Ista é a miña derradeira aportación ao programa da Radio Galega Pensando en Ti, de Marcial Mouzo:

UN MUNDO PARALELO

Aquí estou de novo metido entre as teclas dun piano literario i entre papeis, sen saber moi ben o modo de enfiar o tema que ha dar ritmo a unha danza de letras, coas que comezar a miña despedida.

Dende aquel afastado dia do mes de Setembro, onde, o Vilán de Fora, tomara alas pa voar polo espazo sideral, coma colaborador dos xoves no programa de Marcial, Pensando en Ti, pouco ou nada, estaba eu a imaxinar de que ía a chegar ata o dia de hoxe. Metido, iso si por aquel entón, nun mar de dúbidas e de temores, que foron abrindo paso entre néboas e clareeiras nos meus ollos, case que cegos.

 Pouco a pouco, fun descubrindo un mundo paralelo ao noso, misterioso e sen igual. Un mundo descoñecido e apaixonado, pa cantos estabamos a pensar de que todo remata, cando o noso ser entrega exhausto nos brazos de Morfeo un corpo aplanado no catre.
Non todo se paraliza, nin todos dormen nese intrigante mundo das noites. Nin sequera a lúa, coa súa testemuña de privilexio do noso sosego.

Antes, cando baixaba eu pa mercalo pan, parecíame o mais normal do mundo. A calquera hora da mañá, por moi cedo que fose o meu madrugar, aí estaba sempre na despensa dos panadeiros ese manxar, disposto a renxer, fresquiño e tenro, no cazolo da miña sopa. Así, de ese modo, decatei de que, mentres eu podía almorzar aquel delicioso bocado empapado de leite, outros, tiveran que pasala noite sen durmir.

Do mesmo xeito que, cando me achego decidido ata o mercado pa mercalo peixe do dia, moitos barcos, antes, saíran a faenar, e a loitar contra as adversidades do mar e as tebras da noite, arriscando as súas propias vidas.

Ou, coma acontece cos profesionais da sanidade, sempre vixiantes e dispostos a aportalos seus coñecementos, cando as doenzas premen no noso feble e delicado farrapo mortal.

Mesmamente, está a suceder no ramo dos taxistas, dos camioneiros, da prensa escrita, …i en tantas, e tantas outras actividades, que sempre están aí, pa prestalos servizos que fagan mais doada esta vida nosa.

E, como non podía ser de outro xeito, con Marcial. Un profesional da comunicación, onde os haxa, quen, non só está pendente de ternos a todos nos ben informados, se non que, sobre todo, por ser el un nexo de unión inestimable entre oíntes e parlantes, nas madrugadas da Radio Galega.

E, deixando a un lado a todos eles, agora, desexo referirme a esa xente na que eu endexamais estaba a pensar. Sobre todo, pola miña facilidade pa durmir, dende o primeiro minuto até o derradeiro, que paso tombado no leito do meu catre. Desexo citar, digo, a toda esa xentiña, que, ben por enfermidade do corpo, ben por causa das doenzas da alma, non poden concilialo soño, i andan na procurar desa voz amiga e cálida, que, cando di: “ boas noites “ transmítelles aquel ton agarimoso, como se fose un pai que está a arroupar ao fillo acariñándolle a face, pa que poida durmir tranquilo.

Ou, coma non, os desvelos de Xan Ramón, por estar a cachear na hemeroteca, ese disco que lle están a demandar os oíntes do programa.

Seguramente, cando empezaron as andainas polo mundo das ondas, ningún deles estaba a imaxinar que ían ser os protagonistas de tantas orellas peludas, que estaban a agardar por eles cada noite, pa poder recibir esa palabra amena en horas tan intempestivas. Ou, tampouco, de que unha tal Hermelinda, ía a arrincarnos un sorriso solitario na noite dos invernos, no medio das tebras inundadas de intrigas; ou, de que Carla, esa oínte de Vigo, ía saír con que a súa vida , tamén tiña ese desacougo de penurias, propias dun mortal, agochadas tras o seu espírito aparentemente feliz e trouleante; ou, de que Luisa de Ourense, ía a aportar tanto sentido común ao noso benquerido Pensando en Ti; ou, de que, Ánxeles de Ferrol, tan dinámica ela e servizal, ía colaborar en todo canto de ela precisemos nos; ou, de que íamos ter a un artista do mar, e peregrino da terra, González de Noia; ou, a un ocorrente humorista, o Pichón de Camelle…

E, seguindo con esa lista interminable, non podo deixar de nomear a quen mais me impresionou, pola súa sabedoría e forza de vontade. I, ese home, non é outro mais que “ O Profesor Maneiro “, a quen mando dende aquí o meu abrazo agarimoso, pa transmitirlle a forza de todos nos, e, darlle ánimos pa sega loitando coa súa enfermidade. ...

