OS MEUS CONTOS

FELIZ AÑO A TODOS LOS COMPAÑEROS.

SEGUNDOS, MINUTOS…

…Segundos, minutos,… segundos, minutos…“Xa estamos a chegar “, pensaba eu, mentres ía lendo de seguido, a través da miña vidreira, semellantes carteis apegados sobre as cabeceiras das portas arredadas ó pasar, mentres o noso vehículo axiña encaraba ó centro de Compostela.
O Finisterre, estaba xa preto á Rúa do Pombal, e, pouco a pouco, ía amainando o seu canso e monótono saltaricar polas lousadas rúas milenarias.

Xa buligaban os nosos cus cansos, e, espallados, íanos erguendo dos nosos asentos de madeira, mentres os brazos e as pernas entumecidas, espelían os nosos osos. Vocábulos guturais baleiraban, boquexando, o aire, e, polo ambiente enrarecido, espallábanse sórdidos cheiros que as partes mais extremas liberaban, venteando discretamente o bandullo, comprimido durante horas . Cada quen, apañaba os seus “ petates “ apetuñados, e, en fila, descendiamos polas empinadas escaleiras da carroulana, que nos estaba a apear, molidos, sobre as rúas santiaguesas.

O noso grupo, composto de mozos procedentes, maiormente, de Xaviña, da Ponte do Porto e de Caramiñas, encamiñabamos os nosos pasos, coas maletas ben repletas ó lombo, escalando a rúa das Trompas, cara á Belvís. Alí agardaban nove meses de férreo internado e de duro inverno, ata que ala polo día de San Luis Gonzaga, finando o mes de Xuño, novamente, volviamos a desandar os pasos da ida, pa repetir a mesma viaxe de volta, cara o mesmo punto de partida… Segundos, minutos…segundos, minutos…¿…?
¿ Que raios queren dicir semellantes carteis enclavados nas portas daquelas miúdas casiñas ? Preguntei intrigante a un dos meus acompañantes de bancada.- …Non son “ segundos, minutos “, Antonio, son seguros mutuos,¡ o !

¡¡Vaia, vaia, vaia !! ¡¡ Vaia xogada me tiña gastado o bailiño daquel estartelado medio de transporte!! Aquel misterio que finou cunha xeral gargallada, puxo unha nota de ledicia engadida a aquela, de por si espléndida, que supoñía o retorno ao noso ben gañado período de vacación.

Baile antecesor do que ía ser a gran festa estival, con garantía de gozo, por todo o longo e ancho da nosa ría de Camariñas.

Antonio Puertas
　
　
　
　
　

COS MELLORES DESEXOS

Que cableo!
   Por un cruce de cables de Wikileaks soubemos que os diplomáticos estadounidenses se dedican ao cotilleo rosa, por certo máis moderado ca artigos que se poden ler e opinións que se poden oír nalgún medio patriótico español. Estes cables secretos, comparados cos dos cornetas da apocalipse, son xogos de nenos.
   Non vin ningunha crítica sobre a maquinaria dun país que pretende controlar o mundo polas armas ou polos informes secretos. Tampouco vin nada sobre o informe que considera o Vaticano como un poder "cerrado, provinciano e anticuado". Algo novo? Ignoran os señores Aguirre e Julieta Valls que o seu reino non é deste mundo, que as súas decisións aboian na eternidade e que Federico Lombardi, responsable da oficina de prensa, non necesita correo electónico para comunicarse, porque utiliza Pomba mensaxeira, máis acorde coa tradición.
   Tampouco importa que o Vaticano non saiba inglés. Ignoran os cableadores que a cúpula eclesiástica é beneficiaria directa dos efectos do Pentecoste, que se renova cada ano. Defenden o pluralismo pentecostal, pero esquecen a condena do multilingüísmo da torre de Babel. Ignoran tamén que xa non viven nun presebe senón en palacios.
   Na retransmisión da viaxe do 6 e 7 de novenbro lembrei automaticamente a película Príncipe de Zamunda, un reino que tampouco é deste mundo, occidental e moderno.
   En fin, que teñen moito que aprender os embaixadores de USA, esa que usa e abusa do poder onde pode, é dicir, en todas partes. Estou pensando que USA pode ser unha sigla profética, cargada de significado.
   A factoría Hollywood repartiu alegremente papeis de sheriff no departamento de política exterior. Agora queren actuar.
   Cóntase que nos salóns perdidos da ONU un embaixador lle pregunta a outro:
- Por que non houbo nin haberá un golpe de Estados en USA?
- Porque en EE UU non hai embaixador de Estados Unidos, respondeu o outro.
   En fin, un pouco de respeto para o Vaticano, a segunda potencia diplomática do mundo, con legacións en 177 países, precisamente detrás de USA, con 188 embaixadas.
 Por outra banda, tamén ten graza que os cidadáns, tan   vixiados polos Estados, tomen agora a revancha coas filtracións de Wikileaks. É como un Gran Irmán ao revés.

Cos mellores desexos
Revisando papeis que esperaban no corredor da trituradora, atopei unha letra de canción, que transformei e adaptei para inciar o ano 2011 cos mellores desexos:

Sodes a semente que ha de medrar,

sodes a estrela que ha de brillar,

sodes fermento, area de sal,

a candea que ha de alumar.

Sodes a alba que ha clarexar,

a espiga que ha madurar,

o Reino que vai florecer

en xustiza, amor e verdade.

Optimismo crónico? Necesitamos quintais para encher as alforxas dos camelos lanzaroteños:

Están tomando folgos para reforzar a frota dos xorobados máxicos orientais. Son do Parque Nacional de Timanfaya, de onde eran tamén as fotografías case lunares.
                            Saúdos e saúde.
                            Eduardo. 

FELIZ NADAL 2010 E FELIZ ANO 2011 (Andres GV)

Imos levar unha pouca roupiña
tres polas, dous galos, mais unha galiña,
un añiño, dúas pombas sen pel,
tres rulas ao xeito e un tarro de mel.

Ai, Meu Neno,
Meu Rei, Meu Meiguiño,
non tes un albergue,
non tes un leitiño.
Sen arrimo, nas pallas estás,
ai, Meu Queridiño, que frío terás.

Teñen, teñen, as pegas, as melras,
e os paxaros, teñen niño,
e o Rei de ceos e terra,
non ten casa nin leitiño.

 (Popular, Aguiño-Ribeira)

         Os compañeiros e amigos da “Quinta do 57” somos pastores, somos anxos, somos magos de Oriente...

Por iso neste Belén do mundo ofrecemos o noso servizo e facémoslle compaña a quen o precisa: o indefenso, o débil e o pequeno. Así é como seguimos estando no séquito daquel desconcertante e fráxil “rei de reis” que naceu  hai 2010 anos, aproximadamente.    

Con el a palabra Deus empezou a ter un novo significado.

Feliz Nadal e ventureiro ano 2011.

FELIZ NADAL

ADEUS 2010
Está a punto de finar ó ano, e, endexamais, atrás volverá.
Está á rematar a súa historia que ó futuro ha de lembrar.
O Ano Santo pecha as portas que, pa algúns, xamais abrirán.
Mais preto han chegar outros séculos, que este que está á rematar.
Pombiña que inicia-lo bo cos mensaxes pa eternidade,
Nunca mais has de ter retorno, e, nunca mais atrás volverás.

FELIZ NADAL, COMPAÑEIROS.

Antonio Puertas

Bo Nadal e feliz 2011

Queridos amigos. É obrigado nestas datas desexar unhas boas festas e un próspero aninovo. Seguindo a suxestión que fixo Andrés Amboage de facilitar enlaces a algunha información,das cantidades inxentes, que hai na rede vou a facilitar algunhas. Hai unha que para min ten un cariño especial e que é das primeiras que empecei a visitar, cando Internet a través de Telefónica tardaba varios minutos en abrir unha páxina:www.comayala.es/

En actualidad ven  Ya es Navidad en Alborán. que é un relato da que podía ser unha novo Nadal nos tempos actuais. A min gustoume.

