Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

martes, 18 de agosto de 2009

Suevos con gornición de santidade

Mañá nubrada,fría e chuviosa en Dublín. Parece que cambiei de hemisferio, despois dos tórridos días anteriores ao 15 en Sanxenxo, a pesar de estar a menos de dúas horas de Santiago.

Quedábame pendente a impresión dunha viaxe por terras da antiga Panonia (a actual Hungría). Alá lembreime de san Martiño, menos coñecido para nós, que naceu naquelas terras polo 515, e veu a Galicia como emisario de Xustiniano, emperador de Bizancio, para concertar unha alianza contra os visigodos.

Tras visitar Roma e as Galias, trasládase aquí "por inspiración divina", para misionar os suevos. Os suevos, gobernados, entre outros, polo rei Teodomiro, formaron o primeiro reino da península Ibérica, desde o 411 ao 585. Eran uns 35.000 e asentáronse na zona occidental de Gallaecia, aproximadamente os conventos Bracarense e Lucense, no sur de Galicia e norte de Portugal.

Teodomiro (559-570) organizou o reino, dividiuno en dioceses e condados e potenciou o desnvolvemento político e cultural, protexeu a Igrexa católica e covocou o I Concilio de Braga (561)e o de Lugo(569).

Neste labor do rei participou activamente Martiño Dumiense, que antes o convertera ao catolicismo e con el, aos suevos, por decreto.

Coa conversión de Teodomiro ao catolicismo levantáronse en moitos lugares de Hispania contra os visigodos, que eran arianos; así conseguiu o Reino suevo ampliar a súa influencia política nos territorios limítrofes, mentres os visigodos a ían perdendo. Os suevos, antes da conversión, eran tamén arianos e seguidores de Prisciliano.

Martiño ocupou sucesivamente as dioceses de Dumio e Braga, de aí os nomes cos que se coñece. É o autor de "Parroquiale suevum", valioso documento, único na península Ibérica e mesmo en Occidente na data da súa elaboración: 572 a 592. Nel describe as bases da organización eclesiástica da época: existían varias ses ou cátedras, é dicir, dioceses rexidas por bispos. As ses estaban divididas en parroquias, gobernadas por arciprestes. A sé metropolitana ou principal tiña xurisdición sobre as outras dioceses do convento xurídico.

As ses episcopais suevas era Britonia (Mondoñedo), Iria Flavia, Lugo, Caldas de Reis, Ourense, Astorga, Tui, Braga (metrópole), Dumio, Porto, Lamego, Viseu, Coímbra e Egitania, en Portugal as sete derradeiras).

A instancias de Martiño levantáronse mosteiros e construíronse templos. Tamén organizou a Igrexa galega e escribiu "De correctione rusticorum", curioso tratado de normas e consellos para combater as numerosas supersticións pagás que aínda conservaban os labregos de Galicia. Moitas aínda se conservan hoxe, co beneplácito ou colaboración dos pastores.

San Frutuoso, no século VIII, ocupou as ses dumiense e bracarense e levantou mosteiros e igrexas, seguindo as pegadas de san Martiño.

En Braga, hai pouco, puiden fotografar a tumba de san Martiño de Panonia, que ocupa lugar de honra nuha capela do museo de catedral. Noutra esquina do claustro teñan á venda a famosa pastoral para corrixir os rústicos supersticiosos.

Evidentemente, non falan os/as guías destas remotas historias, senón das consecuencias desastrosas da I e II Guerra Mundial e da lenta recuperación artística tras 40 anos de ocupación soviética. Tamén do sepulcro de Puskas, soterrado na igrexa-catedral de Matías, en Buda, para satisfacción dos madridistas preflorentinianos.

Artísticamente, moita arquitectura anacrónica, é dicir, gótico, renacentista e barroco construído no século XIX, para semellarse a París e, sobre tdo, a Viena na épocoa gloriosa do Imperio austrohúngaro, con Francisco Xosé I e Sisi.

Eduardo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario