OS NOSOS GLOBOS.
Os globos puxémolos nos,
Cincuenta e sete erguéronse ao vento
Polas mans de moitos que un día os soltou.
Seguen polo aire, a través do tempo,
Percorrendo os camiños da súa ilusión:
De cores e flores, de espiñas e amor
Son os aqueles globos que o tempo deixou.
Os que voando estouparon,
De luces e cores foi seu resplandor
E, os que seguen voando,
Mais arriba miran ao que nos deixou.
Antonio Puertas
No hay comentarios:
Publicar un comentario