Queridos amigos: queira
Deus que cando leades a presente vos encontredes ben de saúde
quedando a miña polo momento ben. A presente é extensible a todos
os que vivides nas terras de abaixo, no Sur e mais aqueles que o fan
extra muros de Galiza.
Deste vez comentarei as
novas que andan por aquí na boca do mundo. Na nosa infancia aos
fillos de solteira,a lo menos no cabo da Cruz,chamábanos fillos do
mundo. Referenciarei algunhas cousas que escribiron xente moi
coñecida para os que fomos alumnos en Sanmartiño Pinario. Un
artigo moi comentado polos veciños que mercan ou len “La
opinión”.Un periódico que lle fixo a oposición ao ex embaixador
D. Paco Vázquez e que o Presidente do Super Depor,antes,lle
recomendaba a todos os socios pola antipatía patente que sempre
houbo entre Santi Rei,dono absoluto e soberano da Voz de Galicia -ten
os 99 con algo % do grupo Voz- e o Deportivo que soamente permite que
un redactor e un fotografo cubran,no estadio,os partidos do
Deportivo. Trátase de algo que escribiu hai uns días Carlos
Vázquez González:
COMO
PUÑOS: Andrés Cepadas.
Dos verdades
complementarias, querida Laila, nos han golpeado esta semana. De una
parte, Emilio Botín ha informado en Nueva York que España vive "un
momento fantástico" porque nos está llegando "dinero de
todas partes". ¡Si lo sabrá él! Y "hay verdad en ello",
pues sabido es que las grandes fortunas de nuestro país se han
enriquecido mucho más este año y, entre la mitad de 2012 y el
primer semestre de 2013, el número de millonarios españoles se ha
incrementado en 47.000 (un 13 % más). Ahora tenemos 402.000
millonarios en el país. Por otro lado, estudios y datos coinciden en
que se está incrementando rápida y muy notablemente la pobreza en
España. Y también "hay verdad en ello", primero, porque
cualquiera puede verlo todos los días en su familia, su barrio, su
entorno de trabajo o de desempleo o su círculo de amistades y
relaciones y, segundo, porque esos datos, oficiales y oficiosos,
coinciden en decirnos que ahora tenemos 12 millones de personas que
viven bajo el umbral de la pobreza (6.278 euros) y de estos, más de
3 millones están en la pobreza extrema, es decir, han de sobrevivir
con 307 euros al mes. A estos habría que sumarles todos aquellos que
viven acojonados porque tienen el umbral de la pobreza a la vista y
que seguramente serán el grueso de la clase media que queda.
Dos verdades que, te decía, son complementarias porque completan
la realidad y se necesitan la una a la otra para que esa realidad
exista. Es decir, que vivimos en un sistema en el que, para que
existan pocos ricos y algunos muy ricos, se necesita que haya muchos
pobres y muchos muy pobres. Y aquí está la palabreja: el sistema.
El sistema económico y político. Lo ve muy nítido el Sr. Botín
cuando aclara que, el que se haya producido este "cambio
fantástico" en España, en "buena parte se debe a la labor
del actual Gobierno". Buena parte, es decir, la parte política,
porque de la económica, ya se encargan él y los de su club. Y
también hay verdad en esto, porque sabido es que en el sistema que
nos rige hay una ley suprema, eterna e inalterable que es la del
mercado, a la cual ha de subordinarse toda política, incluido el
ejercicio de la democracia, que ha de consistir en el desarrollo
legislativo de aquella ley suprema: todo para el mercado, nada contra
el mercado, que ha de ser libre aunque sea salvaje.Hay, querida, otra labor que el mercado encomienda a la política y es la contención de los pobres que pudieran rebelarse y son muchos más. Para ello está, primero, la ideología y la propaganda que, esencialmente, consiste en confundir mercado y democracia y en sacralizar el sistema. Por eso, cuando protestas, no niegan tu hambre, te descalifican y condenan como antisistema, lo que hacen equivaler a antidemócrata para enviarte definitivamente al infierno. Y, segundo, si esto no fuese suficiente, que de momento está siéndolo en buena medida, quedaría la coerción y la represión a base de código penal y tente tieso, de lo que se encargan expertos como Gallardón.
