A CARÓN DA MIÑA CASA

A carón da miña casa

tiña unha pedra por banco,

onde se escoitaban contos

que a min me gustaban tanto.

Os contos eran de meigas,

de afogados e adoecidos;

eran contos dos meus avós

con mortos e aparecidos.

Escoitaban palilleiras,

peneirando os seus bolillos,

pousando a moxega das mans

cando escoitaban ouvidos.

O lobo polas Carballas,

i o campo santo cos figos,

se repartían as almas,

polas noites de laídos.

O home do saco nas rúas

carrexando nos meniños;

a tola chupando a sangre

con coitelos nos camiños.

Un que morrera en Bos Aires,

e aparecera no Pindo;

unha viúva sen fillos

que na vasoira ía indo.

Berros pola media noite

sen xeito, nin seguranza,

se é que viñan do mais ala

ou foran dunha vinganza.

¡ Cantos contiños escoitei,

no regazo do banquiño !

inda que é pedra, se lembra,

do tremer do meu corpiño.

Antonio Puertas