Quero tamén facervos partícipes de como O Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística do IES Elviña,o meu Instituto, vos desexa un bo Nadal e un próspero ano

http://gavieira.blogspot.com/2010/12/bo-nadal-para-todo-o-ies-elvina.html

Ver video: 

http://www.youtube.com/watch?v=9hs2BsUASxQ

 
Tamén bos recomendamos algúns libros para ler, para regalar...

http://gavieira.blogspot.com/2010/12/en-galego-lemos-o-mundo-publish-at.html

Se non vos visitou a fortuna consoládevos co tópico de que o importante é a saúde e mais que a felicidade non a dan os cartos. Deica o ano que vén.Rafael

Breverías

Ante todo , agradecer el recuerdo de los Andrés el 30 de noviembre .
Amigo Rafael : tu pesimismo respecto a las perspectivas para el blog creo que se podrían paliar si ,junto a comentarios ,opiniones y recuerdos que lo justificaron inicalmente , lo enrriquecemos con más fecuencia con la aportación de páginas web , artículos ,datos e informaciones de otras procedencias .Yo quiero predicar con el ejemplo-siguiendo el de algún otro- sugiriendo  : " El blog  de aprender a pensar" ,con enlace a "José Antonio Marina" ,de especial interés para los que siguen en activo en la enseñanza .
Y ahora van mis breverías :
Si alabas las bagatelas
de vendedores ,
¿por qué has de ser más preciso
 en caso de amores?

¿Sabes en que demuestras
que eres "buey domesticado"?  :
en que no piensas  por ti
y en que vives fascinado .


Esta fue mi ingenuidad :
pensar que ,junto a JUSTICIA , 
caminaba la VERDAD .
¡Felices fiestas! Andrés L. Amboage

OS MEUS CONTOS

A BELÉN
¿ A dónde vas tan de prisa, José ?.- Voy al taller a que me cambien las cuatro ruedas de nuestro 600, pues, mañana, a primera hora, tenemos que emprender un largo viaje.- ¿ Cómo vamos a ir por esas carreteras infernales, plagadas de baches y con la nieve que está cayendo ?… Además, últimamente, están teniendo lugar infinidad de asaltos y robos a quienes se atreven a viajar, sin luz del día, y, en pleno invierno. No te olvides que estoy embarazada y a punto de parir… - Si, cariño, ya lo sé. Pero, es necesario subir hasta Judea, pues Augusto quiere que todos sus súbditos estén empadronados y, nosotros, por ser del linaje y de la estirpe de David, nos toca ir a Judá.- Bueno, pues, resignación, pero, lo que no comprendo muy bien es, cómo un patricio romano, puede mangonear en nuestro pueblo y sacar de sus mangas anchas leyes como ésta. Lo único que pretenden es tenernos controlados para, luego, cobrarnos más impuestos y que ningún ciudadano se escaquee. Incluso, oí hablar de que un tal Euclides de Alejandría, estaba experimentando con una caja de cristal, que iba a ser la repera. Todos nosotros estaremos bajo control.- Así es, María, pero, mientras estemos subyugados a Roma, no nos queda otra, mas que acatar sus Leyes y decir amén a todo lo que nos imponen, si no queremos ser perseguidos por gentes de esa calaña. -¿ Y qué pinta entonces Caifás ? ¿ para qué lo queremos ?.- No te tomes a engaño, mujer, ese tipejo es un titiritero puesto por nuestros opresores y que baila al son que ellos le tocan.- Ojala nuestro Dios todopoderoso se apiade de todos nosotros y non envíe pronto a nuestro libertador.- ¡¡ Uy !!, pienso que eso va para rato. Los designios de la Providencia son siempre a largo plazo, y, a pesar de que, tanto Elías como Juan, dicen que “ los tiempos “ están cerca, y, que vayamos preparando sus caminos,… lo cierto es que las calzadas que tenemos están echas un asco, sin asfaltar, y los salteadores de caminos cada vez abundan más por esos mundos de Dios… Mira que sanedrín tenemos que en lo único que piensan es en viajar a los anfiteatros y a los coliseos de Roma para ver esos espectáculos tan bochornosos, donde se escenifican películas porno, o sangrientos combates de boxeo o corridas de toros. Estos mundos modernos, María, están echados a perder.- No hace muchos días, me comentaba en mi carpintería un cliente pastor, que la Curia romana le había incoado un expediente por un error que, el pobre hombre, había sufrido al calcular mal el número de ovejas de su rebaño, y, por ello, le impusieron una sanción de quinientos denarios de plata, que tuvo que pagar a toca teja… Bueno, te dejo, que me cierran el taller y tenemos que llegar a Belén antes del 25 de Diciembre, fecha que te puso el ginecólogo para acudir a su cita.

…Pero, ¿ no teníamos una reserva confirmada en su pensión ?…- Lo siento muchísimo, pero, con esto del censo, el pueblo está a tope de gente y no tengo habitación.- Pero, si mañana va a ser un día muy ajetreado para nosotros: yo tengo que ir al Censo… ( y con las colas que hay), y mi esposa tiene cita en el ginecólogo…- Lo siento, de veras, pero las camas ya están por los pasillos y no tengo más espacio libre… Iros, de mi parte, a junto Dimas y que os deje pasar la noche con sus vacas. Me parece a mi, que va a ser lo único que encontréis, para no dormir a la intemperie… Yo, como no me mandasteis un fax confirmando la reserva, dispuse de vuestra habitación. Lo siento.

Gracias porque, al menos, mi mujer estará calentita junta a tu mula, amigo Dimas. Algún día, cuando cobre unos trabajitos que me encargaron en mi taller de Nazaréth, te enviaré una transferencia y, si no me pagan, que Dios le bendiga y que le pague Él.

¿ Qué significa esa música ?… Tan sólo a Raphaél se le ocurre venir a darnos una serenata a las doce de la noche… y, están sonando cascabeles… Déjennos dormir, “ porfa “…-Despierta, José, que ya nació tu hijo…-¡¡ Dios, que guapo es !!…Pues mira a quien tienes mirando por la ventana: pastores y reyes, esclavos y ángeles …y, dale que te pego a la zambomba…, música y algarada… ¡¡ Bendito sea Dios, que nos ha nacido un Niño… y nos ha tocado el gordo sin haber gastado ni un denario.

Antonio Puertas
　
　
　
　
　
　
　
　
　　

MISCELANEA VIII

É xoves pola tarde. Espero rematar antes do serán. Ven cada vez mais axiña neste serodio outonal. É certa a apreciación que fai Eduardo diagnosticando de moribundo raparigo a este balcón ao que nos asomamos, con menor frecuencia, algúns dos chamados a facelo que non son outros mais cós compoñentes desta “quinta do 57” como a bautizou o finado de Pepe Fariña,con acerto e persistencia, e que inmortalizou Vilariño na carta fundacional que consta no lateral do encerado.

Eu no primeiro ano estiven moi motivado, sabendo que todo ente que comeza a súa andaina precisa de alguén que o manteña, pero hoxe non é así. Xa me afixen á idea que irá esmorecendo paseniño quedando para que se colgue algunha ocorrencia ou o aviso da comida anual coa crónica correspondente e mais nada. Se andades pola rede veredes que este é o destino de cantidade de blogs persoais ou de entidades que teñen unha entrada ao mes como moito.

Debemos darlle os parabéns merecidos a Antonio Puertas que se enchoupou da cultura clásica que o habilitou para disertar en verso ou en prosa quitándolle un gran rendemento aos estudos de humanidades. E un exemplo a imitar. Non perdas esa afección e noraboa.

En consonancia co anterior farei algúns comentarios sobre o que nos conta Eduardo,de modo maxistral como sempre, e será unha das últimas deste ano. Para o que ven non armei a axenda polo de agora.

1.- VANSE INDO

Un dos homes de prol mais sobranceiros de Galicia, D. Paco del Riego deixounos hai pouco. Curtido en mil batallas. Deixa feito un gran traballo que empezou moi novo Tivo grandes capacidades. Daba xenio escoitalo. Foi gran orador, avogado,escritor,político,xornalista, pensador e divulgador. Un dos mellores presidentes que tivo a R.A.G. E sobre todo un galego de cerne. Falando con el prendía a calquera pola gran sabedoría que amosaba falando de calquera cousa. A min quedoume gravada unha anécdota que contaba: No 1936,era dirixente do Partido Galeguista e fora os anos anteriores profesor auxiliar de Dereito na facultade en Santiago. Como todos os que foran dirixentes significados dos partidos que concorreran ás eleccións do 36, formando o Frente Popular,para salvar a vida tiveron que apuntarse como voluntarios no exercito golpista que apoiou a sublevación. El. igual ca Ramón Piñeiro,Avelino Pousa e tantos outros viviron a guerra como combatentes en primeira fila.

