Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 25 de noviembre de 2009

OS MEUS CONTOS

Pois eu,eínda que non estón á altura de Seco ou de Andres,por exémplo,deixovos este contiño:



Ó MILAGRE DÁ XESTEIRA.






Era moi raro atopar aljén que, naquéles tempos, non levase unha estampiña dá Virxe de Fátima nó bolsillo. Iso era ó máis normal dó mundo.Había uns poucos, que tíñan unha máis laborada i convinsente: Mirábala fixamente durante un bó cacho, lojo, enclababas ós ollos nó seo i, alí estaba á Nósa Siñora, implorando penitensia polos pecadores, que eramos todos.Ó fin dó mundo facundo, atopábase ná volta dasquina.



Ós contos sobre aparesidos i á Santa Compaña, fasian repenicar ás almohadas dás palilleiras ó compás dós dentes, que castañeaban de medo.



Ós rapases, nás noites dinverno,ó sair dó rezo dó Santo Rosario, ajochados antre ó millo, ensendian velas nás calaberas que fasian con calabasas que roubaban ós de Buría, i ás beatas,alixeiraban ó paso ó pasar polo sementerio, eínda sabedoras de que eran nenos ós calí estaban .Á cousa non era pá bromear, anque aljúns osados, atrevéranse á repartir unha caixa de fijos dentro dó Campo Santo...



Así, nése ambiente memento i colectivo, desenrolábase unha época pasada dó nóso querido pobo.



Atopábamonos un día, xojando ná horta de Pardiñas, ós catro compañeiros inseparables: Alejandriño,Toño Ballester,Paco de Roque i máis eu cando, unha dás tias de Toño, díxonos que foramos á Xesteira por un carretillo de piñas i de brúme pá faselá comida i, sen máis, alá fomos, enredando pólo camiño, coma rapases que eramos. Enchémola carreta i dispoñiamos á voltar cando un de nós, vío un ser extrano, con vestido estrafalario ná copa dún pino, un pouco lonxe,pá que poideramos distinguir ben ó fenómeno. Algún de nos dixo: ¡é San Antonio!..,¡ Mi má, qué maneira de correr !.Ó carretillo saltóu polos aires; ós nosos propios pés dábannos patadas nó cú i, ós brincos que fasiamos, imitában ós saltamontes de Brañas Verdes....



¡ Non pode ser ! arjumentaba á xente maior que estaba á prejuntaba sobre ó tema...,pero, por se acaso,...había que comprobálo " in situ".



Un jrupo de persóas "sesudas" acompañounos ó mesmo lugar dás "aparisións" i, chejando vemos, creo recordar, ó Barbíñas, que xá levaba enchídos máis dúnha dusia de sacos...



Todo aclarado;cada ún pá súa casa. Pero eínda que, aljunha duda que outra, sije en pé.



Antonio Puertas

No hay comentarios:

Publicar un comentario