O MAL DO BULEBULE

A derradeira semana, estiven a ver algo que me parecía familiar, e, inda que de iso non me dacatara, e, certamente non era nada novo para min, denme de conta que hai certos males hereditarios que se transmiten de pais a fillos, ou viceversa, ben por que están arraigados nos nosos xenes, ou ben, polo contaxio da presenza de parentela mais achegada.

Eu, ata chegar aos meus anos mozos, padecía, mais ben, o mal do amodiño amodo, mais, ó estar tantos anos arrechegado a filla da miña sogra, herdei o mal do bulebule, innato nos mais profundos dos seus antepasados xenes. Fun contaxiado por ese mal, que tanto dano me está a causar, nos anos “ xubilosos “ onde, mais ala dos 65, está prohibido, e, unicamente ha de ser orientado de cara o lecer e o gozo, como ben dítan as sabias leis que rexen a nosas andainas. Queda, pois, atrás, en teoría, a preguiceira vida laboral que nos precedeu.

A Seguridade Social, nada fixo, nin fai por lograr unha píldora que poida liberarnos de tal doenza, e, certamente, non só eu, si non que unha boa morea de poboación, padece dese trancazo, que pode ter o seu manifesto dende idades moi cedas. …que, vaite a mercan un saco de penso pos coenllos, bulelule, que non teñen que comer… Que vaite a buscar unha lata de gasolina pa serra motora, que hai que cortar a herba do prado…bulebule, que non te moves…Que hai que afiar gadaña e limpar o arredor da leira do Penedo, vaite e volve axiña, que non te moves…Logo, tes que axudar a recoller as patacas, que tamén as comes…bulebule, que, despois do xantar, agárdanos moita labor…¡ Arnagado sexa o demo !, que, cando me deito desfigurado e mallado no meu catre, estou mais molido que un polbo de cinco quilos nas pedras do Canzorro.

…E, que me din do mal do amodiñoamodo, que eu tanto voto en falta… iso, amigos meus, en nada ten que ver co fervello das patas bulideiras… que, si pa riba, que si pa baixo. Tan maiado me deixa, que malamente sei se floto ou afondo nun mar de dúbidas.

Inda que é de xustiza, e, teño que dicilo, hai quen se pasa, como todos sabemos, en ámbalas extremas dos dous males. Se me deran a escoller, dende logo, o amodiño amodo, sería o meu predilecto, como doenza menor.

Se, de algo teño saudade, é precisamente dos meus anos mozos, cando gozaba daquel dito “ mens sana in corpore sano “, levado ata a cima mais alta do seu intrínseco sentido, que fora sabiamente compartido por tantos clásicos romanos, e que tanto sabían destes males dos que estamos a falar.

Como tódolas doenzas, teñen unha fonte de nacemento ( neste caso cheirenta ) que, posto a indagar na historia, os meus concenciudos estudos, chegaron a conclusión que a súa orixe, tivo comezo como unha fiada de insignificantes lixos transcurrindo por un cano, ala polas cúspides dos Alpes franceses de“ La France Napoleónica “. Documentos fidedignos que falan de por si: “vísteme despacio que tengo prisa “, para, de seguido, derivar ( por iso da evolución idiomática ) nunha auténtica peste( dous séculos despois) coa do “ Voulez vous dance avec moi “…Un incipiente desexo que dexenerou nun imperativo humillante de clases, como: corre Maruxa que as has levar…

¡ Como poden, no meu caso, nai e filla ( a cal peor coa súa doenza) contaxiar recatadamente a un do seu propio habitáculo, ata tal punto de facelo andar a paso lixeiro, tendo gozado en tempos pasados co mal do “ amodiñoamodo !

Amarrado as lixeiriñas faldriqueiras das mulleres en cuestión, retórzome como remuíño de vira bentos, sen saber se produzo enerxía propia de valde, ou allea sen cobrar.

Nin sequera un instante de lecer me agarda, mentres non chegue a vacina que cure a miña doenza.

Nin os destinos dunha boa primitiva, me han librar do bulebule, ata que amaine o temporal ( que según o home do tempo, ten pa un bo anaco )

Antonio Puertas