CONVIVENCIA. VIAXE AO FUTURO

I

Dezanove de setembro.
Na conxunción de estacións,
colaborando co Miño
riscamos no mapa un uve.

Uve de vértice e vida
e anual convivencia.
En viaxe caligráfica
á Guarda, sur do Rosal.

Nas horas de autoestrada
as nubes choran tristeiras
con bágoas miudiñas
por quen xa chegou á meta.

Peregrinos de Santiago,
andamos e desandamos
o camiño Inglés, do norte,
e o camiño Portugués.

A nosa vida é o Miño
que morre no mar salgado,
conservador e garante:
pingas de inmortalidade.

Chove quedo na Coruña,
en Santiago e Pontevedra:
aire de templo románico,
escenario fraternal.

Luz brillante e outoniza
na catedral oxival:
ábsida no alto Facho,
rosetón aberto ao mar.

Hierática presentación
oficial de templo exipcio:
tallas gótico/románicas,
viseiras, poses e cámaras.

E comeza a festa plena
gozando do resultado
dos oficios invisibles
que moi pouco valoramos.

Capela de santa Trega.
Celebración autonómica
co escudo do país:
sete curas, sete cruces.

Sete provincias do Reino
rodeando un cáliz áureo.
"In hoc misterium fidei
firmiter profitemur".

As cabezas prateadas
de todos os asistentes
configuran a coroa
do símbolo sacro-civil.

Misa dita en castelán
con gotas de fina esencia
de bilingüísmo cordial,
signo dos tempos que corren.

Harmonio de tecla muda
e solemnes voces graves:
anciáns, Pórtico da Gloria,
que removen río e mar.

Da mesa da misa á mesa da masa;
e negociando con Gula e con Baco,
reflectiuse no espello do río
a imaxe da nosa existencia.

Nacemos en serras distantes,
paseniño aumenta o caudal
con fillos e netos que nacen,
con traballo e servizo aos demais.

Afluentes que nutren de vida
as arterias de vizosos vales:
farturentos viñedos litúrxicos,
O Ribeiro, O Condado, O Rosal.

Remansamos en negros encoros
con candil, enerxía e calor,
e movemos turbinas, motores
que alixeiran a carga vital.

Foi viaxe conxunta ao futuro,
ao encontro co maternal mar,
anunciando na peregrinaxe
que a morte non é o final.

II

2010. Mar tenebroso.
Á Virrxe da Barca iremos
nunha barquiña de pedra
que con fe abalaremos.

No camiño de Fisterra,
chapapote nos cantís.
En Muxía aliviaremos
os dolorosos cadrís.

Eduardo Seco.