrompida e que me chamou a atención polo claro que fala e o ben que se explica o profesor que non ten pelos na lingua:

 4º.- Especial para os festexados unhas pezas musicais que levantan o ánimo:

Baladas Galegas - Unha noite n'a eira do trigo (Juan Mon

 Baladas Galegas - Doce sono (Juan Montes) 

  Baladas Galegas - O pensar d'o labrego

 Baladas Galegas - As lixeiras anduriñas

 Baladas Galegas - Lonxe da terriña

 E mais nada. Deica a próxima. Saúdos a todos. Rafael




O mes que comeza con Tódolos Santos e remata con San Andrés, algo debe ter ese santo pa que o lembren dúas veces en apenas trinta días.
Eu penso que por mor de tanta friaxe, de tanta aviaria e de tanto gripallo. O santoral axiña recorreu a el pa que nos votase unha man, xa que, os demais, nada fan por remediar os nosos males.
Exemplos da valía do santo milagreiro, témolos “ comarea”
Xa o imán do noso Patrón, non senta á esquerda, porque é de dereitas, e celebra o seu santo na estrema do mes ( amiguíños si, pero non revoltos )
O conto ven de vello: mentres o primeiro estaba a despregar as redes por estribor, o outro, dálle que che pejo, que tiña que ser por babor; e, mentres a nai querería deixar a todos eles atados e ben atados dentro da súa barca, asentando a cada quen en seu lugar, o único que logrou, foi que marcharan cada un polo seu lado ( “ nin pa ti nin pa min “ )...un pa poñente e o outro pa levante.
No fondo levábanse ben, e, tódolos anos, vense na romaría de San Andrés de Teixido, Cada un, gabea disfrazado entre toxos e silveiras ( pa gardar as aparencias ) mais, sempre, por camiños distintos. Logo, na cima, confúndense nunha gran aperta, e celebran o seu encontro con bombas de palenque. Aquel estoupido, percorrendo de arriba abaixo as placas Americanas, e os candís do Pacífico, nun alarde de grandeza competitiva entre irmás.
Aquelas impresionantes fallas, nada teñen que ver coas de Valencia (bufidos de carneiro ) onde o estrondo e o fogo, pasma ao mundo enteiro...Mais, sempre, gardando as distancias e as aparencias, entre reviravoltas e miradas nesgadas de bos irmás.

Por iso, non podo menos que ceibar este FELIZ DIA aos ANDRESES que pululan por estes mundos cibernéticos, e que poden estar fachendosos co seu santo.

Antonio Puertas

jueves, 22 de noviembre de 2012



¿Justicia?
SR GALLARDÓN : Me encuentro ante un dilema :no sé si considerarle uno de esos privilegiados –incapaz de situarse en la realidad porque su experiencia le aleja de la del “común” –o si encuadrarle en ese otro grupo de los que –buscando el interés de parte -actúan dentro de aquella categoría que califico ,en términos jurídicos ,de lesa patria –por la trascendencia negativa que tales conductas tienen para el bien común .Me explico : si se produjese el hecho improbable de que una empresa de electricidad se instalase en los bajos de su vivienda- a espaldas tanto del ministerio de industria como del ayuntamiento correspondiente y ,por supuesto ,de los vecinos-usted lo tendría fácil : levantaría  el teléfono ,llamaría al alcalde de su partido o a la empresa  avasalladora y al día siguiente el asunto estaría zanjado .¿Sabe que le sucedería a una comunidad de vecinos como la mía? : que la primera carta que enviase al gobierno de Madrid “se perdería” ,tras la segunda le remitirían al ministerio de industria -donde ,de nuevo ,se “evaporaría” la misiva-y tras reproducir el envite le contestarían que –“según la empresa –tiene los papeles en regla y que la instalación cumple con los requisitos legales” (claro está , certificado por uno de sus técnicos) . El ayuntamiento le replicará “que –consultados los antecedentes obrantes en esta institución -no se localiza licencia que ampare el ejercicio del citado centro de transformación” .Las pesquisas que le prometen  hacer en 2006 “sobre si la citada instalación figura en los proyectos que sirvieron de base para la construcción del edificio” estará sin gestionar en abril de 2012 .Usted ( bueno ,usted no .el “pringao” del que le vengo hablando) ,les facilita las cosas presentando “la célula de calificación definitiva” del ministerio correspondiente en la que no constan en el proyecto más que viviendas y espacios comunes para los propietarios .El vecino pide ,en nombre de la comunidad ,que se haga retirar a la empresa su transformador argumentando :que la misma no entró nunca en tratos con los propietarios ,ni pagó jamás cuota a la comunidad ;que la instalación ocupa un espacio que nos pertenece ,que estamos ante un ente “fantasma” tanto desde el punto de vista legal como administrativo y que además ,consideramos peligroso que el transformador –que ya nos dio un susto-permanezca en su actual emplazamiento .¿Sabe que sucede a día de hoy? :el silencio .¿Le parecería normal que después de la dejación de funciones que tales comportamientos representan por parte de las administraciones tuviésemos que ir a juicio con unos y otros a gastarnos unos dineros que la diligencia de los funcionarios debería haber  evitado?.Le voy a poner otro ejemplo-entre los muchos que podría presentarle : supongamos que un hijo suyo se presenta hace unos años a una oposición para profesor de enseñanza media y que su padre-como ciudadano que cree en la igualdad de oportunidades- “no hace valer” su condición de alcalde da Madrid .Terminada la oposición su retoño le cuenta que una reclamación de baremo no fue atendida dentro de la misma-como correspondería- y que de haberse revisado él sería ya funcionario .Usted levantaría ,una vez más el teléfono ,llamaría al ministro  para plantearle :”mi hijo dice que …” .No te preocupes Alberto ,en una hora te llamo .Qué hubiera sucedido en el peor de los casos? .Que en el despacho del jefe de personal del ministerio le habrían mostrado el acta del ejercicio oral y el baremo rectificado .Lo siento-escucharía decirle :ambas notas sumadas te dejan detrás del último de la oposición .¿Sabe que me hubiera pasado a mí? : que después de escribir media docena de veces al ministerio sin recibir respuesta ,finalmente tendría que denunciarlo .El ministerio-que habría pensado la oposición para “meter dentro” a los interinos que llevaban más de 20 años como tales-se hará el sueco y empezará alegando ,primero ,que yo habría recurrido antes de tiempo .Cuando el defensor del pueblo le recriminase tal conducta dilatoria él vendría a manifestar que el demandante no llegó-ni con los puntos que le reconoce el tribunal de justicia-a la puntuación mínima para ser funcionario .¿Oiga?- diría usted (perdón ,yo) :¿Por qué he de creer su palabra si ya se escaqueó varias veces para no entrar en el fondo del asunto? .¡Ponga encima de la mesa el acta que le enseñó al sr Gallardón! .Y así con dimes y diretes ,con trampas legales ,con sustracción de documentos (o retención  -si somos más suaves) ,alegando mentiras que el demandante prueba que lo son ,mediando connivencias entre administraciones ,llega usted (siempre se me olvida :yo) al tribunal constitucional .Y aquel que incumplió la ley ,que puso todo tipo de obstáculos a tu derecho , terminará saliendo “de rositas” porque  tu caso –después de 20 años de lucha-“no tiene suficiente relevancia constitucional” .Te has gastado un “pastón” en abogado (porque a partir del Supremo ya eres tonto y no sabes defenderte solo) para nada .Otros no cumplieron con sus propias normas pero “el pagano” eres tú .¿Y encima pretende-sr Gallardón-poner más palos en las ruedas de mis derechos con cargas económicas para defenderme de impresentables como si la justicia fuese agua clara y los comportamientos de las instituciones transparentes? .Estoy por definirme por que usted quiere evitar a las organismos públicos , a las grandes corporaciones ,empresas y comercios el fastidio de los “moscones” (los que están por debajo de mi ,los que no pueden organizarse por sí mismos ,ya no  le inquietan :están en absoluta indefensión) .Y eso en un nuevo orden sería reclamado por “los míos” como conducta de lesa patria- ya que deja a merced del “fuerte” a la inmensa mayoría .Lo suyo –sr Gallardón –es propugnar esclavitud pura .Pero explicar qué entiendo por ella y su contraria ,será cosa de otro artículo .

domingo, 18 de noviembre de 2012

GANDUXOS IX

Díxenlle onte a Andrés Amboage, mediante estes medios electrónicos,que hoxe escribiría algo para deixar aquí e por tanto,como as promesas deben de cumprírense,aí van unhas puntadas con fío de coser. O de bordar deixarémolo para outras ocasións mais solemnes.

En primeiro lugar darlle os parabéns ao mencionado compañeiro polo artigo intelixente e ben razoado que nos deixou sobre a xornada de folga do dia 14 N. Como el manifestaba as razóns eran de peso. Así o entendeu o conxunto da poboación que acudiu masivamente a convocatoria. Polo menos aquí na Coruña a manifestación que se realizou ao medio día botouse á rúa media cidade e arredores.

Había unha cantidade tan inxente de xente que moitos dos que acudiamos desde a Mariña, cara á Palloza de onde saía, subimos ao viaduto a altura de Linares Rivas e,dende unha situación privilexiada,observamos a multitude de colectivos que participaron: Ademais dos sindicatos de clase había colectivos de sanidade,de policía local e nacional,da axencia tributaria,dos xulgados,do ensino,de servizos sociais,das empresas en ERE,avogados,xuíces e moita xente de toda idade e condición.

