AS MIÑAS POESÍAS

Amo a Beldoña á forza, Andrés, so pena de chegar a Coruña, os fins de semana, co coche baleiro. E amo a Beldoña, porque ese foi a penitencia que me impuxo a miña dona cando casei.

Agora que son, dende antonte, avó, por partida dobre, teño a obriga de compoñer a escape, un poema que, tamén, como penitencia, me impuxeron os meus fillos…¡ Que martirio, Señor !…

Agardo espiar as miñas culpas, o vindeiro 11 de xuño, na cárcere de San Martiño. Aí, nos veremos cos demais pecadentos compañeiros.

XOEL

Nada tiñas no teu mundo

e decidiches viaxar,

sen maletas, espidiño,

tan só ti, sen ninguén mais…

Viaxeiro que comeza a andar

sen saber de onde ven e a onde vai;

chegaches a un mundo estraño

que non soubemos arranxar.

Unha nova vida entre nos,

que habémosche de explicar

ó rumbo que terá teu destino

que na vida haberás de tomar.

Non han faltar os biquiños,

que chos han dar os teus pais,

nin che ha faltar o abriguiño

que ó has atopar no fogar.

Ven tranquilo, Xoeliño,

que nada che ha de faltar,

inda que estes espidiño,

o noso agarimo hache abrigar.

Antonio Puertas