Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 29 de junio de 2014

Ista é a miña derradeira aportación ao programa da Radio Galega Pensando en Ti, de Marcial Mouzo:

UN MUNDO PARALELO

Aquí estou de novo metido entre as teclas dun piano literario i entre papeis, sen saber moi ben o modo de enfiar o tema que ha dar ritmo a unha danza de letras, coas que comezar a miña despedida.

Dende aquel afastado dia do mes de Setembro, onde, o Vilán de Fora, tomara alas pa voar polo espazo sideral, coma colaborador dos xoves no programa de Marcial, Pensando en Ti, pouco ou nada, estaba eu a imaxinar de que ía a chegar ata o dia de hoxe. Metido, iso si por aquel entón, nun mar de dúbidas e de temores, que foron abrindo paso entre néboas e clareeiras nos meus ollos, case que cegos.

 Pouco a pouco, fun descubrindo un mundo paralelo ao noso, misterioso e sen igual. Un mundo descoñecido e apaixonado, pa cantos estabamos a pensar de que todo remata, cando o noso ser entrega exhausto nos brazos de Morfeo un corpo aplanado no catre.
Non todo se paraliza, nin todos dormen nese intrigante mundo das noites. Nin sequera a lúa, coa súa testemuña de privilexio do noso sosego.

Antes, cando baixaba eu pa mercalo pan, parecíame o mais normal do mundo. A calquera hora da mañá, por moi cedo que fose o meu madrugar, aí estaba sempre na despensa dos panadeiros ese manxar, disposto a renxer, fresquiño e tenro, no cazolo da miña sopa. Así, de ese modo, decatei de que, mentres eu podía almorzar aquel delicioso bocado empapado de leite, outros, tiveran que pasala noite sen durmir.

Do mesmo xeito que, cando me achego decidido ata o mercado pa mercalo peixe do dia, moitos barcos, antes, saíran a faenar, e a loitar contra as adversidades do mar e as tebras da noite, arriscando as súas propias vidas.

Ou, coma acontece cos profesionais da sanidade, sempre vixiantes e dispostos a aportalos seus coñecementos, cando as doenzas premen no noso feble e delicado farrapo mortal.

Mesmamente, está a suceder no ramo dos taxistas, dos camioneiros, da prensa escrita, …i en tantas, e tantas outras actividades, que sempre están aí, pa prestalos servizos que fagan mais doada esta vida nosa.

E, como non podía ser de outro xeito, con Marcial. Un profesional da comunicación, onde os haxa, quen, non só está pendente de ternos a todos nos ben informados, se non que, sobre todo, por ser el un nexo de unión inestimable entre oíntes e parlantes, nas madrugadas da Radio Galega.

E, deixando a un lado a todos eles, agora, desexo referirme a esa xente na que eu endexamais estaba a pensar. Sobre todo, pola miña facilidade pa durmir, dende o primeiro minuto até o derradeiro, que paso tombado no leito do meu catre. Desexo citar, digo, a toda esa xentiña, que, ben por enfermidade do corpo, ben por causa das doenzas da alma, non poden concilialo soño, i andan na procurar desa voz amiga e cálida, que, cando di: “ boas noites “ transmítelles aquel ton agarimoso, como se fose un pai que está a arroupar ao fillo acariñándolle a face, pa que poida durmir tranquilo.

Ou, coma non, os desvelos de Xan Ramón, por estar a cachear na hemeroteca, ese disco que lle están a demandar os oíntes do programa.

Seguramente, cando empezaron as andainas polo mundo das ondas, ningún deles estaba a imaxinar que ían ser os protagonistas de tantas orellas peludas, que estaban a agardar por eles cada noite, pa poder recibir esa palabra amena en horas tan intempestivas. Ou, tampouco, de que unha tal Hermelinda, ía a arrincarnos un sorriso solitario na noite dos invernos, no medio das tebras inundadas de intrigas; ou, de que Carla, esa oínte de Vigo, ía saír con que a súa vida , tamén tiña ese desacougo de penurias, propias dun mortal, agochadas tras o seu espírito aparentemente feliz e trouleante; ou, de que Luisa de Ourense, ía a aportar tanto sentido común ao noso benquerido Pensando en Ti; ou, de que, Ánxeles de Ferrol, tan dinámica ela e servizal, ía colaborar en todo canto de ela precisemos nos; ou, de que íamos ter a un artista do mar, e peregrino da terra, González de Noia; ou, a un ocorrente humorista, o Pichón de Camelle…

E, seguindo con esa lista interminable, non podo deixar de nomear a quen mais me impresionou, pola súa sabedoría e forza de vontade. I, ese home, non é outro mais que “ O Profesor Maneiro “, a quen mando dende aquí o meu abrazo agarimoso, pa transmitirlle a forza de todos nos, e, darlle ánimos pa sega loitando coa súa enfermidade. ...

Tampouco desexo esquecer a Juan, a Carmiña, aos meus amigos Pilar e Paco- os Taberneiros da Feira- a Segundo, a Oliva, a Luis, a Ana, a Sofía, a José Manuel, a Laida, a Pilar, a Carmen, a Alfonso, a Salvador, a Enrique de Carcasía- persoeiro inigualable en gracia i humildade-; i, a tantos e tantos outros, que farían desta lista, unha interminable e fermosa ladaíña digna de escoitar,… mais, imposible de compoñer.