Como hoxe nos podemos auxiliar das imaxes ,valen mais que as palabras, aí van esas que axudan a facerse unha idea:




 


¿Quen é o entrevistado? Pódese ver aquí ou noutras páxinas da Internet:


 
E o terceiro ganduxo é ofrecervos,para quen queira pasar unha hora e media aprendendo algo,un documental que anda este ano pola rede a que acabará dando os seus froitos. Explica de modo fundamentado,con argumentos potentes,esta ola,xa vende vello,de neoconservadurismo económico, e mais de ideas nas que se sustenta ,e que está facendo na sociedade os estragos que xa ninguén ignora.
Despois de velo ninguén queda indiferente. Polo menos con quen eu o comentei. Vese aqui:


E a cuarta e última cosedura e algo de risa.

 
Pois nada mais. Saúdos para todos. Que a vida vos trate ben e deica outra.Rafael

lunes, 12 de noviembre de 2012



HUELGA PREVISIBLEMENTE DESCAFEINADA
Mire ,sr Presidente ,no se nos ponga orondo por que –pasado el día 14-compruebe que el número de participantes en la huelga haya sido inferior al deseable para la dignidad de los trabajadores ,de la justicia social y la democracia .Se multiplican los ciudadanos que llegan mal a fin de mes ,los que “se las ve negras” para pagar la hipoteca ;quien teme ,con razón ,que-estando a merced de la voluntad arbitraria del empresario gracias a usted -la ausencia de su puesto de trabajo pueda adelantarle un despido que ya presiente ;hay quien ante tánto poder se siente descorazonado y quien-de buena fe-se cree su propaganda : que una huelga es un mal para el bien general .En tales condiciones ,o se es muy osado o la desesperación le domina ya ,para que decida echarse a la calle .Habrá quien se queje de que algunos piquetes ejercieron cierta violencia sobre la voluntad de los trabajadores-aunque nada dirán de los patronos que por acción ,omisión o amenaza directa lo hacen con mayor eficacia e impunidad .
La Revolución francesa y el sello que imprimió está tán borroso que si echamos la vista atrás reconoceremos en el mundo de hoy más los rasgos de una sociedad estamental que aquéllos que dignificaron las relaciones humanas .
Se pone el foco de atención en los desahucios y en el hipócrita diálogo de los principales partidos para frenar sus consecuencias .¿Acaso esta manifestación sangrante de la opresión del fuerte sobre el débil no dura más de un siglo aunque en este momento resulte especialmente patente? .¿No nos avasallan todos los días más de una empresa de telecomunicación tratando de impedir que nos demos de baja en sus servicios o cobrándonos no sabemos qué? .¿No estamos a merced de las condiciones que los bancos nos quieran dictar? .¿Conocemos ,de verdad ,qué nos ofrecen las empresas de alimentación o la calidad de los productos de las industrias? .¿Tenemos alguna posibilidad de control sobre todo aquello que nos afecta? .¿No se muele a palos y se toca el bolsillo con multas a quienes se atreven a reivindicar derechos y denostar comportamientos miserables mientras se tolera con complicidad que se sobrepasen aforos pactados-poniendo en peligro la vida de unos jóvenes deseosos de distracción ya que no tienen ni trabajo ni incentivo para buscarlo? .¿No es lo que ,probablemente ,sucedió en Madrid Arena cuando se hizo un contrato con la empresa para que el evento no superase las 5000 personas mientras alguien-bajo la mesa-recibió un sobre por mirar para otro lado cuando el local excediese las condiciones pactadas? .¿No asistimos a diario al desvelamiento de acciones alevosamente lesivas para el bien común pero “muy productivas” para los corruptos sin que  pase  ,casi siempre , otra cosa que cierto ruido mediático? ¿No es todo esto exponente demostrativo de “la superioridad” recuperada del poderoso frente al inerme que caracterizó el comportamiento medieval? .No obstante que ,en aquellos tiempos ,el siervo de la gleba no podía desligarse del terreno que tenía señor nos consta que–en la medida que lo permitían los conocimientos de la época y la conveniencia del dominador-tenía asegurado el cobijo y el avituallamiento ;los artesanos disponían de “un espacio laboral” estable que les garantizaba el sustento para ellos y sus colaboradores-que además hacían trabajos socialmente necesarios y personalmente gratificantes ,creativos .El comerciante preveía una clientela permanente-dada la escasa movilidad de la población y la mentalidad poco competitiva de la época ;y sus subordinados gozaban-como ahora en muchos ámbitos-de las migajas que “el amo” quisiera “graciosamente” concederle .Hoy ,en cuanto el trabajo afloja , “el común” cae en la más radical inseguridad y el estrés .Y nadie-ni desde la política ni desde la economía-asume ninguna responsabilidad ,salvo la de los beneficios .Entonces–como ahora-se padecía dominación pero tanto por la cercanía en el trato como por la estabilidad de las relaciones como por la dependencia respecto del entendido cabía una mayor proximidad entre las partes .Hoy ,las relaciones son más precarias :”de usar y tirar” ,con campos de dominación amplificados .
¿Algún experto en calcular ventajas me podría decir cuánto nos ahorraríamos en enfermedades y en represión de la violencia inducida si el “orden” económico fuese menos acaparante?
Aunque ya no estoy en el circuito laboral-que me permitiría participar plenamente en la huelga-estaré en la manifestación por los tres motivos apuntados al principio ,porque me están saqueando mi pensión de mil maneras y porque me chantajean con “ o te callas o te metemos en casa a hijos y nietos” .¿O no? .