Tampouco desexo esquecer a Juan, a Carmiña, aos meus amigos Pilar e Paco- os Taberneiros da Feira- a Segundo, a Oliva, a Luis, a Ana, a Sofía, a José Manuel, a Laida, a Pilar, a Carmen, a Alfonso, a Salvador, a Enrique de Carcasía- persoeiro inigualable en gracia i humildade-; i, a tantos e tantos outros, que farían desta lista, unha interminable e fermosa ladaíña digna de escoitar,… mais, imposible de compoñer.

Historias graciosas, coma o da burrica, ou o do casamento en Cerceda… Xuntanzas de irmandade na sala de festas Paulino, do Carballiño; ou a de Lugo, na Nova Exágono, engadiron un halo de enriquecemento do espírito, espertando en todos nos a esperanza de un bo futuro pa o noso programa das noites.

Logo, tamén, e, como non pode ser doutra maneira, aos compañeiros colaboradores, coma o gran profesor e poeta PACO RIVAS; ou, coma non, o fabuloso animador dos venres, o asturiano JORGE; ou, aquel paisano noso, EVARISTO OROÑA, erudito en temas de emigración, que nos trasladou no tempo, semana tras semana,  lembrando as calamidades das nosas xentes de entón, rumbo a Arxentina.

E, así, dende o Vilán de Fora, fun tamén eu, dando forma a esa danza de letras que tantas veces tivera que rachar, por non atopar aquela nota apropiada que puidera arrincar un son  harmonioso, merecente das nosas ondas.

Tan só o ánimo de todos vos, i aquelas palabras que un día dixera Marcial- a piques de rematar o pasado verán- de que eu ía ser coma unha especie de ponte de axuda, pa que moitos puideran trasladar os malos tragos da vida a outra dimensión, mais acorde coa nosa condición latente en nos de paz e de felicidade. Tan só por todo iso, animeime a chegar ata aquí.
Se logrei o meu obxectivo, alégrome por todos vos, e tamén por min. E, se non fun quen de unir, nun apreixo de irmáns da radio, a eses mundos paralelos, que tanto están a chamar por todos, que saibades polo menos, de que o fixen con todo o meu agarimo e con toda a miña boa vontade da que fun capaz.

Adeus, amigos. Algún dia, xuntos, nos veremos danzando por algún Vilán de Fora ao compás das ondas do mar e do arrolo dos ventos.

Somos fillos do mais ala e do murmurio das estrelas, e estamos a bailar todos xuntos polos nosos firmamentos.
Antonio Puertas

DENDE O VILAN DE FORA

Xa o vento deixou de soprar
no noso Vilán de Fora;
xa o soliño está a despuntar
e as chuvieiras vanse agora.

Xa non fungan pola costa
esas treboadas roncas,
e xa afoga o sol na posta
prendendo luces e sombras.

Xa as lanchiñas saen po mar
enchendo as augas de troula,
ca sardiña que está a mallar
i a espuma que a rede doura.

¡ Atrás quedan tantas cousas !
¡ tantos amigos e bromas !
¡ tantos contos e poemas !
¡…e  tantas cousiñas nosas !

E por diante, no horizonte,
volve a barquiña que cobra
a alma que trae Caronte,
ameigada a miña sombra.

Se é que vedes pola ria
a lanchiña de Beldoña,
sabede que arribou no dia
doutros tempos cos que soña.

Todos caben na barquiña
e, cantando, todos vogan,
pensando en ti, queridiña;
…cantando, as penas, afogan.

Adeus, amigos, que, axiña,
hei ir ao Vilán de Fora,
coa miña alma andoriña
i esa saudade voadora.

