FOI UN PORTENTO (Rafael)

Apreciados compañeiros: Xa Andrés fixo unha magnífica crónica de sociedade, digna de se publicar en calquera xornal, respecto da xuntanza anual. So se tiver unha xefa de redacción puntillosa lle faría unha crítica por usar linguaxe sexista. Adxectivou de guapa á guía e non ao alcalde e concelleiro de cultura que tampouco estaban mal. Polo menos non eran chepudos ou escrequenados en cuxo caso non sería indicado. (E por botarlle unha pinga de tabasco que sempre lle queda ben a calquera prato incluso literario)

E realmente un pracer ver como ano tras ano nos imos xuntando un grupo tan heteroxéneo que nos impoñemos esa obriga e ,a non ser por forza maior, aí estamos o terceiro sábado de Setembro. Debemos seguir mentres poidamos durante longo tempo. E un día importante.

No tempo de novena referinme como gran portento ao excelente traballo audiovisual que elaborou Enrique coa axuda inestimable do seu amigo Alberto. (Viva Perú) Por moito que llo agradezamos nunca llo pagaremos. Os que entendedes algo diso decatarédesvos da cantidade de horas que supón combinar as pezas musicais co tempo de cada fotograma para lograr esas marabillas de reportaxes. As carautas son de profesionais. Hai deseño.Non desmerece nada do que podía facer calquera axencia. Todo unha obra de arte. Polo menos para min foi tan agradábel ver os dous deuvedés o domingo despois de xantar coa muller, o fillo e miña sogra que nos pasou a tarde nun viramelamano como din no Cabo da Cruz. Chamounos a atención o Isolino e o mesmo Enrique que fan uns pequenos cregos moi feiticeiros. Por iso cualifiquei de portento ese traballo xa que algunha vez temos falado de facer unha revista, Fernando Ledo, Luciano ,Andrés e alguén mais para conmemorar o 50 aniversario e nos parecía unha tarefa Ímproba. Se aínda se pode mellorar como di o propio Enrique e mais Andrés entón xa sería o máximun.

Neste tempo de oitava, para seguir co símil dos tempos litúrxicos, paréceme que convén respectar a festividade da convivencia e non falar de temas controvertidos que non se descartan,por suposto, no futuro xa que son a salsa que debe adobiar estes guisados domésticos que cociñamos neste blog

Debo desculparme con Barral que me parece que foi a o único que non cumprimentei persoalmente. Agradecido polo agasallo da foto de grupo.

O mais feliz era Agustín .Reencontrouse co seu compañeiro de pupitre Doval.

López Amboage tamén foi unha sorpresa despois de case medio século sen miralo como falan os do Morrazo

A Laureano e a Cipriano botámolos de menos. Debe ser este ano dos primeiros que faltan en moitos anos. Que se recuperen das súas doenzas. Para o ano que ven na Barca de Muxía festexarémolo, con eles tamén. Que o teñan por seguro.

A Ramón Senín teño que informarlle que a verba paréstica, descuberta por el, á que nos remite o buscador de Google, díxome o catedrático de latín do meu instituto , salmantino ,que tamén no seu pobo, pola zona de Tormes, se utiliza e co mesmo significado de falar por falar: estar de paréstica con alguén.

Eu mirei no vocabulario do padre Crespo Pozo que foi frade de Poio e que recompilou en 4 volumes as palabras que foi escoitando por toda Galicia nos centos de misións populares en que participou e tampouco aparece. E un traballo inxente que o único mérito que ten e documentar en que sitios escoitou cada vocábulo. O 1º tomo apareceu publicado na “Rexión “de Ourense en 1974 e os restantes editounos postumamente o bibliotecario de Poio en Edicións do Castro xa na década dos 80.Iso quere dicir que ou non pasou por Setecoros ou que ninguén estivo de paréstica con el.

Anímovos a todos a que escribades. Se tedes problema co galego, poñedes en Google ou en calquera buscador “corrector galego” e apareceravos a páxina de ORTOGAL. Abrídela e hai un espazo rectangular no que pegades o texto e lle dades a comprobar ortografía e faivos a corrección automaticamente sinalándovos as palabras que se debe cambiar. Estas novas ferramentas póñennolo moi fácil, Se non escribides en castelán. Eu son galeguista pero o galeguismo non é unha relixión. As linguas son instrumentos de comunicación entre a xente ante todo. Eu diríxome sempre, en principio, a toda persoa que non coñezo, en galego pero se noto que non me corresponde porque se lle fai violento ou non ten seguridade entón múdome o castelán por consideración ao meu interlocutor.

Ao meu homónimo o “pirrakis” tripitirlle -(Nos institutos os que repiten por segunda vez chamámolos tripitidores)- que a organización foi macanuda ,como din os hispanoamericanos, excelente e magnífica. Moito obrigados.

Vou por o punto final pero antes dicirvos a tarefa que debo realizar ao finalizar con isto. Teño que, cunha tesoira, picar miudiño as cabezas con semente dos anises que xa puxemos a secar o Luns. Agora gardámolos nuns tarros de cristal e usámolos durante o ano. Cando fritimos algo ao rematar poñemos auga nun cazo e botámoslle dúas culleradas destes anises e deixase ferver bastante tempo. Aromatiza a cociña e o resto da casa de tal forma que ninguén adiviñaría que se fritiu. Nos levámolo facendo hai anos. Os anises abundan a poden facelo tanto os do rural como os urbanitas. Deica a próxima. Rafael