GANDUXOS X

Levo algún tempo sen atender as contribucións a este medio de información doméstico e non estou a gusto. É mais doado matalo por falta de atención que resucitalo se non hai un milagre. Así que manteñámoslle,polo menos, a respiración asistida. Ademais se os compañeiros que están fora lle mostran algo de cariño,como Dosil desde Málaga e Amboage desde a capital do reino,compre que os de aquí,a quen a vida non nos obrigou a emigrar,lle amosemos tamén algúns coidados.

Hai uns días merqueille un agasallo a meu pai. Vai para 90 anos e hai poucos que lle gañen unha partida ao dominó no Cabo da Cruz. A cabeza teña mellor amoblada ca nunca. Sempre votou aos socialistas e sentía unha especial admiración por Xosé Bono. O agasallo é un libro que ven de publicar Bono,ten formato de diario e titúlase: LES VOY A CONTAR De Planeta.E o tomo 1 e comprende os anos do 92 a0 97 do século pasado. Antes de envolverllo no papel de regalo empecei a lelo,xa o folleara na libraría, e prendín tanto nel que xa vou polo medio. Ten 650 páxinas.

Cóntovos isto,ademais de porque de algo hai que escribir, por encontrar unha serie de anécdotas que son como chismes de sacristía que para os que estudamos nun Seminario sempre teñen mais acollida ca noutros ambientes mais seculares.

A primeira é que coñeceu ao que foi fámulo ou secretario particular do cardeal Pla y Deniel,Primado de Toledo aquel que firmaba as bulas que permitían comer carne na coresma. Era un crego tan fraco,o fámulo,que se presentaba como o crego de menos peso de todo Toledo. Cando houbo o conclave que elixiu a Pablo VI,contoulle a Bono que o Cardeal enfermou e tiveron que hospitalizalo en Roma. Xa Papa , Pablo VI, foi a visitalo acompañado de moita prensa. Quería que se soubese que ía ser o Papa de todos e o Cardeal era o representante en España do sector mais reaccionario. Baixou a recibilo o secretario e comunicoulle ao Papa que o Cardeal non quería prensa pero si a Súa Santidade o manda e o Papa reaccionou dicindo que si o mandaba e alá soben a habitación do enfermo os cámaras. fotógrafos e prensa escrita. En España estaban doídos co Papa porque,antes sendo arcebispo de Milán,pedíralle directamente a Franco que indultase a Xulián Grimau e nin caso.

A segunda corresponde a cando lle deron o colar de Carlomagno en Aquisgrán a Felipe González e que oficiou a Misa de Pontifical o Cardeal de Toledo D. Marcelo González. Despois de ter todo preparado cando faltaban uns días comunícalle a Bono que ten presións dos cregos e demais bispos e que non irá. A Bono séntalle mal e ponse bravo con el dicíndolle que non ten palabra e berrándolle como se fose a un adolescente lamentándose terlle que falar así a quen case o duplica en idade.”No ha nacido fraile que se atreva a darle a V.,que ha enterrado a Franco lecciones de oportunidad `política”.”De pequeño creía que los curas no llevaban pantalones debajo de la sotana y me parece que voy a tener que reafirmarme,aunque sea virtualmente, en ello”Despois da conversación quedou tan impresionado que lle di que ao día seguinte lle dará a noticia definitiva. Pola mañá chámao e dille que irá a Aquisgrán e “Y sepa que nunca me he quitado los pantalones.”

A terceira, nunca hai dúas sen tres,hai moitas sobre cregos e bispos. Resumindo moito. Cando mudaron a festividade do Corpus Christi para un Domingo preparáronlle os eclesiásticos unha campaña por non querer poñer,como festa da Comunidade, en Xoves o Corpus. Entón comentoullo ao secretario da Casa Do Rei e para non ir a Procesión en Toledo, pensaban apupalo e berrarlle ,nomeárono delegado rexio para que ese mesmo día a hora que comezaba a procesión o recibise o Papa nunha basílica en Roma, onde El Rei de España era cóengo maior,facendo Bono a ofrenda ao Papa. Así era difícil que a propia prensa se asañase con Bono se a esa hora estaba co Papa de Roma. A ofrenda consistía nunha cantidade de diñeiro que Bono cifrou nun millón de pesetas pero que a D.Sabino na Zarzuela pareceulle pouco e que duplicaron. Como sempre no Vaticano son moi sensibles aos efectos lubrificantes do diñeiro. Esta última frase é da miña colleita.

 O libro,de momento, está plagado de referencias ao mundo eclesiástico e ao político e ao poder en xeral.Bono conta tamén como tiña vocación de xesuíta e non acabou sendo pola enfirmidade da nai,para non darlle un disgusto e logo, ao morrerlle ,por non llo dar ao pai. Logo xa na Universidade en Madrid descubriu os movimentos universitarios,loita pola democracia,militancia no partido de Tierno e o negocio da vocación xesuítica foi arrefriando.

Pois mais nada. Xa tecleamos un pouco para pasar o tempo e cumprir cunha obriga moral que eu mesmo me impuxen.

AVISOS: Lamentar a desgracia da sogra de Miguel Doval. A vida é redonda como a terra. De maiores coidamos aos pequenos e estes deben coidar aos maiores se queremos que algún día alguén tamén se ocupe de nós. Animo. Meu sogro estivo moitos anos con Parkisón e dounos bastante traballo,sobre todo a miña sogra. Hai que repartirse as tarefas e non perder o bo humor para non enfermar os coidadores.

Parabéns Miguel por pasarte ao galego coa mestría propia dun académico. Se che é mais doado facelo en castelán xa sabes que podes facelo. Boas festas de Nadal para todos. Sobre a situación social é mellor non falar,Xa os medios de comunicación se encargan todos os días de meternos medo para paralizarnos. Non pasarán. Era imposible,hai pouco, que xuíces, fiscais,avogados,procuradores e funcionarios de Xustiza estivesen manifestándose con indignación pola desfeita do Ministro. Pouca xente coñezo que non estea indignada. O problema témolo cos indignos. Farei tempo outro día para felicitarvos o ano vindeiro que xa nos avisan que non será ventureiro. Rafael.