Estando en Salamanca un dos alumnos que tivera en Santiago recoñeceuno e berroulle Del Riego? Varias veces. El foi correndo advertíndolle que calara e lle chamara Paco ou Francisco,Era tal o pánico que había con todo o que puidese asociarse á república que te xogabas a vida polas cousas mais triviais. O coñecido aínda hoxe,marcha militar, como o himno de Riego era o himno nacional durante a primeira e tamén a segunda república. Non se chama así en honor de quen o compuxo senón a quen foi adicado. D. Rafael de Riego un militar liberal .Rafael del Riego - Wikipedia, la enciclopedia libre

2.- VIAXE DO PAPA

Foi un acontecemento social importante pero penso que o efecto devastador da secularización é tan grande que non penso que lle supoña nada á vitalidade que podería ter a institución.A imaxe das mulleres,monxas,limpando o altar da Sagrada Familia foi tan impactante que xa o poden explicar por activa, pasiva ou media que non se entende.Que hoxe as bodas polo civil sexan mais que pola Igrexa indica moito o grado de desafección que hai e que segue en aumento.No seu momento, despois do Concilio, unha vez que os bispos de todo o mundo marcharon para as súas dioceses a cabeza visible, a curia vaticana desentendeuse do aprobado e pouco a pouco volveron a tradición tridentina en vez de ir a tradición anterior a Constantino.

Supoño que tamén,na pouca asistencia que houbo, influiría o que tanto o arcebispo como o cardeal de Barcelona non son,por dicilo dalgún modo, da sintonía de Rouco e do integrismo que este representa e os exercitos dos movementos neoconservadores non se sentiron motivados para asistir en masa.

3.-ECOLOXISTAS DESUBICADOS

Paréceme moi acertado, Eduardo, o comentario que fas .Parece un pouco incongruente o lugar elixido. Os movementos sociais tamén teñen os seus defectos. As fotos parece que están tomadas no Teide en Tenerife, non?

Hai anos poderían tamén ser a paisaxe lunar que presenciabas cando ías ás Pontes. Agora no que eran aqueles cráteres inmensos da mina de lignitos, explotada a ceo aberto, hai o que vai ser un enorme lago artificial que variará a climatoloxía pola gran extensión que vai ter. Parece que ao termos invernos moi pluviosos vaise producir o asolagamento antes do previsto.

4.- Aquí, na Coruña, o vindeiro Domingo,dia 19, ás 5 da tarde vaise inaugurar un monumento ás vítimas do franquismo. Inaugurarase unha escultura de Valdi, na avenida de Navarra que se chamará “XERMOLOS DE PAZ E LIBERTADE”fronte a residencia Torrente Ballester, camiño da torre de Hércules. Leranse os nomes de 600 persoas da Coruña e dos municipios da comarca asasinadas polo franquismo nos primeiros días da rebelión militar. Está ben que honremos a esta xente agora que aqueles lutuosos acontecementos xa os podemos considerar sen o apaixonamento que tiñan, no seu momento, desatado.

O serán vai rematando e destro de pouco estaremos xa no solpor e no entre lusco e fusco. Vou poñer o punto final. Pouco a pouco fun compondo esta pequena zaragallada que non ten outro obxecto mais que a comunicación entre quen conviviu, baixo o mesmo teito e as mesmas coordenadas de toda índole durante tantos anos (Uns mais ca outros).Saúdos e saúde para todos igual ca nos desexou Eduardo. Se tamén temos algo de sorte tampouco estará mal agora que temos xa ás portas o sorteo da lotaría do Nadal. No seu momento escribirei algo para felicitarvos. Rafael

N.B. Adicadas a Chucho Iglesias Muras van esas fotos que están copiadas da rede e que pola súa orixinalidade serían merecedoras dun premio. Como el é un experto en cuestións fotográficas, despois dese curso acelerado que realizou, saberá valoralas mellor ca calquera de nós. Son para sorrir.

Adeus a todos.Misión cumprida.

Clamando no deserto, por cambio climático

Saúdo de película
   Como "alcalde" voso que son, non vos debo ningunha explicación. Pero vóuvola dar, aínda que non vola deba. Saúdo estensible aos miles (ou millóns?) de lectores deste raparigo moribundo.
A película de Berlanga que mellor lembro do seminario é Calabuch (1956). Parece que as súas obras mestras son Plácido (1961) e El verdugo (1963). Non hai moito vin  Nacional III (1982): acidez envolta en humor. Berlanga retratou a sociedade española da segunda metade do século XX; "entendeu e absorbeu a sociedade, a mesquindade, o humanismo e a submisa tristura" desta época.
  Franco dicía de Berlanga que era un mal español, moito peor ca anarquista, bolxevique ou comunista. Sorprende que se convertese en cineasta de consumo dominical no seminario, grazas ás formas correctas e ao humor. Sería un inxenuo ou un adiantado o que nos programaba os famosos no-dos de inauguración de pántanos e os filmes de Berlanga?
   Nestes últimos meses abandonáronnos moitas persoas que, de distintos xeitos, influíron na nosa formación, como Berlanga ou Paco del Riego. Non son afeccionado aos obituarios. Paz para todos eles.

Explotación do éxito
     É sorprendente que un acontecemento tan importante como a visita papal se deixe caer no desván da desmemoria deste blog. Militares e directores comerciais tentan sempre explotar o éxito. Como parece terreo minado ou prohibido, deixo para mellor ocasión as impresións recibidas vendo a TV os días 6 e 7 de novembro. Non sei se o silencio se debe ás minas, á consideración de que non foi un éxito ou a que o quilo de opinión se está poñendo polas nubes neste mercablog, coma o prezo do percebe ou dos meixóns no tempo de nadal.  
   Estar tantas horas baixo a mirada crítica do Gran Irmán  ten vantaxes, pero tamén inconvenientes: o que se ve é obxecto de comentario, e algunhas imaxes facían reflexionar. Sen opinar tampouco, por carestía de mercado, resumiría así o tema: a sociedade civil non é o que era; en consecuencia, a Igrexa non significa o que significaba.
   Facendo turismo, fotografei esta inscrición sobre o dintel da porta principal da fachada da igrexa de Santiago de Totana (Murcia):

 

Daqueles lodos virán estas tempestades?

Ecoloxistas desubicados 
   Con este título quero chamar a atención sobre o feito de reunir en Cancún aos participantes no XVI Cumio do Clima, pois esta meca turística é o exemplo do que non se debe facer para presevar a Terra do quecemento global. Foi como reunir vexetarianos nun matadoiro xigantesco. Tamén pode ser pedagóxico, porque explicita o contraste.
   Con todo, hai que agradecerlle o México, a Filipe Calderón e a Patricia Espinosa, o labor de mediadores entre os distintos países con intereses moi enfrontados. Pois tras o fracaso da reuníón homónima de Copenhague, parece que podemos enxergar agora un raio de esperanza para frear o deterioro que está sufrindo a nosa casa, o planeta Terra. Ecoloxía deriva do grego oikós ´casa´. É lamentable que aínda países se estean aferrando ao Protocolo de Kioto (1997), que marcaba para 2012 o final do primeiro período de cumprimento. Máis lamentable que os países máis emisores de CO2, como EE UU e China, non estean vinculados a Kioto.
   Se non se toman pronto medidas, se non rachamos a igualdade:
                      Benestar = consumo de enerxía  + contaminación
paisaxes que se nos antollan lunares, de cráteres, rochas e po, como as das fotografías, poderían avanzar antes do que pensamos.

Non as fixen na Lúa, senón en España, na semana da rebelión dos controladores. O territorio concreto deberás decubrilo ti, amigo e anónimo lector. Está cantado, porque é único.

   Mans Unidas envía a todas as reunións sobre cambio climático a representantes e especialistas, porque sabe que as consecuencias do cambio deixaranse sentir antes e de forma máis dramática nos países máís pobres, onde desenvolve os seus proxectos da Operación enlace, para unir o Norte co Sur. De feito, xa as están sufrindo. Non é, pois, preocupación de ecoloxistas románticos e trasnoitados, senón asunto de xustiza urxente.

Saúdos e saúde.

   Eduardo.

