A miña aportación d¨hoxe 17/10 á Radio Galega- Programa Pensando en Ti, de Marcial Mouzo.

A RAMPLA D´AGUIAR

Naquela rampliña medio tollida
que, nin co devalo do mar, se vía,
as sardiñas nas tinallas brincaban
cos aires das mozas ó abri-lo día.
Devalando cara a mar mariñeira
apiñaba a pesca que escorría;
i a onda baleiraba randeeira
impando na escama que relucía.
Por aquela rampla a onde ía a Mantida,
co andar lixeiro dende a súa casiña,
baixaba antano este neno da vila
a pescar queimonas abondo e axiña.
Os mozos cantaban ó abri-lo día,
i o espello da auga ó sol relucía,
i a gaivota rapinaba a sardiña,
i a lancha do xeito en peixe afundía.
Era o xantar fresquío da Vila,
co peixe que daba a xente a quería,
sobranceira,… i, ¡ tanta “jameliña” !
apazugada, agardando na fila.
¡ Hai ! asoballada, amada veciña,
de cara ó mar reverente te inclinas,
desgaxada en vaivén de caroliñas,
… abrente arrolado nas cunchas finas.
Agarda por min miúda xoíña,
a que retorne xunto a ti algún día
cos tempos de antes bulidos da vida.
…Con alumiños, volver volvería.

Antonio Puertas.
A BATALLA QUE NUNCA FOI

O día estaba a asomar anubrado, e, o aire enrarecido, presaxiaba treboada naquela maña dun día calquera de verán.

A consigna era machucar ao contrario ata rematar ca liberación dos defensores da Praza, malia a que todos eramos sabedores da superioridade inimiga que estaba a atacar.

Polo Norte, os Gauchos de Camelle, con zapatillas e pantalón d´etiqueta, reflectían coma espellos no alto das Carballas, imitando coa súa brancura inmaculada a invasión musulmán do século Vlll.

Polo Sur, aínda era, se cadra, mais fero o inimigo co desembarco nas praias dos seus barcos de lata. E, polo aire, atronaban os drones disfrazados de cándidas gaivotas con voos rasantes, envorcando sobre nos a súa carga letal, cagada tras cagada, comandados polo Tenente Coronel d´aviación, o muxián señor Caganelo,

Polo poñente, a infantería lixeira do Campo estaba a bombardear, ininterrompidamente, cos seus mortíferos tiracroios, a resistencia atrincheirada nos reinos das praias, abranguendo toda a longueira do Río do Prado, fronteira natural de séculos …“la orilla blanca, la orilla negra…” heroicamente gorecida polas tropas do Xeral de Terra Firme, o Señor Finiquito.

As baterías de curto alcance, afincadas nun lugar estratéxico do Muíño do Vento, apenas daban feito pa recargar aqueles intricados enxeños coa bosta das vacas, que, os aliados de Buría e Xaviña, estaban á procurar.

Os carneiros magoados en combate, de seguido, afrontaban os desafíos, cuns esmirrados laídos …“ me…mee..mee…”

Os tinteiros, por unha banda, enchíanse nas escolas coa negrura da sangue desprendida polos corvos cagóns. E, pola outra, os borboriños derramados polos nosos mártires, engalanaban a bandeira que serpeaba coma un xergón mañanceiro, espallando honor todo ó longo do noso Rueiro Novo.

As atronadoras pasadas dos escuadróns muxiáns, abraiaban ás nosas fortificacións coas cagadas que estoupaban a carón de nos. Moitos, quedaron xordos; outros, mancados de por vida, e, outros moitos, caeron abatidos baixo aquel enxebre pesadume, típico dos corvos da ria: cua, cua, cua…que resoaba sobre as nosas cabezas a piques d´estoupar; malia, a que estabamos afeitos ao tascar das espadas escachizadas polas rúas, poucos puidemos saír indemnes. A masacre, daquelas batallas, fora total.

Non tiña cabida nin un instante de sosego. Tan so uns escasos minutos de consenso, pa tratar de recobrar forzas co xantar do mediodía.
Contendentes tortos birollos, a causa da fame, asinaban o trato pa poder gozar dun efémero relax, mirando de esguello po prato baleiro, e sen arredar o outro ollo dos seus eternos inimigos.

As pegadas daquelas batallas foron moitas. Mais, entre todas, quixera salientar unha en particular. Unha desas, que tanta repercusión tivera todo ó longo da vida dun home moi singular.

Resulta que, unha especie de fungueirazo xordo e seco dun estoupido, deixouno mancado nos seus atributos mais íntimos, mentres estaba a facer as súas necesidades enriba das pedras do Cansorro. Falando en prata, quedou sen collóns, por defende-la patria.

Transcorrido o tempo, aquel homiño, acudiu ó “Untamento” na procura de traballo, embelecido e enlatado de medallas, coas que fora tan merecidamente condecorado tempo atrás.

A Autoridade Competente, tendo en conta a súa valentía, contratouno cunha hora de xornada laboral por dia, que consistía en baleirar ás papeleiras dos despachos; e asinoulle unha soldada de carburo con vinte pesos, en carto minguante. Sen revisión, nin mais trato.

-“ Os tempos non están pa que veña vostede a baleirar o bucho do concello con semellantes méritos e parvadas ”
Dicía o señor Alcalde, sen comprender ben ó que aquel valente tiña feito pola Patria.

Pasaron os dias, i, ese camarada da causa, presentou un escrito ante os seus superiores reclamando unha pequena suba de soldo ( esta vez en cuarto crecente ) cunhas cantas horiñas mais de traballo.

A réplica, foi contundente e taxativa:

” Como vostede ben coñece, a xornada laboral é de oito á tres; durante a cal, o persoal fixo ou contratado, pasa seis horas, mínimo, rascándose os ovos entre eles, atributos que vostede non ten. En consecuencia, non precisa de mais preguiza,… Aínda sobra á que ten.

Así, DESESTIMASE a súa solicitude, quedando coma ata agora, co mesmo horario e ca mesma ruta diaria de corredizos e de bares, que na actualidade ten marcados. Isto, é ó mais axeitado ca penosa realidade do seu caso.

-Contra esta RESOLUCIÓN, pode interpoñer RETRUQUE DE CABREO, aconchegando as probas que vostede estime axeitadas… Sempre que veñan emparentadas, coma de costume e co seu tácito consentimento pa facilitar unha exploración ás apalpadas “in situ “; e que ha levar a cabo o persoal técnico debidamente acreditado pola Superioridade, pa casos como este.

Así pois, o asunto, ha servir pa garantir o estado de dereito que rexe na actualidade.
O prazo, remata en media hora. A partir de entón, o seu papel mollado no Cansorro, pasará a engrosar a pía dos expedientes SEN AVÍO… Eses, que perden a fala por non ter sentido.

Estas, amigos meus, foron algunhas das consecuencias tráxicas daquelas batallas que nunca foron.

Antonio Puertas