Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 30 de diciembre de 2012

FELIZ,É UN DICIR,ANO 2013


Pois,pese a que os políticos que eliximos,falando en plural maxestático,nos aventuran que o vindeiro ano,polo menos a primeira metade,será malo de solemnidade teño que, polo menos,desexarvos a todos que sexa o menos malo posible.

Cando se pon un a filosofar,os xubilados podemos xa que somos, segundo Xaquín Marín, os que hoxe por hoxe mellor futuro temos. A nosa xeración,falando en xeral,tivemos a fortuna de vivir nunha sociedade que en pouco tempo pasou da escaseza , miseria e indixencia á abundancia ao copioso,excesivo e demasiado,falando tamén en termos xeneralizantes coas correspondentes excepcións,en pouco mais de 50 anos.

Certo que nós podemos filosofar. Seguirémolo facendo pese a que moitos teranse que aplicar,por desgraza, aquel dito que lle atribuían a Hobbes.”Primum vívere deinde filosophare”Que tan ben coñecía o compañeiro Luciano para reclamar mellores condicións de vida no Mosteiro de Sanmartiño Pinario. Este Thomas Hobbes,segundo o finado de D. Manuel Bugallo foi o que marcou o paso da idade media para a moderna. Queimáronlle en vida a súa obra e despois de morto tamén. Para el o poder proviña do pobo quen daba lexitimidade as autoridades civís. Pero os defensores das monarquías e das clases adiñeiradas , amais da Igrexa ,sostiñan todo o contrario. O poder viña de Deus. 

Pois esas teorías,case trescentos anos despois da súa morte,aínda nolas ensinaron cando nos explicaban o Concordato de 1953 que falaba das dúas sociedades perfectas que eran por un lado a Igrexa e por outra a sociedade temporal ou o poder do estado. En ámbalas dúas o poder viña directamente de Deus. Nas moedas aparecía “caudillo de España por la gracia de Dios”

Despois desta digresión de microfilosofía o contido do que quero deixar claro é que hoxe,grazas as tecnoloxías da información e da comunicación,as famosas TIC non foi Hobbes o que inmortalizou o sentido da frase de primeiro hai que vivir para poder filosofar senón que foi D. Miguel de Cervantes na biblia da literatura mundial que se considera “El ingenioso hidalgo D. Quijote de la Mancha”.Cando describe:

DIÁLOGO ENTRE BABIECA Y ROCINANTE
-¿Cómo estáis, Rocinante, tan delgado?
-Porque nunca se come, y se trabaja.
-Pues ¿qué es de la cebada y de la paja?
-No me deja mi amo ni un bocado.
-Anda, señor que estáis muy mal criado,
pues vuestra lengua de asno al amo ultraja.
-Asno se es de la cuna a la mortaja.
¿Queréislo ver? Miradlo enamorado.
-¿Es necedad amar? -No es gran prudencia.
-Metafísico estáis. -Es que no como.
-Quejaos del escudero. -No es bastante.
¿Cómo me he de quejar en mi dolencia,
si el amo y escudero o mayordomo
son tan rocines como Rocinante?


Pois nada. Para que vexades que de calquera cousa se pode filosofar. Que o ano que ven sexa o mellor que poida para todos .Para o ano seguiremos se podemos e nos deixan. Saúdos a quen se asome a esta fiestra. Rafael

viernes, 28 de diciembre de 2012

28-12-2012 (... ano don fin do mundo )

Según noticias de última hora, parece ser que el Estado Vaticano, va a contar con una selección nacional, tuteando con los mejores equipos de la liga italiana. Para eso, quieren fichar a Mouriño como seleccionador, y a varios de los mejores jugadores del Barcelona.
Supongo que les pagarán religiosamente.
Antonio Puertas