AS MIÑAS POESIAS

Aí vai,( inda que sexa eu so os que as lea )

SI VIERAS
¡ Si vieras cómo brinca el río cuando nace en la cordillera !
¡ Si vieras qué fresco, roto y cristalino, baja por su ladera !
¡ Si vieras cómo, manso, serpentea entre sombras de pradera,
…Entre chopos y sauces, si lo vieras …!
…Huyendo siempre de su cuna, buscando su mar eterna.
¡ Si vieras cómo rueda la rueda del viejo molino, si lo vieras …!
¡ Y, cómo salta el trigo y brota la harina en la tina de la molienda,
Ronroneando los ejes del noble roble de su madera !
¡ Si vieras cómo, en silencio, discurre por la arboleda
Y, verde, entre los olmos y los sauces de la pradera !
¡ Si vieras cómo, bullicioso, entra en las fauces de las piedras
Y, manso, en espumas blancas amotinadas por su vereda !…
…¡ Y cómo canta la alondra y se despierta la luciérnaga… !
¡ Si vieras cómo sueña la noche, mientras descansa la aldea !
¡ Si vieras lo que yo ví en el molino de piedra !
Antonio Puertas
　

AS MIÑAS POESIAS

Bueno, eu sigo nas miñas...FELIZ NADAL PARA TODOS...

EN UN BARCO DE PAPEL

En un barco de papel

El cielo mandó regalos,

Un cartero vino en él

Con su estrella y con dos palos.

De David era la estrella

Que alumbraba el firmamento,

Y, en los cielos era tan bella,

Que de niños pareciera un cuento.

Con ella llegaron las gaitas,

Los zagales y los panderos…

Los palos, astillas proscritas,

Del Amor fueron sus aperos.

El barco pasó de largo

Llevando consigo al cartero,

Humillado en su encargo,

Sentenciado el mensajero.

En el firmamento creado,

Allí resplandece la estrella;

El barco sigue encallado,

Y entre luceros se ve su huella.

　

　Antonio Puertas

NO QUIERO...

...Pois debe de haber tristura porque ninguén, salvo Rafael, asoma ó fuciño. Sendo así, aí vai esta charlotada miña, a ver se consego que " fuxan os ventos fantasmas "...
E, si non hai ninguén pola banda de Laíño, que os recollan os de Lestrove...

NO QUIERO

No quiero ver que nadie llore,

No quiero ver más amarguras,

Si la vida está llena de penurias,

Debemos ser fuertes y vencerlas.

¿ Acaso, no llevamos en las venas

Sangre de nobleza castellana ?

¿ Acaso, no cabalgan por los genes

Nobles caballeros de la raza humana ?

Defensores de la dama y de la anciana,

Osados Quijotes de molinos y de lanzas.

　

Cabalguemos sobre nuestro Rocinante,

Por las rutas que nos marca el sendero,

En compaña del fiel escudero,

Derrotemos a las penas y al fantasma.

Allí donde acampara el villano,

En tropel, esgrimamos la espada,

Libertemos a Dulcinea, nuestra amada,

Y que muerda el polvo quien la avasalla.

A las almas nobles tesoros y haciendas,

Ínsulas y gloria, por siempre, nos aguardan.

Antonio Puertas

...SI VALES...

SI VALES…
…Si vales, bene est, ego valeo…
E que, as cousas, non están aló moi ben que digamos, pero, desexamos que vaian mellorando.
Mellorando, dende que o mundo é mundo, sempre se desexou. Mais, o home, non soubo ou non quixo, moitas veces, atopar a maneira de facelo, como era de desexar. Sempre metido en líortas e pelexas. Sempre afundido no fungo das súas propias miserias. E, sempre, erguéndose das súas cinzas pa comezar de novo e vagar polos camiños incertos da vida. Nunca aprendera dos seus erros, e nunca ha d´aprender.
É triste, moi triste dicilo, mais, esta é a realidade pura e dura que podemos observar, si votamos unha ollada á historia, ou miramos ó noso arredor. Aí ha estar sempre esa espada de Damocles colgada sobre á testa da Humanidade, pa caer, sen clemencia, por aquí ou por ala, ó antollo dunha man invisible, que non logramos entender, e que é quen rexe os nosos designios.
Deixando atrás as calamidades atesgadas no tempo, e centrándonos unicamente nos acontecementos recentes que todos lembramos, ¿ quen pode comer e beber, sen pensar que un día incerto, seremos, acaso, nos os protagonistas d´algunha calamidade ? ¿ Quen pode dicir: isto non vai comigo ? Ninguén pode fuxir do destino que a vida lle ten marcado nos camiños do seu andar.
Accidentes nas estradas, enfermidades incurables, rupturas matrimoniais, meniños abandonados a súa sorte, vítimas das mafias sen alma, desbordamentos de rios ou secas interminables, drogas e familias desfeitas…choros e fame… Apocalypse Now dos nosos días…
Por iso, ala polo século I, a causa das envexas e os odios do tribuno Clodio, Marcus Tulius Cicero, tivo que saír ó desterro, despois de ter abortado, sendo Cónsul Romano, a conxuración do guerrilleiro e salteador de camiños Catilina, e de ter escritas as famosas catilinarias, pronunciando aquela frase tan sonada: .…Fugi, Catilina, porta aperta sum… ( …fuxe Catilina, as portas están abertas…),
Antonio Puertas

　
　
( …si estás ben, alégrome, eu estou ben…) Así, dese xeito, encabezaba sempre as súas misivas aquel grandioso literato e cónsul da Roma clásica, que fora, Cicerone, á súa amada esposa Terencia.

PARABENS E AGASALLO

Súmome aos parabéns que adica Puertas aos blogueiros que se chaman Andrés e que se asoman a esta fiestra algunha vez. Como neste mundo virtual,hoxe por hoxe, son de balde as imaxes, mándolles esa postal con todo cariño. Teñen sorte. San Andrés non é un calquera no Reino dos Ceos. E irmán de Pedro e sempre pode botar unha man aos seus recomendados. Que pasedes un bo día na compaña da vosa xente.Rafael

FELICIDADES

BENDITO MES, QUE COMEZA POR TÓDOLOS SANTOS E FINA POR SAN ANDRÉS.

¡¡ FELICIDADES, AMIGOS ANDRÉS !!
Agarrimosos saúdos a tódolos demais libreiros.

Antonio Puertas

VIOLENCIA DE XÉNERO ET RELIQUA...

En primeiro lugar agradecerlle a Puertas que me adicase o conto. “Muito obrigado” como din os nosos patricios portugueses. (Ese era o título que lle daban, cando se atopaban en Terranova, os mariñeiros do Cabo da Cruz aos portugueses).

É xoves pola tarde. Deixeina libre para escribir algo neste encerado. Podía ser sobre calquera das cousas que abundantemente rouban a nosa atención nestes días. En cuestións de economía eu fíome bastante das informacións que aparecen nesta páxina:ATTAC España | Justicia Económica Global

Paréceme que como altermundista ,penso que outro mundo é posible,aquí dan razóns para alimentar esa ilusión. Tócalle aos mais novos,como lle digo ao meu fillo e aos meus alumnos, recoller as testemuñas para que os fachos sigan acesos. Nós na medida en que puidemos e quixemos xa cumprimos a meirande parte da tarefa.

Arremedando a “Frai Gerundio de Campazas” que facía as prédicas sobre o que lle daba a gana como por exemplo: “Hoxe é dia de San Xosé .Era carpinteiro. Os carpinteiros fan confesionarios,logo imos falar da confesión

Como hoxe é o día internacional contra a violencia de xénero escribirei algo sobre iso.

Hoxe conmemórase ou rememórase ese día (todo o contrario dunha celebración). Unha praga moi estendida ate hai pouco tempo. Foise tomando conciencia fundamentalmente a través dos medios de comunicación social. As campañas axudaron moito a saír do armario as maltratadas. Hoxe a lexislación é moi protectora da muller e o Estado hai que recoñecer que se envorcou de cheo poñendo medios: unidades de policía, xulgados especializados,casas de acollida,ordes de afastamento e distanciamento, pulseiras conectadas ás alarmas dos corpos de seguridade..etc...

Nos 25 anos que leva vixente a Lei de Divorcio,coñecida como a Sanfermina,por entrar en vigor o 7 de Xulio de 1985,moito evolucionou a sociedade. Eu penso que para ben. Hoxe pódese pedir o divorcio directamente transcorridos tres meses desde a celebración do matrimonio. Non hai que alegar ningunha causa. Antes para separarse había que invocar algunha destas causas: abandono inxustificado do domicilio conxugal, infidelidade,violación grave e reiterada dos deberes conxugais,incumprimento dos deberes respecto aos fillos,condena de pena de privación de liberdade superior a 6 anos,alcoholismo,toxicomanía ou perturbacións mentais e cese efectivo da convivencia libremente consentida como mínimo durante 6 meses

Se non acreditabas e probabas ante o Xuiz que se daba algunha destas causas ou varias non se concedía a separación. Para conceder o divorcio tiñan que ter pasado dous anos desde a interposición da demanda de separación ou levar 5 anos ininterrompidos de ausencia de convivencia..