Historias graciosas, coma o da burrica, ou o do casamento en Cerceda… Xuntanzas de irmandade na sala de festas Paulino, do Carballiño; ou a de Lugo, na Nova Exágono, engadiron un halo de enriquecemento do espírito, espertando en todos nos a esperanza de un bo futuro pa o noso programa das noites.

Logo, tamén, e, como non pode ser doutra maneira, aos compañeiros colaboradores, coma o gran profesor e poeta PACO RIVAS; ou, coma non, o fabuloso animador dos venres, o asturiano JORGE; ou, aquel paisano noso, EVARISTO OROÑA, erudito en temas de emigración, que nos trasladou no tempo, semana tras semana,  lembrando as calamidades das nosas xentes de entón, rumbo a Arxentina.

E, así, dende o Vilán de Fora, fun tamén eu, dando forma a esa danza de letras que tantas veces tivera que rachar, por non atopar aquela nota apropiada que puidera arrincar un son  harmonioso, merecente das nosas ondas.

Tan só o ánimo de todos vos, i aquelas palabras que un día dixera Marcial- a piques de rematar o pasado verán- de que eu ía ser coma unha especie de ponte de axuda, pa que moitos puideran trasladar os malos tragos da vida a outra dimensión, mais acorde coa nosa condición latente en nos de paz e de felicidade. Tan só por todo iso, animeime a chegar ata aquí.
Se logrei o meu obxectivo, alégrome por todos vos, e tamén por min. E, se non fun quen de unir, nun apreixo de irmáns da radio, a eses mundos paralelos, que tanto están a chamar por todos, que saibades polo menos, de que o fixen con todo o meu agarimo e con toda a miña boa vontade da que fun capaz.

Adeus, amigos. Algún dia, xuntos, nos veremos danzando por algún Vilán de Fora ao compás das ondas do mar e do arrolo dos ventos.

Somos fillos do mais ala e do murmurio das estrelas, e estamos a bailar todos xuntos polos nosos firmamentos.
Antonio Puertas

DENDE O VILAN DE FORA

Xa o vento deixou de soprar
no noso Vilán de Fora;
xa o soliño está a despuntar
e as chuvieiras vanse agora.

Xa non fungan pola costa
esas treboadas roncas,
e xa afoga o sol na posta
prendendo luces e sombras.

Xa as lanchiñas saen po mar
enchendo as augas de troula,
ca sardiña que está a mallar
i a espuma que a rede doura.

¡ Atrás quedan tantas cousas !
¡ tantos amigos e bromas !
¡ tantos contos e poemas !
¡…e  tantas cousiñas nosas !

E por diante, no horizonte,
volve a barquiña que cobra
a alma que trae Caronte,
ameigada a miña sombra.

Se é que vedes pola ria
a lanchiña de Beldoña,
sabede que arribou no dia
doutros tempos cos que soña.

Todos caben na barquiña
e, cantando, todos vogan,
pensando en ti, queridiña;
…cantando, as penas, afogan.

Adeus, amigos, que, axiña,
hei ir ao Vilán de Fora,
coa miña alma andoriña
i esa saudade voadora.

Antonio Puertas


 A MIÑA CASIÑA

Subindo pola do Medio
e, a de Corral, o pasar,
alí está a rúa Pizarro,
alí comezóu meu cantar.
Alí, as miñas lembranzas
vividas no meu lugar,
soñando volver con elas,
soñando con retornar.
A brancura da casiña
e mailas fervenzas do mar,
fanme chorar cando penso
no meu rueiro, no meu fogar.
Laiando fun pola vida,
cantando fun polo mar;
areas da miña vila
marcaron o meu pisar.
Canto mais lonxe pisaba
mais me poñía a chorar,
e, o entrar polas Carballas,
rexurdía o meu cantar.
Cantaban comigo as fontes
e as meniñas ó falar,
cantaban os paxariños,
e, bruando, cantaba o mar.
O balcón da miña casa,
e os xeranios da miña nai,
polo miudiño cantaban
ao ver pasar a meu pai.

Todos engadian algo,
todos querían cantar,
un remuíño envolvente
buligaba por meu fogar.

Antonio Puertas

















2 comentarios:

  1. Caro Antonius..Tu es magnus amicus calami.Tu es merecens gloriae usque ad aeternum.Hoxe estàn poñendo os cementos para que ninguèn saiba latìn.Segundo o ministro wertguenza ,pasarà a Historia como asasino do Grago e o Latìn,serà optativa no bacharelato.O grego xa està de corpore in sepulto.Un saùdo Antonio.

    ResponderEliminar
  2. Caro amicus, entre todos vos, eu son o menos merecente desa gloria que ti me desexas in aeternum. Agradezo de corazón as tus palabras, mais, alquera de vos, que pasáchedes polo seminario, poderíalo facer mil veces mellor ca min.
    En canto ao latín e ao grego, estou totalmente de acordo contigo: están asasinando as nosas linguas nais, raíz e luz de tódolos nosos coñecementos.
    Unha agarimosa aperta pa ti, e pa tódolos compañeiros nosos que con tanto agarimo gardo no meu corazón.
    Antonio Puertas

    ResponderEliminar