Siendo las cosas así, querida amiga, a la gran mayoría de los ciudadanos no les queda otra que ser antisistema por mucha coerción que haya, en la inteligencia de que tal cosa nada tiene que ver con ser antidemócrata. Todo lo contrario, ser antisistema consiste en empeñarse en rescatar a la política y, por tanto a la democracia, de las garras de los mercados, para que estos se subordinen a la voluntad y los intereses reales de las mayorías. Ser antisistema, hoy en día, es la forma más consecuente de ser demócrata y la mejor estrategia, real y efectiva, de lucha contra la pobreza, más allá de la caridad y de la beneficencia, por mucho que éstas resulten ahora necesarias y, en muchos casos concretos, sean perentorias.
Verdades como puños, querida.
Un beso.
Andrés
Outra referencia é a noticia que me dou unha
alegría inmensa por decidir a Audiencia nacional que se anulase a
expulsión dun fiscal integro que expulsaran,cousa rara,da carreira
fiscal. Xa fixera referencia noutra entrada para que se seguise a
traxectoria deste home. Podedes ler a información neste sitio:
Anulan o cesamento do fiscal que se enfrontou á ... - La Voz de Galicia
Por último se alguén quere asistir a unha
conferencia dun gran funcionario da Axencia Tributaria que fala claro
e sen pelos na lingua que se arme de paciencia,faga unha cafeteira de
café se os médicos non llo quitaron aínda e non perderá dúas
horas senón que as gañara. Permitiralle cando se fale de que non
hai cartos saber por onde andan. Podedes velo aquí:
FRAUDE FISCAL (CONGRESO TODOS SUMAMOS) - YouTube
Tamén é interesante coñecer o que escribiu a
neta da viúva de D.Isaac Díaz Pardo. Foi alumna no Instituto que me
dou traballo 22 anos,O Elviña, e contaba isto sobre a súa aboa:
Obituario de
Mimina (3/11/2013
“”Carme Arias de Castro Montero, Mimina,
naceu o 15 de abril de 1921 na Coruña e finou o 1 de novembro de
2013 no Castro. É a terceira de catro irmás. A súa
infancia transcurriu entre a Praza de María Pita e o Castro de
Samoedo, onde pasaba os veráns no pazo de seu pai, don Alicio, un
home profundamente conservador e católico que era moi amigo de
Germán Díaz Baliño (violinista) que non tardou en decatarse do
talento que tiña Mimina para a pintura. Grazas a el, a nena comeza
as súas clases de debuxo e acuarela con Dolores Díaz Baliño (unha
importante pintora do momento, irmá de Camilo Díaz Baliño).
Xorde entón unha estreita relación de amizade entre a profesora e a
alumna que levará a Mimina a tomar contacto coas novas xeracións da
pintura galega e co sobriño de Dolores Díaz Baliño: Isaac Díaz
Pardo, co que Mimina compartiría a súa vida despois da Guerra
Civil.
Será nesta época, a cabalo entre A Coruña e Madrid cando comezará a súa relación con Isaac que, no 1944, trasládase dende Barcelona a Madrid, para instalarse como pintor da alta burguesíaRematada a guerra, Mimina traballa como Axudante Práctico de clases de debuxo que Dolores Díaz Baliño impartía no instituto Eusebio da Guarda. Foi o director do centro o que aconsellou ás dúas pintoras que cursaran a carreira de Belas Artes para poder optar a unha praza de profesora. Así é como Mimina aproba o exame de ingreso e comeza a carreira. Será nesta época, a cabalo entre A Coruña e Madrid (onde ten que acodir a examinarse periódicamente) cando comezará a súa relación con Isaac que, no 1944, trasládase dende Barcelona (onde era profesor na Escola de Belas Artes de San Jordi) a Madrid, para instalarse como pintor da alta burguesía.
