Hai
na cadea Ser, algunha mañá, un programa-concurso de relatos curtos
que deben comezar
todos
por unha frase que anuncian a semana anterior. Arremedando a ese
programa empezo por onde rematou o incansable e indomable,por
ben,amigo Eduardo.
E
certo que o Sábado, 12 de xuño do 85, fixo 25 nos que se aprobara o
acordo de incorporación de España a Unión Europea. Para os que
había poucos anos que accederamos ao mundo profesional do Dereito
foi ese acontecemento un fito histórico. Nunca mellor dito.
O
tratado non tivo vixencia ate o 1 de xaneiro do 86. A chamada
“vacatio legis”foi tan longa como as que tiveramos nós cando
reformaran San Martiño que nos incorporamos no mes de novembro. Ese
ano fixen toda a campaña do berberecho e da ameixa que abundaba
tanto na praia de Barraña como na de Cabío. Os veciños dicíanme
fixeches ben plantar. Agora que tes o bacharelato aprendes algo de
contabilidade e xa te collen nunha fábrica de peixe .Eu negábao
pero ninguén me cría.
No
que quedaba de ano 85 traspasáronse ao BOE unha ha morea de
directivas incorporando a Lexislación europea. Foi unha auténtica
revolución no mundo xurídico. Foi unha primavera ,no campo do
dereito, semellante,”mutatis mutandis,” ao que supuxo o Vaticano
II na Igrexa. Todo o acervo xurídico Europeo era directamente
invocable ante calquera xulgado en primeira instancia , vinculante e
de aplicación directa. Igual que a Constitución que no Nadal do 78
supuxo tamén unha revolución ao abolir todas aquelas outras normas
que a contradiciren, podendo ser aplicada directamente por calquera
xuíz se aparecía como abertamente contraria á Carta Magna.
Para
simbolizar ese florecemento do dereito europeo furteille a Juan
Masiá. Catedrático de bioética en Xapón que debe ser boa persoa
polo que escribe no seu blog,, supoño que non me demandará, esa
bonita fotografía que é todo un símbolo:
BODAS DE PRATA DA ENTRADA NA U. E.
A
receita do licor experimentareina e se imos a ese curso que nos
anuncias. Eduardo, en “Desván de los Monjes”levarei a proba.
A
Andrés que nos siga mostrando as súas breverías. Lense con gusto
e ninguén o pode tomar como adoutrinamento. As nosas idades deixase
adoutrinar o que quere. Todos andamos xa no camiño de volta de
moitas cousas. Un saúdo para todos. Rafael
No hay comentarios:
Publicar un comentario