viernes, 2 de noviembre de 2012

FRAUDE OU ROUBO DE COLO BRANCO E LUVAS DE OURO POR AUTORES CON AVOENGO,DIGNIDADE E SOLVENCIA SOCIALMENTE RECOÑECIDA.


Neste día segundo do ano celta que se iniciou na noite do Samhain escribirei algo sobre o que acontece nesta suciedade e que xa,vacinados, nin nos altera nin nos da frío nin quentura.

O título é alongado e semellante a aquelas teses que viñan nos textos de Teodicea ou Psicoloxía Racional que eran,mais ou menos,do teor literal seguinte:”Passiones qualescunque sint in animali non sunt in anima qualiscunque sit, sed in corpore quod sub ......

Como vedes era un arquetipo de información e formación. Débese ter en conta que xa os romanos,inventores do dereito latino, prevían que as normas habería que interpretalas conforme a realidade social do tempo en que deban de aplicarse.

Pois indo ao fondo do asunto trátase de comentar unha resolución- sentencia do Tribunal Supremo ditada hai uns días pola que desautoriza unha práctica corrupta que se daba nas Notarías de toda España que supuxo un fraude cifrado en case 100 millóns de Euros cada ano desde o ano 2007 ata o mes de Maio pasado.

No 2007, Zapatero non fixo todo mal, acordou nun R. Decreto que os Notarios e Rexistradores da Propiedade non poderían cobrar cando se cancelase unha hipoteca mais de 55 Euros,notarios e 24 os rexistradores. Estes ,a pesar de que a lei era tan clara como a auga,entenderon pola súa conta que solo afectaba a aquelas hipotecas que cambiaban de banco ou de hipotecado, o que en dereito se chama subrogación ,e non ás outras.
Por tanto seguiron cobrando por conceptos tan chuscos na factura como os seguintes:

Información do rexistro .....24 E.
Fax de comunicación..........30 E.
Certificado de cargas..........24 E
Dilixencia de catastro.........18 E
Certificacións bancarias.......60 E
Busca de antecedentes........60 E

E así despois de denuncias da OCU seguiron actuando estes insignes cabaleiros, dignos de respecto e admiración pola xente do común,ata o 11 de Maio pasado en que o goberno nun Decreto Lei incorporou unha transitoria que lles permite cobrar en función da contía do préstamo e nunca menos de 90 Euros.

O Presidente Rajoy quedaría mal se non tivese un detalle cos seus colegas rexistradores e mais cos notarios. Xa vedes que como dicían aquelas pintadas nos WC públicos: “Por mais guapo que un sexa,aquí o que non caga mexa”. Por poñerlle unha pinga de ironía Isto que escribo é un desafogo que non ten outra utilidade mais ca ,se neste tempo de 2007 a 2012 tedes ou coñecedes alguén que cancelase a hipoteca,que comprobe como lle estafaron,roubando con engano, uns persoeiros que como mafiosos se puxeron de acordo para delinquir e que non irán a cadea e seguirán sendo honorables e respectables.

Para quen queira saber mais:


Pois mais nada .Saúdos aos bloganos que non se desaniman. Especialmente para Málaga,para D. Miguel,estivemos de Santo o mesmo día,que prometeu que unha vez xubilado e pensionista nos contaría moitas cousas da súa rica vida social e de colaboración cos que o necesiten.
 
A ver se D. Eduardo sanda e tamén nos conta cousas interesantes. A Andrés Amboage que nos deixa unhas acertadas reflexións dignas dun bo alumno de Méndez Palleiro que nos ensinou as regras dos siloxismos que axudan a descubrir as demagoxias imperantes e rampantes. E aos demais, cando teñan tempo e ganas,que se asomen a esta fiestra que case sempre está valdeira como é o título daquela bonita obra do rianxeiro Rafael Dieste que estreara no outono do 1935,na que facía de D.Miguel o propio Castelao que tamén a dirixía. Que teñades bo mes. Acordade o que dicía o refrán: “Bendito o mes que comeza por Santos e termina por San Andrés”.Rafael.