Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 19 de mayo de 2012


COUSAS SEN XEITO

Como non sei ó que hei dicir, e, non conto cunha idea preconcibida, deixo que a miña man e a miña cabeza ó fagan a súa maneira. Esa, xa irá xurdindo, se quer, no seu preciso momento.
Veredes, pos, sobre esta  mesa, un prato sen xeito nin maneira, mesturado con sopas de letras que non veñen a conto. Con ervellas propias e patacas de Coristanco, nun guiso todo revolto en zume de limón, ou de laranxa, pa que cada quen guste o que mellor lle praza. Contos co desatino falangueiro que se dan nas “praiadas” e que van polo mar abaixo, braceando ata onde chegan os berros e maila vista.

Este, é un deses días en que tes a cachola valeira, e dis: ¡ bo !… tamén  ó sementar na area patexo usando o sacho con verbas eruditas, ou o usalo rizón pa encravar as parvadas, é, un modo de facer patria. Que cada un diga e faga ó que lle veña en gana. Cousas que non veñen a conto, habelas si que has hai.
Ninguén coñece quen navega nunha gabarra ou nunha gamela, cando van polo mar abaixo; por iso, daren bandazos en ámbalas dúas embarcacións, pa que todos nos entendamos, sen marear demasiado.

Outrora, á tolería recoñecida, estaba mais enraizada que hoxe en día; iso, sen ter en conta os males non catalogados por aquel entón, coma, por exemplo, aqueles causados pola praga da droga. Deses, hoxe, non hei falar…ou si, xa veremos.

Polo noso pobo, estaban a camiñar con certos aires de coxeira que ía e viña, algúns “toliños” Tiñan un abalo mais acentuado co resto, sen que, por iso, houbera suposto ningún demérito nin pa eles, nin pos que tiñan outras inclinacións, tan randeeiras como ás deles, mais, non recoñecidas. Todos, con idéntico viraventos, ranqueabamos a propulsión, empurrados de cara a un mareo colectivo, que facía peneirar o noso mesmo chan.

Uns, mallaban no tempo, en redor do Farelo, e, sacaban vantaxe aos seus inmediatos perseguidores. Outros, asomaban a súa lúa chea, iluminando coas súas  testemuñas ás parvadas dos demais; e, así, cada quen no seu muíño, peneiraba as ideas, envorcándoas no saco dos outros.
Os contos, coa parte de literatura atoleirada, enchía de erudición ou de palla ó sufoco do leriante, que as estaba a soltar. Na derradeira extrema, alí estaba sempre a súa lingua, barbeando a espuma do que estaba á suar.

Contaba miña nai que, na súa nenez, a xente era mais relixiosa que hoxe en día. As guerras do vello continente, facían do espírito, unha peneira que estaba a arredar a palla,  escollendo moito mellor o grao das colleitas do bo consello.
Coma o corpo nada tiña que agardar, mais que abona-la leira do camposanto, todos empozaban os seus pasos, carrexando ideas de cara o culto relixioso, pa que o noso Señor, impara nunha bacía, os males do sentido.

Era domingo e, don Antonio, estaba a balanzar os seus ollos e os seus brazos, dende enriba do púlpito, sinalando, aquí e ala, a vinganza divina en contra do seu pobo, polos pecados da carne… mentres, sen alento e sudorífero, irrompe no templo un rapaz, e atúralle o cura ás verbas santas en metade da gorxa; e, comeza a berrar: ”Manoliñooo, corre, que acaba de caer un avión na Area da Vila…”A tolería colectiva, apoderouse, de súpeto, dos pes inquedos da xente e dos bancos do templo. Convertéronse en cabalos da Segunda Gran Guerra, sobre os que estaban a trotar os xinetes da freguesía. E, á porta da igrexa, transformouse en aturada pasarela da escorrentada xeral.
Alí Babá, con todos eles, estaban a trotar ó lombo dunha idea: chegar axiña a un improvisado campo d´aterraxe, que estaba a rebordar en tesouros d´outro mundo.
Unha ilusión, que caera fulminada dende o alto das nubes, estábaos á agardar aquel domingo, partida en mil cachos. E, os pes de millo, eran os seus gardas tombados por aquel estoupido, nunha improvisada sucursal de Conxo polos nosos lares.

Falábase, tamén, dun que tiña matado a un lobo coas súas propias mans. E, d´outro que,  abrira a barriga cun coitelo, e, delirante, paseaba polas rúas, coas súas  tripas colgándolle polo chan. O menciñeiro, que, non percibira nin un lorcho polo seu traballo de zurcido, anotara no seu diario de recordos: “ estraña historia, que os aires da ria, alentaron pa si ”
O bandullo daquel homiño, chegou a podrecer de vello; e, dende entón, fora respectado por todos, agás polos rapaces, que lle gardaron, nas súas falcatruadas, unha prudencial  distancia, por se acaso. Os apuntes recollidos a pe de praia, son, hoxe, historias do Terceiro Milenio.

Mais, a cima da “sen razón”, á estaba a ostentar unha mulleriña alta, de mirada escura e penetrante, paso lixeiro, espírito vagabundo nas noites d´inverno, fala descoñecida… Tanto estaba a sementar xurelos polo rabo, coma, dende enriba da Virxe do Monte, deixaba caer as súas ideas de cara o mar. Nin o vento nin o aire, que ás estaban á escoitar, atrevíanse a rosmar.
Pola súa leira, desfilaron gatos e cans, martas e raposos, seguidos moi preto deles polas ánimas doentes da Santa Compaña. Candelas das ideas, que estaban a fumear sen xeito nin resposta, por unha parcela sementada de sardiñas e xurelos.

Certa ocasión, saía eu  da miña casiña, brincando coma un salta montes, e, enfilando, coma sempre, á rampla d´Aguiar; cando, na primeira revolta que deixa a miña casa, tropecei de cheo cunha mirada de ollos negros, engrenada nunha xuvenil alma de muller, que me fixera  acelerar o abanico das miñas pernas, e saltaricar ó palpito do meu sentido rapaceiro, ó ver como estaba a aplaca-lo aire cunha fouce na súa man.

Nenos e vellos, homes e mulleres, non tiñan xabrón  d´abondo pa escorrentar seus sobresaltos polo río do Prado. Os calzóns, chusmigaban a cagarría do medo, sementando as corredoiras, que as acollían ensimesmadas.
Coma ben di á nosa canción popular “…ás nenas de Camariñas, quedan no río, quedan lavando…” Lavando e cantando cun tempo tolo, que volve de novo, a baldear os camarotes dos barcos estartelados, coas nosas peregrinas ideas.
E, digo eu, tolo ou non: un enteiro, é un caldeiro… e, a droga, un vertedeiro, que temos de tapiar con bos caldeiros, pa que se amañe o vertedeiro.
Nos vos esquezades que isto é unha mesa, cun prato sen xeito nin modo que temos pa roer.

Antonio Puertas.


         

No hay comentarios:

Publicar un comentario