No 2004 a finais do ano entrou en vigor a Lei de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero. Levabaa o Partido Socialista no seu programa e logo se viu que era precisamente durante a tramitación das separacións e divorcios onde a muller mais exposta estaba ao maltrato. O lexislador tivo o acerto,neste caso con bastante celeridade, de modificar a lei de divorcio, o 8 de Xullo do 2005 suprimindo a causalidade e poder solicitar directamente o divorcio. Esixir o mesmos requisitos para casar que para descasar. O mero consentimento libremente prestado.

Foi tan grande a sensibilización social nestes últimos 15 anos que eu, acórdome perfectamente, como no ano 1995, falar do maltrato psicolóxico ou acoso era un concepto que non se entendía. Para metelo no Regulamento de Réxime Interno do Instituto,adaptando o que había á nova lexislación, custou Deus e axuda. Menos mal que pese a que hai xente que lle gustaría que retrocedésemos a sociedade, coas súas luces e sombras,camiña cara a diante.

Hoxe a ministra de sanidade anunciaba unha reforma no Código Civil inmediata para que o conxugue que maltrata perda o dereito a patria potestade e custodia dos fillos menores así como que non poida beneficiarse,por vía de herdanza,dos bens de quen padece o maltrato. Deica hoxe pode herdar o que maltrata os bens da maltratada.

Que sirva esta entrada, para os que a lean, como recordatorio desta lacra social que debe desaparecer canto antes coa axuda de todos/as. Os que estades casados tratade ben as vosas compañeiras e as persoas coas que vos relacionades. Un rogo semellante xa llo facía a nosa Rosalía de Castro aos:

“castellanos de Castilla,

tratade ben aos galegos,

cando van ,van como rosas;

cando vena,vén como negros.”

Noutra orde de cousas e dando por rematado o dito sobre a violencia de xénero teño que dicir que me agradou o que nos deixou Amboage escrito tamén neste taboleiro. Ínstanos, coas reflexións que fai ,a vivir mais pendentes dos demais,na medida en que poidamos,claro está. Esa nai que botou case dous anos pedindo xusticia na vía publica para o seu fillo, creando unhas redes de axuda social arredor dela,merece un monumento á constancia .Gracias Andrés. O mundo da xudicatura merece aínda,como dicía Castelao, rezar un “Padrenuestriño pola Xustiza.”

Tamén nestes días, e con isto poño o punto final, as páxinas de información relixiosa como

redes cristianas - Busca Google, ATRIO , Religión Digital e algunha outra ás que eu me asomo,de vez en cando, están que botan lume pola cantidade de noticias que se xeneran.Xa vedes que se se quere comentar nos falta materia.

Por último unha noticia práctica.Este ano os marmelos (Membrillo) están moi baratos.Os marmeleiros deberon ter bo ano.No Eroski estaban o Kg a 1,40. E Facelo doce é moi sinxelo nos microondas.

Pártese cada peza en catro partes.Pélase e pésase para saber a cantidade de zucre que fai falta. O 80% .Ponse no recipiente o zucre,os marmelos en cachos e o zume de un limón.Coce durante media hora.Pásase pola batidora e deposítase no cacharro que o queiramos gardar.Ademais de ser moi bo é bonito e barato.(As tres bes).Nós facemos moito.É un regulador natural da función intestinal.Os que temos inflamación intestinal crónica séntanos moi ben. Por hoxe mais nada.Un saúdo para todos.Rafael

Justicia reptante

Esta vez  ,bajo el paraguas del título , mi intervención va de justicia y sociedad .
Aunque  mis reflexiones de hoy tienen que ver con un hecho alejado de esa geografía ,supongo que llegó a vuestro conocimiento el trato que dió la justicia a Antonio Meño (que ahora el Tribunal Constitucional  retome el asunto no sé si lo arregla o emperora desde un punto de vista teórico)  .
Pasamos a diario-inevitablemente indiferentes-ante personas cuyos dramas desconocemos .¿Quién puede suponer que esa señora que acaba de rebasarnos-viuda ella de un alcohólico muerto a los  60 años ,con  el que tuvo que bregar toda su vida ,además de sacar adelante a sus cuatro hijos -tenga que sobrevivir con poco más de 200 euros? . No se le vio rebuscar entre los restos de  la basura ni mendigar a la puerta de una iglesia ...¿Cómo vamos a imaginar que aquel hombre que observamos a menudo en el parque vestido con cierta dignidad y que habla con verbo cuidado es un ingeniero industrial que-echado de su trabajo y abandonado por su mujer-cansado de buscar alternativas y afectivamente hundido , ,tiró la toalla un día y arrastra ahora su derrota por los bancos de los parques y los colectores sociales de los albergues públicos? . ¿Qué tipo sociedad es esta en la que millones de dramas pueden pasar desapercibidos o ,cuando los suponemos, nos dejan bloqueados en tanto que miembros de tal organización? .No encuentro , en este momento , otra explicación : somos ,como grupo , unos  "domesticados" ,corderos asustados .Me aclaro : necesitamos "un orden" para que la respublica funcione , para sentirnos seguros , para tratar de ser felices ...Y ante el apremio de tales necesidades , la habilidad de los "domesticadores" y la parálisis subsiguiente de las conciencias ,  "olvidamos" preguntarnos si estamos en el mejor de los mundos posibles ,si el tren al que nos hemos subido nos conduce al parque frondoso de la integración o nos mantiene en la línea desértica de la indiferencia.
 "Sin tiempo" para la reflexión o quizás huyendo del vértigo que pueda suponer replantearnos una forma de vida que nos ha dado cierto acomodo ( "que nos hemos ganado" ) , preferimos dejarnos llevar de las mareas de la vida "tal como está" a inquietarnos con las derivas a que pudiera conducirnos un honesto cuestionamiento .Eso es lo que hace posible la insensibilidad con la que la justicia trató a Antonio Meño ; que la propotencia ,la prevaricación ,el amiguismo ,todo tipo de corrupciones ...campen a sus anchas sin que -como ciudadanos-reaccionemos .
Si queréis asomaros al miserable funcionamiento de la justicia os animo a que pidáis el libro : "Jueces a juicio" ,de Luís Bertelli-abogado del mencionado "paciente" . Podréis tenerlo en casa por 15 euros (justicia.pueblo@gmail.com)
Saludos .Andrés L. Amboage

OS MEUS CONTOS

Bueno, xa poño en dúbeda o que dixo F. Ledo, que temos moitos lectores...Rafael, dendo logo si que sabe ler e escribir. Para ti, Rafael, vai este conto ?

A ECONOMÍA
…Imos a ver,… ¿ como están as contas ?…ufff, comarea, hai cartos a jodela…Pois, entón, imos a doar cen mil euros pas p…, e outros cen mil pos m…¿ chejan…? Bueno, o noso vesiño Perico, díxome que fai uns días levou unha cotelada criminal, ó baixar pola súa rúa, e pídenos que se amañe…DENEJADO, dentro de uns meses, teñen lujar as eleccións e imos a encher as rúas de todo ó país con papeletas. Deste xesto, poderá andar sen problemas, como se fora nunha alfombra de flores… Dille que, se quer, pode solisitar un dedo novo, que llo subvensionamos pa que lle poñan unha uña de ouro, cun oso de prata….A propósito ( pido a palabra)…ESIXO, como portavos da oposisión, que as papeletas se impriman en ijual cantidade: vinte carros mal medidos para vos e, outros vinte, ben repletos para nos. Penso que é o mais xusto, e, deben abondar…APROBADO, pero, as vosas van ir sen letras nin mensaxes…PROTESTO…DENEJADA a súa protesta, por maioría sufisiente…
Pasaron uns poucos anos, e…: Que, ¿ como van as contas ?…jodidas, non hai un peso.- …Me cajo na leche, si xa o disía eu, ¿ que fajo agora cun pé de prata e unha uña de ouro, se non teño pa comer…? …Ti es afortunado, porque podes vender o pe, que hanche de pajar ben…pero, o que non levou unha cotelada, como ti, está jodido…
A ruejos e prejuntas, salta do banco un entendido en Economía, e presenta unha serie de PUNTOS á ter en conta para tempos imposibles:
PUNTO DE CRUS: Penso que tanto pensionistas como asalariados, deben de cobrar, mínimo, seis pajas extraordinarias ó ano e os soldos deberían ser ó doble do que temos nestes intres.
PUNTO DE VISTA: As empresas, tanto públicas como privadas, han de ter economistas que saiban ler e escribir.
PUNTOS SUSPENSIVOS: Se os que traballan, teñen cartos de abondo, estes mercarán mais. As empresas venderán os seus produtos e haberá mais empleo. Por contra, se nos abrasan á impostos e encarécense mais as mercadurías, entón, nin asalariados nin pensionistas, cobrarán abondo pa subsistir. Haberá despidos, cerrábanse empresas y os ricos non terán a quen vender. Cambiarán de pola é, os de sempre, morreremos de fame.
…Todo iso está ben, pero, ¿ de onde sacamos nos pa pajar seis extraordinarias, se non hai un peso ?
…Pois, en lujar de regalar cartos a p… e a m…, amañádelle a rúa a Perico que, dese xeito, pode pasar co seu carro ben cheo de papeletas de ouro, sen levar outra cotelada…e as empresas que fajan o mesmo.
Antonio Puertas
　
　
　
　
　
　
　
　
　
　

