Hoxe, deixo este poema que presentei onte a RG, na Xuntanza de Cerceda, no Programa de Marcial Mouzo Pensando en Ti:

XUNTANZA EN CERCEDA.

Vinde ata aquí, miñas donas,
vinde ata aquí meus señores,
témola festa en Cerceda
de meniños e de maiores.

Témola festa do ano,
témola festa das flores,
nenas e mozos bailade
cos amoriños mellores.

Vinde ata aquí os que andades
coa trafega e cos suores;
dicídelle: ¡ alto ! o camiño,
que o camiño é pa andadores.

De terras de Ourense vinde
co pan de Cea e co viño;
o viño de Valdeorras
pa lograr un amiguiño.

Con Ribeiros e Monterrei
enchede a bota e mais o fol,
que o voso camiño é longo,
e que a gaita ula o alcohol.

Vinde tamén os de Lugo,
seguindo o Miño na agra,
co polbo a feira e maila mel,
e a vosa Ribeira Sacra.

Nos esquezades a Froilán
e aos queixos da súa artesa;
tédelo en Santa María,
…vinde amodiño e sen présa.

E, vinde os de Pontevedra
dende o Miño cas lampreas,
que sexan de Arcade as ostras,
i un Albariño pas cheas.

E que no nos falte na festa
un Condadiño de Tea,
cun marisquiño do Grove,
i un par de veas pa cea.

 Vinde tamén da Coruña
coas pandeiretas festeiras,
pa bailar cunhas chinelas
as nosas danzas muiñeiras.

Dende Betanzos ou Muros,
dende Ferrol ou Ribeira,
a xente chega co apuro
pa xantar xuntos na feira.

Coa estrela de Santiago
seguide a Muxía e Fisterra,
co Santo Cristo e ca Barca
peregrinade na terra.

Vogade cara Cerceda,
cantando nosas copliñas,
cas gamelas da nosa ría,
e as nenas de Camariñas.

De alí irei eu coa morriña
do fogar que me veu nacer;
de alí hei levar a esperanza
de que algún dia poida volver.

Vinde vosoutros leoneses,
ou vosoutros asturianos,
vinde da montaña ou do mar
que todos somos paisanos.

Vinde todos a Cerceda,
dende as terriñas que eu pisei:
de Carnota ou de Teixeiro,
ou de Abegondo, onde eu amei.

…E de Beldoña, co meu amor,
na nova vida que eu levei,
coa ledicia dos fillos
i esa familia que herdei.

Pido perdón se non lembro
a outras terras e a outras xentes,
moitos mais papeis faltarían
pa completa-los ausentes.

Vinde ata aquí que imos ter
a un tal Marcial e a un Carcasía,
que nos alegran a noite,
pa poder durmir de dia.

Esta é a miña terriña,
fermosa coma un caravel;
esta é a miña xentiña
festeira coma un cascabel.

Sempre co café no lume
e ca porta sempre aberta,
pa manter unha conversa,
…i, pa un amigo, unha aperta.

“ Volve axiña ” diría Pilar,
-a taberneira da feira-
que aquí te-la túa casa
i unha cama sempre feita.

Antonio Puertas