domingo, 23 de diciembre de 2012


LIBERTAD CONDICIONADA
Contemplo con cierto escepticismo-aunque con simpatía-los movimientos que reclaman una nueva constitución o que-hastiados del mal gobierno-buscan en la independencia la solución de sus males .Pero pregunto : ¿qué importa una constitución si sus artículos ,en la práctica , terminan siendo papel mojado o se interpretan “libremente”? (yo mantengo el interés de las comillas a pesar de lo sostenido por mi respetado A. García Trevijano) . ¿A dónde va una comunidad que se desgaja si sus dirigentes buscan con embustes intereses de parte a costa del bien general? .
Es un signo claro de este tiempo la necesidad de tender a integrar social ,económica y políticamente más que a dividir y dispersar esfuerzos ;pero también lo es-cada vez con mayor exigencia ética-que el principio de búsqueda del bien común tiene que presidir cualquier actividad que pretenda ser liberadora . Y aquí me quiero centrar: la libertad es una de esas ideas-fuerza de particular eficacia en los momentos difíciles o especialmente prerrevolucionarios .Pero también es un concepto premeditadamente indefinido .No creo posible la libertad en el siglo XXI sin un estado o conjunto de ellos que apoye eficazmente la ciencia y la tecnología como instrumento de progreso ; sin una educación que-junto a conocimientos y habilidades-dote al educando de la capacidad de integrar su yo y de incorporarse corresponsablemente en la vida laboral ,económica y civil .Si un ciudadano no tiene garantizado un trabajo o la posibilidad de crearlo-que le permita satisfacer sus necesidades básicas y le lleve a realizarse como individuo y miembro de la comunidad -no podría considerársele libre .Si llegase a padecer marginalidad por que la sociedad no tiene previsto el apoyo para las situaciones excepcionales de paro o de grave incapacidad  ,no estaremos en situación de un posible ejercicio de la autonomía personal .Si frente a los abusos o prepotencia de otros (incluidas las administraciones) se carece de una igualdad jurídica y de defensa , se sufriría la dependencia feudal del débil ante el fuerte . Si los partidos funcionan como máquinas independientes y opacas de poder ,dificultando la participación social y política y  la información veraz ,nos hallaríamos ante la condición de súbditos-no de ciudadanos libres .Si en la enfermedad no tiene técnicamente garantizada la recuperación de la salud-con abstracción de su condición social y económica-será un sujeto a merced de la beneficencia o la aleatoria caridad -sin posibilidad de elección .
 Voy a reproducir el preámbulo de nuestra constitución y-sin cuestionar nada ni a nadie-propongo : ¿la democracia es asunto principalmente de marcos legales o de voluntad democrática de cumplirlos? .¿Es cuestión de principios o de conducir a ser lo que se debe? :
“La Nación española ,deseando establecer la justicia , la libertad y la seguridad y promover el bien de cuantos la integran ,en uso de su soberanía ,proclama su voluntad de :
Garantizar la convivencia democrática dentro de la Constitución y de las leyes conforme a un orden económico y social justo .
Consolidar un Estado de Derecho que asegure el imperio de la ley como expresión de la voluntad popular .
Proteger a todos los españoles y pueblos de España en el ejercicio de los derechos humanos sus culturas y tradiciones ,lenguas e instituciones .
Promover el progreso de la cultura y de la economía para asegurar a TODOS una digna calidad de vida .
Establecer una sociedad democráticamente avanzada ,y colaborar en el fortalecimiento de unas relaciones pacíficas y de eficaz colaboración entre todos los pueblos de la Tierra “ . El que tenga ojos para ver que vea .
(Lamento agradecer con tanto retraso las felicitaciones y la música enlatada .Es hoy el primer día que entro en el blog desde mi último escrito .¡Que paséis buenas fiestas!.Andrés L. Amboage)

viernes, 21 de diciembre de 2012

Tamén eu, coma Rafael, quero felicitar a todos vos ESTA NADAL, sin extra, pero con esperanza de que non escache o cesto do vindeitro ano.
Así é que, emborrono este encerado, pa que outros lle den cera de mais calidade....


21 de Diciembre de 2012

Aún no ha finalizado el día, pero, pase lo que pase hoy, quiero mandar un solemne y entusiasta ¡ HURRA !  para que resuene a través de los tiempos, por nuestros amigos los MAYAS ,y,  a la vez, desearles a todos ellos UNA FELIZ ETERNIDAD, y un PRÓSPERO CALENDARIO NUEVO.