UN FAVOR

Resulta que a miña nai quer gañar o xubileo, pero é moi velliña, cumple 93 anos precisamente ó 31 de Diciembre. Eu prometínlle levala a Santiago, pero, …¿ como fago ? ,pois non pode estar nas colas, nin acercarse andando dende un aparcamento que esté un pouco lonxano da catedral, ( padece do corazón, e tamén con outros achaques propios da idade)
Eu teño que cumplirlle a promesa e agardar a que o tempo mellore un pouco…Alguén de vos me da unha solución …?
Grazas de antemá
Antonio Puertas

A ENCERELLADA DOS CORVOS

Se vos fixades ben, na foto sacada ala polo ano 1999, o retablo da Barca e as frores estaban moito mais vellas, e, todos nos, moitísimo mais novos. Por contra, a deste ano, once anos despois, o retablo e as frores rexuveneceron e, vos, moitisimo mais vellos. Eso pasavos por terlle tendido unha encerellada a un carneiro.
Pa próxima que fajamos no Santuario da Barca, xa sabedes ó que tendes que facer.
Antonio Puertas

Cumprindo un encargo

Hai cáseque un mes que o pluricompañeiro Enrique Vázquez Pose me encomendou, mediante un correo, que colase no Blog esa foto comparativa que me mandou. Digo pluricompañeiro porque son varios os títulos de compañeiro que nos une: San Martiño Pinario,Profesor de Secundaria,Licenciado en Dereito e o de amigo agradecido polo ben que rexenta o departamento do audiovisual.

No primeiro momento que abrín o correo non o fixen e hoxe que me puxen a facer limpeza, tirando a papeleira tantas mensaxes non desexadas e inútiles, e seguindo unha máxima ditada pola experiencia, de antes de romper ningún papel ou mensaxe asegurarse do seu contido,encontreime con que non debía tirala a papeleira senón poñela no seu sitio que non é outro mais ca este seguindo o encargo de Enrique.

No referido correo facía constar que na de este ano falta o seu primo,compañeiro de pupitre de Agustín Dios, Doval Pose,que asistiu á comida pero non saíu na foto por ter que atender unha urxencia fisiolóxica. O que demostra, ao seu criterio,o acerto de aquel dito de que: o que se move nos sae na foto.

Pois aí queda para admiración de quen a queira mirar. Con atraso pero cumprín, Enrique. Espero que noutras encomendas que me fagas ser mais dilixente: Como un bo pai de familia ou un ordenado comerciante que eran os paradigmas da corrección xurídica no Código Civil e de Comercio.(Esta é xerga de letrados: como o barallete dos canteiros). Mais nada compañeiros todos e como exercicio para a próxima clase facede unha foto coa imaxinación de como será a do 2020.Se alá chegarmos. Rafael

N.B.Para os non moi prácticos nestas lides:Hai que facer clik na foto para vela mais grande

FOISE BERLANGA

Onte e hoxe acaparou a atención,en boa parte,de todos os medios. Nós debémoslle unha especial gratitude. Fíxonos pasar, na mocidade, uns bos momentos ríndonos a esgallo .A película “Bienvenido Mister Marshal”deberon de poñérnola,polo menos,unha vez cada curso. Sabiámola de memoria. Era unha película branca:apta para todos os públicos. Aquel pregón ou bando da alcaldía dende o balcón que pronunciaba Pepe Isbert":Como alcalde vuestro que soy os debo una explicación, y esa explicación os la voy a dar porque os la debo"non sei se agora se vos borrou da memoria pero eu coido que non. O actual alcalde de Guadis de la Sierra, nome real do pobo que na película se chamaba Villar del Río,dicía que os de alí saben a frase de memoria e que el mesmo cando polas festas se dirixe aos concidadáns, desde o mesmo balcón, o fai coa mesma tamén..

Onte comentaban que na rodaxe,ano 1952, impuxéronlle un dominico como censor que asistía a todas as sesións; meteuse tanto na rodaxe que facía algunhas suxestións que Berlanga lle aceptaba. Na montaxe Berlanga propúxolle a produtora que o incluíse nos créditos pero non llo aceptaron. O pai durante a república foi gobernador de Valencia e para axudarlle a que non lle pasase o peor ao rematar a guerra, alistouse na División Azul.

A lista de boas películas que nos deixou é longa: Las pirañas, Vivan los novios,Tamaño natural,La escopeta Nacional. Patrimonio Nacional, La vaquilla, Moros y cristianos,Todos a la cárcel. Supoño que Ledo aínda se acordará de algunhas mais. Como dicía o pai de Andrés: “Deus o teña na gloria”. Aos dous.

Por hoxe mais nada.Como non teño moitas ganas de seguir escribindo, para ocupar espacio, vou colar un spot que fixen, no verán, para unha revista dunha asociación nacional de enfermos de Crohn que publicaron o mes pasado.Nestas idades nas que imos perdendo os precintos e garantias de fábrica e temos que pasar polo taller, uns mais ca outros, convén que nos axudemos compartindo as experencias de cadaquén.

Dicía así:

 

COLABORACIÓN SOCIOS

En la revista Crónica 87 aparecía una comunicación de nuestra compañera Eva de Donosti en la que desnuda sus sentimientos, emociones, sufrimientos y optimismos y los comparte con todos sus compañeros de dolencias haciendo un bien inmenso a todos los lectores. Por ello creo que merece nuestras felicitacionesy agradecimiento. Esta sinceridad exponiendo cómo cada uno vive la EII nos da ánimos y fuerza interior a los demás y, según mi opinión, tendría que ser una sección que se debería potenciar más.

Como eso depende fundamentalmente de nosotros, los socios, quiero sumarme a esa colaboración que solicito poniendo mi grano de arena esperando que otros más lo hagan también.

Hace 8 años que me diagnosticaron la enfermedad. En aquel momento con una anemia ferropénica tremenda, cansancio, fatiga, debilidad, irritabilidad, palidez e insomnio me hospitalizaron de inmediato porque apenas alcanzaba los dos millones de glóbulos rojos. Los síntomas parecían los de un cáncer de colon y según la médico de cabecera, la estadística dice que a los 57 años es el pico en que más casos se diagnostican. Después de someterme a varias pruebas, transfundirme varias veces, ya que la columna vertebral no producía hematíes, y después de tres semanas de hospital, cuando nos dieron el diagnóstico la alegría fue inmensa. El previsible cáncer de colon estaba descartado.

Durante este tiempo transcurrido,aunque siempre con síntomas, he tenido diferentes tratamientos Lixacol, Imurel, prednisona,mucha Buscapina y Nolotil para aliviar el dolor y últimamente, infliximab para curar unas fístulas perianales.

También he necesitado cinco hospitalizaciones, visita a digestivo con analíticas cada tres meses,

seis colonoscopias (con extirpación de pólipos benignos) y varias ecografías ,resonancias, escáneres y otras pruebas antes del tratamiento con los anticuerpos.

A finales de julio regresé del hospital de tratarme de un brote, cuando recibo la revista y leo a , ya nuestraamiga, Eva, que nos da aliento, optimismo, ganas de luchar y ganar calidad de vida con su ejemplo.

