Costa (mental) de xaneiro
Cambio de ciclo
Superada a quincena de felicidade obrigada, estamos en plena costa de xaneiro. Pero esta non é unha costa calquera, é unha costa tamén mental, unha escalada pola parede norte do Naranco da racionalidade.
Como somos previsores, quen máis quen menos encomendouse a Papá Noel sabendo que os Reis, en España, non estarían para moitos agasallos.
Os Reis Magos levaron máis cousas das que deixaron:
- Levaron o conselleiro de Cultura, boa persoa ainda que non moi avezado nas artes da política galega.
- Levaron a Isaac Díaz Pardo, admirable polo seu labor cultural, empresarial, artístico e galeguizador; e tamén pola súa humildade e polo seu espírito de concordia. Din que de adolescente presenciou como meteron a seu pai no cárcere, situado a poucos metros da casa das Hortas e como o pasearon os seu veciños falanxistas no 1936. A pesar desta experiencia nunca predicou o odio aos inimigos, senón que optou pola construción e dignificación dun país e por recuperar a memoria histórica a través de Ediciós do Castro. Namentres isto fixo, os herdeiros ideológicos dos golpistas e os predicadores do amor aínda non foron capaces de condenar a ditadura nin permiten recuperar os restos dos que quedan perdidos nos barrancos e en fosas comúns.
Da súa humildade, lin a anécdota de cando foi a Ourense para recibir unha homenaxe e os porteiros non o deixaron entrar no local porque non levaba invitación. En vez de protestar e presentarse, marchou. Pouco despois foron os organizadores rescatalo á rúa para homenaxealo.
- Os Reis Magos levaron tamén a un cóengo de Santiago, transportado a Ourense en Opel Dei.
- Quizais leven tamén, e con que premura, a un xuíz que loitou precisamente por recuperar a memoria histórica e por tentar acabar coa corrupción da trama Gurtel. Gustaríame ser tan optimista coma Rafael, pero se chegaron ata aquí, semella que o caso de Garzón está visto para condena. Sen tregua, xa lle iniciaron outro xuízo por tentar investigar os crimes do franquismo. Quen dixo que a Xustiza era lenta? O caso é amedrentar a calquera outro xuíz que pensase seguir as pegadas de Garzón.
Hoxe celebrouse en Pontevedra un acto cívico de solidariedade con Garzón, co teatro ata a bandeira.
- Seguro que me esquezo de algo ou de algúen, pero prefiro empatizar cos vencidos, cos sufridores. Os vencedores xa teñen moitos valedores.
- Os Reis levaron tamén o sentido da congruencia para deixar no sitio moitos paradoxos ambientais:
- Máis información e menos sensibilidade.
- Máis coñecemento e menos solidariedade.
- Máis e-mail, blog, twitter, facebook, móbil… pero menos comunicación.
- Amamos o planeta, pero destruímolo.
- Lemos pouco, pero mercamos libros.
- Multiplicamos as posesións, pero reducimos os valores.
- Enfadámonos rápido, pero esiximos tolerancia.
- Falamos demasiado, pero escoitamos pouco.
- Predicamos coa palabra, pero non co exemplo.
- Buscamos a cantidade, pero ignoramos a calidade.
- Corremos moito, pero non imos a ningures.
- Dividimos o átomo, pero non esfarelamos os prexuízos.
- Apostamos pola dieta mediterránea, pero no Levante esppñol xa non caben máis chourizos.
- Apostamos pola transparencia democrático-económica, pero votamos corrupción.
- Falamos da igualdade entre persoas, pero aumenta a diferenza entre ricos e pobres.
- Somos o país máis sobrecualificado laboralmente, pero tamén o país con máis parados.
- Queremos pensar racionalmente, pero caemos nos típicos tópicos.
- Xeneralizamos para simplificar, pero somos moi inxustos.
- Vemos os aspectos negativos, pero ignoramos os positivos.
- Poñemos moitos peros, pero non poñemos mans á obra.
- Querémonos poner transcendentes… e saen cursiladas. Amén
Saúdos cordiais.
Eduardo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario