Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

lunes, 26 de octubre de 2009

A mín pásame igual que á Fernando Ledo.Ó meu galego é de"trotamundos".Non teño á soltura nin ó léxicoque tendes Rafael,Seco,Andrés ou Senín,por poñer tan só un pequeno exémplo,por iso,pido disculpas de antemán.Tamén quero dar ánimos a Fernando Ledo i felicitalo por eses logros tan bonitos coma é ó contar cun coro que tanto gusta ná sua bisbarra.Tamén quero presentar á miña admiración pola poesía que compuxo López Amboage.Noraboa i que saian dó "cesto" outros muitos poetas agochados que,de seguro,hainos.
Hoxe,tocalle contarvos unha pequena historia dá miña vida errante,coma á dós xitanos que,despois de muitas acampadas,eínda estón agardando á definitiva.

BELDOÑA

¿ Qué vos vou a dicir eu de Beldoña ¿.Se Beldoña, non é tan só ó meu nick, senon que é unha caixa de sorpresas gardadas nún fermoso val circundado i custodiado por unha frondosa vexetación que fai daquéla terra ó paraíso dás Mariñas..

A etimoloxía dó seu nome, polo menos para mín, debe ter á sua orixe nó latín: BEL (bella) DONNA (dama) i, se non fora así,debería de selo, pois é á máis guapa aldea dá comarca .
Á miña doa, TITA, nacéu alí, i contaxiouse pola fermosura daquéla terra fincada nó municipio de Abegondo. Sorte que tiven ,pois dese xeito,poiden mellorala miña desendencia,dándome á cambio catro fermosos fillos, cuspidíños á sua nai.Ó único “defecto” que ten é que é un pouco berrona,coma todalas mulleres ( con perdón) pois,ende que ás botaron dó Paraíso i tiberon que patechar ás ruas mirando escaparates, sen mercar, non dan abasto á mallarnos á zapatasos cá lingua…(…vánme matar…) .Por contra, cala de contado imprimíndo, para iso, máis salero ná aspiradora, acabando axiña .Cando desenchufa ó aparello, xa non recorda ás causas désas “cantaréas” ó sol.

…Continuo...Esa aldeíña situada á uito kms de Betanzos en dirección Mesón dó Vento-Ordes-Santiago,…está ubicada á catro toques de balón dós campos dó Deportivo i ten moi pouquiñas casas, pero todas élas chusquiñas i espalladas nún lugar rodeado de piñeiros, carballos,bidueiros i ,moitos, moitos árbores frutáis,…pereiras,maceiras,figueiras i, sobre todo cerdeiras…Terras de labranza onde ó millo, ó trigo, ás patacas, ós tomates i outro longo etcétera, fai déste recúncho unha despensa agrícola rebosante dós maís exquisitos manxares daquél chán i ,de paso, dó meu conxeador.

Outro novo inciso. Vouvos á contar unha anécdota que lle pasóu á miña nai, recien chegada á Abegondo, á onde ó meu pai fora destinado como secretario xudisial: resulta que certo día mandóu á un rapáz pá que lle levara un recado i, de recompensa, doulle unha fermosa mazán. Ó mesaxeiro votóulle unha olleada, colléuna ,i zapateouna con rábia contra unha parede. Neses intres, á miña proxenitora non comprendeu ben aquel desprezo pero, co tempo, poido saber que regalarlle unha mazán á un neno en Abegondo, era coma pagarlle ó recado cúnha sardiña á un camariñán. Ás cousas valen dependendo á abundacia ou non dó producto i dó lugar onde estás á vivir.

Sí,amigos,estas terras son outro mundo ná sua forma de ser i de pensar.

Está cruzada esta segunda patria polo río Barcés, que desemboca nó pantano de Cecebre i,dó que bebemos todolos coruñeses.Nél pesquei á miña primeira troita,poñendome de espantállo cara ó río,agardando á que picasen.Eu,que estaba afeito á cargar ó cesto nás augas dá nosa ria,non comprendía cómo era posible pasar ó día i, tan só, levar ó lombo un cesto de vimbia cheo de aire i cunha descoidada “arco iris” de merda.Pois,tamén nésto, era diferente,porque nó rio ou nó mar,tés que axeitarte á outras artes ou maneiras que,tamén, tiven que aprender se quería matar ó antoxo.
Co tempo,funo superando pouco á pouco, á base dengordar á miña testa cá fantasía que nunca me faltóu ,situándome nó medio Daréa dá Vila cun cachiño de broa i pingando por mín á graxa dunha sardiña alá polo mes dó San Xoan, mentras meus pes escarabellaban de placer ná area… Ata que, ós estoupídos dós foguetes de Créndes, botaban por terra dás Mariñas á miña va ilusión.

Por todo que vos conto, non podería ser doutro xeito ó nome dá miña lanchíña nin ó dó meu nick, se non quería ser vítima de berros máis atronadores con consecuencias incalculables .

Pa rematar,se algún día pasades por esa estrada, á altura dó Cruceiro de Beldoña, paráde i enchéde ó coche de froita que ás xentes agradeceránvolo ( sen que vos vexan)

Antonio Puertas

No hay comentarios:

Publicar un comentario