Antonio Puertas


 A MIÑA CASIÑA

Subindo pola do Medio
e, a de Corral, o pasar,
alí está a rúa Pizarro,
alí comezóu meu cantar.
Alí, as miñas lembranzas
vividas no meu lugar,
soñando volver con elas,
soñando con retornar.
A brancura da casiña
e mailas fervenzas do mar,
fanme chorar cando penso
no meu rueiro, no meu fogar.
Laiando fun pola vida,
cantando fun polo mar;
areas da miña vila
marcaron o meu pisar.
Canto mais lonxe pisaba
mais me poñía a chorar,
e, o entrar polas Carballas,
rexurdía o meu cantar.
Cantaban comigo as fontes
e as meniñas ó falar,
cantaban os paxariños,
e, bruando, cantaba o mar.
O balcón da miña casa,
e os xeranios da miña nai,
polo miudiño cantaban
ao ver pasar a meu pai.

Todos engadian algo,
todos querían cantar,
un remuíño envolvente
buligaba por meu fogar.

Antonio Puertas

FIESTRA ABERTA 1

Seguindo o que manifestei, hai un mes xusto, e para darlle algo de vida a este balcón ou mirador vou deixar o que escribín neste mes de San Xoán no ano dez e así cadanseu até hoxe que pese e pasar case un lustro seguen tendo certa actualidade:

XUÑO 2010

DEREITAS ESQUERDAS -

“”Son dúas palabras cunha carga ideolóxica grande que algúns nunca utilizan e que outros usan con excesiva frecuencia. Na actualidade hai unha enorme confusión sobre o seu significado. Hai que dicir que se utilizan desde a revolución francesa de 1789 proclamando a liberdade a igualdade e a fraternidade. Os partidarios situáronse na sede da Asemblea Francesa, hoxe parlamento ,a esquerda e os defensores da nobreza e do antigo réxime á dereita.

Posteriormente identificouse a esquerda co socialismo,comunismo e anarquismo e a dereita coa tradición, a orde e o conservadorismo. Na actualidade habería que graduarse en socioloxía e ciencia política para saber o que significa extrema dereita, extrema esquerda,dereita moderada,centro dereita ,centro esquerda,dereita extrema,esquerda radical,dereita liberal ou o centro a secas.

Conviña que cando nos falaren nos indicasen con mais claridade o que cadaquén entende; para saber do que estamos a falar sobre todo desde que o sistema capitalista non ten alternativa, nin cae nin o refundan como se chegou a reivindicar. Mentres tanto as consecuencias sempre as pagan os mesmos:os que soamente saben traballar.

XUÑO 2011

CAMBIO DE EPOCA

Debemos sentirnos afortunados de vivir nunha época histórica de tantos cambios. Se podería dicir sen esaxerar que nestas últimas décadas se produciron mais transformacións,en todas as ordes da vida,ca anteriormente en toda unha era de varios séculos. Na cultura,na medicina, na economía, ,na tecnoloxía ,na imaxe,na comunicación e un longo et cétera.

Vivimos nunha época de cambios pero xa alguén se pregunta se non estaremos ou deberiamos estar nun cambio de época. Para iso deberíase ir a formación dun goberno global ou mundial  que puxera freo ao poder especulativo e financeiro que chaman mercados. Creación dunha moeda única mundial para evitar as guerras de divisas que prexudican sempre aos mais débiles. Prohibición dos paraísos fiscais. Sometemento  obrigatorio a unha xustiza internacional. Fiscalización para as transaccións monetarias co fin de que non se lle perda o rastro ao diñeiro cando sae dun país. Democracia de  participación directa na escola,na empresa,nos sindicatos,nos barrios e en todas as institucións. Persecución da corrupción política e económica.
¿Será moito pedir que dentro de trinta anos se recolla nos libros de historia que a partires do 15 de Maio do 2011,data que dou orixe ao movemento coñecido como dos indignados, comezou unha era nova para a humanidade na que se foron erradicando os maiores males sociais que se arrastraban do século pasado? Soñar desperto tamén e bonito e necesario.

XUÑO 2012

O ELECTRICISTA DA CATEDRAL

Desde que apareceu o “Codex Calixtinus”e soubemos da millonada de cartos en poder do electricista en todos os comentarios se repetía o mesmo: Mira que foi parvo.¿Por que non devolvería o libro, a través dun avogado baixo secreto profesional ou dun cura en confesión,como lle pediron por medio da prensa;? .Outros ¿Para que o roubou se non lle valía para nada?. Tiña a vida resolta de toda a familia para viviren como reis.