Yo sé bien que los mayas tenían razón: ni el cosmos ni el tiempo son rotatorios; ni se miden en espiral, como ahora nos quieren hacer creer. El transcurrir de nuestra existencia se rige por modo lineal y cabezudo, desde sus comienzos de partida,  hasta que alcanza su cúspide en el lado opuesto, iniciándose, entonces, un nuevo ciclo en su eterno ir y volver sobre sus orígenes.

Hoy, precisamente, es ese día de vuelta atrás. Nuestro peregrino vagar a través del no se qué, ha llegado al Monte del Gozo de los nuevos tiempos ( lástima que el reloj de nuestra vida, sea una carraca que no contemple su marcha atrás.)… o, tal vez, sí; ya lo veremos, en tiempo próximo.

Entretanto, y en angustiosa espera de lo hoy acontezca, aquí estoy yo cincelando en mi piedra mágica un nuevo futuro en este intrigante amanecer, que  pronostica  nuevos atardeceres en los defenestrados tiempos que mi Nuevo Calendario, nos ha de deparar.

Pongamos día y  fecha, en nombre del extinto pueblo mexicano- puara raza- quienes fueron capaces de dejarnos en vilo, con siete mil años de antelación a este mi cincel, que imprime sobre esta pantalla  nuevos desafíos de cara a la posteridad.

Yo, pondría un nuevo día y una nueva hora, a la que nadie, hoy, me va a poder cuestionar: el día 31 de Diciembre del año 9012, a las cero horas, cero minutos y un segundo, de un fatídico comienzo de año, será el fin de mi augurio y el fin de la humanidad.
 Mazapanes y turrones, campanitas y belenes ( toco con la modernidad del momento )…, se comerán y bailarán por las cuatro esquinas de este viejo cacharro. Entonces, volverán de nuevo a su punto primero, para seguir cincelando otro nuevo amanecer, defenestrando lo que ya ha quedado atrás.

Entretanto, y, ante esta dudosa expectativa de hoy, reitero mi FELICITACIÓN NAVIDEÑA PARA EL PUEBLO MAYA.  Ha logrado en su senectud pronosticar un cambio de ciclo y un fin de mundo lineal, que ya llegó.

El arma destructora de nuestro apocalypse, ya está siendo mimada por chinos,  rusos y americanos, quienes la harán vibrar para cortar esa cinta infinita y lineal, que pende con su voluntad, sobre nuestras cabezas, como una  nueva espada de Damocles que nos hace temblar.

Y, para locos, baste recordar a algunos, de nuestra lineal actualidad : Mas, con su jaque continuo al Rey con su “ no pasarán “;  y, con su  no más “ nos robarán “ ; la banca, enrocada en sus cámaras acorazadas con víveres y vividores, por si  las preferentes se salen con la suya; o, la sinrazón, de aquel pueblo adivino, pirenaico y francés, que ha enmarcado, desde sus orígenes, su propio y ambicioso augurio…..

BUGARACH….solo admitimos:
BU= burros; GA= gandules; RA= rallados; y… CH… chalados.

Antonio Puertas




GANDUXOS X


Levo algún tempo sen atender as contribucións a este medio de información doméstico e non estou a gusto. É mais doado matalo por falta de atención que resucitalo se non hai un milagre. Así que manteñámoslle,polo menos, a respiración asistida. Ademais se os compañeiros que están fora lle mostran algo de cariño,como Dosil desde Málaga e Amboage desde a capital do reino,compre que os de aquí,a quen a vida non nos obrigou a emigrar,lle amosemos tamén algúns coidados.

Hai uns días merqueille un agasallo a meu pai. Vai para 90 anos e hai poucos que lle gañen unha partida ao dominó no Cabo da Cruz. A cabeza teña mellor amoblada ca nunca. Sempre votou aos socialistas e sentía unha especial admiración por Xosé Bono. O agasallo é un libro que ven de publicar Bono,ten formato de diario e titúlase: LES VOY A CONTAR De Planeta.E o tomo 1 e comprende os anos do 92 a0 97 do século pasado. Antes de envolverllo no papel de regalo empecei a lelo,xa o folleara na libraría, e prendín tanto nel que xa vou polo medio. Ten 650 páxinas.