Las enfermedades crónicas desgraciada o afortunadamente afectan a toda la familia. Un grado de comprensión es fundamental y todos debiéramos, creo yo, empeñarnos en comprender a los que comparten en el ámbito familiar nuestros padecimientos y nuestros cambios de humor y desganas.

Nos ayudó de modo beneficioso e inestimable el libro del fundador de ACCU Dr. Pecasse. Todavía hoy los tratamientos hospitalarios son los que él describe en su magnífico libro que nos advierte de lo que nos va a suceder y nos saca del desconcierto que provoca la falta de información que hoy los excelentes médicos de la sanidad pública, por falta material de tiempo, no nos pueden facilitar. También la página de ACCU para los afortunados que podemos acceder a ella nos da todo tipo de información valiosísima.

Algo especial que tiene una cara positiva y otra negativa de esta enfermedad es que generalmente tenemosun aspecto en apariencia saludable. Cuando asisto a algún acto masivo convocado por alguna denuestras asociaciones es difícil distinguir quién es el enfermo y quién su familiar. Esto provoca que cuando nos sentimos mal parezcamos exagerados en la descripción de los que nos pasa y lo bueno es que pasamos desapercibidos y no llamamos la atención por nuestra apariencia. Cuando el dolor, la incomodidady las molestias aprietan o nuestro ánimo decae nunca dudemos en acudir a nuestros médicos que nos facilitarán ayuda y nos prescribirán fármacos que nos ayuden a recuperar al nivel de serotonina,sustancia fundamental para andar por la vida con algo de optimismo y ganas de vivir tan esenciales para sentirse bien.

Un saludo y ánimo a toda esta comunidad doliente porque algún día encontrarán algún remedio para olvidarnos de esta enfermedad.

Rafael García Ramos.

(ACCU Coruña nº de socio 9208)

OS MEUS CONTOS

SE DEUS NON É, EU NON SON.

PONTE DO PORTO

Sempre me chamou poderosamente a atención as imaxes bulideiras reflectidas sobre as augas do Río Grande da Ponte. Río que mantén viva, no seu eterno subir e baixar, á nosa ria de Camariñas.

Dende neno, cando aquel rapaz fracucho, de pernas incansables e tenaces, pedaleaba porfiado coa súa bicicleta por todo ó longo dunha estrada infernal, ó chegar a Ponte, erguía os seus ollos inocentes na procura dos reflexos da vexetación con que, caprichosas formas tremelucentes sobre as augas, agasallaban ó seu esgotado camiñar, e o facían soñar.

Figuras termadas sobre o rio nun revoltiño harmonioso de tons averdados nacentes na veira da súa canle. Xuncos e espadanas caprichosas, intercaladas pola infinita variedade de matices das herbas e as silveiras acaneadas polo flanquear das aves que aniñaban no seu lugar. Pinceladas de branco das paredes retratadas polas casas, mesturadas por asoballantes ocres de sombras dos nobres castelos e cabazos de mais de corenta pes, que o río sabia calcar, peneirando coas nubes caprichosas formas que xurdían nadando sobre as augas do lugar.

No letargo dos meus pensamentos integrábame, de cheo, como parte da grandiosidade que estaba a contemplar, mergullando a carón dos reos e dos salmóns que, naqueles intres, estaban a remontar a pureza clara entre cantos rodados dun paraíso terreal.
Patos asubiños, garzas, espátulas, ocas, tixeiretas migratorias, galiñetas, praieiras patimarelas, colibrís, birrotes e xílgaros, urracas e martíños pescadores… eran, cada cal cos seus amoedados cantos, os encargados de amenizar a fauna e a flora reinante, xunto coas morniñas brisas enriquecidas de gurgullos do río que, tamén el, quería engadir o seu bulideiro son nos harmoniosos cantares e cores reinantes do lugar.

Ondiñas amoreadas, tendían, en soños, unha alfombra ondulante, mentres amecían á barquiña que estaba á trasladar, no afastamento dos tempos, os restos do Apóstolo Santiago dende a Basílica da Barca. Brazos rudos e curtidos de sete mariñeiros do lugar. Remeiros que remontaban a nosa ría, vogando co ritmo das brisas e os trinos dos paxariños, que acollían a tan ilustre guerreiro, Patrón Maior de tódalas Españas.

Tan so un instante, cun pe na terra e outro no pedal, apoiado nas varandas da ponte milenaria, abondaba para me refrescar o meu corpo canso, e voar como un salmón sobre as augas claras erguendo, de seguido, a bicicleta e proseguir ó meu andar.

Antonio Puertas
　
　

NO CENTRO DO MUNDO? ALGO MENOS

   Levaba días sen entrar no blog, por ausencia domiciliaria; e sen escribir, por escasa motivación. As entradas de Antonio, de Andrés L. e de Rafael anímanme a depositar o óbolo para non caer no hades dos ausentes.

Mañá é hoxe
   Falaba Andrés GV da parábola do rico epulón e das diversas mesas que se poden compartir. A concesión do premio Príncipe de Asturias da Concordia a Mans Unidas é un recoñecemento a esta ONG fundada hai 51 anos por mulleres de Acción Católica. Como loita contra a fame, hai que incluíla na mesa dos pobres.
No 2009 recadou 54.021.970 €.
Aprobáronse 692 proxectos de desenvolvemento en 58 países:
   - 259 proxectos en África.
   - 180 en América.
   - 253 en Asia e Oceanía.
Os proxectos foron agrícolas (92), educativos (261), de promoción da muller (88), sanitarios (130)  e sociais (121).
   O lema para o 2011 é "O seu mañá é hoxe". Gabriel Miró escribiu: " O futuro dos nenos é sempre hoxe". Maña será tarde".
   Os 50.000  € do premio Príncipe de Asturias serán destinados a reconstruír Haití.

                                                        

Concerto sinfónico benéfico

   Para celebrar o 50 aniversario Mans Unidas organiza o 20 de novembro un concerto, dirixido por Imma Shara, da Orquestra Sinfónica do Teatro Regio di Parma, no teatro Monumental de Madrid.

A recadación do concerto destinarase a desenvolver 25 aldeas do  norte da India.

Existe fila cero para quen queira colaborar:

                                                      BBVA. 0182 - 2325 - 08 - 0011344904

                                                            Referenza: Concerto benéfico.

Máis información: http://www.manosunidas.org/

Deus existe

   Falando de Oviedo, acordeime da lóxica do seu bispo: "Deus existe, e se non, que veña Deus e o vexa".

Se vén, está claro que existe, se non vén é que está moi liado. Esta sexta via da demostración da existencia de Deus non a explicara don Modesto; pero claro, a ciencia avanza...

Una cosiña más

    Non pensaba insistir sobre o galego, pero sigo o rebufo do todoterreo de Rafael. Procurarei ler Estudos xurídicos sobre o decreto para o plurilingüísmo. Grazas pola información e formación.

   En Fiopáns creo que soaría mellor o funeral en galego. O problema é que a Igrexa casou coa lingua do imperio e parécelle que cumpre intercalando un Noso Pai ou unha cancionciña. Queda bonito. Así fan os que, nun alarde de graciosa concesión democrática, nos din: "Hasta lueguiño" y "algunha cosiña más", como "cultivar las vaquiñas" (Fernández Albor). Imitan á Señora de Palmírez (Luar) e non se senten parodiados por ela.

Un peregrino máis?

   Paréceme que non. A non ser que inventemos a realidade. Quizais viñese como peregrino ilustre, como pastor e como líder político. Tres realidades e unha soa persoa. Ata puido ser o precursor da cicloxénese explosiva e mediática que nos anuncia frío e inverno.

Parabéns para Andrés polos comentarios desde a TVG para a visita a Santiago e a Barcelona. Non me sorprendeu  velo neste cometido.

Sorprendéronme, pola contra, as lecturas da misa. A dos Feitos dos Apóstolos e a da Carta aos Corintios insisten na persecución sufrida polos cristiáns. Nesta idea insistiu o Papa desde as alturas, referíndose á España actual: anticlericalismo e laicismo agresivo; persecución comparable á dos anos trinta.

   A pasaxe do Evanxeo de san Mateo refírese á vocación de servizo: "para servir e non para ser servido". Esta mensaxe parece contraditoria coa das imaxes vistas.