A ninguén lle escoitei censurar o que fixera. Iso pode indicar que todos levamos dentro un electricista e que de ter ocasión fariamos como el. Estase vendo con esta crise,veu para quedarse moito tempo, que unha das causas de tanta desgracia e sufrimento,sobre todo, para os que non teñen traballo nin esperanza de atopalo é a corrupción, a falta de decencia,de responsabilidade,de honradez e doutras virtudes sociais que non abundan. Nese campo temos todos moito que facer empezando polos nosos dirixentes para dar exemplo.

XUÑO 2013

GARZON TIÑA RAZÓN

Soubemos estes días que a Audiencia Nacional confirmou que todas as escoitas que descubriron os delitos do caso Gúrtel foron validadas e declaradas conformes co dereito. Moitos pensaban que poderían correr igual sorte ca no caso Naseiro. Hai que alegrarse e consideralo unha boa noticia xa que do contrario a confianza na Xustiza poríase a niveis baixo cero.

Despois do que temos sabido,desde que hai anos se abriu este caso no Xulgado de Garzón, parece que está mais que xustificado que mandase interceptar as comunicacións,conforme lle pediu a policía e fiscalía,para evitar que se seguisen cometendo delitos e dispoñendo do diñeiro. Hoxe sabemos que iso foi en realidade o que sucedeu. Razóns polas que ingresou no cárcere o señor Bárcenas.

Moita xente non vería mal,para que os xuíces fixeran xustiza,que se indultase ao Xuíz Garzón xa que o tempo venlle de dar a razón. Deste modo aproveitaríase a súa experiencia. O traballo por e para facer é moito e os obreiros xuíces non dan abasto,

XUÑO 2014

PAPEL MOLLADO

Hai pouco que publicou a Xunta o chamado código ético. E un manual de 27 folios que se pode consultar na internet. Afecta a todos os funcionarios e traballadores da Xunta. Prohibe aceptar regalos a non ser aqueles de cortesía admitidos polos usos sociais e que non superen o valor de 90 euros. Contemplase incluso un modelo de escrito para devolvelos. Nese documento faise alusión a todas as leis onde se establecen regras de transparencia e boas prácticas que tamén hai obriga de cumprilas.

Chama a atención que non se faga referencia ao Código Penal que na modificación por Lei Orgánica 5/2010 (BOE 23 /06/ 2010) deixa redactado,vai para catro anos, o artigo 422 do seguinte modo: “La autoridad o funcionario público que, en provecho propio o de un tercero, admitiera, por sí o por persona interpuesta, dádiva o regalo que le fueren ofrecidos en consideración a su cargo o función, incurrirá en la pena de prisión de seis meses a un año y suspensión de empleo y cargo público de uno a tres años.”

Como se observa nese N       Nese precpto do Código Penal  non hai ningunha referencia ao valor do agasallo. A corrupción non é un problema de hoxe. Hai anos que se veñen tramitando causas ante os xulgados. Son hoxe por hoxe os únicos que poñen algo de remedio. O que mais exaspera e quenta aos cidadáns e cando escoitamos ás autoridades pedirlle aos xuíces que diten sentencias canto antes. E son os mesmos que lles veñen negando dende hai anos que teñan mais xuíces de apoio e un corpo de peritos contables. Igual que hai médicos forenses para auxiliar aos xuíces. Por iso e ademais porque a potestade sancionadora para cumprir a lei e facela cumprir téñena todas as administracións,pouco ou nada fan para exercela, é o que fainos concluír que o o código ético para eliminar a corrupción da vida pública, será papel mollado.””

Pois mais nada. Que conste que non é obrigatorio que se lea todo. Pódese facer como aquel crego que contaba Chao Rego que nos oficios,antes da reforma litúrxica do anos sesenta, había que ler moito en latín, e un crego maior que lle custaba moito traballo fíxolle sinais ao sacristán para que lle mudase o libro para o outro lado despois de pasar,unha por unha,todas as follas de obrigada lectura manifestoulle ao sacristán: Habíache que ler se o lermos todo. Un saúdo para todos .Rafael

Aí vai a miña aoportación de onte a RG, no programa Pensando en Ti, de Marcial Mouzo, con motivo da Xuntanza anual en Cerceda.


XUNTANZA EN CERCEDA.

Vinde ata aquí, miñas donas,
vinde ata aquí meus señores,
témola festa en Cerceda
de meniños e de maiores.

Témola festa do ano,
témola festa das flores,
nenas e mozos bailade
cos amoriños mellores.