A familia de Mimina desaproba a súa relación co pintor (comunista, republicano e galeguista) polo que o pai non lle permite continuar realizando as viaxes a Madrid para rematar a carreira de Belas ArtesA familia de Mimina desaproba a súa relación co pintor (comunista, republicano e galeguista) polo que o pai non lle permite continuar realizando as viaxes a Madrid para rematar a carreira de Belas Artes. No ano 1945 decide casar para poder vivir co seu compañeiro en Madrid. Por esta época, o seu home ten moito traballo ao recibir numerosos encargos, sobre todo de retratos e, ademais, teñen tres fillos en pouco máis de tres anos, polo que Mimina non só abandona a súa carreira de Belas Artes, senón a súa carreira como pintora. En palabras dela: “Esquecime de min”.
A partir de 1949 a vida de Mimina inicia un camiño que será o mesmo ata o día de hoxe: traballar con Isaac Díaz Pardo e apoialo incondicionalmente para levar a cabo os seus proxectos, sobre todo de carácter industrial, que axiña se poñen en marcha co regreso do matrimonio ao Castro de Samoedo e a conseguinte inauguración da fábrica de cerámica.
O labor realizado por Mimina para levantar a Fábrica de Cerámica do Castro é esencial: da súa famila eran os terreos cedidos para a construción da mesma; dela son os primeiros deseños das porcelanasO labor realizado por Mimina para levantar a Fábrica de Cerámica do Castro é esencial: da súa famila eran os terreos cedidos para a construción da mesma; dela son os primeiros deseños das porcelanas; e foi ela quen montou o taller de decoración: distintivo básico da casa.
No 1958 foi a Arxentina para colaborar noutro proxecto: a Fábrica de Cerámica de Magdalena. Tamén, nesta ocasión, encargouse de montar o taller de decoración. Pero foi máis aló ao atender, xunto co seu home, aos visitantes que por alí pasaban, a maior parte xente do exilio, e conectar cos intelectuais instalados en Bos Aires. Unhas amizades que se estreitarían anos máis tarde, na derradeira década do franquismo, e que servirían para tender pontes entre os intelectuais exiliados e os que quedaran na Galiza. Nesta época, entabla unha relación de amizade fraternal con Maruxa Seoane, muller de Luís Seoane.
A partir de 1968 o proxecto da Fábrica de Cerámica de Sargadelos comeza a tomar forma ata converterse nunha realidade en 1970. Nesta ocasión, unha Mimina curtida en decoración industrial da un paso máis e monta o taller de xoiería, reto que comparte coa súa nora María Ripoll. Foron moitos anos nesta tarefa: investigando e aprendendo novos usos de carácter ornamental, empregando deseños cultos e comprometidos para amosar e reivindicar a historia de Galiza.
Isaac Díaz Pardo comentaba orgulloso: “Mimina é fidelidade e lealtade ata o final”. A un home? A un proxecto vital? A ámbalas dúas cousas, quizais…Aos 89 anos colaborou na recollida de toda a documentación que estaba arquivada no Instituto Galego da Información dirixido por Díaz Pardo ata xaneiro de 2010.
Isaac Díaz Pardo comentaba orgulloso: “Mimina é fidelidade e lealtade ata o final”. A un home? A un proxecto vital? A ámbalas dúas cousas, quizais… “Eu a todos os sitios fun e viñen con Isaac, sempre””
E tamén postos a mandar deberes,deformación profesional,darvos unha dirección para comprobar como desde os castravexos,como lles chamaba o finado de Moncho Valcarcel,nos desinforman para que andemos de burricáns pola vida:
O Blog de Felipe : Eu non manipulo, e ti?
E agora ,si que é a última, se queredes facer un
master especializado na escola sofista non deixedes de documentarvos
neste enciclopedia onde aparecen en coiros os que se dignan
mandarnos.
Los Genoveses
Que teñades unha boa noite e mandade
noticias tamén do que se fala polo mundo adiante,dentro e fora de
Galiza .Despídese vós este que o é: Rafael
Rafael, los artículos que nos presentas, siempre están aportándonos esa lección certera de la que podemos extraer algo positivo para nuestras vidas. Con la verdad por delante y la honradez de pensamiento, así es como deben ser nuestros pasos.
ResponderEliminarUnha aperta y gracias por todo tu trabajo.
Antonio Puertas