OS PENOUCOS DO MEU POBO
Dende o ceo se desgaxan os penoucos das montañas,
afiuzando rochas caprichosas sobre cimas que o vento labra,
vertedeiros de bagoas pretas que o mar atesoura nas praias,
choros que se van calando por recunchos que o tempo amaña.
Laidos nos cumios mais vellos, coa desfeita que fan nas montañas,
sangre viaxeira das venas que desangran garbosas cañadas.
Espalladas flores marelas e piñeiros de cativa talla,
xorden entre a sabia que deixan uns choros de lágrimas brancas.
O mar se esboza en bordar
a ria de fermosas calas,
e sube e baixa, a diario,
enredando nas nosas praias.
Antonio Puertas
( Derechos reservados)
No hay comentarios:
Publicar un comentario