Vinde ata aquí os que andades
coa trafega e cos suores;
dicídelle: ¡ alto ! o camiño,
que o camiño é pa andadores.

De terras de Ourense vinde
co pan de Cea e co viño;
o viño de Valdeorras
pa lograr un amiguiño.

Con Ribeiros e Monterrei
enchede a bota e mais o fol,
que o voso camiño é longo,
e que a gaita ula o alcohol.

Vinde tamén os de Lugo,
seguindo o Miño na agra,
co polbo a feira e maila mel,
e a vosa Ribeira Sacra.

Nos esquezades a Froilán
e aos queixos da súa artesa;
tédelo en Santa María,
…vinde amodiño e sen présa.

E, vinde os de Pontevedra
dende o Miño cas lampreas,
que sexan de Arcade as ostras,
i un Albariño pas cheas.

E que no nos falte na festa
un Condadiño de Tea,
cun marisquiño do Grove,
i un par de veas pa cea.

 Vinde tamén da Coruña
coas pandeiretas festeiras,
pa bailar cunhas chinelas
as nosas danzas muiñeiras.

Dende Betanzos ou Muros,
dende Ferrol ou Ribeira,
a xente chega co apuro
pa xantar xuntos na feira.

Coa estrela de Santiago
seguide a Muxía e Fisterra,
co Santo Cristo e ca Barca
peregrinade na terra.

Vogade cara Cerceda,
cantando nosas copliñas,
cas gamelas da nosa ría,
e as nenas de Camariñas.

De alí irei eu coa morriña
do fogar que me veu nacer;
de alí hei levar a esperanza
de que algún dia poida volver.

Vinde vosoutros leoneses,
ou vosoutros asturianos,
vinde da montaña ou do mar
que todos somos paisanos.

Vinde todos a Cerceda,
dende as terriñas que eu pisei:
de Carnota ou de Teixeiro,
ou de Abegondo, onde eu amei.

…E de Beldoña, co meu amor,
na nova vida que eu levei,
coa ledicia dos fillos
i esa familia que herdei.

Pido perdón se non lembro
a outras terras e a outras xentes,
moitos mais papeis faltarían
pa completa-los ausentes.

Vinde ata aquí que imos ter
a un tal Marcial e a un Carcasía,
que nos alegran a noite,
pa poder durmir de dia.

Esta é a miña terriña,
fermosa coma un caravel;
esta é a miña xentiña
festeira coma un cascabel.

Sempre co café no lume
e ca porta sempre aberta,
pa manter unha conversa,
…i, pa un amigo, unha aperta.

“ Volve axiña ” diría Pilar,
-a taberneira da feira-
que aquí te-la túa casa
i unha cama sempre feita.

Antonio Puert

Hoxe, deixo este poema que presentei onte a RG, na Xuntanza de Cerceda, no Programa de Marcial Mouzo Pensando en Ti:

XUNTANZA EN CERCEDA.

Vinde ata aquí, miñas donas,
vinde ata aquí meus señores,
témola festa en Cerceda
de meniños e de maiores.

Témola festa do ano,
témola festa das flores,
nenas e mozos bailade
cos amoriños mellores.

Vinde ata aquí os que andades
coa trafega e cos suores;
dicídelle: ¡ alto ! o camiño,
que o camiño é pa andadores.

De terras de Ourense vinde
co pan de Cea e co viño;
o viño de Valdeorras
pa lograr un amiguiño.

Con Ribeiros e Monterrei
enchede a bota e mais o fol,
que o voso camiño é longo,
e que a gaita ula o alcohol.

Vinde tamén os de Lugo,
seguindo o Miño na agra,
co polbo a feira e maila mel,
e a vosa Ribeira Sacra.

Nos esquezades a Froilán
e aos queixos da súa artesa;
tédelo en Santa María,
…vinde amodiño e sen présa.

E, vinde os de Pontevedra
dende o Miño cas lampreas,
que sexan de Arcade as ostras,
i un Albariño pas cheas.

E que no nos falte na festa
un Condadiño de Tea,
cun marisquiño do Grove,
i un par de veas pa cea.

 Vinde tamén da Coruña
coas pandeiretas festeiras,
pa bailar cunhas chinelas
as nosas danzas muiñeiras.

Dende Betanzos ou Muros,
dende Ferrol ou Ribeira,
a xente chega co apuro
pa xantar xuntos na feira.