   Agradecería que alguén me aclarase se as lecturas correspondían á liturxia do día ou se foron seleccionadas adrede.

   Ante tantísimas medidas de seguridade, que seguramente asustaron aos fieis: 6.000 axentes armados, gardas do vaticano, cazas do Exército español escoltando o avión papal..., a divina Providencia e os santos Anxos da Garda non saen ben parados.

   Pese ao dito sobre o galego no funeral, é de agradecer que a nosa lingua tivese algunha presenza, aínda que fose testimonial. Conténtome con pouco. Como defendo todas as linguas, gustoume a misa trilingüe, ou mellor multilingüe.

    Quedan moitos aspectos doutrinais e visuais que se poderían comentar. Espero que outros opinen sobre este psunami da fe que mollou o finis terrae.

                                             Saúde e saúdos.

                                              Eduardo Seco.

AS MIÑAS POESÍAS

Domingo gris, pos-papal, segue o voso martirio:

EL PUERTO DE LA VIDA

Se envalentonan las olas cuando llegan de la mar,
rendidas caen por tierra, a donde a ella han de llegar.

Tienden su alfombra blanca, para que en sueños veas pasar
las hojas de un cuento que habla de historias que tiene la mar.

Hablan que llegan de lejos, de otras tierras las oyes hablar,
de los barcos que en ella quedan, faenando en alta mar,
y de otros que traspasaron las fronteras de su caminar.

Hablan de un ancho cielo donde vieron estrellas brillar,
y de un azul que engalana las historias que hablaban del mar…
hablan de su grandeza, de su furia y de su paz.

…De náufragos y galernas, de muerte y vida al pasar,
de miserias y riquezas que en ella has de encontrar.

Ante el ocaso aparecen las naves que han de arribar,
anclando su barca al puerto a donde al fin has de llegar.

Antonio Puertas

MIS POESIAS

Como disque dixo Fernando Ledo que hai moitos que saben ler, pero inda non aprenderon a escribir,( palabras textuales de Rafael )...téndela clara, porque hen de acabar con vos...
A pregunta que me fas do resultado final do meu netiño, pois resulta que, como sabes eran mais de 650 participantes.Quedou de octavo ( osea pasou pa selección final, onde o xurado elixío a dous), xa non sei mais nada, porque non foi seleccionado. A miña filla di que o rapaz que ganou ten seis anos, e o noso inda é moi cativo, con dous aniños ( parece ser que os queren un pouco mais velliños).Grazas polo interés.

E, aora,vaivos o voso castigo:

UNA NOCHE NEGRA

Insistente llamaba, gélida y pálida,
Ojos de mujer, tizones del alma,
Una noche negra frente a mi ventana.
Rostro balbuciente que la lluvia desgarra,
Grito insistente que el silencio lo calla.
Se coló en mi alcoba una negra mirada
Cruzando los cristales sin decir palabra…
Estrellas caminantes que del viento escapan,
Cubriendo van de sombras bajo luz de luna clara.
Corceles errantes y siluetas aladas
Aúllan con los lobos, lapidan con el alma.
Remolino del agua que el viento lanza,
Un mal que no conozco, oculto en su alma,
Una noche negra frente a mi ventana.
Huyó con su silueta una buena mañana,
Al abrir el día que a la noche encerraba,
En el mal de amores, mi alcoba la guarda.

Antonio Puertas
　
　
　

Óbolo comunicativo (RGR)

Queridos amigos:Hai quince días,mais ou menos, que non me sento ante o computador con ganas de escribir algo agás a crónica de urxencia das exequias do finado Varela Pisco(d.e.p.).Hoxe toca facelo senón, un día por outro,o tempo pasa é nunca hai xeito. O compañeiro Fernando Ledo motivoume moito para que seguísemos escribindo. Di que este blog ten ,e cónstalle, moitos lectores pero activamente,sabendo facelo, son poucos os que dan o paso a deixar algo colgado para que os demais o poidan ler. Esperemos que algún dia se animen. A esperanza non debe perderse.

Titulei deste modo esta entrada porque onte foi día de defuntos e segundo nos teñen comentado os profesores en Belvís de Latín ou Grego,cando tocaba falar da mitoloxía,aos defuntos acompañábaos no enterramento unha moeda debaixo da lingua para pagarlle a Caronte a pasaxe para atravesar o río Aqueronte. Se non tiña a moeda podía esperar mais de cen anos para que Caronte os levase de balde a outra ribeira do río. Alí estaba a porta do Hades vixiada e controlada polo can Cerbero, para que non saísen os mortos nin entrasen os vivos,que tiña tres cabezas e o rabo era unha cóbrega.

Xa vedes que ven de vello a unión entre o mais alá e os cartos. O catolicismo,como ben nos ten explicado Eduardo, contaxiouse deste substrato mítico e pagán prehistórico para reconverter os usos,mitos e costumes que se transmitían por tradición dunhas xeracións a outras de pagán en cristián.

Conforme vos deixei dito rematei onte de ler o libro :” Estudos Xurídicos sobre o decreto para o plurilingüismo”que coordinou Luis Villares Naveira. Edítao Laivento na colección de ensaio 2010.

Atopei un libro moi técnico,pero ao meu modo de ver moi certeiro e cunha arquitectura xurídica moi sólida .A argumentación xurídica está ben armada. Poucos decretos que se teñan impugnado ante os tribunais mediante un recurso contencioso-administrativo foron tan estudados e mereceron unha análise tan profunda desde todas as perspectivas como fai o coordinador Luis Villares, na actualidade leva o xulgado de primeira instancia da Fonsagrada, desde a perspectiva constitucional. Remata concluíndo que o Decreto e ilegal por atentar contra o principio de xerarquía normativa entre outras infraccións. Contraría os estatuto de Autonomía de Galicia e mais a Lei de Normalización lingüística e outras disposicións da Unión Europea sobre protección de Linguas Minoritarias. Si unha proposta e inconstitucional polo mero feito de que sexa unha proposta electoral non a converte por ese feito en constitucional-

 

A profesora Alba Nogueira,titular de Dereito Administrativo da Universidade de Santiago, estuda a incidencia da Carta de Linguas Minoritarias na programación do sistema educativo concluíndo igualmente que o Decreto se aparta do que alí se establece.

O catedrático de Dereito Administrativo na Universidade nosa da Coruña,Carlos Amoedo Souto, recentemente nomeado Secretario da mesma, fai un estudo desde un punto de vista, nada estudado, como é a comprensión xurídica da lingua galega como ben cultural. Para nós o galego e mais ca unha lingua,é patrimonio propio dos galegos e o que non o vexa así hai que dicirlle aquilo de Castelao:hai cousas que non se senten no bandullo, senón no corazón e na cabeza.

A Maxistrada Dalila Dopazo,que no seu destino,no xulgado de Caldas de Reis,se caracterizou polo uso do galego nos procedementos xudiciais e no trato con procuradores,avogados e solicitantes de xustiza, agora esta destinada en Santa Coloma de Gramanet (Barcelona) analiza a evolución histórica da lexislación no ensino para concluír a quebra da progresividade no proceso de normalización lingüística

Os restantes colaboradores seguen analizando o devandito Decreto chegando a conclusión de que tanto que se mire polo dereito como polo revés non hai por onde collelo e menos a controvertida pregunta que se lle fai aos pais en educación infantil que non ten habilitación legal nin competencial de ningún tipo. Supoño que a sentencia se ditará dentro de catro anos ou mais e para entón xa teremos outros gobernantes con mais cariño pola nosa lingua. Estes xa melloraron moito e causaron unha meirande conciencia na maioría dos galegos. Non hai ben ou mal que por mal ou ben non veña.

Pouco a pouco funme estendendo e xa haberá que por o punto final. Nestes días que estamos a punto de recibir a visita do Papa hai moitos comentarios e, pese a indiferenza en que deixa a moitos, e as distintas manifestacións a favor que se fan e tamén algunhas en contra a min a análise que atopei mais racional e a que aparece nesta dirección http://blogs.publico.es/delconsejoeditorial/ dun profesor de dereito eclesiástico.

Por hoxe mais nada. A Puertas teño que felicitalo polo conto último que nos deixou que ten unha fabulación moi bonita. Ánimo para seguir escribindo e xa nos terás informados da sorte que correu o teu netiño no concurso. Para Amboage que non nos esqueza agora que resplandecen e brillan os alóxenos no salón domiciliario segundo nos comentou. Para todos saúde e saúdos.Rafael