Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 18 de mayo de 2014

A DERRADEIRA GUERRA

Todos eramos conscientes do momento crucial que estabamos a pasar: ou eles ou nos.
A supervivencia do pobo, estaba nas nosas mans.
Os mais vellos, coa súa elocuente sabedoría, dábannos os derradeiros consellos, que non ían a caer en saco rompido, tendo en conta a dramática situación daqueles momentos:
- Non se vos ocorra xamais dar o cu aos vosos inimigos. Se o facedes, estades perdidos… nunca saberedes por onde vola van a espetar. Mirádelle aos ollos e pelexade cara a cara con coraxe e dignidade, coma, herdeiros que sodes, dun legado sublime i eterno dos vosos devanceiros.

Leiras e piñeirais, eran, pois, explorados a conciencia por nos, pa tratar de atopa-la pola mais axeitada, e adecuar as armas pa unha guerra sen cuartel.

Mínimo, en grupos de dous ou de tres, tratando de evitar emboscadas, e sorteando os espantallos agochados entre a ramallada…
- Que un de vos camiñe mirando pa diante, e,  o outro, mirando pa atrás; sen deixar pousada a mirada na fermosura da natureza, nin nas pelandruscas que atopedes polos camiños. Rateiras hainas por tódolos recunchos, i, o inimigo, está a guichar, camuflado na escuridade. Xa non é o primeiro que cae de fuciños no fondo dun foxo, envolvido nas redes entre xestas e toxos. Os campos de batalla, teñen tragadeiras moi sinistras, i, o demo, os cornos moi afiados.

Outros, mais precavidos ca nos, pasaban as horas afiando concienciudamente as espadas e mailos coitelos, baixo a supervisión de mestres adestrados en técnicas de combate, a quen, os seus antepasados, tiñan transmitido de xeración en xeración os sofisticados coñecementos das artes marciais. Aparellos labrados en pau de carballo; cepos de ferro adentados, que tronzaban o corpo en dúas metades; lanzadeiras e tiracroios; labirintos e covas…e, sobre todo, agudeza no axexo. Estes e outros, eran os sabios consellos que habia que ter presentes, ante as mais que posibles xogadas traizoeiras.

Aquelas contendas entre rueiros, non eran novas, nin moito menos. A Guerra dos Cen Anos, non tiña comparanza coas liortas entre veciños, nin en duración ni en fereza.

O adestramento, era, pois, machacan; i, os reflexos, tiñan que estar a punto, a fin de esquivar, no  preciso momento, as habilidosas turradas dos opoñentes. O recoñecemento daquelas carneiradas paifocas, estaban recollidas no libro Guines do noso Concello. E, a súa fama, traspasaba os marcos das leiras, co mérito ou o demérito das vítimas ou dos verdugos, que non era cuestionada.

O día sinalado, espertaba aparentemente tranquilo naquela mañá de verán.  O Río do Prado baixaba, coma sempre normaliño, e sen grandes atrancos co tráfico de laxas rodadas. Se queredes, lixeiramente aqueloutrado, ondulando o lombo ao compás dunha brisa madrugadora. O empurre dun vendavaliño muxián, facía abanica-las bandeirolas enfrontadas en ámbalas dúas ribeiras, plasmando uns crechos riciños encol das augas, a ritmo de combate.

Pola banda do Rueironovo, contabamos co mais experto vixiante i adiviño, que, dende xamais, parira o noso lugar. Mesmamente, entendido en interpretacións de augas mestas, a quen abondaba un golpe de ollada seca, pa comprender o que estaban a cociñar os lixos no forno das augas.

A imaxe plasmada nun rio, aparentemente tranquilo, non deixaba lugar a dúbidas:
-A GRAN GUERRA ENTRE O CAMPO E O RUEIRONOVO, vai ter lugar a partir das dez en punto da mañá, do quinto día das Calendas de Maio… ano raro, raro, onde os haxa… As cuncas de augardente, xa non fan migas coa chicoria das queimadas; os refugallos do café, agonizan pousados nos potes das tabernas; os fados e os espantallos  rachan o fungo, crucificando espadas no limo do rio, quen xa está a berrar alto e claro.”DIXI“.