Coa estrela de Santiago
seguide a Muxía e Fisterra,
co Santo Cristo e ca Barca
peregrinade na terra.

Vogade cara Cerceda,
cantando nosas copliñas,
cas gamelas da nosa ría,
e as nenas de Camariñas.

De alí irei eu coa morriña
do fogar que me veu nacer;
de alí hei levar a esperanza
de que algún dia poida volver.

Vinde vosoutros leoneses,
ou vosoutros asturianos,
vinde da montaña ou do mar
que todos somos paisanos.

Vinde todos a Cerceda,
dende as terriñas que eu pisei:
de Carnota ou de Teixeiro,
ou de Abegondo, onde eu amei.

…E de Beldoña, co meu amor,
na nova vida que eu levei,
coa ledicia dos fillos
i esa familia que herdei.

Pido perdón se non lembro
a outras terras e a outras xentes,
moitos mais papeis faltarían
pa completa-los ausentes.

Vinde ata aquí que imos ter
a un tal Marcial e a un Carcasía,
que nos alegran a noite,
pa poder durmir de dia.

Esta é a miña terriña,
fermosa coma un caravel;
esta é a miña xentiña
festeira coma un cascabel.

Sempre co café no lume
e ca porta sempre aberta,
pa manter unha conversa,
…i, pa un amigo, unha aperta.

“ Volve axiña ” diría Pilar,
-a taberneira da feira-
que aquí te-la túa casa
i unha cama sempre feita.

Antonio Puertas

PARABÉNS AOS FERNANDOS

Escribín hai días isto e intentei poñelo no Blog e non fun capaz. O meu nivel deste aparellos e de usuario nivel ínfimo. Hoxe ao ler o que escribiu o compañeiro Andrés Amboage intentei e parece que mo deixa por e aí queda. Como estamos dentro da oitava e se non estamos é igual vaia n estes parabéns para os que celebraron o día do santo.

“Hoxe os ferdinandus están de días. Así,cando se tomaba lista en latín durante a nosa estadía en Sanmartiño Pinario, se lles vocaba aos chamados Fernandos. Había que responder, o interesado interpelado, dicindo adsum. Cando estaba ausente respondían os do lado dicindo abest. Con D. Modesto. home e crego bonachón,cando faltaba alguén montábase unha algarabía de armas tomar. Uns dicían adest e outros abest. Despois dalgún tempo poñía orde e para provocalo algún, aínda que non fose certo, dicía que plantará o ausente. Entón botábanos o sermón xa requetesabido do que ía coller a flor ou rosa pensando que non tiña espiñas e cando a apreixaba , encontrábase con que debaixo tiña espiñas que magoaban. In illo témpore ,como dí Puertas, é cando pasaban estas cousas. Non tal día como hoxe porque ese día era feirado e non había clases, senón todo o contrario, xa que era festa rachada. Ese día dábannos un vasiño de viño a comida. Era o santo de Cardeal que despois de Santiago Apóstolo e de San Franco o seguinte era o Cardeal segundo a orde que lle atribuía o finado do reitor D. Manuel Capón que foi reitor decano dos de España desde o ano 1928 ate o ano 1966 que por mandato do Decreto do Vat II debían cesar cando cumpriren os 75 anos de idade.

Despois desta esbardallada, propia de vellos, que miran mais para o pasado que para o futuro teño que desexarlle ao amigo e compañeiro Fernando Ledo que sei que pese a estar prohibido, in illo tempore, asomarse as ventás de Sanmartiño el achégase a esta con frecuencia,teño que desexarlle un feliz día do seu santo, igual aos demais Fernandos no caso de achegárense tamén a este espacio informativo".

Para os que queiran saber mais de quen foi ese San Fernando poden consultar esas vidas exemplares propias doutros tempos:

Fernando III de Castela - Wikipedia, a enciclopedia libre

A historia como cadaquén a conta como lle convén terma de todo canto lle poñen. O dito. Un saúdo para todos. Rafael

Saludos a todos.Ahí os dejo mi último artículo:

LA VIDA SIGUE IGUAL

Hablando de lo importante, así es. Ya sea por que-los que tienen el poder- “no se quieren enterar” que deben usarlo buscando el bien común, ya sea por que los intereses de grupo encuentran la inconsciente colaboración de quienes gustarían de estar en la misma situación de predominio para obtener sus mismas ventajas; o que-adormecidos por la palabrería anestesiante de la publicidad persistente-se dejan convencer de lo que carece de una mínima consistencia intelectual y eficiencia social.

