Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 7 de enero de 2010

A CORDURA TOTAL NON EXISTE


Este ano cadrou moi ben o non ter que ir a traballar o día oito de xaneiro como fora habitual en anos pasados. No calendario deste curso foi día lectivo o día 22 de Decembro por conta de non selo o día 8 de Xaneiro. Un privilexio mais dos profesores. Pensan moitos. Os que teñen ou tiveron fillos adolescentes xa son mais comprensivos co profesorado e incluso se sorprenden de como somos capaces de aturalos tanto tempo. Pero isto tamén ven de vello. Non sei que profesor tiñamos que cando nos reprendía por falar e non lle faciamos caso ameazaba con “montar en cólera”.Entón uns dicían “non monte” e outros ao tempo “monte”e armabamos un barullo impresionante na aula. Pero ven de moito antes. Teño un texto que reza así:


“Ahora los niños aman el lujo, tienen malas maneras, desprecian la autoridad, no muestran respeto por sus mayores y les encanta molestar. Ya no se levantan cuando entran personas mayores. Contradicen a sus padres,engullen golosinas en la mesa, cruzan las piernas y son tiranos con sus naestros”. Algunha vez téñollo mostrado a compañeiros e dinme: Tal cual Rafa. Que ben. Describe aos nosos alumnos. Sabedes quen o deixou escrito(Esperade ao final que así ten mais suspense)


A que ven o titular da cordura?. E o que lle puxo o 4 de Xaneiro, A Voz de Galicia, na contraportada, á entrevista que lle facían ao Xefe de Servicio de Psiquiatría do CHUS.:Luis Ferrer. Non é galego. Para entendernos mellor fixo a tese doutoral sobre “Antropoloxía médica galega”.Pregúntanlle: Temos todos algún parafuso (tornillo) frouxo? R. A cordura total non existe. Isto virá a conto despois.


Parecéronme moi interesantes as consideracións que nos fixo Fernando Ledo, tanto na orde socio política como na relixiosa ou eclesiástica. En canto a primeira é certo que se bota de menos alguén que poña un pouco de cordura. Existe xente con ela pero hai que saber buscalos. Incluso moitas veces está misturado o trigo limpo coa mala herba. A política como poder decisorio sobre as cousas comúns, para o ben de todos, a información que temos a través sobre todo das televisións e da prensa caeu na trivialidade. Isto non pasa hoxe. Leva anos pasando .E provoca na xente apatía polo común. Na miña familia, nestas festas que hai mais conversación, noto como se perde interese incluso por ir a votar e con que convencemento se di que “Todos os políticos son iguais”A información que recibimos ven tan pasada pola peneira dos vellos principios de Goebbels, ministro de propagando de Adolfo Hittler que se non poñemos un filtro, ou gafas de sol,caemos na cegueira de ver todo tal como nolo pintan. Lembrade que o nazismo tivo unha orixe democrática. A propaganda foi tan eficiente que aínda hoxe ten vixencia rampante. Que cadaquén saque as propias conclusións. Os principios son os seguintes:(Están copiados da rede. Hai anos se non tiñas o ESPASA ou unha boa biblioteca algunhas cousas nunca as sabías)
1.-Principio de simplifica­ción y del enemigo único. Adoptar una única idea, un único Símbolo; Individualizar al adversa­rio en un único enemigo.

2.-Principio del método de contagio. Reunir diversos adversa­rios en una sola categoría o individuo; Los adversa­rios han de constituirse en suma individualizada.