E, tal cal as riadas machucaran a costa deste inverno, así aconteceu aquel dia de Calendas nos nosos rueiros.
Coa mesma precisión do reloxo de sol que colga na parede da igrexa, foron congregando as mellores espadas do reino, a toque de trompeta, en batifoula total. Os aires rosmaron polas leiras; as espadanas azoutaron con saña nos prados; a bambueira tronzaba coas febles picadas dos lorchos; as plumas dos paxaros venteaban pola costa,… i, os corvos, mirando pa todo aquelo, cando, por fin, dou comezo a derradeira e definitiva Guerra das Espadas.

Xa todos sodes sabedores, de que, as tropas do Campo, foran moi superiores en número ás do  RUEIRONOVO. Malia que, polo contrario, sopesadas as forzas na balanza trucada dos corvos, nos contabamos cun canciño mascota, que apenas erguía do chan vinte centímetros mal medidos. O rabo, sempre erguido (endexamais víselle entre as pernas); combatía en primeira liña, trincando ata onde, mismamente, alcanzaban os seus salgados brincos. Case sempre, lograba chantar as partes mais febles do inimigo.
Ao ver aquelo, de seguida comprendín o que estaban a dicir os mais vellos:
- non é preciso ser grande, pa chegar ata onde hai que chegar.

Se os cadelos d´ hoxe en dia, son descendentes directos dos lobos pola liña preguiceira de pai; por moito que a especie houbera dexenerado -como era este caso- aquel amigo do home, sempre conservaría a valentía e o coraxe dos seus primates lobicáns.

Así, visto lo visto, o verdadeiro heroe da gran guerra das Espadas, fora o noso canciño Chispón; a quen  Deus garde por sempre no seno da súa gloria.
A vindeira batalla das espadas, xa non sei se volverá. Co escarmento que lles demos, amainou o rio do Prado; e, o Rueiro Novo e mailo Campo, volveron a normalidade; andando todos, iso si,  d´aquí pa ala, sen esquecer a técnica ancestral do tracatrá.

Antonio Puertas

 XA NON PODO

Xa non podo vivir sen ti,
non podo sen miña terra;
xa non podo vivir así,
sen o airiño que por min berra.

Sen cantareiras de fontes,
sen as brisas de Fisterra,
sen esas leiras e montes,
sen as campiñas que encerra.

Non podo vivir sen vela
ca sombra que asoma loura,
non podo sen a gamela,
nin sen o mar que me boura.

Bailando está o meu sentido
cas ondiñas que me afogan
polos tempos xa esquecidos,
 que asoman e tanto amofan.

Non podo andar por camiños
que non abeiren ao mar,
nin andar sen os ventiños
que sempre axudan a voar.

Non podo volver e volvín
 pa soñar na miña terra,
con amores que van en min,
i están aí berra que berra.

E non podo sen luz de faro
pa que alumee o meu fogar,
ca casiña do meu amparo,
que por min está a agardar.

Xa apremen soando por  min
 badaladas derradeiras,
que sinto no mar, onde eu vin
un soño aboiado en ribeiras.

Antonio Puertas











2 comentarios:

  1. A poesía gustoume moito Antonio.Recoñezo que as musas son túas amigas.E unha pena que o noso compañeiro Rial que levara un premio estando en Belvís,paréceme que llo deran en Mondoñedo que foi a terra de galegos ilustres non ande nestas TIC e deixe aquí as súas contribucións literarias.De Mondoñedo ou fillos desa cidade son ademais de Diaz Castro os seguintes persoeiros ben coñecidos na Historia da Nosa terra:
    Álvaro Cunqueiro, un gran autor da literatura galega.
    Pascual Veiga, compositor e autor da música do himno galego.
    Manuel Leiras Pulpeiro, escritor do "Rexurdimento".
    Xosé Díaz Jácome, periodista e mais escritor.
    Antonio Noriega Varela, periodista e poeta.
    Álvaro Pérez Vázquez, futbolista de Primeira División e mais entrenador de fútbol.
    Miguel Cabanela, cirujano ortopédicoetraumatólogo. Nombrado fillo Predilecto de Mondoñedo en 2002.Foi este o que puxo a El Rei a andar.Un saúdo Antonio

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pois claro, unha mágoa que que o noso compañeiro Rial, non ande por esta aula pa deleitarnos con algún dos seus poemas. En fin, igual está preparando un libro pa sorprernos.
      Unha aperta amigo ( Quinta do 57 )

      Eliminar