Oigo machaconamente a los sostenedores-de hecho-del “régimen” decir a los que consideran sus “contrincantes”: “si queréis cambiar esto o lo otro ganad las elecciones”-desde la convicción de que no van a conseguirlo. Lo que no confiesan, ni a sí mismos, es el motivo: la ventaja abismal de su punto de partida. ¿Cómo van a llegar a las mentes de sus conciudadanos quienes tienen algo nuevo que decir si todo se confabula para evitarlo? Si antes de las elecciones se da cancha a los partidos “tradicionales”–por el mero hecho de serlo. Si cuando-como concesión generosa-otorgan a los emergentes en una televisión privada una mínima atención y-en lugar de preguntarles por sus ideas-se pasan tres cuartas partes de la sesión examinándoles de “cultura” europea o tocando cuestiones periféricas, ¿quieren mantener que nos están abriendo cauces para conocer por qué hay quienes desean cambiar las cosas que no van bien para la generalidad? A “los de siempre” los conocemos, al menos, por sus hechos. Lo que necesitamos los ciudadanos de a pié es que los que aspiran a cambiar la situación tengan la posibilidad de-en debates abiertos y en condiciones de igualdad-discutirle al Poder lo que consideran que hace mal ( y cuando digo Poder, me refiero al político económico y social); y tener la ocasión de contrastar sus propuestas ante la opinión pública sin tener que ser espectadores silenciados de la interpretación interesada (en tertulias múltiples) que otros hacen del propio pensamiento; y sin que, además, tengan capacidad para la réplica. Con tales comportamientos no hay manera de culturizarnos políticamente. Y así, decir que estamos en una democracia transparente y justa, deviene en una distorsión del lenguaje.

¿Han calculado las horas que lleva  el poder tratando de convencernos de las excelencias de la institución monárquica o de lo beneficiosa que es para el interés general? Se trata de crear “imagen” con la artillería pesada de la propaganda-no con argumentos-para apuntalar una institución que algunos consideran fundamental para la “cohesión” de la patria. Pues miren: no quiero fundar la estabilidad de mi país en una mentira. Por que eso es todo lo que se monta con “imagen”. ¿Cómo se puede sostener, sin ruborizarse, que es saludable una institución a la que hay que escribirle sus discursos, decirle lo que tiene que hacer, lo que debe callar, cómo debe vestir, qué tiene que ocultar?. ¿Es que nadie quiere ver que tal papel no es digno ni para la persona que lo encarna? Un “correveydile” del gobierno de turno ¿puede ser árbitro de algo? Quien-por haber nacido en el seno de una familia determinada-tiene garantizado no solo el sustento sino, además, se le supone la inteligencia y la sabiduría que se requiere para la supuesta función ¿no resulta el hecho un absurdo lógico y una concepción política aberrante? ¿No implica creerle dotado de una protección divina especial incluso en aquellos casos en que el rey resultó ser un imbécil? ( y no se trata de un insulto sino de hechos históricos constatados.) ¿No implica la realeza creer en una doctrina que, por fortuna, hace siglos hemos dejado atrás? (¿o no?)

La estabilidad y cohesión no se puede fundar en una “imagen” sino en leyes que busquen el bien general, en comportamientos que vayan en la misma dirección, en una judicatura que persiga la verdad; en la supresión del caciquismo, las conductas nepóticas o corruptas allí donde las haya; en la transparencia del ejercicio de los poderes públicos y privados, en el control de sus servidores por parte de los ciudadanos-bien mediante tribunales populares extraparlamentarios representativos bien por acción directa(referéndum)-según los casos; en el compromiso de los privilegiados-lo sean por las leyes o por la naturaleza condicionada-con el interés general; por la colaboración de las empresas, la ciencia y de los funcionarios para beneficio de todos; en el fomento del compromiso con el gobierno de la nación del conjunto de sus mandantes. Esa colaboración que se teme cuando se llega al poder y que, sin embargo, da verdadera solidez a la vida real si se induce al votante a pensar, a participar; a controlar los impulsos egoístas, a mirar más allá de su yo y su familia- desde la certeza de que  así ganamos todos en felicidad individual y colectiva…Pero para que esto sea posible hace falta: una nueva actitud ética, convicción y voluntad política-que no hay. Por eso digo lo de la canción: la vida  sigue igual.Andrés L. Amboage