Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 12 de febrero de 2017

Turismo de aventura

Val do silencio

─ Toc, toc, toc! Pun, pun, pun! Quen anda por aí?
Non se perciben movementos, nin ruídos, nin luces no interior.
Dei unha volta arredor da casa observando todos os detalles que me puidesen dar alguna pista. O camiño para chegar alí estaba tomado pola maleza, ás veces había que agacharse ou saltar silvas invasoras.
Na cancela da horta, un cartel: “Alúgase ou véndese. Oportunidade única por cambio de barrio” (deslocalización da empresa). A casa estaba despintada, descunchada; a madeira das portas e das ventás, inchada pola humidade artrítica. Aínda así, non era unha ruína: o tellado aguantaba no seu sitio.
Os xeranios das macetas do soportal estaban sedentos, case secos, as froiteiras da horta, núas; as herbas, altas e chamuscadas pola xeada e a sequía do inverno. As lepiotas e cantarelos acentuaban a nugalla dos donos (non das donas).
─ Pun, pun, pun! Hai alguén por aí? Silencio, silencio espeso naquel lugar da Galicia baleira, nos lindes da fraga de Cecebre, onde falaban as árbores do bosque animado; agora xa non falan , mándanse watsApps con guasa porque seguen sendo divertidas, sobre todo en primavera, coma nos tempos de don Wences. A selva porfiaba por se apoderar daquel espazo dócil, nin os paxaros nin o vento ousaban profanar aquela paz… de cemiterio.
Na porta, un can canoso e durmiñento apenas tiña forzas para ladrar, a pesar do bo aspecto. Tentei chamalo con nomes propios de can, case non abría os ollos.
─ É o quinto nome que nada che di, díxenlle amolado. E o can abriu os ollos, levantou a punta das orellas e moveu o rabo conectando comigo.
─ Así que te chamas Quinto, seguín falando co can de palleiro. E estráñame, porque non fuches á mili, nin bebes cervexa esaxeradamente boa por se ladras de máis. Estiveches en Belvís? O can non me contestou, pero levantouse e veu confiado cara a min. Deille metade do bocata que levaba, zampouno en tres bocados e agradeceumo co rabo e coa lingua muda.
Como Quinto non me contestaba, lembrei a conversa que mantivera días antes cun amigo:
─ Hai tempo que non visitas a casa onde compartíamos ideas de cando en vez?
─ Si, xa hai moito que non paso por alí. Gostaríame lembrar aqueles tempos.
─ Podémolo intentar, por se achamos detalles que axuden a recuperar ideas ou sentimentos – contestoume o amigo.
─ Ou para volvernos xuntar arredor dunha cacheira light, bebendo con xeito cregos e monaguillos.
Recordando esa conversa, comprobei que a ventá do baño non estaba ben cerrada, ofrecía unha rendixa. Corrín o marco e xa podía entrar cun pequeno salto.
─ Que fago? Entrar sen orde xudicial é un delicto. Marchar agora é de covardes!
Saltei, recupereime dun xeonllo dolorido e comecei a curiosear. As arañeiras envolvíanme a fronte como turbantes, as cagalletas coloradas de ratos electrónicos salpicaban o chan. O po era o señor da casa. Con todo, había indicios da nosa estadía breve alí: fotos de comidas colectivas, borradores de escritos e de notas necrolóxicas, cartas datadas en agosto, lembranzas agradables naquel ambiente xélido.
Levantei o teléfono e oín:
─ O contestador avanzado de R informa de que ten unha mensaxe. Pulsei o 1 e escoitei esta enigmática aclaración:
─ BLOG agora significa Bo Lugar Orxías Gastronómicas.
Tamén observei que a casa tiña instalado un sistema automático de peche e de apertura que se activaba a golpe de clic, unha especie de casa ex intelixente sen servizo de mantemento.
Mentres espero, escoito o silencio e leo un libro que me deixaron os últimos Reis:

La España vacía. Viaje por un país que nunca fue.
Sergio del Molino. Editorial Turner. Colección Noema. 2016.
Das últimas lecturas non atopo nada máis acaído para aquí e agora.
Segundo o autor, “este ensaio trata do silencio. A miña literatura quere escoitar o selencio”.
Na contraportada: “un ensaio orixinalísimo e emocionante, escrito por unha voz moza, con mirada política e sensibilidade literaria. Un libro imprescindible que o fará pensar na súa familia, nas súas raíces e na súa forma de vivir.
Hai dúas Españas, unha urbana e europea e unha España interior e despoboada. A comunicación entre elas foi e é difícil. A miúdo parecen dous países estranxeiros o un do outro. Pero a España urbana non se entende sen a baleira”.
Sergio del Río: “Gústame que as metáforas se convirtan en sitios e se poidan visitar”. As alegorías pódense trocar realidade; é cuestión de fe na mente.
A nosa casa está deshabitada. Galicia vai sumando unha aldea dehabitada por semana; xa ten máis de 3.575 aldeas baleiras, onde só falan as pedras cubertas de brións, liques e esquecemento.
Saúdos habitados polos mellores desexos para este ano que xa non estamos estreando.

   Unha pantasma, que haberlas hailas.