O
conto é o seguinte:
“Había
unha vez unha parella que o día do casamento tivo un acidente fatal.
Chegaron ao ceo e antes de entrar pensaron se alí no ceo poderían
casar. Cando abriu San Pedro preguntaron se poderían casar ali logo.
El contestoulles que non sabía, que nunca llo pediran e entrou para
realizar a xestión. Pero tardaba e tardaba e mentres os noivos
empezaron a pensar que se a cousa non saía ben, que no ceo todo era
para a eternidade, e que sei eu. Cando pasados dous meses saíu San
Pedro, díxolles que si, que podian casar. Pero eles dixeron que se
non saía ben o do amor, se habería posibilidade de poder
divorciarse tamén no ceo. E aí San Pedro xa se alporizou.
-A
ver oh, pero vós que queredes, levoume dous meses atopar aquí un
cura, imaxinade canto me vai levar atopar un avogado”.
Fíxome rir o tempo dun credo..Era a medida de
tempo dalgunhas receitas de cociña .Era o tempo de rustrido da
cebola.
Posiblemente,como chistes de cregos,avogados e de
San Pedro hai tantos seguramente non sexa inédito. De aí que en
cuestión de humor xa este case todo inventado.
Este profesor de galego que os de Pontevedra
seguramente coñecerán ten el amais a súa dona unha páxina
(www.xente.mundo-r.com/anvi que é moi útil para
,os xubilados que teñen tempo, perfeccionar o idioma. Se entrades
nela veredes que é unha gozada ir facendo algús da cantidade
inxente de exercicios que contén.
Comentario de actualidade:Paréceme que ante
o cúmulo de malas noticias que recibimos diariamente a expresión
dese neno é de gran elocuencia:
Refírome ao nomeamento
do sucesor de Jean-Claude Trichet no BCE a quen substitúe o italiano
Mario Draghi que entre xaneiro de 2002 a xaneiro de 2006 foi
vicepresidente para Europa ,con mando en praza, do cuarto banco de
investimento do mundo Goldman Sachs. Entidade que asesorou ao
goberno grego na operación de falseamento das contas permitíndolle
simular que cumpría os requisitos orzamentarios da zona euro.
Cando lle preguntan as autoridades europeas cal é
a razón pola que poñen ao raposo a coidar do galiñeiro din que
como coñece ben os camiños da trampa así ten mais capacidade para
descubrila. Vivir para ver.
Como “vívere neccesse est” aí van unhas
imaxes con mensaxe que axudan a vivir,convivir e deixar vivir.
Por último agradecerlle
a Fernando que se asome a esta fiestra .Sempre da gusto ler aquelas
persoas que coñecemos. Tamén a Puertas que nos brinda uns poemas
moi traballados. Teño que consultar a “Preceptiva Literaria”
para encadralos na tipoloxía correspondente. O que nos deixou
Eduardo é un texto que non ten desperdicio. Esa análise fundada e
fundamentada que fai da orixe da crise,causas e consecuencias,con ese
ton retranqueiro fai que sexa un texto que hai que reler para
extraerlle como as laranxas todo o zume que teñen no seu interior.
Pois por hoxe mais nada. Deica a próxima. Rafael
No hay comentarios:
Publicar un comentario