Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

lunes, 19 de septiembre de 2011

CRÓNICA SOCIAL – CONVIVENCIA 2011


Coa ausencia sentida e sobradamente xustificada de Andrés (outras actividades e obrigas derivadas das súas responsabilidades llo impediron)celebrouse, tal como estaba prevista, a xuntanza anual .

O autocar que nos trasladou dende a Coruña sorprendeunos co rótulo luminoso,en letras grandes,na parte frontal ,anunciando para posibles despistados que era o que correspondía ao grupo QUINTA DO 57.
Coa puntualidade anunciada no programa (coa cláusula de mais ou menos)realizouse todo o proxectado.

O posto de responsabilidade,vacante pola ausencia de Andrés,foi ocupado polo membro do equipo organizativo Agustín Dios Vigo que desempeñou coa dilixencia dun bo pai de familia e a rectitude dun ordenado comerciante como corresponde a un directivo bancario,coa eficacia e solvencia que demostrou ao longo de toda a súa dilatada vida profesional.

Ao mediodía despois de recoller aos compañeiros de Santiago, con temperaturas agradables, sol radiante pero sen moita forza, presentámonos nos arredores do Mosteiro de Armenteira. Alí nos esperaban os anfitrións señores Seco,Senín e García Ferro.

Amais da documentación que por fascículos non foi enviando o admirado e admirable Eduardo,para este medio, tamén nos facilitou o tamén apreciado e querido Senín información valiosa sobre as Rías Baixas e mais a que nos proporcionou de modo sintético unha guía turística, axenciada por el, sobre o Mosteiro que nos foi mostrando de forma ordenada como corresponde a unha profesional.

Como a Igrexa do Mosteiro é parroquial e había programado un enterro e unha voda tiveron que cedernos as monxas cistercienses a súa capela, na clausura, para celebrar a Misa. Presidiu a celebración eucarística o noso compañeiro Fernando Ledo facendo de acólito o ben querido Cutrín e de sochantre García Ferro que se mantén nunha forma envexable e,como dirixente da parte musical, deixounos a moitos unha inmellorable impresión. Non faltou unha crítica puntual,sen moita importancia,de compañeiros cunha traxectoria musical considerable como Caamaño Calvo, por non ter acordado por consenso previamente o repertorio.

Debemos este ano congratularnos de non experimentar ningunha baixa. Que se manteña. Hai un momento,no que se fai referencia aos que nos deixaron, que nos estremece a todos. Pasa da vintena. Para o ano que ven deberiamos dicir o mesmo. Amen.

Finalizada a celebración litúrxica realizamos a foto de familia. Velaí a tendes.

Falta o autor que non foi outro mais que o oficial Barral. Os que este ano non puidestes asistir , sodes os destinatarios desta crónica de urxencia,seravos fácil imaxinalo facendo a foto coa súa cámara e mais a dos que lle confían a súa para que el a dispare coa mestría que o caracteriza.

Vou apurar un pouco para non torturar aos posibles lectores como Pablo Payo, Outes Ruso,Felpete Sánchez, o meu homónimo García Pais, Vilariño e todos aqueles que soamente faltan por forza maior.

A saída para o restaurante dos familiares de Olveira que nos atenderon moi ben e agasallaron cun bo xantar foi conforme ao previsto. no propio autobús,todos os compoñentes do grupo que pasariamos varias horas dende os preámbulos ou aperitivos, o xantar de días de festa con mariscada variada,apetitosas ameixas,peixe,carne e doces regados con viños brancos e tintos,cafés e e licores variados en abundancia.

O acordo final foi,seguindo a ruta dos Mosteiros facer a do ano vindeiro e Sobrado dos Monxes,non pasando desapercibido o recurso memotécnico de “Desván de los Monjes”para non esquecerse.

Aquí remata esta crónica de urxencia. Posiblemente teñamos outra con documentación gráfica,tipo reportaxe,para memoria colectiva na que aparecerán outros comentarios atinados sobre este efemérides que foi todo un éxito. 

A foto que aparece fíxoa Barral coa miña cámara, con batería baixa, que xa non abría para realizar ningunha mais. Para a seguinte ocasión revisareina a noite anterior que é o que se debe facer sempre .Para todos,tanto os presentes como ausentes,un afectuoso saúdo. Rafael

No hay comentarios:

Publicar un comentario