Sorriso chavelludo de cadelo adoecido; mal de ollo en vello revirado; pingallo de besta embalsamado; demo escangallado lonxe dos seus dominios; gurgullas de Canedo e baños de Outariz; billotes amañados por chapuzas con contrato; sereno calixtino con pechos arrabaldeiros; furado que non se atina na misa que canta o galo; camiño desfasado de pelegrino adurmiñado; revista de quen vai mirando pa outro lado; amaño de xurado con tintas de froallo… Así se sinte o novo inquilino no seu catre, xa reclinado.

Camariñas súmese nunha friaxe milenaria e non pasa cobrando en balde. Novos mundos aconsellan xentes desiguais; mesturan pasos que levan as ideas e traen os fracasos.
A miña dona di que ela  non foi; que, de tódo-los males cantos hai, deles nada sabe, mais é coñecedora das novelas que ás traen. Penso que  leva razón, como Santa Bárbara cando trona, a quen todos, cando funga,  lla dan.. A culpa sempre a terá o ditoso chachachá.

Pasemos lista e vexamos quen son aqueles, do A ou do  B, os que han marcar os tombos desta carraca. Once pares de botas multiplicadas por mil, mallan nos campos de Belvís. Sombras de gaiteiros que fungan nos encontros, peneirando moletes sen codia e que están por descubrir. Un asubío afogado nas palmas do orde, morre entre as sombras dunha costa de sal cos nosos retratos, que sempre miran cara atrás.

Popurrí de verán que nada di cando cala, e non se lle entende a súa fala… mais, xa está de novo aquí na lista que fixo  pa soñar, cando dorme sen almofada.

Dime o amigo que conte o acontecido…mais ¿ como vou a repetir o que nunca pa ninguén fora descoñecido ? Nada aconteceu que non fora prevido: unha lancha co bandullo peneirando na criba, imitando a súa  morte, no medio das gargalladas da marusía. Achican os bandullos coas cervexas de Buría, e jás abondo cando se debía. A Costa da Morte non deixa de durmir ningún día. Os gurgullos se retorcen e sempre están de romaría fronte as costas do Vilán e os pelouros de Muxia.
Unha gran traxedia, certamente, sería: que deixaran de fungar o noso vento e mailo mar. ¡ Que Deus no no queira,!, e que deixe en paz o noso día a día.Os do sur están a dicir: “ Nunca mais “… e, dende Fisterra pa arriba: “ cando queira, que veña outro mais “. Xa as nosas xentes en garda están, dende que o mundo está encabuxado petando  nas nosas portas. Temos nobre madeira e carpinteiros abondos de ribeira pa aguantar os “ elementos “; e, ¡ que peten canto queiran !

Eu non me entendo, nin vos me entendedes, nin sequera o pretendo; mais, se puiderades ver como en película as miñas verbas, comprobaríades avaríadas imaxes animadas e desanimadas, de fantasmas e de adas; de diaños e de canallas; de anxos e de demos, ríndose de min. As veces, bailan, e as veces ( as mais ) laian, a carón da miña propia cara… Ganduxan cas ideas tolas, e cas escangalladas; o sentido mais común morre e reencarna, coas  figuras que se semellan, e non recordan se emparentan ou imitan ó que fala… Desaparecen perdidas polo aire, quen representa a súa comedia.

O meu idioma está parindo suspiros de palabras, sacándolle  o pelexo ó común dos pensamentos, e desplumando  ó sentido da palabra.
Quen queira, que vexa este filme cos meus retratos e, cos seus  fuciños, os lamba. Sen mantelos nin rebandas, nin sobremesa nin lambetadas que, pa iso, está Disneilandia.

Antonio Puertas