Este conto case que foi verdade.

A MILAGRE DA XESTEIRA.


Nos tempos da miña infancia, era moi dificultoso atopar a alguén que non levara unha estampiña da Virxe de Fátima no peto.

Uns poucos afortunados, tiñan unha moi laborada e convincente, que recen chegara ao mercado: mirábala con atención durante un tempo; logo, espetába-los ollos no ceo, e, alí estaba a nosa Señora, implorando penitencia polos homes pecadentos, que eramos todos. O fin do mundo facundo, atopábase, xa, na revolta da primeira esquina, por culpa das nosas infamias.

Os contos de aparecidos; os visionarios da Santa Compaña; e as particións das ánimas nos camposantos, facían repenicar as almofadas das palilleiras ao compás dos dentes, imitando castañolas zarapalladas polo medo.

Os rapaceiros, nas noites d´inverno, ao remate dos rezos do Santo Rosario, agochabámonos entre as leiras de millo, acendendo candeas no intre das falcatrúas que roubabamos nas leiras de Buría; e, as beatas, alixeiraban o paso ao cruzar por diante do camposanto, aínda sabedoras de que eran nenos os que por alí estaban coas súas trasnadas.

O conto, non era pa tomalo á chacota. Tratábase de algo moi serio e definitivo. O presente, estaba a xogar, nin mais nin menos que coa gloria ou co inferno, palpados e avistados, xa, fronte a nos.

Todo, malia que algúns ousados, atrevéranse a partir unha caixa de figos dentro dos muros do campo santo…- “ un pa ti, e outro pa min…un pa ti, e outro, pa min…” Deus e mailo demo, facendo as partillas coas ánimas dos defuntos.

Así, nese ambiente de cagarrela colectiva, desenrolábase unha boa parte da época pasada do noso amado pobo.

Certo día, estabamos a xogar pola horta de Pardiñas catro compañeiros de infancia: Alexandriño,Toño Ballester, Paco de Roque e mais eu, cando, unha das tías de Toño, dinos:
-  Ide a Xesteira e traede unha carreta de pinas, e un pouco de picaña pa prende-lo lume.

 Sen máis, ala fomos, enredando polo camiño, como rapaces que eramos.

Cumprimos o desexo de Elena i, un de nos, a pique de remata-la encomenda, estivo a ver a un ser estrafalario pousado na cima dun piñeiro.
Vestía un longo saio color castaño, rocambolesco e estraño, amarrado cun cinto o arredor da talle. Algo lonxe pa que puideramos distinguir ben aquel fenómeno, que, algún de nos, identificou de contado, e dixo:
- ¡  É, san Francisco …!
¡ Hai, miña nai queridiña ! …Nunca tal cousa oíran as nosas orellas… ¡ Que maneira de correr… !. A carreta saltou polos aires e, os nosos propios pés, estaban a darnos patadas no cu, coma, hoxe en dia, faría Messi co Deportivo. Os pinchacarneiros e as reviravoltas que estabamos a dar, imitaban aos bringuelos de Brañas Verdes, á escape das perdices.

- ¡  Non pode ser ! …¡ Non pode ser…!

Dicía a xente maior… E, comezaron a facernos enquisas sobre ó tema.

- Imos ver, rapaces : ¿ estaba amarrado ao piñeiro, ou flotaba envolvido no medio dunha nube ?
O fenómeno que vimos, andaba como voando polo medio da bruma da mañanciña, sen que puidéramos precisar ben outros detalles. O que si puidemos ver claramente, era como estaba, teimosamente, a dar bandazos coas mans, coma querendo chamar por nos.

-  Pode que estivera dándovos a bendisión ( murmurou, dubitativo, un vello )

- ¿ Levaba aljún rosario, ou aljún libriño, ou aljún neno abrazado no colo,… ou, sinxelamente, estaba a pelo na cima da pola ? 

- Tampouco puidemos precisar iso, por que o piñeiro era moi frondoso, i, no medio da espesura, aquelas mans parecían voar con tanto bulebule.

- ¿ Estades sejuros de que non estaba a repartir aljunha bendisión… ?

Dende logo, co hisopo no no vimos. O único que si escoitamos, foi aljún chaschás entre as polas; mais, o silencio da maña, axiña estaba a engulir aquel chasca chasca.

-  Todo este asunto, non está nada claro ( comentou un da comitiva)… e, proseguiu:
todo isto, é algo moi serio e transcendente; temos que comprobar “ in situ “  o que está a pasar na Xesteira. Se é cousa de Deus, aljunha sinal deixará. E, se é cousa do demo, haberá que chamar ao señor cura, pa que leve o caldeiro d´auja bendisida… por se acaso,..( ? )

Ala fomos, pois, os videntes, acompañados por un considerable séquito, todos eles con moito miolo, pa poder comprobar aquel insólito feito no mesmo lugar das aparicións… Calzas ben atadas e babuchas lixeiras, pa poder saír a escape, se as cousas estaban a complicarse mais da conta. 

Ó chegar ao balado que arreda a estrada do faro coa Xesteira, aló vemos, ( creo lembrar ) ao Barbíñas, vestido coma un san Francisco de Asís, amarrado cun cinto na cima dun piñeiro… e, xa levaba enchidos mais de dúas ducias de sacos...

- Todo aclarado. Cada un, pa súa casa… que hai moitas cousas que facer .

 Malia todo, aínda hoxe, despois de tantos anos, algunha que outra dúbida segue en pé.

E que, a verdade de canto acontecera aquel dia, non pode quedar sen unha resposta clara e convincente. Non é de recibo que, aquela tropa, despachara a todos nos cun: “ rompan filas “ mandándonos, sen mais, pas nosas casas.
As autoridades, teñen a obriga de esclarecer todo canto acontecera aquel día, pa que, a MILAGRE DA XESTEIRA non quede, por moito tempo máis, sen esclarecer como é debido.
Antonio Puertas