Cóntovos isto,ademais de porque de algo hai que escribir, por encontrar unha serie de anécdotas que son como chismes de sacristía que para os que estudamos nun Seminario sempre teñen mais acollida ca noutros ambientes mais seculares.

A primeira é que coñeceu ao que foi fámulo ou secretario particular do cardeal Pla y Deniel,Primado de Toledo aquel que firmaba as bulas que permitían comer carne na coresma. Era un crego tan fraco,o fámulo,que se presentaba como o crego de menos peso de todo Toledo. Cando houbo o conclave que elixiu a Pablo VI,contoulle a Bono que o Cardeal enfermou e tiveron que hospitalizalo en Roma. Xa Papa , Pablo VI, foi a visitalo acompañado de moita prensa. Quería que se soubese que ía ser o Papa de todos e o Cardeal era o representante en España do sector mais reaccionario. Baixou a recibilo o secretario e comunicoulle ao Papa que o Cardeal non quería prensa pero si a Súa Santidade o manda e o Papa reaccionou dicindo que si o mandaba e alá soben a habitación do enfermo os cámaras. fotógrafos e prensa escrita. En España estaban doídos co Papa porque,antes sendo arcebispo de Milán,pedíralle directamente a Franco que indultase a Xulián Grimau e nin caso.

A segunda corresponde a cando lle deron o colar de Carlomagno en Aquisgrán a Felipe González e que oficiou a Misa de Pontifical o Cardeal de Toledo D. Marcelo González. Despois de ter todo preparado cando faltaban uns días comunícalle a Bono que ten presións dos cregos e demais bispos e que non irá. A Bono séntalle mal e ponse bravo con el dicíndolle que non ten palabra e berrándolle como se fose a un adolescente lamentándose terlle que falar así a quen case o duplica en idade.”No ha nacido fraile que se atreva a darle a V.,que ha enterrado a Franco lecciones de oportunidad `política”.”De pequeño creía que los curas no llevaban pantalones debajo de la sotana y me parece que voy a tener que reafirmarme,aunque sea virtualmente, en ello”Despois da conversación quedou tan impresionado que lle di que ao día seguinte lle dará a noticia definitiva. Pola mañá chámao e dille que irá a Aquisgrán e “Y sepa que nunca me he quitado los pantalones.”

A terceira, nunca hai dúas sen tres,hai moitas sobre cregos e bispos. Resumindo moito. Cando mudaron a festividade do Corpus Christi para un Domingo preparáronlle os eclesiásticos unha campaña por non querer poñer,como festa da Comunidade, en Xoves o Corpus. Entón comentoullo ao secretario da Casa Do Rei e para non ir a Procesión en Toledo, pensaban apupalo e berrarlle ,nomeárono delegado rexio para que ese mesmo día a hora que comezaba a procesión o recibise o Papa nunha basílica en Roma, onde El Rei de España era cóengo maior,facendo Bono a ofrenda ao Papa. Así era difícil que a propia prensa se asañase con Bono se a esa hora estaba co Papa de Roma. A ofrenda consistía nunha cantidade de diñeiro que Bono cifrou nun millón de pesetas pero que a D.Sabino na Zarzuela pareceulle pouco e que duplicaron. Como sempre no Vaticano son moi sensibles aos efectos lubrificantes do diñeiro. Esta última frase é da miña colleita.
 O libro,de momento, está plagado de referencias ao mundo eclesiástico e ao político e ao poder en xeral.Bono conta tamén como tiña vocación de xesuíta e non acabou sendo pola enfirmidade da nai,para non darlle un disgusto e logo, ao morrerlle ,por non llo dar ao pai. Logo xa na Universidade en Madrid descubriu os movimentos universitarios,loita pola democracia,militancia no partido de Tierno e o negocio da vocación xesuítica foi arrefriando.


Pois mais nada. Xa tecleamos un pouco para pasar o tempo e cumprir cunha obriga moral que eu mesmo me impuxen.

AVISOS: Lamentar a desgracia da sogra de Miguel Doval. A vida é redonda como a terra. De maiores coidamos aos pequenos e estes deben coidar aos maiores se queremos que algún día alguén tamén se ocupe de nós. Animo. Meu sogro estivo moitos anos con Parkisón e dounos bastante traballo,sobre todo a miña sogra. Hai que repartirse as tarefas e non perder o bo humor para non enfermar os coidadores.