3.-Principio de la transposición. Cargar sobre el adversa­rio los propios errores o defectos, respondiendo el ataque con el ataque. “Si no puedes negar las malas noticias, inventa otras que las distraigan”.
     4.-Principio de la exagera­ción y desfigura­ción. Convertir cualquier anécdota, por pequeña que sea, en amenaza grave.  5.-Principio de la vulgariza­ción. “Toda propaganda debe ser popular, adaptando su nivel al menos inteligente de los individuos a los que va dirigida. Cuanto más grande sea la masa a convencer, más pequeño ha de ser el esfuerzo mental a rea­lizar. La capacidad receptiva de las masas es limitada y su comprensión escasa; además, tienen gran facilidad para olvidar”. 6.-Principio de orquesta­ción. “La propaganda debe limitarse a un número pequeño de ideas y repetirlas incansable­mente, presenta­das una y otra vez desde diferentes perspectivas pero siempre convergiendo sobre el mismo concepto. Sin fisuras ni dudas”. De aquí viene también la famosa frase: “Si una mentira se repite suficiente­mente, acaba por convertirse en verdad”.  7.-Principio de renova­ción. Hay que emitir constante­mente informa­ciones y argumentos nuevos a un ritmo tal que cuando el adversa­rio responda el público esté ya intere­sado en otra cosa. Las respuestas del adversa­rio nunca han de poder contrarrestar el nivel creciente de acusaciones   8.-Principio de la verosimilitud. Construir argumentos a partir de fuentes diver­sas, a través de los llama­dos globos sondas o de informa­ciones fragmentarias.  9.-Principio de la silencia­ción. Acallar sobre las cuestiones sobre las que no se tienen argumentos y disimular las noticias que favorecen el adversa­rio, también contraprogramando con la ayuda de medios de comunica­ción afines.  10.-Principio de la transfusión. Por regla general la propaganda opera siempre a partir de un sustrato pre­existente, ya sea una mito­logía nacional o un complejo de odios y prejuicios tradicionales; se trata de difundir argumentos que puedan arraigar en actitudes primitivas.  11.-Principio de la unanimidad. Llegar a convencer a mucha gente que se piensa “como todo el mundo”, creando impresión de unanimidad.
Despois de estar bombardeados continuamente pola información trufada por eses principios e mais outros mais sibilinos que seguramente poidan estar exercitándose non vos causará sorpresa o que di o xefe da saúde mental de que a cordura total non existe. Sería heroico mantela. A vixencia destes principios detéctase moi ben se comparamos a información que nos subministran os distintos periódicos e como tratan a mesma noticia. Comparade O Mundo. Abc O Pais ,Público e a Razón. A min servíronme estas informacións e outras mais que un vai acumulando como de lanterna ou farol para non andar perdido na escuridade. Hoxe este exercicio pódese facer a través da rede. Por iso a crise económica da prensa escrita é tan grande.


Respecto a radiografía que fas, Fernando, do estado da cuestión da Igrexa xerárquica compártoo. Como levamos tanto tempo sufríndoo desde que finalizou o Concilio vaticano II e non se atreveron a levalo á práctica xa chove sobre mollado. Admírovos aos que pese a tormenta seguides navegando como remeiros na barca de Pedro. Como di Queiruga mentres a xente siga lendo Os Evanxeos a levadura seguirá fermentando a masa. Hoxe lieime un pouco co comentario socio político pero noutra xeira teremos tempo de volver a facer algún outro comentario sobre esta materia.


Tamén a intervención de Eduardo me pareceu moi acertada. A Celso Emilio Ferreiro deberiamos telo como autor de cabeceira. Magoa que morrera tan novo de forma súbita como Luis Seoane que tanta vida e obra poderían facer e non puideron. A Eduardo a veces algún profesor ao pasar lista trabucábase e lía Saco. Acórdome sempre que leo unhas tiriñas que escribe en PUBLICO Manuel Saco. Galego de Ourense. Hai cousas que escribe coas que non estou de acordo. Recoñezo que é unha persoa que fai pensar co que escribe. Sempre que o leo lémbrome de Eduardo Saco Pérez como te chamaba algún profesor causando unha risa xeneralizada na aula. Por hoxe mais nada. Vai frío. Seguen as vacacións. O autor do texto viviu no século IV a C. Foi o gran Sócrates. Xa choveu. Deica a próxima. Saúdos para todos. Rafael

No hay comentarios:

Publicar un comentario