Parabéns Miguel por pasarte ao galego coa mestría propia dun académico. Se che é mais doado facelo en castelán xa sabes que podes facelo. Boas festas de Nadal para todos. Sobre a situación social é mellor non falar,Xa os medios de comunicación se encargan todos os días de meternos medo para paralizarnos. Non pasarán. Era imposible,hai pouco, que xuíces, fiscais,avogados,procuradores e funcionarios de Xustiza estivesen manifestándose con indignación pola desfeita do Ministro. Pouca xente coñezo que non estea indignada. O problema témolo cos indignos. Farei tempo outro día para felicitarvos o ano vindeiro que xa nos avisan que non será ventureiro. Rafael.

jueves, 20 de diciembre de 2012


Coma di o noso compañeiro e amigo Doval, que está a pique de enferruxarse esta páxina, non quero que sea pola miña culpa.
Así pois, vai esta nova achega, coa miña FELICITACIÓN DE NADAL, pa todos vos.

EN EL PAIS DE LOS SUEÑOS

En el país de los sueños
donde acaricia la brisa
y el agua no tiene prisa,
los zagales y rebaños
y el duende que no es extraño,
nos llevan hasta la cima
de la montaña que arrima
la paz que este mundo añora;
y, el valle por donde aflora
la huella del ermitaño.

En el país de los sueños
donde el agua canta y calla,
con la burbuja lacaya
que luce junto a los leños
con sus pomposos diseños
que van a besar la orilla,
donde los silencios chillan
en paz con la nueva aurora,
y descansan a la hora
en que despiertan los sueños.

Antonio Puertas.

Todos los derechos reservados.



miércoles, 19 de diciembre de 2012

BO NADAL

Vexo, ou mellor non vexo moito movemento no blog desde nosa ultima peregrinacion a Sobrado. Puertas xa case que non publica os seus poemas. Rafael tampouco esta por expoñer e debatir os seus interesantes e ben documentados comentarios. Solo os "extranxeiros" como Andres Amboage, saltan a palestra con comentarios que tocan temas candentes, pero ahi queda. Hay que animarse e espero que esa falta de entradas dos habituales non sea por problemas de salud.
A ver si co a entrada do aninovo facemos esto mais dinamico e sobre todo un sitio donde seipamos uns dos outros. Eu prometo xa a partir de ahora ser mais constante escribindo no blog.
Hoxe non quero mais que desexar a todos vos un feliz nadal e que o Neno que nace nos traia sobre todo salud e ganas de vivir.
Eu, que desde este mes pasei a reserva, e estou vivindo os primeiros dias de xubilado, xa me din conta, de que as cousas non van como un pensa. O que tiña pensado era traballar en Caritas, estudiar Teologia e facer algun comentario en prensa como colaborador teñovos que decir que todo eso vou a ter que deixalo para mais adiante, ou, polo menos, ralentizalo, xa que a miña señora sogra, con 93 anos, fracturou a cadera, con todo o que eso supon. Asi que a dona e mais eu xa temos traballo por bastante tempo.
Que pasedes todos un feliz Nadal e deica a outra

MIGUEL ANGEL DOVAL

martes, 18 de diciembre de 2012


Xa estamos próximos a pasar a barreira do son; se é que conseguimos celebrar o gordo desde Nadal, é que imos a seguir vivindo moitos anos mais.
O fin do mundo facundo do que falan os aztecas, sona cuasi tuba enferruxada, despois de tantos séculos.
Así, pois, se no nos vemos nunca mais, ou se brincamos de ledicia ese día, despois do canto do galo no bombo de tachínda, que saibades, que fora un verdadeiro pracer compartir con todos vos os anos de Belvís, e ás enchestes conmemorativas de cada ano a posteriori. E, se todo isto vai a puñeta, pois, ala nos veremos, xogando quinto A, contra quinto B; o resultado xa se sabe: está mais cantado que o vaticinio dos mexicanos.

FELIZ NADAL, pa todos.

EGO

Vete;
Vive;
nace;
come;
crece;
busca;
casa;
crea;
vente;
muere.

Antonio Puertas.